All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 481 - Chapter 490

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เซียวเหอก็หันมามองทางนี้อย่างกะทันหันสายตาทั้งคู่สบกัน เฉียวเนี่ยนก็มีแต่ถ้อยคำที่เซียวเหอกล่าวไว้ริมทะเลสาบในวันนี้วนเวียนอยู่เต็มหัว ใจกลางอกพลันสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่เซียวเหอกำลังเดินตรงมาทางนางนางตกใจและก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวฝีเท้าของเซียวเหอก็ชะงักลงเมื่ออยู่ห่างจากประตูห้องของนางสามก้าว เขาก็หยุดลง แล้วยกมุมปากยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าวว่า "พักผ่อนเถอะ"เฉียวเนี่ยนรีบพยักหน้า "เจ้าค่ะ ท่านพี่เซียวก็เช่นกัน""อืม" เขาพยักหน้า แล้วจึงหันหลังกลับเข้าห้องไปพอประตูห้องปิดลง สีหน้าของเซียวเหอก็หม่นหมองลงในทันทีท่าทางที่เฉียวเนี่ยนถอยหลังไปครึ่งก้าวเมื่อครู่ เขาเห็นชัดเจนดี และก็รู้ว่าวันนี้นางก็ยังคงตกใจกลัวอยู่ดีหรือว่าเขาจะตรงไปตรงมาเกินไปหน่อยหว่างคิ้วขมวดเล็กน้อย แต่ในหัวกลับปรากฏภาพรอยยิ้มสดใสของเฉียวเนี่ยนขึ้นมาอีกครั้ง มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มบาง ๆ ตามไปด้วยเขาคิดว่า ดูเหมือนเรื่องราวก็ไม่ได้เลวร้ายถึงเพียงนั้นพูดออกไปแล้วก็ดี อย่างน้อยจากนี้ความดีของเขาที่มีต่อนาง ก็จะไม่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นความรักแบบพี่น้องอีกต่อไปส่

ก่อนหน้านี้ หญิงชราคนนี้ก็เคยบรรยายลักษณะของคนที่สั่งให้นางทำเช่นนี้จี้เยว่ฟังจากคำบรรยายแล้วพบว่าคล้ายกับเซียวเหิงไม่น้อย จึงพานางมาหาเซียวเหอ เพื่อให้เซียวเหอเป็นคนตัดสินเพียงแต่ เขาไม่ได้หวังว่าหญิงชรานี้จะกล้าชี้ตัวเซียวเหิงต่อหน้าทุกคน ขอแค่นางเหลือบมองเซียวเหิงหลาย ๆ ครั้งก็พอแล้วและตอนนี้ ดวงตาของหญิงชราคู่นั้น ก็พลันหันไปมองเซียวเหิงอยู่เรื่อย ๆ แม้ปากจะไม่ได้เอ่ยอะไร ทว่ากลับทำให้ทุกคนเข้าใจได้ทันที ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ก็คือเซียวเหิง!เฉียวเนี่ยนหันไปมองเซียวเหิงโดยไม่รู้ตัว นางเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าข่าวลือทั้งหลายนอกเรือนนั้น จะเป็นฝีมือของเซียวเหิงแต่พอคิดอีกที กลับไม่รู้สึกแปลกใจเลยแผนการแปลก ๆ ของเซียวเหิงมีอยู่มากมายมาแต่ไหนแต่ไร สมัยเด็ก ๆ ตอนที่พาไปล้างแค้น ส่วนใหญ่ก็มาจากแผนของเซียวเหิงทั้งนั้นกลอุบายพวกนี้ หากใช้ในสนามรบ ก็คงเรียกว่าเฉลียวฉลาดมากแต่พอเอามาใช้กับนางแล้ว อย่างไรก็รู้สึกว่าออกจะต่ำช้าไปหน่อยสีหน้าของพ่อเซียวกับแม่เซียวตอนนี้ก็ดูจะอึมครึมถึงขีดสุด สายตาที่มองไปยังเซียวเหิงก็เต็มไปด้วยความตำหนิแม้แต่เซียวชิงหน่วนก็อดไม่ได้ที

เซียวเหิงหยุดฝีเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากห้องโถง ศีรษะของเขาเอียงไปเล็กน้อย เพียงแค่มองดูแผ่นหลังนั้นก็สามารถทำให้คนรู้สึกถึงความหงุดหงิดที่เขากำลังมีในขณะนี้เขาไม่ได้หันกลับมา ยังคงหันหลังให้กับทุกคนพ่อเซียวตวาดเสียงดัง "ไอ้ลูกเวร อย่าได้ทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้อีก ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าแน่!"คำขู่นั้นไม่ได้สร้างความเจ็บปวดอะไร เซียวเหิงไม่แม้แต่จะตอบรับ เพียงแค่ยกเท้าเดินออกไปจากธรณีประตูพ่อเซียวโกรธจนแทบคลั่ง และลุกขึ้นเหมือนจะตามไป แต่กลับถูกแม่เซียวขวางไว้จนในที่สุด ความโกรธของพ่อเซียวก็ตกไประบายที่แม่เซียวแทน "ดูเจ้าซิ สอนลูกประสาอะไร!"ในขณะที่พ่อเซียวกำลังโกรธ แน่นอนว่าแม่เซียวไม่อาจโต้เถียงอะไรได้ จึงเพียงแต่ปลอบโยนว่า "พอได้แล้วเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะสั่งสอนเขาเอง อย่าให้ตัวเองเครียดจนเสียสุขภาพนะเจ้าคะ หน่วนหน่วน พาท่านพ่อเจ้าไปนั่งพักผ่อนหน่อย"พ่อเซียวรักและเอ็นดูเซียวชิงหน่วนมากที่สุด การที่เซียวชิงหน่วนมาเป็นคนปลอบประโลมจึงเหมาะสมที่สุดเซียวชิงหน่วนตอบรับทันที แล้วก้าวไปประคองแขนพ่อเซียว "ท่านพ่อ ให้หน่วนหน่วนเล่นหมากรุกกับท่านพ่อดีหรือไม่เจ้าคะ?"ความโกรธของ

