Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 251 - Bab 260

วังหลวง ณ ตำหนักหลวง ภายในห้องบรรทม ร่างสูงใหญ่ของชายชรา นอนนิ่งอยู่บนเตียงนอนอันกว้างขวาง โดยมีสตรีผู้อ่อนเยาว์กว่าเจ้าของตำหนักหลายปี นั่งอยู่ขอบเตียง หญิงสาวนางใช้นิ้วเรียวเล็ก ไล้ไปตามกรอบหน้าที่ยังคงความหล่อเหลา เช่นตอนเมื่อครั้งยังหนุ่มราวกับอยากย้อนเวลาของเจ้าของร่าง ให้กลับไปหนุ่มแน่นอีกครั้ง นางสละวัยสาวที่ควรได้พบกับชายหนุ่มวัยใกล้เคียงกัน เพื่อมาคอยปรนนิบัติ ชายผู้อายุใกล้เคียงกับบิดา มันช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย “ฝ่าบาทไม่น่ามองข้าม หม่อมฉันกับลูกเลยนะเพคะ ไม่อย่างนั้นมีหรือหม่อมฉัน จะต้องทำแบบนี้กับพระองค์ หึๆ ความสาวของหม่อมฉัน พระองค์ได้มันไปเป็นคนแรก แล้วแบบนี้จะทรงขุ่นเคืองหม่อมฉันไปทำไมกันเพคะ กับการที่หม่อมฉันจะมีสิ่งช่วยสร้างความสุขเพิ่มเติม” พระนางหรูกุ้ยเฟย ผู้เป็นสนมคนโปรดในขณะนี้ เอ่ยกับพระสวามีด้วยน้ำเสียงกึ่งเยาะหยัน นางที่ยังเป็นเพียงสาวน้อยเมื่อครั้งนั้น ต้องถูกส่งเข้าวัง เพื่อเป็นสนมของฮ่องเต้ หลังจากมีการกวาดล้างกบฏเมื่อสิบห้าปีก่อน นางที่ยังสาวได้รับการโปรดปราณ และก้าวสู่ตำแหน่งเฟยในเวลาเพียงไม่กี่ปี หลังจากที่ให้กำเน

พระนางกุ้ยเฟยจำต้องเงียบเอาไว้ก่อน เมื่อเห็นแล้วว่าคงเป็นเรื่องยาก ที่จะทำให้พระโอรสของนาง ยอมรับในตัวบิดาแท้ๆ ได้โดยง่าย แต่หากต้องเลือกระหว่างคนรัก กับการก้าวสู่ความเป็นใหญ่ นางย่อมเลือกอำนาจ มากกว่าความรัก แต่การมีคนรักอยู่ใกล้ชิด ก็มีประโยนช์ต่อนางไม่น้อย มิว่าเรื่องน้อยใหญ่ เขาจะจัดการแทนนางได้ไม่ต้องเอ่ยซ้ำ แต่โอรสของนาง ยังอ่อนต่อโลกมากนัก จึงยังไม่รู้จักการใช้คนให้เกิดประโยชน์ “องค์ชาย พระนางกุ้ยเฟย คนของเราได้ส่งข่าวมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เสียงขันทีจากด้านนอกห้อง ดังแทรกความอึมครึมภายในห้อง ก่อนที่พระนางกุ้ยเฟยจะหันไปมองขันทีข้างกาย และนั่นทำให้คนเป็นลุกกรุ่นโกรธมากกว่าเดิมอีกนับเท่าทวีคูณ คนแรกที่พระมารดาต้องขอความคิดเห็น มันต้องเป็นตัวเขามิใช่หรือ “เขามาได้” สุดท้ายพระนางกุ้ยเฟย ก็ได้เอ่ยปากอนุญาต ให้คนด้านนอก เข้ามาเพื่อรายงานสิ่งที่เกิดขึ้น “เป็นอย่างไรบ้าง” องค์ชายมู่เฉวียนที่รอฟังข่าวอย่างใจจดใจจ่อ เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น หากทุกอย่างสำเร็จ เขาคือโอรสสวรรค์คนต่อไป ผู้คนทั้งแผ่นดินจะหมอบท้าเขาเท่านั้

