Semua Bab คืนรัก ลิขิตหัวใจ: Bab 41 - Bab 50

  ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกฟินกับการกินขนมไทยสุดโปรดเป็นพิเศษและเพราะชอบอกชอบใจศศิรินทร์จึงกินเอากินเอาแทบจะไม่สนใจเพื่อนที่นั่งอยู่จนพิมนต์ญาถึงกับต้องกระพริบตาปริบ ๆ และ ร้องห้าม“เบาได้เบาจ้ะเพื่อน กินขนาดนี้เดี๋ยวก็อ้วนหรอก”“แค่นี้ไม่อ้วนหรอกนา อยากกินด้วยก็บอกไม่ต้องมาขู่ว่าจะอ้วน อะฉันป้อน... เอ้า” คนถูกทักท้วงไม่ได้คิดน้อยใจกับคำว่าเดียวก็อ้วนของเพื่อนสาวและยังตักขนมหมายจะป้อนให้อีกด้วย“ไม่เอา ๆ ฉันคุมอาหารอยู่”“คุมทำไม แกผอมจะตายแล้ว เลิกคุมแล้วมากินเป็นเพื่อนฉันซะดี ๆ” ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเรื่องน้ำหนักและสัดส่วนเป็นเรื่องที่ดาราสาวที่เตรียมจะหวนคืนจอแก้วอย่างพิมนต์ญาเคร่งมากแต่ศศิรินทร์ก็ยังคงยื่นขนมไปป้อนอย่างหยอกล้อ“อึ้ย ทั้งหวานทั้งมัน ไม่เอา”“ฮะฮ่ะฮ่า ง

  ถ้าหากย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อนเขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวงการบันเทิงเลยแม้แต่น้อย ไม่เคยมีความคิดเลยว่าบริษัทที่ผลิตละครหน้าตาเป็นยังไง แม้แต่ชื่อดาราก็แทบไม่รู้จักเลย แต่ตอนนี้เขากลับมายืนอยู่หน้าบริษัทที่ผลิตละครแห่งหนึ่ง รอบตัวเขาดูแปลกหูแปลกตาไปหมด ผู้คนเดินกันขวักไขว้ รถบางคนเพิ่งจะเข้ามาจอดภายในลานจอด รถบางคันเพิ่งออกไป ห่างออกไปยังมีกล้อง มีผู้คนและอุปกรณ์ต่าง ๆ บางคนดูเปล่งประกาย บางคนธรรมดา แต่ทุกอย่างก็ดูจริงจังและมองดูก็รู้ว่ากำลังทำงานกันอยู่...เขาหลงมาอยู่ในสถานที่แบบไหนกันเนี่ยขนลุกชอบกล“อ้าว วันนี้มีถ่ายที่นี่เหรอ” น้ำเสียงคุ้นหูดังมาจากไม่ใกล้ไม่ไกลฉุดให้รังสิมันตุ์ตื่นจากภวังค์ความคิดและหันมองหาพร้อม ๆ กับระบายยิ้ม เป็นคนที่เขามาหานั่นเองเธอเดินมาพร้อมกับภาสกรและกำลังมองไปที่จุดรวมสายตาของเขาก่อนหน้านี้ด้วยความสนใจที่แท้ก็คือกองถ่ายละครนี่เอง...&ldq

  Rrrr.เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลปลุกให้คนที่นั่งหลับอยู่บนโซฟารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ตาคู่สวยมองเข็มของนาฬิกาข้อมือก่อนจะมองดูหมายเลขที่โทรเข้ามาเธอนั่งรอโทรศัพท์จากรังสิมันตุ์อยู่ที่โซฟาตัวนี้จนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เจนตอนนี้สี่ทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว...ไม่รู้สึกตัวเลยนะเนี่ยคนเผลอหลับไปไม่รู้ตัวส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะกดรับสายที่รออยู่นานแล้ว แม้จะยังไม่ได้บันทึกชื่อแต่ก็พอเดาได้ว่าเป็นใคร “ฮัลโหล”“เราเองนะ” เสียงที่กรอกมาเป็นรังสิมันตุ์ไม่ผิดไปจากที่หญิงสาวคิด ศศินทร์ขยับนั่งในท่าที่สบายขึ้นก่อนจะถามกลับ“ถึงแล้วเหรอ”“ใช่ เพิ่งเปิดไฟในห้องเนี่ย”“เธอออกไปตั้งแต่ไม่ทันสองทุ่ม ทำไมถึงดึกจัง” หญิงสาวถามด้วยความประ

