Lahat ng Kabanata ng Kakaibang Tikim: Kabanata 171 - Kabanata 180

Keilani POVTumawag ako sa assistant ko na mali-late ako. Inaya ko kasi si Fletcher na mag-coffee. Para na rin makapag-usap.“Nung panahong broken ka kay Braxton, nagkaroon ng problem sa family namin. Kinailangan kong magpunta sa ibang bansa kasi naputulan ng kamay sa factory ng chocolate ang kapatid ko. Ako ang nag-asikaso sa kaniya. Ako ang nag-alaga ng halos isang tao. Ayon, nagkaroon na rin ako ng work doon kaya nagtagal na rin ako sa Italy.”Umirap ako pagkatapos niyang magkuwento. “Para kang walang kaibigan. Ni saglit na message ay wala!”“Stress at sa lungkot. Hindi ko na nagawang mag-isip ng mabuti nung mga panahong iyon. Sa totoo lang, halos nakalimutan ko rin na may mga kaibigan pa nga pala ako. Sorry, inaamin ko naman. Nakalimutan ko talaga kayo.”“Ayos lang, inaamin ko rin na halos nakalimutan din kita dahil sa dami nang pagsubok na dumaan sa buhay ko.”Ngumiti siya at saka ako tinaasan ng kilay. “Look at you now, isa ka nang Merritt, palagi kitang nakikita sa news, lalo n

Keilani POVPara mapanatag lalo ang loob ni Sylas, ngayong dinner, inaya ko sina Celestia at Fletcher sa bahay. Pagdating ni Celestia ay may dala siyang cake, sunod naman si Fletcher na may dala namang malaking basket ng prutas.“Finally, na-meet na rin kita, Sylas,” nahihiya pang sabi ni Fletcher sa asawa ko. Ngumiti naman si Sylas sa kaniya. Palibhasa’t kilala na niya ang kaibigan ko, panatag na ang loob niya.“Natutuwa akong malaman na bukod kay Celestia, may isa pa pala siyang kaibigan,” sagot ni Sylas kay Fletcher at saka sila nag-shake hands. “So, anong mase-say mo, Fletcher kay Sylas? Hindi ba’t napakaguwapo at hot pa,” singit ni Celestia na palaging sipsip sa asawa ko, palibhasa’t nagiging close na rin niya ito kaya ganito na siya kapanatag.“Ang masasabi ko lang, napakalaki ng kaibahan niya sa gagong Braxton na ‘yon,” sabi ni Fletcher na hindi manlang nahiya. “Natutuwa ako na napunta ang kaibigan ko sa tamang lalaki. Natutuwa ako na naging maganda na ang lagay ng buhay niya

Sylas POVMas maaga akong nagising ngayon. Hindi dahil sa trabaho, kundi dahil may iniisip ako. Nagsimula ang araw ko sa tahimik na pagmamasid sa hardin habang hawak ang isang tasa ng kape.Kagabi, naisip ko ang nalugi nang Merritt wine company na kauna-unahan kong hinawakang company. Asawa ko pa si Davina nung panahong milyon-milyon ang kinikita ko roon. Bumagsak ang kumpanya simula nang maiwan ito kay Davina at sa pamilya niya. Kahit alam kong sa akin ‘yon, nakapangalan sa akin, pinaubaya ko na kasi alam kong mas higit na marami akong kikitain sa talagang company na hawak ko, company na noon palang ay wala pang alam si Davina kahit asawa ko na siya. Naaamoy ko kasing malas sa buhay ko ang babaeng iyon, hindi naman ako nagkamali dahil totoong malas talaga siya.Nung nakaraang buwan, naisip ko itong buhayin, pero wala akong time. Nag-isip ako ng paraan para mabuhay ito, pero hindi rin naman kailangan dahil bilyon-bilyon na ang kinikita naming mag-asawa. Para sa akin lang, hindi magand

Sylas POVAla una ng madaling-araw ay magkasama kami ni Kuki. Nasa loob kami ng sasakyan ni Kuki, naka-park ilang metro lang mula sa gate ng mansiyon ng pamilyang Veron. Tahimik lang kami, pero mabigat ang bawat paghinga ko hanggang ngayon. Mula pa kanina, hindi ko mapigil ang pagpintig ng kamao ko sa galit.“Boss,” bulong ni Kuki habang pinapanood ang CCTV feed sa tablet niya. “Confirmed. Nandyan sa loob si Harvy at si Daryl.”Sa panahon na ito, naka-revive na si Harvy sa ginawa ko sa kaniya noon. Kaya ngayong malakas na siya, malakas na rin ulit ang loob niyang gumawa ng gulo. At siguro, malakas ang kutob niya na ako ang gumawa sa kaniya nun kaya ang anak ko ang puntirya niya ngayon, tapos dinamay pa niya ang mga kasambahay at tauhan ko sa manisyon.“They look clean,” dagdag pa ni Kuki. “But that’s what worries me the most. They’re too quiet.”“Meaning?” tanong ko habang hindi inaalis ang tingin sa gate.“Meaning,”he sighed, “they’re not doing the dirty work anymore. Someone else is

Sylas POVNang mag-away kami ni Keilani, iyak ako nang iyak habang nasa loob ako ng sasakyan ako at nagda-drive paalis doon. Hindi ko gustong sigawan at awayin siya pero sa tingin ko ay dapat nang gawin para malaman niyang nahihirapan na rin ako. Hindi ko nga matanggap na nakikita na ako ng mga tauhan ko na umiiyak at mahina ako. Hindi ganoon ang dating Sylas. Hindi dapat ngayon, pero dahil nadudurog na ako, wala akong choice, kailangan kong iiyak ang sama ng loob na nararamdaman ko.Nanghihina na ako at gutom. Siguro, dahilan din ‘yun kaya magulo ang isip ko. Kaya naisip kong dumaan sa isang lugawan. Wala nang hiya-hiya, kahit magara ang suot ko, bumaba ako sa sasakyan at kumain doon. Aminado ako, iba rin ang lutong lansangan, lalo na pagdating sa lugaw na may tokneneng, tokwa at baboy. Samahan pa na may masarap na suka at chili garlic. Kahit wala akong gana, nakakain pa rin ako, pinilit ko kasi sa pagkain babalik ang lakas ko.Pagkatapos kong kumain, nag-iwan ako ng isang libong pis