Share

87 ทะเลบก (2) [2/5]

Author: 816
last update Last Updated: 2025-05-31 09:54:06

“งั้นพี่หั่นเนื้อสำหรับย่างไว้อาเฟิงเลยนะ ส่วนเนื้อปลาแดดเดียวเดี๋ยวพี่จัดการเอง” แค่ทาเกลือแล้วก็ตากแดด เธอทำประจำอยู่แล้ว

“งั้นเดี๋ยวพี่ดาเอาเกลือผสมน้ำแล้วแช่เนื้อปลาไว้สักคืนนะครับ พอเช้าก็มาล้างน้ำก่อนสัก 2 ครั้งแล้วก็ตากแดดได้เลย” เฉินเฟิงหยิบถุงเกลือยื่นให้ “ผมเห็นในห้องเก็บของมีกะละมังอยู่หลายอันพี่เอาอันนั้นมาใช้แช่ปลาก็ได้ครับ”

“เชื่อมือพี่ได้เลย” หญิงสาวถลกแขนเสื้อขึ้นเดินเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์แล้วค่อยไปขอน้ำสะอาดจากหงส์ที่เดินวนเวียนระหว่างกลุ่มทำอาหารกับกลุ่มทำความสะอาด

ที่เดินวนมาตรงนี้ไม่ใช่อะไรนะ มาตรวจดูความเรียบร้อย… หิวแหละดูออก ชิมไปหลายคำเชียว

“ชิมเสร็จแล้วก็เติมน้ำให้พี่ดาด้วยนะครับ” เฉินเฟิงแกล้งแซวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มหยิบชิ้นที่ 4 ไปชิม

“อื้อ ๆ” พยักหน้ารับทั้งที่ปากยังเต็มไปด้วยเนื้อปลา

“กินจนอิ่มตอนนี้แล้วมื้อเย็นจะกินไหวเหรอครับ” ไม่ได้กลัวว่าเนื้อปลาจะหมดก่อนหรอกนะเพราะมีเยอะมาก แต่กลัวหญิงสาวอิ่มก่อนได้กินเมนูอื่นจริง ๆ

“พี่มีกระเพาะอาหารมื้อเย็นค่ะ ตอนนี้เป็นกระเพาะตอนสามโมงเย็น กินได้ ไม่กระทบกับเมนูอาหารอื่นแน่นอน” หญิงสาวตอบด้วยความมั่นใจ แต่ก็ไม่
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • วันสิ้นโลกของผม   146 ชดใช้ [5/5]

    แต่เมื่อถึงวันที่ได้เห็นเรือจอดเทียบท่า ณ แผ่นดินใหญ่ พร้อมกับประชาชนที่ออกมาต้อนรับบริเวณชายหาดกันเนืองแน่น ก็ช่วยเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าพวกเขาผ่านคืนวันอันเลวร้ายมาได้แล้วจริงๆ“ขอบคุณที่ทำงานหนักครับ” นายพลอธิตรงไปจับมือกับจอมพลเรือโคลตันและยามาโมโตะทันทีที่เรือจอดนิ่งสนิท“ไม่คิดว่าพวกคุณจะมารับ ชายหาดที่นี่มีสัตว์กลายพันธุ์เยอะไม่ใช่เหรอ” จอมพลเรือเลิกคิ้ว ยื่นมือจับนายพลของประเทศ T ตอบ“เป็นความสามารถของคุณครูเมตตาครับ เธอกางบาเรียป้องกันให้ พวกเราก็เลยไม่ต้องกังวลว่าจะถูกโจมตีจากซอมบี้หรือสัตว์กลายพันธุ์ที่มีเชื้อไวรัส” ชายวัยกลางคนผายมือไปทางหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนค้อมศีรษะอยู่ไม่ไกลและตั้งแต่มีข่าวว่าองค์กรล่มสลาย พวกสัตว์กลายพันธุ์ก็สงบเสงี่ยมตามไปด้วย อาจเพราะไม่มีใครคอยควบคุมบงการการใช้ชีวิตอีกต่อไป จึงไม่ได้สนใจโจมตีมนุษย์อย่างทุกทีนับว่าเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ“พวกคุณโชคดีมากเลยนะ” จอมพลเรือรู้สึกว่าประเทศ T นั้นช่างโชคดี ราวกับว่าโชคทุกอย่างมากองรวมกันอยู่ภายในประเทศนี้“ขอบคุณครับ” นายพลอธิก็รู้สึกว่าประเทศนี้โชคดีมากจริงๆ อาจเพราะแต่เดิมคนในประเทศชอบพึ่งพาสิ่งศ

