บทที่ 2

ผู้อำนวยการกล่าว “เธอคือเฉินเหวินเหยียน แพทย์ประจำการเมื่อคืนนี้ครับ”

ฮั่วซุนเดินเข้าไปดูตารางงานของเฉินเหวินเหยียนแล้วพูดว่า “ตามผมมา”

เฉินเหวินเหยียนสับสนเล็กน้อย

“ไปไหนคะ...”

“ตามไปเถอะ” ผู้อำนวยการไม่รีรอให้เธอถามต่อ พลันดึงเธอแล้วพูดว่า “อย่าปล่อยให้คุณเจียงรอนาน”

ไม่นานเธอก็ถูกพาตัวไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการ

เจียงเหยาจิงทิ้งตัวลงบนโซฟา ร่างสูงเพรียวสง่า หากไม่สังเกตก็แทบจะไม่เห็นริมฝีปากซีดของเขา

ไอของน้ำยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาลปกปิดรอยเลือดบนร่างกายของเขา

เขาสวมชุดสูทสีดำสนิท ใบหน้าดุดันเปล่งประกายรังสีอำมหิต แค่มองหน้าของเขาก็น่ากลัว!

ผู้ช่วยเดินไปข้างหลังเจียงเหยาจิงแล้วโน้มตัวกระซิบ “มีคนจงใจทำลายเทปบันทึกกล้องวงจรปิดของเมื่อคืนนี้ทั้งหมดครับ น่าจะป็นคนที่ไล่ล่าคุณ คงกลัวว่าจะทิ้งหลักฐานไว้ ส่วนผู้หญิงคนนี้คือแพทย์ประจำเวรเมื่อคืนครับ เธอชื่อเฉินเหวินเหยียน ผู้อำนวยการยืนยันว่าเธอเป็นคนเข้าเวร ผมเองก็เพิ่งไปตรวจสอบในเครื่องบันทึกเวลาทำงาน เธอเป็นคนที่เข้าเวรเมื่อคืนจริง ๆ ครับ”

เจียงเหยาจิงเงยหน้ามอง

เฉินเหวินเหยียนสูดลมหายใจ คน ๆ นี้คือเจ้าของเทียนจูกรุ๊ป ไม่ใช่เหรอ?

“คุณเป็นคนช่วยผมเมื่อคืนเหรอ?” เจียงเหยาจิงมองพิจารณาอย่างละเอียด

เฉินเหวินเหยียนลดสายตาลงทันที เพราะไม่กล้าสบตาเขา

“ใช่ค่ะ ฉันเอง” เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่าถ้าเธอได้คบค้าสมาคมกับเขาคงจะมีแต่ผลดี

ช่วงนี้ตรงกับช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่จะต้องไปฝึกงานที่โรงพยาบาลกลางทหารผ่านศึกเขตสองพอดี

ว่ากันว่าเป็นการฝึกงาน แต่จริง ๆ แล้วทุกคนรู้ดีว่าใครที่ได้ไปที่นั่นก็จะต้องอยู่ประจำการที่นั่นไปตลอด

ทรัพยากรที่นั่นก็ไม่ได้ดีไปกว่าที่นี่เลยแม้แต่น้อย

หากเธอได้รับความช่วยเหลือจากเจียงเหยาจิง เรื่องการไปโรงพยาบาลกลางทหารผ่านศึกเขตสองก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม!

“คุณอยากได้อะไร ผมให้คุณได้ทุกอย่าง รวมถึงการแต่งงานด้วย” เจียงเหยาจิงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ สีหน้าที่เย็นชาของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

“เอ่อ...ฉัน...” เรื่องดี ๆ เกิดขึ้นเร็วเกินไปไหม เฉินเหวินเหยียนพูดอ้ำอึ้ง

“เอาไว้คุณตัดสินใจแล้ว ค่อยมาหาผมก็ได้” เจียงเหยาจิงลุกขึ้นยืน และสั่งผู้ช่วยของเขาให้เอาช่องทางการติดต่อให้เธอ

ผู้อำนวยการต้องการไปส่งด้วยตนเอง “คุณเจียง”

“ไม่ต้องไปส่ง” สีหน้าของเจียงเหยาจิงกลับมาเย็นชาตามเดิมอีกครั้ง ราวกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างได้ พลันหยุดฝีเท้าแล้วพูดว่า “ในระหว่างที่เธออยู่ในโรงพยาบาล ช่วยดูแลเธอด้วย”

“คุณเจียงสบายใจได้เลยครับ ผมจะช่วยดูแลเธอเอง” ผู้อำนวยการยิ้ม

เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยิน ผู้ช่วยจึงเตือนด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “คุณแต่งงานแล้วนะครับ แต่งงาน…”

