All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 581 - Chapter 590

ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เวินจื่อเยวี่ยต้องเดินออกไปอย่างไม่ลังเลโดยตรงแน่นอน แต่ตอนนี้เขากลับไปไม่ได้เขาไม่เพียงไม่ไป และยังต้องอยู่ต่ออย่างหน้าด้านพร้อมกับน้องหกไม่เช่นนั้นถ้าหากครั้งนี้ล้มเหลว เกรงว่าท่านพ่อจะไม่ให้โอกาสพวกเขาอีกแน่นอนดังนั้นไม่ว่าเพื่อเขาหรือน้องหก เขาก็ต้องอดกลั้นท้ายที่สุดเวินจื่อเยวี่ยกัดฟันอดกลั้นเอาไว้ หลังจากสงบสติอารมณ์ จึงจะเอ่ยปากอีกครั้ง “ขอโทษนะพี่รอง เมื่อครู่ท่าทีของข้าไม่ดี ท่าน…ท่านอย่าโกรธข้าเลย”เวินเยวี่ยเห็นเขาทำเช่นนี้ ก็เข้าใจแล้วเช่นกัน นางเม้มปาก ก้มหน้ากล่าวตามเวินจื่อเยวี่ย “พี่รอง ไม่ใช่ความผิดของพี่สาม เยวี่ยเอ๋อร์เอาแต่ใจเกินไป เยวี่ยเอ๋อร์กินได้เจ้าค่ะ!”เพื่อพิสูจน์คำพูดของตัวเอง นางถึงกับยอมอดกลั้นความรังเกียจในใจ หลับตาแล้วกัดไปที่ขนมแป้งแรงๆ ทีหนึ่งปรากฏว่ากัดคำนี้เกือบทำให้นางฟันร่วงแข็งมากจริงๆ!เวินเยวี่ยเจ็บฟันจนเกือบจะร้องไห้แล้ว แต่สุดท้ายก็ยังกัดลงไปแรงๆ หลังจากนั้นกลืนเข้าไปทั้งน้ำตาแต่เวินเยวี่ยกลับไม่รู้ เพราะการกระทำนี้ของนางทำให้เวินจื่อเยวี่ยเริ่มสงสัยเกิดอะไรขึ้น เมื่อก่อนเวินเยวี่ยไม่เคยแตะต้องของพวกนี

“เจ้าพูดอะไรนะ?!”เมื่อเวินจื่อเฉินที่อยู่แต่ตีนเขาภูเขาหนานมาโดยตลอด วันๆ เอาแต่ไปทำงานในหมู่บ้านได้ยินคำพูดของเวินจื่อเยวี่ย เขาเบิกตากว้างฉับพลันเขากล่าวอย่างไม่อยากเชื่อ “พี่ใหญ่เขาเป็นอะไร? เหตุใดเขาถึงล้มป่วยกะทันหัน? และยังป่วยหนักเช่นนั้น?!”ทั้งที่สุขภาพของพี่ใหญ่แข็งแรงเช่นนั้น เหตุใดจู่ๆ ก็เกือบตาย?เดี๋ยวก่อน!เวินจื่อเฉินนึกถึงครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอพี่ใหญ่ในจวนเจิ้นกั๋วกงฉับพลันตอนนั้นสีหน้าของพี่ใหญ่ดูแย่มาก เหมือนป่วยเป็นโรคอะไรสักอย่างหรือพี่ใหญ่ป่วยตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ดังนั้นจึงดูน่าตกใจเช่นนั้น?“พูดมา เจ้ารีบพูดมาเดี๋ยวนี้! ตกลงพี่ใหญ่ป่วยเป็นโรคอะไร?!”เวินจื่อเฉินไม่สนใจเวินจื่อเยวี่ยแล้ว เขากระชากคอเสื้อของเวินจื่อเยวี่ยก็ถามอย่างร้อนใจทันที“ข้าก็ไม่รู้!”เวินจื่อเยวี่ยรีบกล่าว “ตอนนั้นท่านพ่อไม่ได้บอกพวกเราสองคน คนที่รู้อาการป่วยของพี่ใหญ่มีแต่ท่านพ่อกับหมอหลวงหลี่ พี่รอง ถ้าท่านอยากรู้ ก็ต้องไปถามท่านพ่อหรือหมอหลวงหลี่เท่านั้น”แต่พี่รองไม่ยอมไปถามท่านพ่อแน่นอน ต่อให้ถาม ท่านพ่อก็ไม่บอกความจริงพวกเขาและท่านพ่อก็ได้คุยกับทางหมอหลวงหลี่นานแล้ว ไม

