Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 241 - Bab 250

“เจ้าคือสายเลือดมังกร การเดินทางไปยังต่างแคว้น มิต่างจากถือเทียบเชิญให้เปิดศึก รอข้าอยู่ที่นี่ ดูแลตัวเองให้ดีเข้าใจหรือไม่” เมื่อถูกภรรยารู้ทันขนาดนี้แล้ว เขาก็ไม่มีสิ่งใดต้องเบี่ยงเบนประเด็น นางคือองค์หญิง ย่อมมีความเข้าใจสิ่งใดได้ง่าย “ข้าจะไม่ทำให้เสด็จพ่อและท่านพี่ ต้องผิดหวังเจ้าค่ะ” หญิงสาวแนบใบหน้ากับแผ่นอกของสามี ก่อนจะมีดวงตาวาวโรจน์พาดผ่านไปชั่วขณะ มันคือความโหดร้ายของทุกยุคสมัย ยิ่งมีอำนาจในมือมากเท่าไหร่ อันตรายก็มากตามนับเท่าทวีคูณ “ดีแล้ว ไปนั่งทางนั้นกันเถอะ” ชายหนุ่มชี้ให้ภรรยาได้เห็น ต้นไม้ใหญ่ริมทาง ซึ่งตอนนี้สาวใช้ของนาง กำลังจัดเตรียมที่นั่งและของว่าง ส่วนฉู่เมี่ยวนั้น เดินหายไปยังรถม้าขนเสบียง ตั้งแต่ลงจากรถม้าแล้ว สองสามีภรรยาก้าวตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ โดยชี้ชวนกันชื่นชมบรรยากาศโดยรอบ ราวกับตลอดสองข้างทาง ที่รายล้อมไปด้วยทุ่งหญ้า มีเพียงเขาและนางเท่านั้น ทางด้านฉู่เมี่ยว ที่ตอนนี้ยืนจ้องหน้ากับคนสนิทของคู่หมั้น หยิงสาวไม่เอ่ยถามสิ่งใด นอกจากสายตาที่คาดคั้น เพราะนางมองหาแล้วไม่พบแม่ทัพหนุ่มเลยแม้แต่เงา

“หยุดอยู่ตรงนั้น!” ชูหลี่ ตะโกนสั่งเสียงกร้าว เขาไม่อาจบอกได้ว่านี่คือใคร เพราะคนของนายใหญ่นั้น สับเปลี่ยนหมุนเวียนมาบ่อยครั้ง ยกเว้นแค่ครอบครัวสกุลฉือ และคนบางกลุ่มเท่านั้น ที่ยังอยู่มั่นคงในเมืองเหนือแห่งนี้แต่ที่เขารู้ๆ คือคนที่อยู่ตรงหน้า มิใช่เพียงแค่บริวารปลายแถว เช่นเขาและแม่ลูกสกุลฉือ แต่คือมือดีที่นายใหญ่ เลือกมาเพื่อสะสางปัญหา ที่จะนำพาไปถึงตัวของนายท่าน “หึๆ เจ้ากล้าพาผู้อื่นมาบนเส้นทางต้องห้าม ชูหลี่!” เสียงเย็นเยียบประหนึ่งภูตผี ดังมาจากเจ้าของเงาร่างตะคุ่ม ท่ามกลางหิมะที่ยังคงโปรยปราย “ข้าย่อมมีหน้าที่ของตนเอง ส่วนเจ้าหากเป็นเพียงนักเดินทาง ก็จงหลีกหนีไป แต่ถ้ามิใช่...ก็อย่าได้ว่าพวกข้าไร้น้ำใจ” แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายหาใช่นักเดินทาง หรือพ่อค้าที่หลบเลี่ยงภาษี แต่เขาก็ยังคงกล่าวตามหน้าที่ของมือปราบออกมา และนั่นทำให้ไอสังหารจากเงาร่างตะคุ่ม พวยพุ่งออกมามากกว่าเดิมนับเท่าทวีคูณ ก่อนที่เบื้องหลังของเขา จะปรากฏกลุ่มเงาสีดำ เพิ่มขึ้นอีกกว่าสิบ และนั่นเองที่เหล่าผู้ติดตาม รีบลงจากหลังมากรูกันโอบล้อมผู้เป็นนายเอาไว้ ทางด้านหยา

