เมื่อคืนนี้ ไห่ถงตั้งใจรอจ้านหยินกลับบ้านจนถึงเที่ยงคืน และตกปากรับคำเรียบร้อยว่าเช้าวันเสาร์จะไปซื้อวัตถุดิบที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตด้วยกัน เมื่อคืนวานไห่ถงโทรศัพท์หาคุณยายจ้าน จึงรู้ว่าวันนี้ครอบครัวฝั่งสามีจะมากันหลายคน อาจต้องเตรียมโต๊ะไว้สองถึงสามโต๊ะ เพราะบรรดาน้องชายของจ้านหยินก็จะแห่กันมาด้วยคุณยายจ้านจะสื่อว่า เธอกับจ้านหยินจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ก็หมายถึงเธอได้กลายเป็นสะใภ้ของตระกูลจ้านอย่างเต็มตัว นอกจากจะต้องพบญาติผู้ใหญ่ ก็ต้องให้คนรุ่นเดียวกันมาทักทายพี่สะใภ้ใหญ่ด้วย ไม่ใช่ว่าไปเจอกันข้างนอกแล้วไม่รู้ว่าใครเป็นใครเพราะวัตถุดิบที่ต้องไปซื้อวันนี้เยอะมาก ๆ ขืนไปคนเดียวก็กลัวจะหิ้วกลับมาไม่ไหว เธอจึงเรียกให้จ้านหยินขับรถไปด้วย แบบนั้นต่อให้เหมาหมดห้างก็ไม่ต้องกลัวว่าจะหิ้วไม่ไหวเหตุการณ์ราวกับเดจาวู เป็นเวลาหกโมงเช้า ที่จ้านหยินสะดุ้งตื่นเพราะเสียงสายเรียกเข้าของไห่ถงจ้านหยินที่อารมณ์คุกรุ่นเป็นอย่างมาก ทำได้แค่อดทนแล้วอดทนเล่าจนแทบจะกลายเป็นพระจำศีล ไม่โวยวายใส่ไห่ถง"คุณจ้านคะ"น้ำเสียงของไห่ถงเย็นสนใส ทำให้เขารู้สึกสบายหูจ้านหยินบีบนวดหว่างคิ้ว เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น "

จิตนาการภาพนั้นไม่ออกเลยจริง ๆ"ทุกคนพึงระลึกเอาไว้ให้ดี ห้ามเปิดเผยสถานะที่แท้จริงเด็ดขาด อย่าลืมว่าไห่ถงไม่รู้ ลูกชาย อีกเดี๋ยวแกสองสามีภรรยาก็บอกไปว่าไม่มีเงินบำนาญ อาศัยปลูกผักปลูกหญ้าขาย หาเงินประทังชีวิตแบบนี้แล้วกัน""ก่อนมากรับปากกันดิบดี จำเอาไว้ซะ ขืนโป๊ะกันขึ้นมา อาจ้านคิดบัญชีกับพวกแก ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ"ตอนนี้คุณยายจ้านรู้สึกว่าการที่หลานชายคนโตเดินหมากมาถึงจุดนี้นับว่าสนุกมากจริง ๆ เพราะงั้นหญิงชราจึงเลือกที่จะเล่นละครตามหลายชายตัวดีต่อไปหญิงชรายังยืนยันนอนยันว่าไห่ถงเป็นผู้หญิงที่ดีคนนึง ไม่ใช่คนที่จะหวังปอกลอกเงินทองแน่นอน เธออายุจนปูนนี้แล้ว ไม่มีทางดูคนพลาด"ครับ"ทุกคนตกปากรับคำ สำหรับพวกเขาแล้วไห่ถงไม่นับว่าเป็นคนแปลกหน้า เพราะถึงยังไงไห่ถงก็เคยช่วยชีวิตคุณยายจ้านเอาไว้ ตอนนั้นคนที่ขอบคุณไห่ถงก็ยังเป็นลูกชายกับสะใภ้คนโตของคุณยายจ้านด้วยซ้ำแม่ของจ้านหยินไม่ค่อยหืออืออะไร แน่นอนว่าหล่อนไม่สนับสนุนให้ลูกชายคนโตแต่งงานกับไห่ถง แต่ในเมื่อคุณยายจ้านสามารถพูดให้คนเย่อหยิ่งอย่างลูกชายหล่อนยอมโอนอ่อนได้ หล่อนก็คงไม่มีปัญญาอะไรจะไปห้ามเรื่องที่ไห่ถงช่วยคุณยา

