All Chapters of เมีย(ไม่)พลอยโจน: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 52ก๊อก...ก๊อก... นัสรินพูดไม่ทันจบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน หญิงสาวเหลือบไปมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาแค่หนึ่งทุ่มกว่าๆ ซึ่งยังไม่ใช่เวลานัดของปราณต์กับพินทุสร เธอจึงเป็นคนเดินไปเปิดประตู เพราะคิดว่าเป็นพนักงานร้านซักรีด เอาเสื้อผ้ามาส่ง “คุณปราณต์...” เสียงหวานอุทานออกมาเบาๆ อย่างตกใจกึ่งแปลกใจ “ใช่...ผมเอง ผมมาหาคุณออย” ปากบอกว่ามาหาผู้หญิงที่อยู่ในห้อง แต่ตากลับจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า คล้ายกำลังสำรวจสมบัติส่วนตัวของตัวเอง และไม่พอใจที่เห็นเธอยังใส่เสื้อผ้าแบบที่เขาไม่ชอบ แต่นัสรินก็เชิดหน้าขึ้น...จะชอบหรือไม่ชอบ มันก็เรื่องของเขา “มาแล้วเหรอคะคุณปราณต์” พินทุสรที่ได้ยินเสียงของปราณต์รีบวางแปรงแต่งหน้า และขยับมาหาเขาที่ประตู ทำให้นัสรินจำต้องหลีกทางให้ และขยับไปยืนในห้องเงียบๆ “ครับ” “ไหนว่าจะมาสองทุ่มกว่าๆ ไงคะ” “ผมมาเร็วกว่ากำหนด เพราะกลัวว่าคุณออยจะออกไปกับคนอื่นก่อน” “จะให้ออยไปกับใครล่ะคะ ออยไม่มีใครนี่” “คุณออยก

บทที่ 54ตีห้าแล้ว...แต่ท้องฟ้าในฤดูหนาวก็ยังคงมืดมิด คล้ายกับจะเปิดโอกาสให้คนมีคู่ ได้มีเวลาอิงแอบแนบชิดกันนานกว่าเดิม หากแต่นัสรินรู้ดีว่าฤดูกาลเหมันต์สุดจะโรแมนติกนั้น ไม่ได้มีไว้สำหรับเธอกับปราณต์ ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนเวลาที่ตื่นปกติ อยากจะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นแค่ความฝัน แต่ไออุ่นและท่อนแขนที่วางพาดเอวเธออย่างแสดงความเป็นเจ้าของ บ่งบอกชัดว่าตอนนี้ปราณต์นอนอยู่บนเตียงของเธอ โดยที่ทั้งเขาและเธอต่างไร้อาภรณ์ปกปิดร่างกาย มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวกันเท่านั้น ที่ปกป้องเขาและเธอจากอากาศภายนอก ปราณต์ยังคงหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอราวกับไม่รู้สึกรู้สมว่าสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นมันทำให้เธอเดือดเนื้อร้อนใจเพียงใด เขามันคนร้ายกาจที่มีอะไรกับผู้หญิงสองคนซึ่งเป็นเพื่อนกันในคืนเดียวกันและในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่ที่น่าเจ็บใจไปมากกว่านั้นก็คือตัวเธอเอง ที่พอเวลาใกล้เขา ถูกเขาแตะนิดต้องหน่อย พูดจาออดอ้อนหวานหูเพียงแค่ไม่กี่ประโยค ร่างกายเธอก็อ่อนระทวยเป็นเนยเหลวที่โดนไฟอังไปในทันที “คุณปราณต์คะ คุณปราณต์” นัสรินเรียกและเขย่าแขนเพื่อปลุก “หือ..

บทที่ 56แพขนตางอนสั่นระริก เมื่อปราณต์แทรกลิ้นเข้ามาในปากของเธออย่างง่ายดาย คล้ายกับว่าเธอเองก็ให้ความร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี จากนั้นลิ้นนุ่มและลิ้นสากก็ม้วนกระหวัดเข้าพันกันอย่างดูดดื่ม พร้อมๆ กับที่คลื่นความวาบหวามขนาดมหึมาก่อตัวขึ้นในท้องน้อยของนัสริน จนเธอเผลอยกมือขึ้นโอบกอดรอบคอเขาและจูบตอบเขาอย่างเนิ่นนาน“ถ้าคุณน่ารักกับผมแบบนี้ตลอดไปก็ดีสินะ” ปราณต์พูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าสวยๆ และปากอิ่มที่เลอะลิปสติกเพราะถูกเขาบดจูบอย่างเอ็นดู“มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ปล่อยได้แล้ว” นัสรินเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แล้วรีบเดินออกจากห้อง ขับรถไปทำงานโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าตอนนี้ปากของตนนั้นเลอะไปด้วยลิปสติกจากแรงจูบของปราณต์เมื่อไปถึงที่ทำงานหนานอินซึ่งเป็นรปภ.หน้าออฟฟิศก็ลุกจากเก้าอี้และเอ่ยทักทายนัสรินเช่นเดียวกับทุกวัน แต่นัสรินก็อดสงสัยไม่ได้ ที่วันนี้หนานอินมองหน้าเธอแปลกๆ แล้วอมยิ้ม ซึ่งเป็นอาการเดียวกับอุ่นคำตอนที่เห็นเธอเดินเข้าไปในออฟฟิศ“เป็นอะไรกันไปหมดคะป้าอุ่นคำ ทำไมทั้งป้าทั้งลุงหนานอินมองหน้านัสแล้วยิ้มแปลกๆ” นัสรินถามแม่บ้านเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง“ก็ปากคุณนัสน่ะสิคะ”“ปากนั

