คราวนี้ถึงทีของกู้ฮว๋าย ถ้าหากเธอยังขัดขืนต่อไป กู้ฮว๋ายก็ยังคิดว่าเป็นเรื่องปกติ ตอนนี้เธอไม่เพียงแต่จะให้ความร่วมมือ แต่ยังจะเล่นอะไรสนุก ๆ อีกต่างหาก ช่างเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเลย "จริงเหรอ?" กู้ฮว๋ายสงสัย "คุณมัดฉันเอาไว้แบบนี้ ฉันยังจะเล่นอะไรได้อีกล่ะ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นพยายามทำสีหน้าให้ผ่อนคลายและร่าเริงอย่างสุดความสามารถ กู้ฮว๋ายมองหน้าเธออยู่หลายอึดใจ บางทีอาจจะเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็น เขาจึงยกกระเป๋าของเธอขึ้นมา เขาเจอยาอยู่ในนั้นจริง ๆ ด้วย กู้ฮว๋ายหยิบมาไว้ในมือแล้วอ่านฉลากที่บอกว่าไวอากร้า ซ่งอวิ้นอวิ้นยิ้มพลางกล่าวว่า "ฉันไม่ได้โกหกคุณใช่ไหมล่ะ?" "ทำไมเธอต้องพกของพรรค์นั้นเอาไว้กับตัวด้วยล่ะ?" กู้ฮว๋ายขมวดคิ้วแน่น ซ่งอวิ้นอวิ้นทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเธอเป็นคนสุภาพเรียบร้อย ประกอบกับท่าทางที่ราวกับสาวงามพิสุทธิ์ หรือว่าเธอก็มีด้านที่เป็นนางมารด้วย? ! "คุณคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงดิบดีอะไรนักหนาหรือไง? ฉันมักจะเล่นเกมแมวไล่จับหนูกับคุณอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ รีบกินเข้าไปเถอะค่ะ เราจะได้มีเวลามาสนุกกัน!?" ซ่งอวิ้นอวิ้นยกยิ้มมุมปาก เธอเป็นคนหน้าตาสวย ก็ตอนที่ยิ้มก็

"หานซิน เธอมันโง่จริง ๆ รู้ตัวบ้างไหม? เธอไม่เข้าใจความคิดของสามีตัวเองเสียด้วยซ้ำไป ช่างน่าสมเพชเสียจริง" ไป๋ซิ่วฮุ่ยกอดอกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอวดดีว่า "สามีของของเธอคิดจะให้ลูกสาวของเธอแต่งงานกับตระกูลเจียงเพื่อจะได้เกี่ยวดองกับพวกเขามาตั้งแต่แรกแล้ว เพื่อที่จะควบคุมลูกสาวของเธอ เขาถึงได้ไม่ยอมหย่ากับเธอยังไงล่ะ แต่เธอกลับคิดอะไรโง่ ๆ ว่าเขายังมีความรู้สึกให้เธอ ถ้าเขามีความรู้สึกให้เธอจริง ๆ ล่ะก็ เขาจะอยู่กับฉันมาถึงยี่สิบปีงั้นเหรอ? เขาจะยอมให้ลูกสาวของเธอแต่งเข้าตระกูลเจียงได้ยังไงกัน? ตระกูลเจียงเป็นตระกูลที่ร่ำรวยก็จริง แต่เจียงเย่าจิ่งก็ขึ้นชื่อเรื่องความอารมณ์ร้าย ในเมื่อยกลูกสาวของเธอให้เขาไป เธอคิดว่าลูกสาวของเธอจะยังอยู่ดีมีสุขได้อีกเหรอ? ถ้าเธอฉลาดก็จงหย่ากับลี่เฉิงแต่โดยเร็ว ไม่นานลูกสาวของเธอก็จะได้รอดพ้นจากสภาพน่าสมเพชแบบนี้สักที" "ธะ… เธอพูดจาเหลวไหล!" หานซินตะคอกใส่ด้วยความโกรธจัด แต่เธอไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ หมดสิ้นแล้วซึ่งพละกำลัง! หลังจากซ่งอวิ้นอวิ้นได้ยินเช่นนี้เข้า ร่างกายของเธอก็ส่ายโงนเงน นับตั้งแต่ครั้งที่เธอยังเยาว์วัย ซ่งลี่เฉิงมักจะสั่งให้เธอเรียนอ

เสิ่นจือเชียนพยักหน้ารับ ร่างกายของซ่งอวิ้นอวิ้นแข็งทื่อ คล้ายกับโดนน้ำเย็นถ้วยใหญ่ เทลงไปที่หัวไหลเรื่อยลงไป เย็นตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่ใช่ว่าเจียงเย่าจิ่งบอกว่า ไม่ชอบเฉินเวินเหยียนหรอกหรอ?ไม่ชอบ แต่ทำให้เธอท้อง?“อวิ้นอวิ้น เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เสิ่นจือเชียนเห็นว่าสีหน้าของเธอดูไม่สู้ดีนัก จึงถามออกไปด้วยความเป็นห่วง ซ่งอวิ้นอวิ้นได้สติ รีบส่ายหน้าทันควัน “ฉันไม่เป็นอะไร” เมื่อเธอได้ยินว่าเฉินเวินเหยียนกำลังตั้งท้อง เธอรู้สึกเสียศูนย์อยู่ไม่น้อยแต่ไม่นานความรู้สึกนั้นก็คลายหายไป เจียงเย่าจิ่งจะทำดีกับใคร ก็ไม่ใช่ธุระของเธออีกทั้งเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจด้วยซ้ำ “อวิ้นอวิ้น เธอดูแปลก ๆ นะ ไม่ใช่ว่าเธอหลงรักเย่าจิ่งเข้าแล้วใช่ไหม?” เสิ่นจือเชียนกอดอกมองอย่างสงสัยหลังจากนั้นปฏิกิริยาของเธอก็เป็นตัวแสดงออกมาอย่างชัดเจน ซ่งอวิ้นอวิ้นเงยหน้ามองเสิ่นจือเชียน ถามออกไปว่า “ฉันเหมือนชอบเขารึไง?” เสิ่นจือเชียนพยักหน้า “ก็ใช่น่ะสิ”“ที่ฉันแสดงออกมาน่ะไม่ใช่เพราะชอบเจียงเย่าจิ่งหรอกนะ แต่เป็นเพราะความกังวัลน่ะ” เธอเดินไปที่ม้านั่งข้างทางเดินเพื่อนั่งลงแล้วพูดว่า “ฉันรู