“ท่านแม่ทัพ!”เหล่าผู้ติดตาม ต่างตะโกนก้องเรียกแม่ทัพหนุ่ม แต่ก็มิอาจทำสิ่งใดได้ นอกจากพุ่งเข้าไปยืนเบียดเสียดกันใต้ชะง่อนหิน เพื่อหลบหิมะที่ถล่มลงมาอย่างหนัก นี่คือคำสั่งของผู้เป็นนาย ที่มักห่วงผู้อื่นก่อนตัวเองเสมอ หากยังรั้นที่จะเสี่ยงพุ่งติดตาม พวกเขาก็คือผู้ผิดวินัยทหารไปในทันทีชูหลี่ที่เห็นทุกอย่าง อดที่จะน้ำตาคลอหน่วยมิได้ เขาเองก็เป็นทั้งผู้นำและผู้ตาม แต่เขาหรือแม้แต่ผู้นำของเขา ยังไม่เทียบเท่าใจของแม่ทัพตะวันออกผู้นี้เลย เพราะส่วนมากที่เขาพบเจอ คือผู้ตามต้องตายก่อนผู้นำ เพื่อปกป้องผู้นำ แต่นี่...ท่านแม่ทัพหยาง กลับเลือกให้คนของตนปลอดภัย ส่วนตัวเองบัดนี้มิรู้อยู่หรือตายทุกคนทำได้แค่ขบกรามแน่น เพื่อข่มกลั้นความเจ็บปวดที่พุ่งขึ้นมาในใจ ท่านแม่ทัพและสหายของพวกเขา บัดนี้หายลับไปจากสายตาแล้ว แต่พวกเขากลับทำได้เพียงมอง ไม่อาจยื่นมือเข้าช่วยเหลือใดๆ ได้เลยทางด้านคณะเดินทาง ที่หยุดรอดูสถานการณ์อยู่ด่านล่าง บัดนี้ต่างพากันลุกพรวดขึ้นยืน มองไปยังหิมะบนเขา ที่ถล่มลงด้านเส้นทางลัด ซึ่งแม่ทัพหนุ่มพร้อมผู้ติดตามบางส่วนแยกตัวไป“อี้หลง! อึก!”ต้วนอี้หลางกุมหน้าอกแน่น ก่อนจะทรุดลงคุกเข่าก

ชายหนุ่มยื่นส่งคุณชายน้อย ให้แก่มารดาเพื่อพาไปนอนพัก ส่วนตัวเขาหลังจากมอบเด็กชายให้แก่พ่อแม่แล้ว เขาก็รีบไปที่เตียงนอน ก่อนจะช้อนอุ้มร่างสิ้นสติของคุณหนูสาม ขึ้นสู่อ้อมแขนแกร่ง ชายหนุ่มก้าวตามอู๋หยางและชายชราไป ทั้งหมดเดินมาถึงห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้ อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ ที่ใส่น้ำอุ่นพอดีแช่ และยังมีสมุนไพรหลายตัวที่ถูกเทลงไปในน้ำ ชายหนุ่มยืนนิ่งให้อู๋หยางช่วยถอดรองเท้า ก่อนที่เขาจะล้างเท้าตนเองจนสะอาด แล้วอุ้มร่างสิ้นสตินั้นลงไปนั่งลงแช่ในอ่าง โดยไม่ให้ร่างกายของนาง สัมผัสส่วนล่างของเขา เพื่อมิให้เป็นการเสื่อมเกียรติของนาง “ท่านลุงอู๋ ช่วยสังเกตดูเหยี่ยวของข้าด้วยนะขอรับ” ชายหนุ่มบอกแก่อู๋หยาง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เขาทำผิดที่ทิ้งนายไว้ข้างหลัง แล้ววิ่งติดตามหัวใจมาก่อน จากสภาพของคนในอ้อมแขน มันทำให้หัวใจของเขาเจ็บร้าวด้วยความรู้สึกผิดยิ่งนัก “เจ้าอย่าได้กังวลไป อาจเป็นเพราะคุณหนูบาดเจ็บมาหลายครั้ง ในเวลาสั้นๆ นางอาจจะยังไม่หายดีก็เป็นได้” อู๋หยางเหมือนจะปลอบใจชายหนุ่ม แต่จริงๆ แล้วเขากำลังปลอบใจตนเองอยู่เสียมากกว่า เขาดูแลฝา

“ม่อเหลียว...แม่ไม่ได้ตั้งใจคิดเช่นนั้นต่อนางเลย เรื่องนี้เอาไว้คุยกัน หลังจากที่เรากลับคืนสู่อำนาจเถอะนะ!” ชู่จิน จำต้องอ่อนให้บุตรชายก่อน ความห่างกันตั้งแต่ยังเล็ก ทำให้นางกับลูกห่างเหินกันไม่น้อย หากจะแข็งขืนต่อเขาในตอนนี้ มิต่างจากนางลงมือหักไม้แก่ที่ยากจะดัดตามใจนาง “ทุกอย่างข้าจะรอให้ใครบางคนมาถึงเสียก่อน เมื่อนั้นข้าจะตัดสินใจเอง ว่าจะอย่างไร ที่ข้ามาที่นี่ ก็เพราะคุณหนูสามต้องการให้ข้าสะสางปัญหาให้จบสิ้น เพื่อข้าจะได้อยู่ข้างๆ นางไปตลอดชีวิต ข้าจึงยินยอมมาที่นี่ หาไม่แล้ว...ข้าไม่เสียเวลาแม้แต่น้อย ที่จะมายังความวุ่นวายนี้” ราวกับระเบิดเวลาก็มิปาน ทุกคำของชายหนุ่มไม่มีตรงไหน เรียกว่าอ่อนโยน เช่นตอนที่อยู่กับพี่น้องเจียง หรือแม้แต่กับชายชราและผู้ติดตามแซ่อู๋ ม่อเหลียวมอบรอยยิ้ม ความอบอุ่นแก่คนเหล่านั้น แต่กับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด เขากลับเย็นชา และตอนนี้เขาไม่มีทีท่าจะให้ความยำเกรงเลย หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ความแตกแยกคงหยั่งรากลึก จนยากที่จะสมานคืนกันได้อีก หนานเผิงจำต้องนั่งลง แล้วเบนหน้าไปทางอื่นเสีย เพราะยิ่งพูดบุตรชายก็ยิ่งปะทุอารมณ์ออกมาไม่มีที