All Chapters of Hood X Mania จีบเเบบผู้ชายฮาร์ดคอ: Chapter 101 - Chapter 110

[พาร์ท : ฉลามดุ]ช่วงนี้ผมแม่งไม่ค่อยได้ปลดปล่อยนะว่าปะ“อ้าว อีหลาม” ผมเดินหน้าตึงเข้ามาในอู่ ตอนที่เดินเข้าไปก็เจอกับเจ๊เพทที่ยืนแดกเบียร์อยู่ในอู่ แฮงค์อยู่เมื่อวานยังจะแดก แล้วคดีเก่าที่ทำไว้กับผมแม่งก็ยังไม่ได้สะสาง ตอนแรกผมก็เซ็งชีวิตจนไม่รู้จะเริ่มยังไง จนเจ๊แม่งทักขึ้นมาอีก “เป็นห่าไร ทำหน้าเป็นตูดหมาเข้ามาเลยนะมึง เดี๋ยวลูกคงลูกค้ากูหนีหมด”ผมพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ แต่ไม่ตอบอะไร แล้วถลกแขนเสื้อลงไปทำงานต่อ งานผมค้างมาตั้งแต่วันก่อนยังทำไม่เสร็จ อีกอย่างผมกำลังเฟลๆ อยู่ด้วย เลยขี้เกียจคุย เดี๋ยวก็เจอคำพูดกวนอารมณ์ผมอีก ผมไม่อยากโวยใครวันนี้เลยคิดว่าถ้าไม่จำเป็นกูก็จะไม่คุยกับใครเลยถ้าถามว่าทำไม?เมื่อวานหลังจากที่ผมพูดไปงั้นนิ้งก็ตบหน้าผมเต็มๆ คือมันก็ไม่เจ็บเพราะเธอไม่ได้แรง แต่คืออารมณ์ผมตอนแรกแม่งค้างเลย ยิ่งหลังจากนั้นเธอรีบขยับตัวหนีผมแล้วไล่ผมกลับบ้านอยู่ท่าเดียวมันทำให้ผมรู้สึกพลาดชิบหาย วันนี้ก็ไม่ยอมให้ผมไปส่งที่มหาลัยอีก ทำท่าระแวงผมอยู่ตลอดเวลา ผมเลยเฟลโคตรๆ แล้วเฟลยันตอนขับมอไซต์มาทำงานอีกวันจะให้พูดไงอ่ะ ก็แฟนกันมั้ยวะ แค่ขอแอ้มนิดหน่อยทำไมต้องทำท่าเหมือนรังเกียจผม

“จูบเราหน่อยดิ” ผมกระซิบชิดกับปลายจมูกเธอตอนที่นิ้งกำลังหน้าแดงก่ำ เธอสบตาผมกลับ คะนิ้งตัวสั่นตอนที่ขยับใบหน้าขึ้นมาจูบผมตามที่ผมบอก“อะ... อื้อ!” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกตอนที่ผมรุกเธอกลับ ตอนนั้นผมก็ค่อยๆ ลากกางเกงในเธอลงจากต้นขาไปด้วยมือของผมสัมผัสกับส่วนที่เป็นของผู้หญิงของเธอ ผมขยับปลายนิ้วนิดหน่อยเธอก็กระตุกไปหมดแล้วว่ะ คะนิ้งนอนตัวเกร็งจนผมต้องจูบแก้มเธอแล้วดึงเธอขึ้นมากอดไว้ไม่ให้เธอเกร็งอีก เพราะเดี๋ยวแม่งจะเจ็บผมเคยทำกับแฟนเก่าไง ทำไมจะไม่รู้ผมดึงขาเธอให้แยกออกจากกันตอนที่ช้อนเธอขึ้นมานั่งบนตัก คะนิ้งมีสีหน้าตื่นกลัวเหมือนเธอไม่เคยไปซะแม่งทุกอย่าง จนผมแทรกปลายนิ้วเข้าไปนิดหน่อยคะนิ้งก็สะดุ้งเฮือกแล้วเริ่มกระตุกเกร็ง เธอทึ้งเสื้อผมไว้แล้วเอาหน้าซุกกับอกผมอย่างอายๆ ตอนที่ผมขยับมือช้าๆ เพราะมันแน่น“อะ... เฮือก” เธอสะดุ้งอยู่ซ้ำๆ จนผมต้องลูบหลังเธอ แล้วเริ่มขยับให้เร็วขึ้นอีกนิดหน่อย “อื้อ”“เจ็บเหรอวะนิ้ง” ผมถาม แล้วคะนิ้งก็ขมวดคิ้วตอนที่ตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนผม“จะ... เจ็บอ่ะ” นิ้งพึมพำ ก่อนที่เธอจะครางออกมาเบาๆ “อื้อ... นิ้งเจ็บ”ผมถึงบอกไงว่าเธอต้องคุ้นมือผมก่อน ถ้ารีบใส่ไปตอนน

