Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 261 - Bab 270

“หลานสาวกระหม่อม หาได้คิดเช่นนั้นแม้แต่น้อยพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงกับราชบุตรเขย คงเข้าใจนางผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ท่านเจ้าเมือง ยังคงแก้ตัวให้แก่หลานสาว ด้วยเขารักและถนอมนางมาตั้งแต่นางยังเป็นทารก และนางคือตัวเชื่อมสัมพันธ์ในภายหน้า กับสกุลที่จะผลักดันให้ครอบครัวของเขารุ่งโรจน์ ทว่าใบหน้าของนางในตอนนี้ เรียกว่าเสียหายไปมากทีเดียว แล้วแบบนี้ยังจะให้เขาไม่แค้นเคืองคนลงมืออยู่อีกหรือ“ท่านคือลุงหลาน ย่อมรู้ใจกันดีเป็นธรรมดา แต่ท่านก็ควรสอนนาง ให้รู้ว่าสิ่งใดเหมาะสมหรือไม่ เป็นอย่างที่องครักษ์ของข้ากล่าวมา หากนางพูดจาเยี่ยงนี้กับเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆ ที่มียศสูงกว่าข้า หรือต่ำกว่าข้าเพียงเล็กน้อย ในเขตวังหลวง หรือแม้แต่เมืองหลวงเองก็ตาม ท่านคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง และต่อให้นางคือบุตรสาวขุนนางใหญ่ ก็ใช่จะทำได้ตามอำเภอใจแม้โทษตายอาจละเว้นได้ แต่โทษอื่นนั้นย่อมอยากหลีกเลี่ยง และมันจะหนักกว่าที่นางได้รับในตอนนี้ อีกหลายเท่าตัวทีเดียว ขนาดตัวข้าที่เป็นถึงองค์หญิง ยังมิอาจกระทำเรื่องไร้มารยาท ต่อผู้ที่มีศักดิ์สูงกว่า หรือแม้แต่เท่าเทียม มิเว้นแม้กระทั้งผู้อื่นโดยทั่วไป หากข้าเสียมารยาทด้วย ฮ่องเต้ก็ลง

“คนเราย่อมมีความผิดพลาดกันได้ ข้าเองก็มาโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า ก็นับว่าเสียมารยาทอยู่”มู่ไฉอ้าย ตอบกลับอย่างมีมารยาทไม่แพ้กัน ในเมื่อคิดสวมหน้ากากเข้าหานาง ไยนางที่สวมหน้ากากอยู่ก่อนแล้ว จะต้องถอดมันออก เพื่อทำให้เหยื่อตื่นกลัวไปเล่า นางชื่นชอบนัก! คนที่เห็นผู้อื่นโง่เขลาเสมอในสายตามีหรือนางจะมองไม่ออกว่าสามีภรรยาสกุลจี้ กำลังมองว่านางเป็นสตรีที่ใช้เพียงอำนาจ แต่มิได้ฉลาดมากพอจะมองคนออก เพียงเพราะนางอ่อนวัยกว่า ประหนึ่งทารกยังไม่หย่านม ในสายตาของผัวเมียคู่นี้ พากันแสร้งกลัวนางแค่บางเรื่องเท่านั้น แต่ลับหลังก็พร้อมที่จะพิฆาตนางเสียให้ตายคามือ นี่คือความน่าตื่นเต้น ที่นางชื่นชอบสำหรับการออกล่า “ชามาแล้วเพคะ”สาวใช้ของจี้ฮูหยิน ยกชาถ้วยใหม่เข้ามา ก่อนจะหยุดอยู่ต่อหน้าของชายหนุ่ม เพื่อให้เขาตรวจความเรียบร้อย แน่นอนว่าการยืนนิ่งเฉยของเขา ทำให้สาวใช้ผู้มากวัยกว่าคนแรก กระหยิ่มอยู่ในใจ มีหรือนางจะมองไม่ออก ว่าถ้ามีครั้งแรก ที่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น คนพวกนี้จะมั่นใจ ว่าย่อมไม่เกิดซ้ำเป็นครั้งที่สอง เพราะคิดว่าผู้ลงมือต้องไม่กล้าทำอีก“ส่งมานี่เถอะ”มู่ไฉอ้ายเดาสายตาของสาวใช้ผู้นี้ออก นางจึง

“ดูท่าท่านเจ้าเมือง จะได้รับเบี้ยหวัดต่อปี ไม่น้อยเลยนะ”ต้วนอี้หลางถามออกไป คล้ายการพูดเย้าเล่น ไม่น่าจะมีปัญหาแคลงใจใดๆ นับเป็นคำถามที่ดูธรรมดามาก แต่มันกลับทำให้คนฟังเริ่มตื่นตัว เพราะสรุปแล้วราชบุตรเขย ต้องการสิ่งใดกันแน่ ไยจึงวกวนไปมา เหมือนกับตอนที่องค์หญิง พูดกับเขาที่เรือนหลักเลยเล่า ผัวเมียคู่นี้ตกลงแล้วมิลงรอยกันแน่หรือ“ข้าย่อมต้องมีงานอื่นๆ เสริมอยู่แล้วขอรับ เพราะถ้าไม่ทำเยี่ยงนั้น แค่เบี้ยหวัดจากราชสำนัก มีหรือจะพอเลี้ยงดูครอบครัว แต่ก็อย่างว่านะขอรับ ข้าราชการจะกระทำสิ่งใด ย่อมต้องคำนึงถึงตำแหน่งหน้าที่”ท่านเจ้าเมืองเลือกที่จะหงายไพ่ในมือ เพื่อที่จะได้ประเมินความละโมบของชายหนุ่มตรงหน้า ว่ามีมากน้อยแค่ไหน เขาจะได้เสนอสิ่งแลกเปลี่ยนได้อย่างเหมาะสม และไม่ทำให้ตนเองขาดทุน“น่าสนใจดี และข้าหวังว่ากิจการเสริมของท่านเจ้าเมือง มันคงไม่เกี่ยวกับการหายตัวไป ของหญิงสาวชนชั้นสูงหลายนาง ที่เดินทางขึ้นเหนือมาแล้ว มิได้กลับไปบ้านเกิดอีกเลย”เมื่ออีกฝ่ายตั้งใจเปิดไพ่ เพื่อทดสอบเขา ต้วนอี้หลางก็ไม่จำเป็นต้องโยกโย้อ้อมโลกอีก เรื่องการหายตัวไปของหญิงสาวหลายนาง มันยังมิใช่เป้าหมายในการเดิ