เจียงเย่าจิ่งตื่นขึ้น กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อฉุน ๆ ลอยมาเตะจมูก เขาลุกขึ้นอย่างช้า ๆ “คุณเจียง” เลขายื่นมือมาเพื่อจะช่วยพยุงเจียงเย่าจิ่งส่ายมือ พูด “ไม่ต้อง”เขาถามออกไปอย่างช้า ๆ “ฮั่วซุนเป็นอย่างไรบ้าง?”“ไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิตค่ะ ทำการผ่าตัดเล็กเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ยังไม่ได้สติ ยังไม่ฟื้นค่ะ” เลขาตอบ“ท่านได้รับการกระทบกระเทือนบริเวณศีรษะเล็กน้อย คุณหมอบอกว่า ท่านต้องได้รับการพักผ่อนค่ะ ท่านจะนอนอีกสักครู่ไหมคะ?”เมื่อเจียงเย่าจิ่งนึกถึงเลือดบนขาของเฉินเวินเหยียนริมฝีปากเม้มเข้าหากัน เข้าสู่ความเงียบ และถามออกมาว่า “เฉินเวินเหยียนเป็นอย่างไรบ้าง?”“คุณหมอบอกว่า แท้งแล้วค่ะ มีรอยถลอกตามร่างกายเล็กน้อย ไม่มีอะไรร้ายแรง ตอนที่ดิฉันมาถึง เธอเองก็เพิ่งฟื้น อยู่ห้องพักฟื้นห้องข้าง ๆ ค่ะ” คุณเลขาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “ให้ไปเรียกเธอมาไหมคะ?”เจียงเย่าจิ่งยกมือขึ้น แสดงออกว่าเขาไม่ต้องการ ใจของเขารู้สึกสับสน เขารังเกียจเฉินเวินเหยียนถึงขั้นที่ไม่ยอมให้เธอมาเป็นแม่ของลูก แต่ทว่า เขาไม่เคยมีความคิดที่ว่า จะทอดทิ้งลูกของตัวเอง ตอนนี้ลูกไม่อยู่แล้ว เขาที่เป็นพ่อ ภายในใจก็เป็

“พ่อ แม่ พ่อกับแม่ต้องช่วยผมนะ ไม่งั้นผมโดนจับเข้าคุกแน่” ซ่งรุ่ยเจี๋ยพูดด้วยความตื่นตระหนก พร้อมทั้งเขย่าแขนของไป๋ซิ่วฮุ่ย ซ่งลี่เฉิงมองดูท่าทางสิ้นหวังของลูกชาย จึงถามออกไปด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “แกไปก่อเรื่องอะไรมาอีก?”คำว่าอีก เป็นตัวบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเขาที่สร้างปัญหา“ผม ไม่ใช่เพราะผมต้องสอบใบขับขี่หรือไงเล่า รถพี่จอดอยู่ตรงนั้น ผมก็แค่อยากจะฝึกเอง ใครมันจะไปรู้ว่ารถมันจะชน…”“อะไรนะ?!” ซ่งลี่เฉิงโมโหจนแทบบ้า “คราวที่แล้ว แกก็เกือบเอาไม้เสียบบาร์บีคิวแทงตาชาวบ้านเขา ฉันทั้งต้องจ่ายเงิน ต้องเอาของขวัญไปขอโทษเขาเรื่องถึงจะจบ นี่เพิ่งผ่านมาไม่กี่วัน แกก็ก่อเรื่องอีกแล้ว สอบใบขับขี่ยังไม่ทันผ่าน ก็กล้าขับรถซะแล้ว แกนี่มันรนหาที่จริง ๆ”“ลี่เฉิง อย่าโมโหไปเลยค่ะ คุณมีลูกชายอยู่แค่คนเดียวนะคะ ต้องหาทางช่วยเขาสิ ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ จะให้ติดคุกได้ยังไง ติดคุกขึ้นมาจะมีอนาคตที่ไหนกัน รถเป็นของอวิ้นอวิ้นไม่ใช่หรือ ก็บอกว่าเป็นซ่งอวิ้นอวิ้นไปสิ…”“ไป๋ซิ่วฮุ่ย ฝันไปเถอะ!” หานซินไม่เคยแข็งกร้าวขนาดนี้มาก่อน นี่คงเป็นช่วงเวลาที่ยากที่สุดในชีวิตของเธอ “อย่ามาผลักภาระของลูกชายเธอใ