“เอ่อ...” คราวนี้ฉันถึงกับพูดไม่ออกไปเลย ฉันเริ่มมองซ้ายมองขวาเพื่อหาตัวช่วย แล้วอยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนว่าจะเห็นฉลามดุที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่กับต้นตั้งแต่เมื่อกี้ใช่ เป็นเขาจริงๆ ด้วย ฉันหน้าซีดเลยพอเห็นว่าฉลามดุมองมาทางนี้นานแล้วแต่ฉันไม่เห็นเขา ร่างสูงไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมานอกจากแววตาของเขาที่ดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกเราสบตากันในความเงียบ ก่อนที่เขาจะแค่นยิ้มให้ฉันแล้วหันหลังเดินหนีออกไปจากที่ตรงนั้นทันทีฉันหน้าชาไปหมดเลย เพราะปกติฉลามจะไม่เป็นแบบนี้แต่ฉันก็ไม่กล้าลุกออกไปตามเขาเพราะอารมณ์ของฉลามคงยังไม่ค่อยดี ก็เลยได้แต่ส่งไลน์ไปหาเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆKa ning : ฉลามเขาอ่านข้อความของฉันเร็วมาก แต่กลับไม่ตอบอะไรกลับมา จนฉันต้องส่งไปอีกครั้งนึงKa ning : จะไปไหนอ่ะคราวนี้เขาอ่านเร็วอีกแล้ว ฉลามเงียบไปสักพัก แล้วพิมพ์ตอบกลับมาทันทีพี่หลามคนจริง : กลับห้องแต่มันสั้นมาก สั้นจนฉันใจไม่ดีเลยKa ning : ฉลามโกรธเราเหรอ เราไม่ได้มีอะไรนะ แค่ทำรายงานกันพี่หลามคนจริง : เออพี่หลามคนจริง : ช่างแม่งเหอะเขาตอบกลับมาแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ จนทำให้ฉันไปไม่เป็น พอเงยหน้ามองอีกท

[SALAMDU : SIDE]ผมนั่งนิ่งอยู่ในอ้อมกอดเธอผิดคาดเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะโดนเธอหลอก แต่ที่หลอกคือเธอจะให้ผมมาหา มาอ้อนผมไรงี้เหรอวะ“ปล่อยก่อน อึดอัด” ผมคิดแล้วพยายามจะดันตัวเธอออก แต่คะนิ้งกลับส่ายหน้า เธอกอดผมเอาไว้แน่นกว่าเดิมเหมือนจะรัดคอผมให้ตายห่าอยู่กลายๆ พอผมจะดึงมือเธอออกเธอก็ไม่ยอมปล่อย แล้วเบียดตัวเข้ามาใกล้ผมอีก “นิ้ง”“ไม่เอา ไม่ให้ไป” พอเธอเห็นว่าผมเอาแต่ดึงมือเธอออกคะนิ้งก็ส่ายหน้าอยู่ลูกเดียว เธอเบียดผมจนมันแบบ... เออ ผมมันก็เป็นผู้ชายไง เข้าใจปะ ก็ไม่อยากคิดลึกบ่อยๆ แต่บางทีนิ้งมาอ้อนผมแบบนี้จะให้กูทำไงวะ “ไม่ให้กลับแล้ว”ผมไม่ค่อยเห็นนิ้งเอาแต่ใจไง เอาตรงๆ นี่ครั้งแรก“นี่อ่อยปะเนี่ย” ผมพูดอย่างหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นเธอจะได้ปล่อยมือออก แต่เพราะตัวผมมันสูงอยู่แล้ว แล้วนิ้งก็เป็นผู้หญิงที่ตัวเล็กมาก พอผมยืนเธอก็ดื้อยืนตามขึ้นมาด้วย คราวนี้เธอเลยอยู่สูงกว่าผมนิดหน่อย ผมแม่งเหวอแดกเลยว่ะ เฮ้ย ปกตินิ้งไม่เป็นแบบนี้ไง“ไม่เอา” เธอพูดซ้ำคำเดิมแล้วผละออกมาคลอเคลียใบหน้ากับแก้มผม “เราอยากให้ฉลามอยู่ด้วยอ่ะ”“...”“กะ... กอดเรากลับหน่อยได้มั้ย” ผมไปไม่เป็นเลยดิทีนี้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม

ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก แล้วพิมพ์ตอบกลับไปสั้นๆพี่หลามคนจริง : เออพี่หลามคนจริง : ไม่ต้องถามซ้ำ กูส่งไปแล้วถึงผมจะไม่หล่อแต่ผมก็ไม่รวย : โห โคตรคิดถึงเฮียอ่ะใครเสือก พ่อมึงตาย : เฮียมาเหรอวะไอ้เดี่ยวส่งมาอีกตอนที่ผมตอบไอ้เล้งแล้วกำลังจะกดออกเพราะต้องไปรับคะนิ้ง แต่พอมันถามมางี้ผมเลยต้องลำบากพิมพ์ส่งไปอีกรอบพี่หลามคนจริง : เออ ใช่ใครเสือก พ่อมึงตาย : เยี่ยม กูได้แดกเหล้าฟรีทั้งอาทิตย์แน่ถึงผมจะไม่หล่อแต่ผมก็ไม่รวย : พี่ก็แดกอยู่ทุกวันปะวะใครเสือก พ่อมึงตาย : ส้นตีนดิ กูแดกเบียร์ มึงไม่รู้หรอกว่ากูจนแค่ไหนถึงผมจะไม่หล่อแต่ผมก็ไม่รวย : ว่าล่ะพี่หลามคนจริง : เออ ค่อยเจอกันพี่หลามคนจริง : กูไปรับแฟนก่อนพอเห็นว่ามันเริ่มไร้สาระผมเลยขี้เกียจคุย เอาจริงๆ ผมไม่ชอบพิมพ์ข้อความด้วยไง มันปวดตา กับนิ้งผมก็นานๆ ที ส่วนมากผมจะโทรไปหาเธอมากกว่า จนเธอไม่รับนั่นแหละผมถึงจะส่งไปแต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เก็บโทรศัพท์ติ๊งใครเสือก พ่อมึงตาย : ไอ้เหี้ยเพื่อน มึงทิ้งพวกกูไปหาเมียเหรอวะใครเสือก พ่อมึงตาย : มึงเห็นเมียดีกว่าพวกกูไง๊ใครเสือก พ่อมึงตาย : เออ งั้นที่สายเหลืองกันวันนั้นคงลืมกันไปแล