"อย่าให้เรื่องวันนี้รู้ถึงหูนายหญิง"จ้านหยินเตือนคนใกล้ตัวบอดี้การ์ดทำตามคำสั่งนายน้อยคนโตมีครอบครัวแล้ว และคุณหนูชางก็สารภาพรักต่อนายน้อยคนโตอย่างเปิดเผย แน่นอนว่า เรื่องแบบนี้ไม่สามารถให้นายหญิงรู้ได้เนื่องจากคําสารภาพของซางเสี่ยวเฟย หลายคนในจ้านซื่อกรุ๊ปจึงรู้เรื่องนี้แล้ว เมื่อจ้านหยินเดินเข้าไปในอาคารสํานักงาน พนักงานก็อดไม่ได้ที่มองเขาแต่กลับห็นว่าสีหน้าของเขาเย็นชาเช่นเคยและริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น เขาเดินเข้ามาพร้อมกับรายล้อมไปด้วยบอดี้การ์ด เขาหล่อมาก ราวกับว่าเขาเป็นฮ่องเต้ ผู้ชายแบบนี้สามารถทำให้หญิงสาวตกหลุมรักอย่างง่ายดายยังมีพนักงานหญิงสาวอีกหลายคนในบริษัทที่บังเอิญเจอประธนจ้านด้วยตนเองและประทับใจในตัวเขา และตกหลุมรักเขา แต่แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าสารภาพความรู้สึกกับประธานจ้าน นอกจากนี้ยังไม่มีใครกล้าตามจีบประธานจ้านเลยด้วยซ้ำเกณฑ์ของตระกูลจ้านสูงเกินไปในสายตาของคนธรรมดาทั่วไปแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าผู้ชายในตระกูลจ้านนั้นจริงใจ แต่ปัญหาคือการได้รับความจริงใจจากผู้ชายในตระกูลจ้านเมื่อมาถึงออฟฟิศของเขา จ้านหยินก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาซางหวู่เหิง สักพักซางหวู

ในที่สุดซางเสี่ยวเฟยก็ถูกพี่สะใภ้คนโตของเธอมารับตัวกลับไป ส่วนรถสปอร์ตที่ถูกชนนั้น ได้เรียกคนมาลากออกไปแล้วเมื่อพี่สะใภ้มารับเธอ ซางเสี่ยวเฟยยังพูดกับเธอว่า: "จ้านหยินชนรถของฉัน ซึ่งทำให้ฉันมีข้ออ้างที่จะมาหาเขาอีก พี่สะใภ้ ตั้งเมื่อฉันได้เลือกเดินทางนี้ ฉันต้องเดินหน้าต่อไปอย่างมั่นคง ไม่ต้องใช้เวลาสามถึงห้าปีในการตามจีบจ้านหยิน ฉันจะไม่ยอมแพ้""พี่สะใภ้ พี่ดีกับฉันมากที่สุด พี่ชายของฉันเชื่อฟังพี่มากที่สุด พี่ช่วยบอกพี่ใหญ่หน่อยนะ อย่ามายุ่งกับสิทธิในการตามหาสุขของฉัน"ซางเสี่ยวเฟยอิจฉาความรักของพี่ชายกับพี่สะใภ้มาก ตอนนั้นก็เป็นพี่สะใภ้ที่ริเริ่มจีบพี่ใหญ่ โดยใช้เวลาหนึ่งปีในการจีบพี่ชายของเธอ หลังแต่งงานกัน พี่ชายของเธอกลับหลงรักพี่สะใภ้คนโตพี่สะใภ้บอกกับเธอมาตลอดว่า ถ้าตอนนั้นไม่ได้ตามจีบอย่างไม่ลังเล ก็คงไม่มีชีวิตที่มีความสุขอย่างทุกวันนี้นายหญิงซางขับรถไปพูดพลางว่า "เสี่ยวเฟย พี่สะใภ้จะสนับสนุนคุณในการตามหาความสุขนะ แต่นั่นคือจ้านหยิน จ้านหยินมีชื่อเสียงเรื่องอะไรในกวนเฉิง? มีชื่อเสียงเรื่องไม่เข้าใหล้ผู้หญิง คุณเคยเห็นสาวๆ อยู่ข้างเขาไหมมาก่อนไหม?""อีกอย่าง ตระกูลพ่อ

