All Chapters of Blooming Season (Russo #1): Chapter 11 - Chapter 20

Tapos na akong nakapagluto ng hapunan, hinihintay ko na lang na makauwi si Azzurro. Gabi na hindi pa rin siya umuuwi. Maaga siyang umalis kanina pero hanggang ngayon wala pa rin siya.Hindi na niya ako isinama sa lakad niya kanina dahil importanteng meeting daw ang pupuntahan niya. Tama na rin yun kasi nakakapagod rin na sunod ako ng sunod sa kaniya, nagmumukha akong buntot niya. Magdamag rin akong walang ginawa sa loob ng bahay niya, nanood na lang ako ng palabas sa T.V. Infairness rin yung T.V niya, malaki at malapad. Kitang-kita ang mga tao at sobrang linaw.Nagtungo na ako sa sala at umupo sa couch saka binuklat ang libro na kanina ko pa binabasa. Inayos ko ang suot kong dress na binili ni Azzurro para sakin. Ngayon ko pa lang nasuot pero bagay pala siya sakin. Nasuot ko na rin yung ibang damit na binili ni Azzurro para sakin pero itong dress ay ngayon ko pa lang nasuot. Yung ibang dress ay di ko pa nasusuot, sa susunod na siguro yun. Medyo nakakailang nga kasi medyo maikli ang dr

Pinagmasdan ko si Azzurro na mukhang hinihintay ang susunod kong sasabihin. Sa hitsura niya ay tila interesado siyang makinig sa bawat detalye na sasabihin ko tungkol sa buhay ko. "Ang totoo nyan, dati kaming mayaman." Halos alinlangan kong saad bago ko sinilip ang magiging reaksyon niya. Nakakapagtaka lang na nanatili lang siyang kalmado. "Hindi naman sa nagmamayabang ako na mayaman talaga kami. Pero matagal na yun, hindi na kami tulad ng dati. Hindi na ganun ang pamumuhay namin ngayon." Umiwas ako ng tingin sa kaniya at tumingin na lang sa cake na kinakain ko. Nahihiya akong magkwento tungkol sa dati naming buhay. Kaya mas mabuti nang hindi ko tingnan ang reaksyon niya ang nagkukwento. "Dati, maayos ang buhay namin. Nasa malaking mansyon nakatira, masasarap ang mga kinakain naming ulam sa hapagkainan at may maraming yaya ang nag-aasikaso samin." Nilalaro ko ang tinidor sa plato habang sinusundot-sundot ang cake roon. "But our life suddenly turns upside down. Ang sabi ng Mommy k

Simula noong araw na iyon ay hindi ko na pinapansin si Azzurro. Ilang araw na ba? Limang araw na pala simula nun. Alam kong mali at wala naman akong karapatang magalit o mainis. Pero hindi ko kasi mapigilan ang sarili ko eh. Sadyang naiirita lang talaga ako sa kaniya. Mula sa kwarto ay nagtungo ako sa kusina, nang maabutan ko si Aling Cillia sa sala na kinukuha ang mga makakapal na kurtina na nakakabit sa bintana. Kaya lumapit na ako sa kaniya. Kahit papano ay naging close rin kaming dalawa. Mabait kasi siya at iyon ang nagustuhan ko sa ugali niya kaya magaan ang loob ko sa kaniya. "Aling Cillia. Good morning po." Tawag ko matapos makalapit. Puno ng pagtataka ang mukha ko habang nakatingin sa kaniya. Ang alam ko, last week ay pinalitan niya rin ng panibagong kurtina ang una. Kaya bakit papalitan ulit ng panibago ngayon? Sa ilang buwan ko na dito ay di ko alam na pati pagpapalit ng kurtina ay kailangan linggo-linggo. Di naman iyon nasabi ni Azzurro sakin. Di ko rin napapansin nun

Nasa veranda ako ng mansyon sa may labas doon sa may bandang likod, nakaupo sa sementadong railings na korteng upuan habang nakalaylay ang mga paa sa kawalan. Wala akong ibang magawa sa mga oras na iyon. Nakaupo lang ako roon habang pinagmamasdan mula rito ang dalawang guards na nagbabantay sa main door sa kabila. Pero yung utak ko ay nasa ibang dimension, inaalala ang araw na dinalaw ko si Daddy sa kulungan at yung kalagayan ni Mommy. Honestly, kahit na may mga naging kasalanan si Daddy at maraming pagkukulang samin ay hindi ko pa rin maatim na manatili siya sa kulungan. I still want him to get out of jail and give him another chance to change, for us. "What are you doing here?" Napalingon ako sa likod ko nang marinig ang boses ni Azzurro bago ko ibinalik ang tingin sa harap. Naramdaman ko ang yabag ng sapatos niya napalapit at tumabi sakin pero nanatiling nakatayo. "Wala lang, nagpapahangin lang." Tangi kong sagot. "Kanina ka pa nakaupo dito, tas ang tahimik mo pa." Aniya pero

Tulala akong nakatitig sa kisame. Magdamag akong ganun sa totoo lang, di ko alam kung anong oras akong tulala. I didn't get a good night's sleep until morning. There is only one reason behind it. And it seems like that will never fade from my memory. "Arghh! Nakakainis!" Napasabunot na lang ako ng buhok dahil sa pagkairita. Naiinis ako sa sarili ko. Para na akong naiiyak dito na ewan. Hindi ko alam kung anong gagawin.Hindi na muna ako bumaba. Wala rin naman akong gagawin. At wala rin ako sa mood.Nang mainip na ako sa kwarto ay saka na ako nagpasyang lumabas na s’yang pinagsisihan ko. Nasalubong ko lang naman si Azzurro sa kusina, mukhang bagong gising pa siya. Nanlaki ang mga mata ko at naging balisa. Hindi alam kung anong gagawin. Pero nang tingnan ko siya ay ilang minuto akong napatitig sa kaniya. Infairness, kahit bagong gising at magulo ang buhok ay gwapo pa rin siya. Kahit siguro nakapikit siya ay maganda pa rin ang mukha. Hindi kumukupas. Shit, anong ginagawa ko? Am I chec