Lahat ng Kabanata ng The Other Woman of the CEO: Kabanata 71 - Kabanata 80

Nang magising si Alona, hindi niya maalis sa isip ang nakaraan nila ni Neil at ang kanyang pag-amin sa sariling mahal siya nito. Ngunit may isa pang tao na nasa buhay niya ngayon, si Ethan, na laging nariyan para sa kanya, kahit ano pa man ang mangyari. Dumaan ang oras, at sa bawat paglipas ng sandali, nararamdaman niyang mas lalong bumibigat ang kanyang desisyon.Habang iniinom ang kanyang kape sa may veranda, biglang may kumatok sa pinto. Pagbukas niya, bumungad si Penelope, may dalang mga pastries.“Good morning!” bati ni Penelope, na may ningning sa mga mata.Ngumiti si Alona at sinabing, “Thanks for the breakfast, Penelope. Ang aga mo naman yata?”“Well,” sabi ni Penelope habang binubuksan ang isang pakete ng pastries, “sinamahan ko lang si Ethan kanina sa clinic para muling ipasuri yung kamay niya.”Tumango si Alona at napatingin sa bintana. Hindi niya maiwasang mapangiti, kahit na may kaunting kirot pa rin siyang nararamdaman. Alam niyang nandiyan si Ethan, handang gawin ang la

Palapit na ang pagbalik nila Alona, Penelope, at Ethan mula sa kanilang matagumpay na transaksyon sa kanilang branch dito sa Makati. Ang mga ngiti sa kanilang mga mukha ay sumasalamin sa kasiyahan at tagumpay na kanilang natamo. Sa loob ng dalawang linggong pananatili nila, nagkaroon sila ng maraming pagkakataon upang makilala ang mga tao, makipag-network, at itaguyod ang kanilang kumpanya. Bilang pagdiriwang ng kanilang tagumpay, nagplano silang pumunta sa isang bar. Sa hindi kalayuan, ang mabuhanging mga daliri ng dagat at ang makulay na ilaw ng lungsod ay nagbigay-daan sa kanilang pagpapakasaya. Habang nag-uusap sila at nagbahaginan ng mga kwento, naramdaman nila ang ligaya na dulot ng kanilang pagkakaibigan at pagkakaisa. “Ang lahat ng sakripisyo natin ay nagbunga,” ani Alona habang ngumunguya ng isang piraso ng masarap na pagkain. “Oo, at sana ay magpatuloy ito sa New York,” sagot ni Ethan, ang kanyang mga mata ay nagniningning sa mga plano para sa hinaharap. Sa malamig na

Tuwang-tuwa si Joshua nang makita niyang nakatulog na si Wilma. Matapos ang kanilang mainit na sandali, tila napuno ng saya ang kanyang puso. Pinindot niya ang intercom at sinabihan ang captain ng yate. “Wag na tayong bumalik sa pier. Pagpatuloy mo lang ang paglalayag,” sabi niya, nakangiti habang yakap-yakap ang hubad na katawan ni Wilma.Sa kanyang mga mata, ang bawat sandali ay tila isang panaginip—isang panaginip na hindi niya gustong magwakas. Nakatagilid si Wilma, ang kanyang buhok ay nakalatag sa unan, at ang mukha nito ay tahimik na nagpapakita ng kasiyahan. “Okay lang, Sir. Isasara ko na ang lahat,” sagot ng captain sa isang masayang tono. Masaya si Joshua sa desisyon niyang ito; isa itong hakbang patungo sa kanyang mga plano.“Hindi ko akalain na mangyayari ito,” bulong ni Joshua sa sarili, habang minamasdan ang magandang mukha ni Wilma. Naramdaman niya ang init ng kanyang puso. “Kahit sandali, ikaw ay akin.”Sa kabila ng saya ni Joshua, si Neil naman ay abala sa pag-aalala.

Mabilis ang tibok ng puso ni Alona habang naglalakad siya palabas ng airport. Nakaayos ang kanyang buhok, nakasuot ng eleganteng coat, at dalang backpack na puno ng mga alaala mula sa kanyang paglalakbay. Paglabas niya, bumulaga sa kanya ang malamig na hangin ng New York. Ang mga ilaw ng lungsod ay tila nag-aanyaya, ngunit sa puso niya, ang tanging inaasam ay ang makita ang kanyang mga anak.Biglang nag-iba ang kanyang mundo nang makita ang kambal na sina Emerald at Aniego. Palaboy ang mga mata nila, sabik na naghihintay, at sa pagkapansin sa kanya, sabay-sabay silang sumigaw, “Mommy!”“ Mommy!” palahaw ng kambal, sabik na sabik na lumapit sa kanya.Hinalikan ni Alona ang mga bata at niyakap silang mahigpit. “I miss you, mga anak! Namiss din kita, Mama,” sambit niya habang hinahalikan ang pisngi ni Emerald at Aniego. Tuwang-tuwa ang kambal at tila hindi makapaniwala na bumalik na ang kanilang ina.“Mommy, buti balik ka na!” sabi ni Aniego na nabubulol sabi nito habang karga siya ni A

Habang yakap-yakap ni Neil si Wilma, nahulog ang kanyang cellphone sa sofa. Tumunog ito at nagpakita ng mensahe mula kay Joshua na nagtanong, “Kailan tayo makikita muli?”“Wala akong ibang nais kundi ang maging totoo sa’yo,” sabi ni Neil, nang makita ang nakahilig na cellphone.“Ano ‘yan?” tanong ni Neil, ang kanyang tono ay nagiging seryoso.“Wala, hon. Isang tao lang na kaibigan,” sagot ni Wilma, sinisikap na itago ang takot sa kanyang boses.“Kaibigan? Bakit parang hindi ako naniniwala?” tanong ni Neil, ang kanyang mga mata ay puno ng pagdududa.“Neil, please! Bakit hindi mo ako mapaniwalaan? Hindi ko na alam kung paano ko pa maipapaliwanag sa’yo!” bulalas ni Wilma, ang kanyang boses ay nanginginig sa sama ng loob.“Hindi kasi ito basta-basta, Wilma. Sa lahat ng sitwasyon na nangyayari sa atin, parang palagi kang may itinatagong lihim. Sabi mo, nakitulog ka sa mga kaibigan mo, pero bakit may mga text mula sa ibang tao?” tanong ni Neil, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon.“B