เซียวเหิงมิได้ปฏิเสธและก็มิได้เอ่ยวาจาใดเพียงยกมือสะบัดเบา ๆ ก็เห็นชายฉกรรจ์กว่าสิบคนโผล่ออกมาจากตรอกซอยรอบด้านดูออกว่าแต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือในกองทัพสีหน้าเซียวเหอยิ่งอึมครึม สองดวงตาจับจ้องเซียวเหิงแน่นิ่ง "เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกันแน่?"เซียวเหิงจึงล้วงออกมาจากอกเสื้อ หยิบยาขึ้นมาหนึ่งเม็ด "นี่คือยาที่ข้าไปขอจากสำนักราชาโอสถมา สามารถเสริมสร้างร่างกาย บำรุงกล้ามเนื้อ ฟื้นฟูโลหิต เหมาะสำหรับพี่ใหญ่ที่สุด"ขาของเซียวเหอที่มิได้ใช้มาห้าปี กล้ามเนื้อย่อมหดลีบไปไม่น้อยยานี้สามารถช่วยให้เขาฟื้นตัวได้โดยเร็วแต่ยาที่ดูเหมือนดีต่อเขาถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงต้องหลอกล่อให้ออกจากจวนก่อนจึงค่อยยื่นให้?เซียวเหอมิได้ตอบ เพียงรอฟังเซียวเหิงพูดต่อเป็นดังคาด เซียวเหิงหลุบตาลง คล้ายไม่กล้าสบตาเซียวเหอ "เพียงแต่ยานี้มีผลข้างเคียงหนึ่ง หลังกินเข้าไป จะทำให้หลับไหลถึงสิบสองชั่วยาม"สิบสองชั่วยาม เพียงพอให้เขาทำเรื่องต่าง ๆ ได้มากมายระหว่างที่หว่างคิ้วของเซียวเหอขมวดต่ำลง เขาก็เข้าใจแล้วว่าเซียวเหิงตั้งใจจะทำสิ่งใดกันแน่สายตาของเขากวาดมองชายฉกรรจ์ที่ล้อมอยู่อย่างช้า ๆ หัวใจก็พลันจมดิ่งถึงก้น

เฉียวเนี่ยนพูดจบก็เตรียมจะเดินออกไป แต่ไม่คาดคิดว่าแม่เซียวกลับรีบคว้ามือของนางไว้ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก"เนี่ยนเนี่ยน แม่ก็เห็นเจ้ามาตั้งแต่เล็กจนโต... แม่ผิดเอง กำไลนี้..." แม่เซียวพูดพลางยื่นกำไลข้อมือของตัวเองมาให้เฉียวเนี่ยนแต่ยังไม่ทันได้สวมให้เฉียวเนี่ยน ก็ถูกห้ามไว้เสียก่อนเฉียวเนี่ยนจับมือของแม่เซียวไว้ แล้วยิ้มบาง ๆ "ท่านป้าไม่ต้องทำเช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ ข้าเองก็จะไปอยู่แล้ว ตอนนี้แค่เร็วกว่าที่คิดไว้เล็กน้อยเท่านั้นเอง สำหรับกำไลนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ"ยิ่งไปกว่านั้น บนข้อมือของนางเองก็มีกำไลหยกอยู่แล้วแม้มันจะไม่ค่อยสวย แต่สำหรับนางแล้วมันมีค่ามากยิ่งนักนางไม่อาจถอดกำไลนั้นออกมาเพื่อใส่กำไลอีกอันหนึ่งได้เฉียวเนี่ยนค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออก แล้วหมุนตัวกลับไป โดยไม่หยุดแม้แต่นิดเดียวหนิงซวงเห็นเฉียวเนี่ยนเดินออกมา ก็รีบเร่งฝีเท้าตามไปอย่างรวดเร็วทว่าไม่คาดคิดว่าเฉียวเนี่ยนกลับไม่พูดอะไรสักคำ เดินตรงไปข้างหน้าอย่างเงียบงันหนิงซวงจึงไม่ได้กล้าถามอะไรมาก เพียงเร่งฝีเท้าตามหลังอย่างกระชั้นชิดใครจะไปคิดว่า เดินตามไปเรื่อย ๆ สุดท้ายกลับมาหยุดอยู่ที่เร