Semua Bab Hood X Mania จีบเเบบผู้ชายฮาร์ดคอ: Bab 101 - Bab 110

[พาร์ท : ฉลามดุ]ช่วงนี้ผมแม่งไม่ค่อยได้ปลดปล่อยนะว่าปะ“อ้าว อีหลาม” ผมเดินหน้าตึงเข้ามาในอู่ ตอนที่เดินเข้าไปก็เจอกับเจ๊เพทที่ยืนแดกเบียร์อยู่ในอู่ แฮงค์อยู่เมื่อวานยังจะแดก แล้วคดีเก่าที่ทำไว้กับผมแม่งก็ยังไม่ได้สะสาง ตอนแรกผมก็เซ็งชีวิตจนไม่รู้จะเริ่มยังไง จนเจ๊แม่งทักขึ้นมาอีก “เป็นห่าไร ทำหน้าเป็นตูดหมาเข้ามาเลยนะมึง เดี๋ยวลูกคงลูกค้ากูหนีหมด”ผมพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ แต่ไม่ตอบอะไร แล้วถลกแขนเสื้อลงไปทำงานต่อ งานผมค้างมาตั้งแต่วันก่อนยังทำไม่เสร็จ อีกอย่างผมกำลังเฟลๆ อยู่ด้วย เลยขี้เกียจคุย เดี๋ยวก็เจอคำพูดกวนอารมณ์ผมอีก ผมไม่อยากโวยใครวันนี้เลยคิดว่าถ้าไม่จำเป็นกูก็จะไม่คุยกับใครเลยถ้าถามว่าทำไม?เมื่อวานหลังจากที่ผมพูดไปงั้นนิ้งก็ตบหน้าผมเต็มๆ คือมันก็ไม่เจ็บเพราะเธอไม่ได้แรง แต่คืออารมณ์ผมตอนแรกแม่งค้างเลย ยิ่งหลังจากนั้นเธอรีบขยับตัวหนีผมแล้วไล่ผมกลับบ้านอยู่ท่าเดียวมันทำให้ผมรู้สึกพลาดชิบหาย วันนี้ก็ไม่ยอมให้ผมไปส่งที่มหาลัยอีก ทำท่าระแวงผมอยู่ตลอดเวลา ผมเลยเฟลโคตรๆ แล้วเฟลยันตอนขับมอไซต์มาทำงานอีกวันจะให้พูดไงอ่ะ ก็แฟนกันมั้ยวะ แค่ขอแอ้มนิดหน่อยทำไมต้องทำท่าเหมือนรังเกียจผม

“จูบเราหน่อยดิ” ผมกระซิบชิดกับปลายจมูกเธอตอนที่นิ้งกำลังหน้าแดงก่ำ เธอสบตาผมกลับ คะนิ้งตัวสั่นตอนที่ขยับใบหน้าขึ้นมาจูบผมตามที่ผมบอก“อะ... อื้อ!” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกตอนที่ผมรุกเธอกลับ ตอนนั้นผมก็ค่อยๆ ลากกางเกงในเธอลงจากต้นขาไปด้วยมือของผมสัมผัสกับส่วนที่เป็นของผู้หญิงของเธอ ผมขยับปลายนิ้วนิดหน่อยเธอก็กระตุกไปหมดแล้วว่ะ คะนิ้งนอนตัวเกร็งจนผมต้องจูบแก้มเธอแล้วดึงเธอขึ้นมากอดไว้ไม่ให้เธอเกร็งอีก เพราะเดี๋ยวแม่งจะเจ็บผมเคยทำกับแฟนเก่าไง ทำไมจะไม่รู้ผมดึงขาเธอให้แยกออกจากกันตอนที่ช้อนเธอขึ้นมานั่งบนตัก คะนิ้งมีสีหน้าตื่นกลัวเหมือนเธอไม่เคยไปซะแม่งทุกอย่าง จนผมแทรกปลายนิ้วเข้าไปนิดหน่อยคะนิ้งก็สะดุ้งเฮือกแล้วเริ่มกระตุกเกร็ง เธอทึ้งเสื้อผมไว้แล้วเอาหน้าซุกกับอกผมอย่างอายๆ ตอนที่ผมขยับมือช้าๆ เพราะมันแน่น“อะ... เฮือก” เธอสะดุ้งอยู่ซ้ำๆ จนผมต้องลูบหลังเธอ แล้วเริ่มขยับให้เร็วขึ้นอีกนิดหน่อย “อื้อ”“เจ็บเหรอวะนิ้ง” ผมถาม แล้วคะนิ้งก็ขมวดคิ้วตอนที่ตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนผม“จะ... เจ็บอ่ะ” นิ้งพึมพำ ก่อนที่เธอจะครางออกมาเบาๆ “อื้อ... นิ้งเจ็บ”ผมถึงบอกไงว่าเธอต้องคุ้นมือผมก่อน ถ้ารีบใส่ไปตอนน

