ดูดกลืน

ค่ายกลเริ่มโอบล้อมโลงศพบรรพชน ขานรับกันเป็นชั้นราวท่วงทำนอง พื้นดินที่เคยกลืนผู้อื่น บัดนี้กลับถูกกลืนเสียเอง

เสียงหวีดร้องของคนตระกูลไป๋สะท้อนลั่น พลังของพวกเขาถูกดูดกลับอย่างไร้ทางขัดขืน

เมื่อค่ายกลโอบล้อมสมบูรณ์ สุสานทั้งผืนเปล่งแสงฟ้าครามนวลตา พลังเย็นสายหนึ่งแผ่กระจายกันเป็นชั้น เหล่าคนตระกูลเป่ยลุกเริ่มตั้งหลักได้ ใบหน้าอาบเหงื่อแต่ยังยิ้มออก

“ใครกันที่ช่วยพวกเราเอาไว้” แม้จะสงสัยมากเพียงใด แต่ก็จนปัญญาหาคำตอบ

ควันฝุ่นจากพื้นหินที่แตกร้าวลอยคลุ้งขึ้นท่ามกลางกลิ่นคาวเลือด พลังยุทธ์ที่ปะทะกันเมื่อครู่คล้ายฝนที่เทกระหน่ำ เมื่อสงบลงจึงเห็นซากปรักและร่างกลุ่มคนที่ไม่อาจลุกขึ้นอีกต่อไป

เป่ยเหยียนพิงกระบี่ หอบหายใจรุนแรง รอบกายเขาเต็มไปด้วยร่างของเหล่าผู้คนในตระกูล ผู้อาวุโสท่านหนึ่งล้มพับข้างเขา โลหิตสีแดงเจิ่งนองเต็มพื้น ชวนสะอิดสะเอียน

“อาเฉิง เจ้าทำได้ดีแล้ว” เขาเอื้อมมือแตะไหล่เย็นชืดนั้น ริมฝีปากสั่นระริก “หลับให้สบายเถิด บรรพชนจะปกปักเจ้าเอง ต่อจากนี้ให้เป็นหน้าที่ของข้า”

เสียงกรีดร้องยังดังต่อเนื่อง หญิงสาวตำหนักธิดาสวรรค์คนหนึ่งถูกซัดขึ้นกลางอากาศ ก่อนร่างกระแทกเสาศิลาจนหักครึ