บทที่ 58นัสรินเข้าไปนั่งในรถคันนั้นเงียบๆ เช่นเดียวกับคนขับที่ก้าวตามขึ้นมาแล้วออกรถไปโดยไม่ได้พูดจาพาทีอะไรกับเธออีก นัสรินหันไปมองหน้าเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองข้างทางอย่างยอมจำนนต่อโชคชะตาที่กำลังเล่นตลกอยู่กับตัวเอง ขณะที่รถเริ่มแล่นออกไป ร่างบางนั่งจมปลักอยู่กับความคิดของตัวเอง จนกระทั่งเห็นว่าตอนนี้รถของปราณต์ไม่ได้แล่นไปยังบ้านของเขา แต่กำลังแล่นออกนอกเมือง ไปตามถนนที่เธอไม่คุ้นเคยเลยสักนิด ถึงแม้เธอจะเคยอยู่ที่นี่มาก่อนก็จริง แต่ไม่เคยย่างกรายออกไปไหนนอกพื้นที่ตัวเมืองเชียงใหม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว “คุณจะพานัสไปไหนคะ” นัสรินหันขวับไปถามอย่างอดไม่ได้ “พาไปฆ่าทิ้งหมกป่ามั้ง” ปราณต์ตอบแค่นั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ ซึ่งนัสรินก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรอีก หากเขาอยากฆ่าเธอจริงๆ เธอก็ไม่คิดจะอุทธรณ์ใดๆ ดีซะอีกจะได้หนีปัญหารักหลายเส้าของเขา จะห่วงก็แต่พ่อแม่ที่มีตนเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ถ้าเธอเป็นอะไรไปพ่อกับแม่คงจะเสียใจมาก รถยนต์สมรรถนะสูงสมราคายังคงแล่นไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงทางเข้าไร่ที่มีป้ายขนาดใหญ่เขียนไว้ว่า ‘ไร่เดชาธร’ ปรา

บทที่ 60 เสียงขิมบรรเลงในท่วงทำนองเพลงไทยเดิมชวนสบายหูที่ดังขึ้นในเวลาเกือบสามทุ่มนั้น ช่างแสนไพเราะเพราะพริ้ง จนนัสรินนึกอยากรู้ว่าคนที่กำลังเล่นเครื่องดนตรีชนิดนั้นคือใคร ร่างบางในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงวอร์มเนื้อนุ่ม ก้าวออกจากห้องราวกับต้องมนตร์สะกด โดยไม่มีใครเหนี่ยวรั้งเอาไว้ เพราะตอนนี้ปราณต์ยังอาบน้ำอยู่ นัสรินมาหยุดอยู่ที่มุมห้องห้องหนึ่ง ซึ่งมุมนั้นสามารถมองเห็นคนบรรเลงขิมได้อย่างถนัดตา ทันทีที่มองเห็นหญิงสาวผู้นั้นเธอก็ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เพราะนอกจากธรินดาแล้ว นัสรินก็ไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่ดูเรียบร้อยสวยหวานและสง่าสมเป็นผู้หญิงไทยแท้ได้เท่านี้อีกแล้ว เธอผู้นั้นใส่ชุดแบบคนพื้นเมือง นั่งพับเพียบเรียบร้อยทว่าดูสง่างาม หน้าตาสะสวยคมคาย ผมดำขลับมวยเป็นทรงสูงแล้วปักด้วยปิ่น ดูงดงามสะกดสายตาคนมองราวกับภาพวาดของนางในวรรณคดีก็ไม่ปาน หรือว่านี่คือเหตุผลที่แท้จริงที่ปราณต์พาเธอมาที่นี่ ผู้หญิงตรงหน้าสวยงามเกินกว่าที่ผู้ชายคนไหนจะมองข้ามไปได้ง่ายๆ เขาต้องการให้เธอมาเห็นว่าเขายังมีผู้หญิงที่เพียบพร้อมรออยู่อีกคนอย่างนั้นหรือ และไม่แน่