“เรื่องนั้นกระหม่อมทราบดีพ่ะย่ะค่ะ แต่อย่างไรเสียองค์ชายก็ยังไม่เคยเผชิญความโหดร้ายของโลก เทียบเท่ากับเราๆ ที่อายุเลยวัยหนุ่มสาวมาแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีหนุ่มยังคงชี้แจงอย่างใจเย็น เขารู้ว่าตอนนี้ภายในใจของหรูกุ้ยเฟย กำลังมีความกดดันอย่างถึงที่สุด เพราะสกุลที่หมายกำจัด คือเหล่าสกุลที่ค้ำบัลลังก์ ยิ่งสกุลจางที่มีผู้นำคนใหม่อย่างจางหลีเกอ ความวัยหนุ่มเลือดเดือดพล่าน และความฉลาดเป็นเลิศของจางหลีเกอ ทำให้จากที่เป็นแค่สกุลธรรมดา กลายเป็นหนึ่งสามสกุลคุ้มภัย “หุบปากเจ้าซะ! ไม่ต้องมาแสร้งออกรับแทนข้า” องค์ชายมู่เฉวียนตวาดขันทีหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด เพราะมองอย่างไรในคำพุดนั้น มันคล้ายกับการดูหมิ่นว่าตัวเขา ไร้ซึ่งการมองที่กว้างไกลเพี๊ยะ! ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดตามแรงฝ่ามือของผู้เป็นมารดา มู่เฉวียนยกมือขึ้นแตะที่มุม ซึ่งตอนนี้มีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย ชายหนุ่มใช้นิ้วปาดเลือดออก แล้วยกยิ้มหยัน กับการกระทำของผู้เป็นแม่ นางยังเห็นเขาเป็นลูกอยู่หรือไม่! “ทรงตบลูกตัวเอง เพื่อไพร่ชั้นต่ำเยี่ยงนั้นรึ! พ่ะย่ะค่ะ ทรงทำให้ประหลาดใจยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่!”

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าสักวันจะต้องเป็นแบบนี้ แต่คำที่เจ้าพูดมา มันควรเป็นข้า ที่ต้องบอกให้เจ้าถอยเสียตั้งแต่ตอนนี้” ฮ่องเต้ชราเอ่ยกับสนมรัก แม้ว่าความเป็นจริงแล้ว เขามิอาจปล่อยผ่านเรื่องที่นางทำไปได้ แต่เขาก็แค่อยากลองดู ว่านางคิดที่จะหยุดเรื่องนี้หรือไม่ “ถอย! ฮ่าๆ ทรงคิดว่าหม่อมฉันทำได้หรือเพคะ คิดว่าถ้าหม่อมฉันลมเลิก แล้วพระองค์จะมอบทางเลือกให้หรือ! มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว จริงไหม! เพคะ” หรูชิง หัวเราะเสียงดังอย่างเย้ยหยัน ทั้งให้แก่ตนเองและความคิดของพระสวามี จะให้นางถอยไปที่ใดได้เล่า ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว หนทางเดียวที่นางไปได้ คือทำให้เขาไม่มีชีวิตอยู่ และลูกของนาง ก้าวสู่อำนาจเบ็ดเสร็จเท่านั้น จึงจะเป็นเส้นทางเดียวที่นางจะรอดชีวิต “ไม่ผิด! ข้าย่อมไม่มีทางปล่อยเจ้าไป หาไม่แล้วคงทำให้ใครอีกหลายคนไม่พอใจ แต่ก็ใช่ว่าข้าจะใจดำต่อเจ้าจนเกินไป” แม้จะรู้คำตอบของนางดี แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเอ่ยอย่างให้ความหวัง ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่คิดจะมอบมันให้นางจริงๆ เช่นกัน งูที่เคยแว้งกัดเราแล้วครั้งหนึ่ง มันจะต้องมีครั้งที่สอง เพียงแค่เขาจะให้นางได้ตา

เมืองหน้าด่านแดนเหนือ ณ จวนรับรอง ต้วนอี้หลาง เอนศีรษะพิงพนักเก้าอี้ ด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที แต่เขามิอาจข่มตาให้หลับ ได้เกินครึ่งก้านธูปเลย ซึ่งมันเป็นเช่นนี้ มาตลอดเจ็ดวัน นับน้องชายหายตัวไปหลังหิมะบนภุเขาถล่มลงมาเขาส่งคนของตนเองและของภรรยา ออกค้นหาอย่างหนัก รวมถึงฉู่เมี่ยวเองก็ด้วย ซึ่งเขาจำต้องให้นางไป ส่วนตัวเขาต้องรั้งอยู่ในเมืองหน้าด่าน เพื่อจัดการเรื่องที่น้องชายต้องทำให้จบสิ้น หาไม่แล้วจะส่งผลร้ายต่อหลายฝ่าย “ท่านพี่ ดื่มน้ำแกงสักหน่อยนะเจ้าคะ หากยังฝืนต่อไปจะไม่ส่งผลดี ต่อร่างกายของท่านพี่เองนะเจ้าคะ” มู่ไฉอ้าย วางถ้วยน้ำแกงบำรุงต่อหน้าสามี ก่อนที่นางจะเดินอ้อมไปยังหลังเก้าอี้ เพื่อช่วยบีบนวดไหล่ให้แก่เขา เพื่อจะได้ผ่อนคลายความตึงเครียด ที่สะสมมากว่าเจ็ดวันแล้ว “ขอบใจเจ้ามากน้องหญิง แต่เจ้าเองก็อย่าได้คิดมากไป ข้าเชื่อว่าอย่างไรเสีย อี้หลงต้องยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่เขาอาจบาดเจ็บ หรือพลัดหลงอยู่แถวตีนเขานั่นก็เป็นได้” เขาจะไม่มีวันยอมรับ ว่าน้องชายได้ตายจาก ตราบใดที่ยังไม่เห็นศพ เขาก็จะเชื่อมั่นว่าอี้หลงยังคงมีชีวิตอยู่ แม้ว