บททั้งหมดของ ยัยวิศวะตัวร้ายปราบเสือให้เป็นแมว: บทที่ 111 - บทที่ 120

“อาซ้อนี่สวยจังเลยนะคะ น้องแพรยิ่งมองยิ่งคุ้นหน้าเหมือนเราเคยเจอกันเลยเนอะ!?” ฉันกำลังตักทัพเค้กหน้าตาน่ารักใส่บนจานของตัวเอง“พี่ว่าไม่น่าจะเคยเจอกันมาก่อนหลอกนะคะน้องแพร เพราะพี่ฟองพึ่งเข้ามาเรียนในกรุงเทพได้แค่ปีครึ่งเอง” ฉันว่าตัวเองไม่น่าจะเคยเจอน้องแพรนะเพราะขนาดพี่หมอเรายังพึ่งคบกันไม่ถึงปีที

ฉันโทรหาเพื่อนทันทีเมื่อร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว ถ้าให้โทรหาพ่อแม่ก็กลัวท่านจะเป็นห่วงเอามา หรือเรื่องอาจจะใหญ่โตถึงขนาดให้ฉันซิ่วออกจากมหาลัยเพื่อไม่ต้องเจอผู้ชายหลอกลวงอย่างเขาฉันรู้นิสัยพ่อตัวเองดี จึงเลือกที่จะโทรหาเพื่อนสนิทให้มารับ วันนี้คงไปขออาศัยนอนกับเพื่อนสักคนเพราะถ้านอนอยู่คอนโดนี้ ยังไงก็

“ฉันโสด คุณเป็นใครเหรอคะ จำไม่ได้เลยว่าเคยรู้จัก”ฉันหันไปถามร่างสูงที่ยืนกำมือแน่นอย่างระงับอารมณ์ตัวเอง“ฟองจันทร์!!!”ฉันหันหน้าไปทางอื่นอย่างไม่คิดจะคนสนเขา แต่นักท่องราตรีในผับต่างรู้ว่าเขาคือน้องชายเจ้าของผับ ต่างพากันหันมามองฉันอย่างสนใจ“จำชื่อตัวเองได้ค่ะ ไม่ต้องเรียกเสียงดังขนาดนั้นหรอก

แต่เพียงแค่เห็นสายตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึกของผู้หญิงที่ตัวผมคิดว่าเธอเป็นเพียงแค่เงาของอีกคนที่ซ้อนทับอยู่!!!แต่ทำให้จิตใจของผมมันหน่วงโดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงรู้สึกแบบนั้น...“คุณเข้ามาอยู่ในห้องของฉันได้อย่างไงคะ”ฟองจันทร์เดินออกมาจากห้องนอนแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆผมที่กำลังนั่งคิดทบทวนอยู่โซฟาเง

“…”???“ไม่ต้องทำหน้างงกันพวกมึงไปตามไอ้ตากล้องประจำห้องเรามาถ่ายคลิปให้กูด้วย เดี่ยวกูไปเอากล้องอยู่บ้านแปบ”วันนี้เป็นวันสุดท้ายของภาคเรียน นักเรียนจึงสามารถเข้าออกโรงเรียนได้ทั้งวันได้ ผมเลยจะขับรถกลับบ้านแล้วกลับมาถ่ายคลิปง้อนุลิน!!!ห้องชมรมถ่ายภาพถ่ายคลิป...“เอาๆกล้องพร้อมแล้ว 1! 2! 3! เริ