เกรงว่าจะแต่งกับคุณเฉินไม่ได้

เมื่อนึกถึงผู้หญิงที่ถูกบังคับให้แต่งงานด้วย สีหน้าของเจียงเหยาจิงก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “รนหาที่ตาย”

ผู้ช่วยตัวสั่นทันที เขาไม่รู้ว่าคุณเจียงกำลังพูดถึงผู้หญิงที่แต่งงานกับเขา หรือคนที่เป็นต้นเรื่องเรื่องนี้

…

ซ่งหยุนหยุนกลับไปที่คฤหาสถ์ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของสามีที่เธอเพิ่งแต่งงานด้วย

“คุณผู้หญิง” ป้าหวู่ทักทายเธอทันทีที่เดินเข้าประตู

“คุณหายไปไหนมาทั้งคืนเลยคะ?”

“มีงานด่วนนิดหน่อยค่ะ” เธอกระซิบ

นัยน์ตาเธอมีสีแดง ท่าทางดูเหนื่อยล้า

ป้าหวู่เห็นว่าเธอดูเหนื่อยมากจึงไม่ถามต่อ

เธอเดินขึ้นชั้นบน ขณะแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ สมองย้อนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แก้มของเธอพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงพลางซุกศีรษะไว้ในอ้อมแขน

เธอรู้สึกว้าวุ่นในหัวใจ

ปล่อยตัวไปแบบนั้นทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายแบบไหน

ที่สำคัญ เธอแต่งงานแล้ว

ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกผิดกับสามีใหม่ของเธอที่ชื่อ เจียงเหยาจิง!

เมื่ออาบน้ำเสร็จเธอก็แต่งตัวและเตรียมตัวออกไปข้างนอก

เมื่อป้าหวู่เห็นว่าเธอกำลังจะออกไปข้างนอกอีกจึงรีบเดินมาถาม “คุณยังจะออกไปข้างนอกอีกเหรอคะ ไม่ทานอาหารเช้าก่อนเหรอ?”

ซ่งหยุนหยุนเหลือบมองนาฬิกาก่อนตอบ “เดี๋ยวฉันไปทำงานสายค่ะ”

ป้าหวู่ได้ยินมาว่าเธอเป็นหมอ จึงรู้ลักษณะงานของเธอและรู้ว่าอาชีพหมอนั้นน่านับถือ เธอจึงไปหยิบนมยื่นให้ “ร้อนนะคะ คุณดื่มก่อนเถอะแล้วค่อยไป”

ซ่งหยุนหยุนมองป้าหวู่ ความห่วงใยของป้าหวู่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น เธอค่อย ๆ กระพริบตาลงแล้วพูดเบา ๆ “ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ป้าหวู่ยิ้ม ใบหน้ากลม ๆ ของเธอดูเป็นมิตรมาก

หลังจากที่ซ่งหยุนหยุนดื่มหมด ป้าหวู่ก็หยิบแก้วแล้วเดินจากไป

เธอไม่ได้ไปทำงานที่โรงพยาบาล แต่เหตุผลที่เธอรีบออกมาตั้งแต่เช้าตรู่ คือเธอต้องไปแผนกผู้ป่วยใน

แม่ของเธออยู่ในห้องไอซียู

เมื่อเข้าไปในห้อง เธอตรวจดูอาการของแม่ แต่อาการก็ยังแย่เหมือนเดิม

จิตใจของเธอยิ่งจมดิ่ง

แม่ของเธอป่วยเป็นโรคหัวใจระยะสุดท้าย ทางเดียวที่จะอยู่รอดได้คือต้องปลูกถ่ายหัวใจ ซึ่งการปลูกถ่ายหัวใจนั้นมีค่าใช้จ่ายในการค่าผ่าตัดจำนวนมาก

เธอสัญญากับพ่อว่าจะแต่งงานกับตระกูลเจียง เพราะพ่อของเธอขู่ว่าถ้าเธอไม่แต่ง เขาก็จะไม่จ่ายเงินค่ารักษาให้

ตอนนี้รอแค่หัวใจที่เหมาะสม แม่ของเธอก็จะรอดชีวิต

เธอมองแม่แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “แม่จะต้องหายดีนะคะ”

เพราะแม่ของเธอคือคนที่เธอรักมากที่สุดในโลก

กริ๊ง กริ๊ง

โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้น

“หยุนหยุน ช่วยฉันหน่อยสิ” เสียงหนึ่งดังมาจากปลายสาย