แม่ทัพหนุ่มทำเพียงพยักหน้ารับ ในน้ำใจนั้นของมือปราบชู ก่อนที่เขาจะหันไปสนใจคู่หมั้น ที่ตอนนี้ยังคงสิ้นสติอยู่ มือที่มีร่องรอยของบาดแผล ได้เอื้อมไปแตะที่ข้างแก้มของนางเบาๆ นิ้วสากไล้แก้มนั้นอย่างถนอม นางช่างทรหดนัก มิว่าเขาจะอยู่ในสนามรบ หรือแม้แต่ตกลงมาในเหวลึก นางก็ไม่เคยหวั่นที่จะตามหาเขา “เด็กบ้าคนนี้ เจ้าช่างมิห่วงตัวเองเอาเสียเลย” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยกับคนที่ยังไม่ได้สติ ด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ก่อนจะพ่นลมหาใจออกมาช้าๆ มือหนาอีกข้างกุมอยู่ที่แผ่นอกกว้าง เพราะมันรู้สึกจุกเสียด คงเพราะเขามีกระดูกร้าวอยู่หลายแห่ง หายใจเพียงเบาๆ ก็เสมือนถูกค้อนทุบ “ท่านแม่ทัพ ขอให้ข้าน้อยได้ตรวจดูอาการ ของท่านแม่ทัพก่อนเถอะนะขอรับ อีกอย่างตอนนี้ก็บ่ายแก่แล้ว เราคงกลับขึ้นไปข้างบนไม่ทัน คืนนี้คงต้องตั้งค่ายพักแรมที่นี่กันก่อน เช้าพรุ่งนี้เราค่อยกลับขึ้นไปข้างบน และเข้าไปในเมืองกันนะขอรับ”นายทหารหนุ่มเอ่ยขึ้น เมื่อเขายื่นส่งยาสมุนไพร ให้แก่อี้เหมยแล้ว เพื่อใช้รักษาอาการของว่าที่ฮูหยินแม่ทัพ และเขาก็ต้องการให้แน่ใจ ว่าร่างกายของท่านมีทัพและสหายนั้น พร้อมสำหรับกลับขึ้นไปจากหุบเขานี้หรือ

“ท่านมาที่นี่ ด้วยเรื่องอันใด เราหาได้เคยพบปะกันมาก่อน ข้าจึงคิดไม่ออกเลย ว่าเหตุผลใดที่ท่านจะเข้ามาในบ้านผู้อื่น โดยที่เรามิได้เชื้อเชิญเช่นนี้” ชายคนเดิมเอ่ยถามต้วนอี้หลาง ทว่าแววตาที่จ้องมองมานั้น มันชัดเจนว่าอีกฝ่าย แค่รอจังหวะในการลงมือ แต่ต้วนอี้หลางมีหรือ! จะไม่เล่นสนุกกับอีกฝ่ายเพิ่มอีกสักหน่อย ไหนๆ ก็ตั้งใจที่จะรวบทั้งหมดแล้ว “ข้ามาเยือนโดยพลการ ย่อมเป็นการเสียมารยาท แต่ข้ามารับตัวคนกลับไปก็เท่านั้น จึงได้มารบกวนพวกท่านในวันนี้” ในขณะที่เอ่ยถึงคนที่เขามารับตัว สายตาของชายหนุ่ม ก็เบนไปยังชายวัยกลางคนที่ผู้ติดตามได้บอกมา อ่า...คนผู้นี้เขาเคยพบอยู่หลายหน ในตอนที่ท่านเจ้าเมือง ชักชวนให้เขาไปรวมดื่มกินที่จวนเจ้าเมือง เป็นคนที่บงการทั้งหมด แต่อยู่คราบบ่าวรับใช้ ไม่สะดุดตาดีนี่... “ท่านรู้จักใครในนี้หรือ จึงได้บอกว่ามารับคน” ชายคนเดิมย้อนถามกลับ ทว่าคนที่ถูกมองนั้น แม้ดูใบหน้าไม่แสดงท่าทีใด ทว่าร่างกายเริ่มมีปฏิกิริยายาบ้างแล้ว “นักโทษที่หนีการจับกุม” เชร้ง! อาวุธของทั้งสองฝ่าย ต่างถูกชักออกจากฝัก เพราะคำนี้ก็เป็นอันรู้ก