"ต่อให้เขาเป็นคนปกติ เขาก็จะไม่คบค้าสมาคมกับคนธรรมดาอย่างพี่หรอก"ไห่ถงเพียงนินทาเกี่ยวกับคระกูลมหาเศรษฐีซึ่งเป็นลูกชายคนโตของตระกูลจ้านในคืนงานเลี้ยงแล้วก็ลืมเขาไปอย่างที่เธอพูด ไม่ว่านายน้อยจ้านจะธรรมดาลงแค่ไหน ก็จะไม่มีวีนมากับเกี่นวข้องคนธรรมดาอย่างเธอหรอกเธอไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นคนชั้นล่างสุดของสังคม แต่ก็ไม่สูงเท่าไหร่ รู้จักคนที่รวยที่สุดนอกจากจางเหนียนเซิงนแล้ว ก็คือจางเหนียนเซิงแล้วจางเหนียนเซิงก็ถือเป็นนายน้อยตระกูลมหาเศรษฐีนายน้อยของตระกูลมหาเศรษฐีไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกับเธอ และไม่สามารถมีปฏิสัมพันธ์กันได้ในชีวิตนี้จางเหนียนเซิงแค่หัวเราะ และไม่ได้พูดต่อเขาไม่เคยมองไห่ถงต่ําต้อย แต่ไม่ได้หมายความว่าคนรวยคนอื่น ๆ จะมองไห่ถงต่ําต้อย เขารู้ว่าวงการชนชั้นสูงนี้ ล้วนพูดกันด้วยชาติตระกูลและฐานะเมื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงใหญ่ แม้แต่คุณชายตระกูลจางอย่างเขาก็ต้องริเริ่มที่จะคบค้าสมาคมกับประธานเหล่านั้นและไม่อาจรับประกันได้ว่าจะได้รับความสนใจจากคนพวกนั้น"รถมาแล้ว"รถที่จางเหนียนเซิงเรียกมาจอดข้างถนน ผู้คนในรถลงจากรถแล้วเดินไปหาทั้งสองคน และเรียกจางเหนียนเซิงว่า "นายน้อย"

"ไห่ถง เราเซ็นข้อตกลงร่วมกันแล้ว ซึ่งใช้เวลาเพียงครึ่งปี เราก็สามารถหย่ากันได้ คุณรอให้เราหย่าแล้วค่อยหาคนใหม่ไม่ได้เหรอ? ต้องหาล่วงหน้าเลยหรอ ตอนนี้เรายังเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย คุณหาคนใหม่ก็คือสวมเขาให้ผม""แม้ว่าฉันจะไม่ชอบคุณและเป็นไปไม่ได้ที่จะตกหลุมรักคุณ แต่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ชอบภรรยาตัวเองมีชู้"จ้านหยินไม่ชอบเห็นเธออยู่กับจางเหนียนเซิงเขาหงุดหงิดและกําลังโกรธ โกรธที่เธอรีบคนใหม่และสวมเขาให้เขาจางเหนียนเซิงแอบชอบเธออยู่นะนั่นคือศัตรูรักของเขา!ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องของความรัก แต่เป็นเรื่องการให้เกียรติกัน และเป็นเรื่องศักดิ์ศรีของผู้ชายไห่ถงมองไปรอบ ๆ มองหาบางอย่าง แต่ไม่เห็นสิ่งใดที่มีสะดวก เธอโยนถุงในมือที่มีกุญแจ โทรศัพท์มือถือ และเงินไปที่จ้านหยิน เธอเคยเรียนซ่านโฉ่วมาก่อนและตีคนได้ค่อนข้างดีจ้านหยินไม่คาดคิดถึงการเคลื่อนไหวนี้จากเธอ และเขาถูกถุงเงินของเธอฟาดโดยไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้าเพราะข้างในมีกุญแจและโทรศัพท์มือถือ เธอจึงตีเข้าปากเขาอีกครั้ง หลังจากถูกตี จ้านหยินก็รู้สึกเจ็บปวดตรงปากของเขาเขาจ้องมองที่ไห่ถงด้วยใบหน้าที่มืดมนไม่มีใครกล้า

ไม่คุยกันทั้งคืนเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ไห่ถงตื่นขึ้นมาแล้ว ก็ไปที่ระเบียงเพื่อรดน้ําดอกไม้และต้นไม้ของเธอก่อน และชื่นชมดอกไม้เหล่านั้นอีกครั้งต้องบอกว่าเมื่อตื่นขึ้นมามองสวนเล็กๆ แห่งนี้ทุกวัน อารมณ์ของก็เบิกบานขึ้น และความไม่พอใจใดๆ ที่มีต่อ จ้านหยินก็หายไป เป็นเพราะสวนเล็กๆ แห่งนี้ ที่ตกแต่งด้วยดอกไม้ที่จ้านหยินซื้อกลับมาหลังจากปรับอารมณ์ได้แล้ว ไห่ถงก็เข้าไปในห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าของพวกเขาทั้งคู่ในไม่ช้า จ้านหยินก็ลุกขึ้นเช่นกัน เขาเดินไปที่ประตูห้องครัว มองไปที่ร่างที่ยุ่งวุ่นวายของไห่ถง แล้วขยับริมฝีปากที่เม้มแน่น "ไห่ถง อรุณสวัสดิ์ครับ"ไห่ถงหันไปมองเขา "อรุณสวัสดิ์ค่ะ"“ผมสามารถช่วยอะไรคุณได้ไหม?”"ไม่ต้องค่ะ ถ้าคุณรู้สึกเบื่อก็ไปช่วยฉันตากเสื้อผ้าแล้วกวาดพื้นหน่อย"จ้านหยินอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่เกรงใจจริงๆแต่ปากเขาตอบเธอกลับว่า: "โอเคครับ"เขาหันหลังเดินจากไปไปช่วยไห่ถงตากเสื้อผ้า และเริ่มทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้แต่ก็มีแค่คู่สามีภรรยาอาศัยอยู่ ทั้งสองออกไปทำงานตั้งแต่เช้าและกลับมาตอนดึก ที่บ้านสะอาดมาก ก็คือจ้านหยินกวาดพื้น เขากวาดไปทุกซอกทุ