Semua Bab The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Bab 251 - Bab 260

“AY!” Malakas na tili ko ng sumabit ang isang paa ko sa huling baitang ng hagdan dito sa entrance ng Real Estate Investment Corporation. May limang baitang lang naman ang hagdan dito sa entrance, kaya kahit paano ay safe ako kung sakali na nagkamali ako ng bagsak at nagpagulong-gulong pababâ. Lumikha ng malakas na ingay ang mga ilang mga gamit na dala ko ng bumagsak ito sa sahig. Habang ang stainless kong inumin ay tumalbog ng tatlong beses bago gumulong. Napalunok ako ng wala sa oras ng halos sabay na lumingon sa aking direksyon ang lahat ng mga tao sa paligid. Ngunit ang mas lalong ikinabahala ko ay ang matalim na tingin sa akin ng aking boss na si Mr. Heidi Hilton. Ang paraan ng tingin nito sa akin ay parang gusto na niya akong balatan ng buhay o di kaya ay isilid sa sako. Tapos, itapon sa pinakang malayo para lang makaalis sa matinding kahihiyan na nilikha ko. Tumingala ito na wari moy nauubusan na ng pasensya. Kapansin-pansin ang marahas na pagpapawala niya ng buntong

“T-Teka! Bakit pati ako tinali nyo?” Kinakabahan na tanong ni Alesha, kasalukuyan siyang nakaupo sa sahig at nakatali ang dalawang kamay sa kanyang likuran. “Dahil wala kaming tiwala sayo.” Sagot naman ni Maurine sabay tapal ng tape sa kanyang bibig. Walang nagawa si Alesha kundi ang umungol ng pagtutol. Pagkatapos kay Alesha ay lumapit si Maurine sa kanyang ate Miles at Samara na kasalukuyang pinagtutulungan hatakin si Heidi patungo sa tabi ni Alesha. “One, two, three, hmp…” pagkatapos na bumilang ni Miles ay sabay na hinatak nila Samara at Maurine ang walang malay na si Heidi. Tulak naman ni Miles ang mga paa nito. Habang sa isang tabi ay tahimik lang na nakamasid si Song-I. Hindi kasi siya pwedeng tumulong sa paghatak sa binata, dahil buntis ito sa kanilang panganay na anak ni Xaven. “OMG! What happened?” Gulat na tanong ni Misaki na kalalabas lang sa pintuan ng kusina. Sa kanang braso nito ay kipkip ang isang tupperware na puno ng ice cream at sa kaliwang kamay nito ay is

Lulan ng mamahaling sasakyan ay tumungo sina Heidi at Alesha sa kumpanya ng isa sa kanyang mga kliyente. Makalipas ang halos trenta minuto ay humimpil ang sasakyan sa tapat ng isang mataas na gusali. Tahimik na bumaba ang dalawa—naglalakad.Sa tabi ni Heidi ay kasabay niyang naglalakad si Alesha. Ngunit, kapansin-pansin ang tila pananamlay ng dalaga. Medyo hindi kasi siya komportable sa kanyang pakiramdam. At parang wala siya sa kanyang sarili dahil tinatamad siyang kumilos. Dahil sa lalim na kanyang iniisip ay hindi na napansin ni Alesha ang salaming pinto sa kanyang harapan. Hanggang sa lumagabong na lang ang pagmumukha niya sa salamin. Nayanig ang buong salamin kaya labis na nabahala ang lahat ng tao sa paligid, ngunit may ilan sa kanila ay natawa. Pakiramdam ni Alesha ay bigla siyang nahilo, at hindi na niya napigilan ang biglaang pagbalik ng kanyang katawan dahil sa lakas ng pagkakauntog ng kanyang nood sa salamin. Mabuti na lang ay mabilis siyang nasalo ng kanyang boss.

“S-Sir Heidi!” Naibulalas ko ng biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Sumalubong sa akin ang madilim na mukha ni Sir at parang gusto na ako nitong sakalin. Halatang galit ito dahil sa nagngangalit niyang mga bagang.“Where have you been? Bakit hindi ka nagsabi na uuwi kang mag-isa dito sa Mansion!?” Sunod-sunod na tanong nito na parang akala moy isang takure na nag-aalburuto. Napalunok ako ng ng wala sa oras, bumuka-sara ang aking bibig ngunit tila natatakot naman ako sa mga salitang lalabas sa aking bibig. “S-sorry po, masama talaga ang pakiramdam ko dahil talagang masakit na ang pusôn ko. Kaya hindi na ako nakabalik sayo para sana magpaalam.” Ewan ko lang kung narinig niya ang sagot ko dahil sa hina ng boses ko. “Uminom ka na ba ng gamot?” Masungit niyang tanong, para akong tanga na biglang napangiti sa tanong nito. Kasi naman, kahit pa-suplado ang pagkakatanong niya sa akin ay ewan ko ba, parang kinilig pa yata ako.“Yes, Sir.” Nakangiti kong sagot.“What’s funny?” Muling tano

Natapos na kami’t lahat sa pamimili ng mga gamit na kailangan ko ay hindi pa rin ako pinapansin ni Sir Heidi. At ngayon ay kasalukuyan na tinatahak namin ang direksyon patungo sa isang mamahaling restaurant na matatagpuan pa rin dito sa loob ng Mall. Habang da aming likuran ay bitbit ng dalawang tauhan ni Sir Heidi ang aming mga pinamili. Halos si Sir ang nagbayad ng lahat nang mga pinamili namin kaya naman mas lalo akong hindi matahimik. Isang marahas na buntong hininga ang aking pinakawalan bago mabilis na inabot ko ang kanang kamay ni Sir— sabay lingon sa ibang direksyon. “Sorry.” Isang simpleng salita ang tanging namutawi sa bibig ko at sinadya ko pang higpitan ang pagkakahawak sa kanyang kamay. Wala akong natanggap na anumang sagot mula sa kanya, kaya naman mas lalo akong nainis. “Bakit ka ba nagagalit? Wala naman akong masamang ginagawa sayo ah.” Malungkot kong tanong, natigilan ako ng humigpit ang kapit ng kamay niya sa kamay ko. Ang lalaking ito masyadong pakipot.