จ้านหยินไม่ใคร่จะสุงสิงกับโจวหงหลิน เพราะนอกจากโจวหงหลินจะเป็นคนประเภทที่เขาเกลียดแล้ว ไหนจะเรื่องที่หมอนั่นปฏิบัติกับไห่หลิงอีกโจวหยางหิวน้ำ และก็เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าในขวดนมมีน้ำเปล่า ซึ่งมันตั้งอยู่บนโต๊ะตรงหน้าโจวหงหลิน แต่หมอนั่นเลือกที่จะใช้ไห่หลิงมาหยิบขวดนมไปป้อนลูกแทนที่ตัวเองจะเป็นคนหยิบแม้ว่าวันนี้จะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอหน้ากัน แต่ระดับสายตาอันเฉียบคมของจ้านหยิน ดูก็รู้ว่าสามีพี่ภรรยาของเขาคนนี้ไม่ได้ให้เกียรติไห่หลิงในฐานะภรรยาแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำคงคิดว่าการที่ไห่หลิงอยู่บ้านเลี้ยงลูกนั้นเป็นเรื่องชิล ๆสไตล์การเลี้ยงดู ไปจนถึงการอบรมสั่งสอนของตระกูลจ้าน ทำให้จ้านหยินรู้สึกเกลียดพวกผู้ชายที่ไม่ให้เกียรติภรรยาของตัวเองระหว่างเขากับไห่ถงเรียกว่าเป็นวิวาห์สายฟ้าแลบ ทั้งคู่เพิ่งเจอหน้ากันตอนจดทะเบียนสมรส ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความรู้สึกรักใคร่อะไรเทือกนั้น แต่เขาก็ปฏิบัติต่อไห่ถงและให้เกียรติในฐานะภรรยามาโดยตลอดไห่ถงได้ยินคำตอบของชายหนุ่มก็หัวเราะเบา ๆ "ในเมื่อคุยไม่ถูกคอก็ไม่เป็นไรค่ะ""น้องรองเป็นคนคุยเก่ง อย่างน้อยก็ให้เขาคุยกับพี่เขยของคุณไป พี่เขยคุณคงไม่คิดว่าเราเพิ

แต่ขอโทษนะ ความเป็นสามีภรรยาระหว่างพวกเขายังไม่ลึกซึ้งถึงขั้นนั้นถึงยังไงพวกเขาก็แค่ต้องใ้ช้ชีวิตด้วยกันให้ผ่านไปได้ในแต่ละวัน ต่อให้เขาจะโกรธเธอจะเป็นจะตายแค่ไหน ตราบใดที่เขาไม่ไล่เธอออกจากบ้าน เธอก็ไม่แคร์หรอกไห่ถงล้างจานชามเสร็จ ก็ทำความสะอาดห้องครัวต่อจนเรียบร้อย จากนั้นจึงออกไปถูบ้าน แล้วจบลงที่เธอออกไปนั่งเก้าอี้ชิงช้าที่ซื้อมาไว้ตรงระเบียง ลมยามค่ำคืนพัดโชยสวนกับเก้าอี้ที่แกว่งเบา ๆ ไห่ถงรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมากตอนนี้ระเบียงของเธอแทบจะกลายเป็นสวนดอกไม้อย่างสมบูรณ์แบบ ยิ่งมองดูต้นไม้ดอกไม้ที่เติบโตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพพวกนี้ ไห่ถงก็ต้องถอนหายใจให้กับฝีมือสุดเนี๊ยบของจ้านหยินอย่างช่วยไม่ได้อีกครั้งเสียงฝีเท้าหนักอึ้งดังขึ้น และยิ่งเข้าใกล้ระเบียงมากขึ้นเรื่อย ๆเพียงชั่วอึดใจจ้านหยินก็ปรากฎตัวขึ้นที่ระเบียง เมื่อเห็นไห่ถงกำลังนั่งแกว่งชิงช้าอย่างสบายใจเฉิบ จ้านหยินก็ยิ่งหน้าบึ้งมากขึ้นกว่าเดิมชายหนุ่มเดินเข้ามาหา แล้วยื่นกระดาษส่องแผ่นให้เธอ"อะไรของคุณ?"ไห่ถงถามด้วยความสงสัยจ้านหยินไม่ตอบ แต่แสดงท่าทีชัดว่า อยากรู้ก็ดูซะสิ จะถามเพื่อ?เธอรับกระดาษสองแผ่นนั้นมา ไห

ระหว่างเขาสองคนก็เป็นแค่สามีภรรยาในนาม ถึงเขาจะเมา ก็ไม่ได้ต้องการให้เธอมาดูแลอยู่แล้ว ใครจะไปรู้ ดีไม่ดีผู้หญิงคนนั้นอาจจะฉวยโอกาสนี้แตะอั๋งเขาก็ได้อายุก็ปาเข้าไปสามสิบ แต่เขายังไม่เคยเสียแม้แต่จูบแรกเลยด้วยซ้ำอย่าพูดไปถึงเรื่องพรหมจรรย์เขาไม่เคยเชื่อในเรื่องความรักคุณยายจ้านมักจะว่าเขาเป็นพวกไม่มีหัวใจ แต่ก็เป็นเพราะเขาไม่เชื่อเรื่องความรัก ถึงได้ยอมสานฝันให้หญิงชราด้วยการแต่งงานกับไห่ถง หลังจากทนฟังคำบ่นจนหูใกล้จะบอดเต็มทีแต่นี่ก็คลำตั้งแต่หัวจรดเท้า จ้านหยินก็ยังหากุญแจบ้านไม่เจอ เขาเอ่ย "...อาเจ็ด เรียกนายหญิงของพวกนายก็แล้วกัน"ดูเหมือนเขาจะลืมหยิบกุญแจบ้านออกมาบอดี้การ์ดเคาะประตูทันทีไห่ถงหลับไปแล้ว แต่เธอไม่ได้หลับลึกจึงได้ยินเสียงเคาะประตู หญิงสาวตื่นขึ้นมาเงี่ยหูฟังอีกครั้ง ก็พบว่ามีคนเคาะประตูอยู่จริง ๆ จึงรีบลุกขึ้นมาตั้งใจจะไปเปิดประตู ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในชุดนอน เธอคว้าเสื้อคลุมกันหนาวในตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่ แล้วจึงออกไปเปิดประตูทันทีที่ประตูเปิดออก จ้านหยินและอาเจ็ดเห็นไห่ถงใส่เสื้อกันหนาวตัวหนาเตอะ ต่างก็ชะงักตอนนี้เพิ่งจะเข้าเดือนเจ็ด อย