เพียงแต่ตอนนั้นเวินเยวี่ยไม่อยู่ที่จวนเจิ้นกั๋วกง แต่อยู่ที่กรมอาญา ดังนั้นนางจึงรอดตัวไปตรงกันข้าม ความโกรธทั้งหมดก็ไปลงที่ตัวเวินจื่อเยวี่ยแล้วไม่ใช่หรือ?แต่ในความเป็นจริง แรกเริ่มหลินเนี่ยนฉือก็ไม่เคยคิดจะให้เวินจื่อเยวี่ยเลือกหนึ่งในสองแล้ว แต่ใครให้เขาปกป้องเวินเยวี่ยตรงหน้าหลินเนี่ยนฉือครั้งแล้วครั้งเล่า ปกป้องก็ช่างเถอะ แถมยังกล้าพูดจาดูหมิ่นอาซื่อต่อหน้านาง นี่จะให้หลินเนี่ยนฉือทนไหวได้อย่างไร?ด้วยเหตุนี้จึงมีเหตุการณ์เลือกหนึ่งในสองตามมาการเลือกครั้งนี้ ทำให้เวินจื่อเยวี่ยเจ็บปวด และทำให้หลินเนี่ยนฉือผิดหวังเวินจื่อเฉิน “ดังนั้นเจ้าก็เลยถอนหมั้นกับนาง? เพียงเพราะนางให้เจ้าเลือกระหว่างนางกับเวินเยวี่ย? และเจ้าก็เลือกเวินเยวี่ย?”ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริงๆ เวินจื่อเฉินรู้สึกว่าน่าขำมากแต่โชคดีที่น้องชายคนนี้ของเขายังไม่ได้ถึงขั้นเกินเยียวยาเขาส่ายศีรษะ “ไม่ใช่ ข้าไม่ได้ตอบตกลง เดิมทีข้าก็ไม่ได้อยากตอบตกลงอยู่แล้ว ต่อให้นางทำเช่นนั้น แต่ข้าก็ยังยืนกรานว่าคู่หมั้นของข้าต้องเป็นนางเท่านั้น และข้าก็จะแต่งงานกับนางคนเดียว”“เช่นนั้นเพราะอะไรกันแน่?”เวินเยวี่ยเงียบไปครู่ห

แต่จู่ๆ เขาก็นึกถึงการกีดกันที่พี่รองมีต่อน้องหกเมื่อครู่ กระทั่งท้ายที่สุดร่างเงาของเวินจื่อเฉินหายไปจากตรงประตู เขาก็ยังไม่ได้เอ่ยปากก็เห็นเวินจื่อเฉินเดินออกไปอย่างเจียมตัว เวินเยวี่ยรู้สึกสบายใจขึ้นมากคิดจะไล่นางออกไป ฝันไปเถอะในเมื่อนางมาแล้ว ครั้งนี้ก็จะไม่กลับไปมือเปล่าเด็ดขาดวางใจเถอะพี่รอง ท่านหนีไม่พ้นหรอกมีประกายแลบผ่านแววตาเวินซื่อแต่ไม่นานนางก็ทำหน้ากังวล เหมือนว่าเป็นน้องหญิงที่เป็นห่วงพี่ชายของตัวเองจริงๆ…“พี่สาม พี่รองเขาจะไปไหน? ข้างนอกมืดเช่นนี้ หรือไม่พวกเราเรียกเขากลับมาเถอะ?”“ไม่เรียก”เวินจื่อเยวี่ยส่ายศีรษะปฏิเสธโดยตรง เขากล่าวอย่างไม่พอใจ “จนถึงตอนนี้พี่รองยังปกป้องเวินซื่ออีก ทั้งที่นางออกบวชไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย พี่รองยังมีหน้ามาโทษเจ้า ท้ายที่สุดแล้ว เรื่องเช่นนี้ล้วนเป็นการตัดสินใจของเวินซื่อเอง ไม่เช่นนั้นก็ต้องโทษเขา”“ตัวเองลงมือไม่รู้จักแยกแยะหนักเบา ตีจนคนกลัว คนไม่หนีสิถึงจะแปลก”เวินจื่อเยวี่ยกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์เวินเยวี่ยก็พยักหน้าในใจถูกต้อง เรื่องนี้จะโทษนางได้อย่างไร?จะโทษก็ต้องโทษที่เขาเวินจื่อเฉินโง่เองนางมักจะยุแยงต

“พี่รอง พี่รอง!”“ได้ยินท่านพ่อบอกว่าคืนนี้จะมีดาวเยอะมาก พวกเราไปดูดาวด้วยกันนะ!”ตอนนั้น เวินจื่อเฉินในวัยสิบขวบเพราะตีเด็กคนอื่นในสถานศึกษา จึงโดนพ่อของตัวเองลงโทษให้คุกเข่าที่ลานบ้านและเวินซื่อที่เพิ่งจะอายุหกขวบในเวลานั้น วิ่งเข้ามาก็เห็นภาพนี้ทันที “พี่รอง ท่านเป็นอะไร? เหตุใดคุกเข่าบนพื้น? พี่รองรีบลุกขึ้น บนพื้นเย็น ท่านปู่พ่อบ้านบอกว่าอยู่บนพื้นนานเกินไปจะป่วยนะ”เวินซื่อน้อยเดินไปที่ข้างกายพี่รองของตัวเอง นางกอดแขนของเขา อยากดึงเขาลุกขึ้น“อย่ามายุ่งกับข้า ข้าจะคุกเข่าตรงนี้!”ท่านพ่อลงโทษก็ลงโทษ อย่างไรลงโทษเสร็จเขาก็ยังจะไปตีเจ้าคนปากสุนัขสองตัวนั่นกล้าด่าเขาว่าเป็นลูกไม่มีแม่ คอยดูเขาไม่ตีพวกเขาจนปากฉีกให้มันรู้ไป!เวินจื่อเฉินในวัยสิบขวบไม่พอใจเพราะพ่อลงโทษตัวเอง และกำลังหงุดหงิด เขายกมือขึ้นก็ผลักเวินซื่อน้อยที่มายุ่งกับตัวเองออกไปใครจะรู้ว่าเผลอใช้แรงมากเกินไป จึงผลักเวินซื่อน้อยล้มแล้วศีรษะน้อยๆ ของนางกระแทกโดนพื้น และเสียงดังเป็นพิเศษทำให้สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังเวินจื่อเฉินกับเวินซื่อที่รับไม่ทันหน้าถอดสีทันที“น้องห้า!”“คุณหนูห้า!”เวินจื่อเฉินไม่ส