Semua Bab Kakaibang Tikim: Bab 161 - Bab 170

Keilani POVNagkaroon ako ng online meeting sa isang mahalagang client sa ibang bansa, halos alas singko ng umaga ako bumangon para kausapin siya. Sa totoo lang, hindi ko ginagawa ‘yun, kaya lang, malaking halaga ang kikitain ng company ko rito kaya nagtiyaga akong gumising para makipag-online meeting sa kaniya. Ang saya lang dahil halos daang milyon agad ang kinita ko sa kaniya. Kung hindi ko siya inatupag nang gising ng umaga, wala, hindi ko kikitain ang ganoong kalaking pera.Hindi na ako nakatulog pagkatapos ko siyang kausapin. Ang ginawa ko, bumangon na ako at nagpaluto ng almusal sa kasambahay ko. Habang umiinot ng mainit na kape, nagbukas ako ng tv para manuod muna ng balita ngayong umaga.Pero pag-on ko ng TV, isang live report ang bumungad sa akin. Ang ganda-ganda ng umaga ko pero nasira dahil sa baliw na si Avina Veron.“This is unacceptable. My family has been targeted and I believe the couple, Keilani and Sylas, are the only ones with motive,” aniya habang nasa harapan ng

Sylas POVNasa ilalim ng manipis na kumot si Harvy, nakatagilid habang mahimbing na natutulog. Tahimik na tahimik dito. Wala siyang kamalay-malay na may demonyong papasok ngayong gabi para pagbayaran ang ginawa nila.Huminga ako nang malalim. Inilabas ko na rin mula sa utility belt ang maliit na vial ng amonia at isang panyo. Lumapit ako sa kama, maingat na maingat ako sa bawat hakbang, hanggang sa makapuwesto ako sa tabi ng ulo ni Harvy. Dinampi ko ang amonia sa panyo, sabay biglang tinakpan ang ilong at bibig niya.“Mmmph!—”Nagpumiglas siya. Halatang nagulat. Pero wala siyang laban sa puwersang mayroon ako.Makalipas ang ilang segundo, nagising siya nang tuluyan, natataranta, nagpupumiglas habang nakatingin sa akin. Titig na titig siya sa akin, pilit akong kinikilala pero alam kong malabo niya akong mamukhaan dahil sa suot ko. Dilat na dilat ang mukha niya na may kasamang labis na takot.“W-What the hell—”“Shhh,” bulong ko habang bahagyang iniiba ang boses ko sa isang malamig na t

Keilani POVSimula nung ma-ospital si Harvy Veron, nabanggit sa akin ni Sylas na puwede na raw ako maglalabas, gumala o pumasok sa work. Huwag na raw ako matakot kasi nag-hire siya ng mga tauhan niya na susunod sa akin para maging safe ako palagi. Huwag din daw akong mag-alala kasi hindi naman ito mang-iistorbo sa mga gala ko. Basta, lalabas lang ito sakaling may mangyaring masama sa akin. Dahil sa sinabi niya, kahit pa paano ay hindi na tuloy ako natatakot. Pero hindi ibig sabihin nun ay naduduwag na ako. Kaya ko namang lumaban, huwag lang akong pagtutulungan ng maraming kalalakihan na armado at ratratratin ako ng baril, doon ako walang laban.Today, inaya ako ni Celestia na lumabas, pumayag naman agad ako. Sapat na ang mga araw na nakulong lang ako sa bahay—ngayon, kailangan ko ng konting reset. Maaga kaming nagkita sa labas ng isang kilalang luxury mall. Naka-sunglasses siya at may bitbit na maliit na clutch. Ako naman, naka-casual dress lang.“You look fresh, Keilani,” bungad ni C

Keilani POVMakalipas ang halos tatlong buwan, naging tahimik na ang lahat. Wala ng naging pag-atake, wala mga banta, at tila nanahimik na rin ang pamilyang Veron. Si Avina, ayon sa huli kong balita ay muling lumipad papuntang ibang bansa dahil sa takot sa nangyari sa papa niya. Doon na raw siya nag-stay para malayo sa gulo. Duwag pala, sa una lang siya matapang.Ako naman, abala sa pagpapalawak lalo ng negosyo. Ang Merritt Luxury Motor Company na itinatag ko, ngayon ay isa na sa pinakapinagkakatiwalaang pangalan hindi lang sa bansa, kundi maging sa labas ng Pilipinas. Halos buwan-buwan may bagong branch na nabubuksan sa iba’t ibang panig ng mundo. Sa dami ng orders na natatanggap namin mula sa Europe, Middle East at America, halos hindi na makapahinga ang mga empleyado ko sa factory. We’re producing luxury motorcycles like never before.Ang totoo niyan, halos matabunan ko na ang kinikita ng kumpanya ni Sylas. Nang una ko itong mapansin, hindi ko alam kung matatawa ba ako o mahihiya.

Keilani POVMaaga akong nagising gaya ng nakasanayan ko. Simula nang pumasok si Keilys sa pre-school, naging parte na ng routine ko ang paghatid sa kaniya bago pumasok sa opisina. Hindi man ito palagi, pero kapag may pagkakataon akong hindi sobrang loaded ang schedule ko, sinisigurado kong ako ang maghahatid sa kaniya. Sobra kasi akong natutuwa kapag nakikita ko siyang naka-uniform, may hawak na maliit niyang bag at nakangiting kumakaway sa akin habang papasok sa school gate.“Ingat, anak!” sigaw ko habang isinasara ng guwardya ang gate. Kumaway pa siya bago tuluyang nawala sa paningin ko.Nakangiti ako habang sumasakay na ulit sa sasakyan. Pero bago ako dumiretso sa opisina, dumaan muna ako sa paborito kong coffee shop. Hindi ako nagkape sa bahay kanina, mas gusto ko kasing hawak-hawak ang kape habang nag-aasikaso ng mga work sa opisina. Isa pa, parang may kung anong comfort sa amoy ng bagong timplang kape na hawak sa kamay kapag papasok ako sa work.Malapit lang naman ang coffee sho