ฉันเหลียวไปมองเขาอย่างตกใจ แล้วก็เห็นว่าฉลามกำลังจ้องหน้าฉันอยู่ ก่อนที่เขาจะละสายตาไปมองชินที่ทำสีหน้าเหมือนตกใจ ตอนแรกฉันก็กลัวว่าฉลามจะโมโหใส่ฉันอีกที่อยู่กับชิน แต่ต่อมาก็เห็นว่าเขาทำแค่ดึงข้อมือของฉันให้ลุกขึ้น แล้วจูงให้ไปที่รถด้วยกันฉันพยายามแกะมือเขาออก ในขณะที่คนตัวโตเองก็ไม่ยอมปล่อย“ฉะ... ฉลาม เราไม่กลับ”ฉันพูดเสียงสั่นเพราะเดาอารมณ์ของเขาในตอนนี้ไม่ออก แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจที่จะฟัง เขาดึงฉันให้มานั่งข้างหน้าในขณะที่ตัวเองก็นั่งคร่อมหลังไว้ ทุกคนมองมาที่เราทั้งคู่แต่ก็ดูเหมือนว่าฉลามจะไม่สนใจเลย พอฉันจะลงเขาก็รั้งเอวฉันให้เข้ามาจนชิดตัว ก่อนที่จะสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไปทั้งอย่างนั้นฉันทำหน้าตื่น พอจะแกะมือเขาออกฉลามก็ยิ่งรั้งเอวฉันเอาไว้แน่นขึ้นอีก แล้วก็เหมือนเขาจะเลี้ยวรถไปที่อื่นที่ไม่ใช่หอพักของฉันด้วยฉันเบิกตากว้าง พูดไม่ออกเลยตอนที่ลมตีเข้าหน้าแล้วฉลามก็รัดเอวฉันเอาไว้แน่นขึ้นกว่าเดิมเขาไม่พูดอะไรด้วยเลยตอนที่เลี้ยวเข้าซอยคอนโดของเขาเอง ฉันเคยมาที่นี่มาก่อนฉันก็เลยจำได้ จนเขามาจอดอยู่หน้าคอนโดของเขาเองจริงๆ ฉันถึงแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองตอนที่เขาดับเครื่องแล้วนั่งนิ