  ศศิรินทร์และภาสกรนั่งอยู่ท่ามกลางบรรยากาศมาคุทว่ามีเพียงแค่ภาสกรที่รับรู้ เพราะศศิรินทร์ที่เข้ามานั่งหลังเพื่อนกำลังสนใจอยู่กับการสั่งอาหาร ซึ่งเป็นปกติของสาวเจ้าที่ให้ความสำคัญกับอาหารมากกว่าสิ่งต่าง ๆ บนโลก ภาสกรยกมือขึ้นพัดไปมาราวกับว่าอาการตรงนี้มันร้อนยิ่งกว่าไฟนรกพร้อมกับบ่นให้เพื่อนสาวในใจอย่างคนที่ไม่กล้าจะพูดอะไรดูซิดู ผู้ชายสองคนเขามองกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อจะเปิดศึกชิงนางอยู่มะลอมมะล่อแต่นางที่จะถูกชิงกลับเอาแต่สนใจของกิน ทำเอาเขาหายใจหายคอไม่คล่องเอาซะเลยรู้ตัวสักทีได้มั้ยแม่คุ๊ณ แม้ว่าอยากจะส่งกระแสจิตบอกศศิรินทร์ให้รู้ตัวแต่ท่าทีของหญิงสาวในตอนนี้แม้แต่กระแสจิตก็คงไม่ฟังแล้วล่ะทำไมถึงได้กลายเป็นคนสนใจแต่เรื่องกินแบบนี้ไปได้นะ“แพตตี๊กินอะไรดี สั่งอะไรเพิ่มอีกมั้ย” สิ่งที่ได้รับกลับมาจากศศิรินทร์ไม่ใช่ท่าทีรู้ตัวแต่เป

  แม้ชายหนุ่มจะคิดว่าจะไม่ขัดใจบ่อยนักแต่ในความเป็นจริงก็ขัดใจหญิงสาวอีกหลายครั้งทีเดียวเพราะรู้สึกว่าสิ่งที่ศศิรินทร์ไปเลือกดูล้วนแต่เป็นของชั้นดีราคาแพงทั้งนั้น จากร้านนั้น ไปร้านนี้ และอีกหลาย ๆ ร้าน เขาก็ไม่วายต้องส่งเสียงขัดขึ้นบ่อย ๆ จนคนถูกขัดค้อนมาก็หลายที แต่เขาก็ยังยืนยันที่จะขัด...มันแพงเกินไปจริง ๆ นะแต่สุดท้ายของฝากติดไม้ติดมือที่หญิงสาวได้ไปฝากพ่อแม่ของรังสิมันตุ์ก็เป็นกระเช้าเครื่องดื่มรังนกชั้นดีและผ้าไหมไทยเกรดพรีเมี่ยมสำหรับตัดชุด สำหรับรังสิมันตุ์แล้วเขารู้สึกว่าราคาไม่ใช่น้อย ๆ แต่หลังจากที่ขัดมาหลายร้านก็ไม่อยากจะขัดหญิงสาวมากเกินไปจึงจบที่ของสองสิ่งนี้และถ้าลองคิดดูแล้วแม่ของเขาเป็นคนมีหน้ามีตาคนนึงในหมู่บ้าน ไม่ว่างานไหน ๆ ก็ถูกเชิญไปร่วมและออกงานทุกครั้งก็มักจะสวมใส่ผ้าไหมให้เขาเห็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ได้ผ้าไหมไปตัดชุดใหม่ก็คงจะถูกอกถูกใจ ส่วนพ่อของเขาแทบจะไม่มีปากมีเสียงในบ้าน ไม่