“ก็...” ฉันนิ่งไป ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “นิ้งพอเข้าใจแล้วค่ะ”[...]“แต่ฉลามก็ใจร้อนจนบางทีนิ้งก็เหนื่อยที่จะพูดแล้วอ่ะพี่เพทาย” ฉันเม้มริมฝีปากแน่น “นิ้งก็แค่อยากปล่อยให้ฉลามลองมีอิสระดูบ้างก็เท่านั้น”[...]“นิ้งไม่อยากได้ยินคำว่าขี้บ่นจากฉลามแล้ว”[CHALAMDU : SIDE]ผ่านไปห้าวันนิ้งแม่งไม่โทรตามผมจริงๆ ด้วยว่ะเอาจริงๆ สี่ห้าวันที่ผ่านมาผมไปนั่งกินเหล้าเหมือนปกติ ใช้ชีวิตเหมือนเดิม กลับตีสองตีสาม ทั้งๆ ที่นิ้งต้องทักมาถามไม่ก็เคาท์ดาวน์ผมไปแล้ว แต่นี่แม่งไม่มีเลยเอาจริงๆ หลังจากที่ทะเลาะกันวันนั้น รู้สึกว่าเจ๊มันจะไปพูดอะไรสักอย่างให้เธอฟัง วันต่อมาพอผมขับรถไปหานิ้งก็กลับมาคุยกับผมเหมือนเดิม เราไม่ได้เลิกกันอย่างที่ผมกลัว แต่แม่งก็มีอะไรเปลี่ยนไปนิดหน่อยอย่างเช่น ก็นั่นไง ที่ไม่โทรไม่บอกอะไรผมเลยเวลาจะเลิกเรียนก็ไม่โทรตามให้มารับ ไม่ทักมาบอก ก็มีผมนี่ไงที่ต้องทักไปถามเธอถึงจะตอบกลับมาว่าเลิกแล้ว“ทำไมไม่โทรมาบอกวะว่าเลิกแล้วอ่ะ” ผมพูดกับเธอแล้วขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดก็วันนี้ผมมารับเธอแล้วเห็นว่านิ้งกำลังจะเดินออกจากมหาลัยโดยที่ไม่รอผมมารับเหมือนทุกวัน เพราะเธอไม่ยอมบอกไ

[SALAMDU : SIDE]“แล้วสรุปมึงได้เลิกกันปะ?”เจ๊ถามผมหลังจากที่มาเจอหน้ากัน ความจริงผมก็ไม่ได้มาหามันหรอก แต่ก็ต้องมาทำงานเลยพ้นหน้ามันไม่ได้ เอาจริงๆ อารมณ์ผมตอนนี้แม่งก็อยากเก็บตัวอยู่เงียบๆ คนเดียวเหมือนกันตอนนี้ผมกับมันนั่งอยู่ที่ร้านเหล้า ไอ้เดี่ยวก็มาด้วย ผมไม่อยากพูดเรื่องนิ้งแต่ถ้าไม่พูดแม่งก็อึดอัด ก็เลยตอบสั้นๆ“ไม่ได้เลิก”“...”“แค่เค้าไม่สนใจ” ผมตอบแล้วเซ็งๆ ที่จะเทเบลนด์ใส่แก้วเหล้าให้ตัวเอง ปกติผมแม่งแดกได้ทั้งวันไง แต่พอทะเลาะกับเธอเมื่อเช้าผมก็เบื่อๆ ไม่รู้จะทำห่าไรดีหลังจากที่นิ้งบอกอยากอยู่คนเดียวเธอก็กลับเข้าไปในห้อง เอาจริงๆ พอเห็นเธอร้องไห้ผมก็รู้สึกตัวเองเหี้ยมากเหมือนกัน ยิ่งคนที่ทำให้เธอร้องเป็นผมเองก็ยิ่งไม่โอเคเลยว่ะ แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ให้พูดแย่ๆ ใส่เธอไม่ได้ ผมน้อยใจ ผมอยากไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย รู้ปะหรือว่าตัวผมมันไม่เหมาะกับนิ้งมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ววะมามองดูดีๆ ผมกับเธอแม่งก็ต่างกันจริงๆ ใช้ชีวิตต่างกัน ความคิดต่างกัน ตอนแรกก็คิดว่าพอถูไถได้ แต่ไปๆ มาๆ หลายอย่างระหว่างผมกับเธอแม่งไม่ไปด้วยกันสักอย่าง“แต่เอาจริงๆ กูก็พอมองออกมาตั้งแต่แรกแล้วว่ะว่า