  • วันสิ้นโลกของผม   146 ชดใช้ [4/5]

    “คุณยายครับ ไปนั่งพักดีกว่านะครับ” คนในหมู่บ้านเห็นคุณยายออกลวดลายสามช่าไม่เกรงข้อเข่าเสื่อมก็นึกเป็นห่วง คอยประกบและเตือนเกือบจะทุก 10 นาที“โอ๊ย พักเพิกอะไรกัน ตอนนี้กำลังสนุกเลย” ว่าแล้วก็ยกสองมือขึ้นสูง ส่ายสะโพกให้ลูกหลานดูเป็นขวัญตา ก่อนจะแก่เธอเคยเป็นถึงนักเต้นรำวงที่มีชายหนุ่มแวะเวียนมาขายขนมจีบไม่ขาดเลยนะ“โธ่ คุณยาย” ยังจะเต้นอีก“ปล่อยท่านไปเถอะ พรุ่งนี้พวกเราก็เตรียมลูกประคบไว้รอแล้วกัน” กิ่งแก้วห้ามจนคร้านจะพูดซ้ำ ปล่อยให้คุณยายเอนจอยกับงานเฉลิมฉลองให้เต็มที่“พวกเธอเองก็ไปสนุกกันบ้างเถอะ วันดีๆ ทั้งที”กิ่งแก้วรอให้ทุกคนออกไปร่วมงานฉลองชัยชนะ ส่วนตัวเองก็หาที่นั่งพักขารับอาสาคอยดูแลคุณยายร้านขายของชำให้ เพราะสำหรับเธอแล้ว หากยังไม่เห็นว่าลูกชายกลับมาอย่างปลอดภัยก็ไม่มีอารมณ์จะร่วมฉลองอะไรทั้งนั้นไม่ใช่แค่ค่ายพันธมิตรเท่านั้นที่จัดงานฉลองกันอย่างคึกคักหลังจากผู้นำแต่ละประเทศที่เข้าร่วมในศึกนี้ได้รับข่าวน่ายินดีต่างก็ประกาศออกเสียงตามสายให้ประชาชนภายในค่ายได้รับรู้ น้ำตาแห่งความยินดีหลั่งไหลไม่ขาดสาย ข่าวดีในครั้งนี้ช่วยปลดล็อกความหวาดกลัวที่สั่งสมมานานของประชาชนให้คลายอ

  • วันสิ้นโลกของผม   146 ชดใช้ [3/5]

    พลายมงคลเคารพการตัดสินใจของผู้บริหารหนุ่ม ก่อนจะวาร์ปกลับก็มองเลยไปที่ศพของชายอีกคน เท่านี้มนุษย์ที่เหลืออยู่บนโลกก็คงจะสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้โดยไม่ต้องคอยหวาดระแวงว่าจะมีซอมบี้ที่บุกมาอย่างผิดธรรมชาติอีก“...” ดนัยนอนมองท้องฟ้าต่อไปเรื่อยๆ กระทั่งอาการแน่นหน้าอกปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง ส่งผลให้ชายหนุ่มไอไม่หยุดและเมื่อมันหยุด… นั่นก็คือสัญญาณสุดท้ายของชีวิต …“แผนการกำจัดเกรย์สันสำเร็จแล้ว” โจเซฟฟังรายงานภารกิจสุดท้ายจากพลายมงคลก่อนจะตรงไปแจ้งข่าวดีนี้ให้กับผู้บริหารทุกคนที่อยู่บนเรือรบรับทราบแต่ทั้งที่เป็นข่าวดีในรอบปี สีหน้าของชายหนุ่มกลับนิ่งสนิท จนคนในห้องไม่กล้าแสดงความยินดีอย่างออกนอกหน้า“ดนัยเองก็ตายแล้วเช่นกัน”“หา!!” ยามาโมโตะและจอมพลเรือโคลตันเผยสีหน้าตกใจอย่างมาก ทั้งคู่ย่อมจดจำหนึ่งในผู้บริหารคนสำคัญของค่ายพันธมิตรได้เป็นอย่างดี “ทะ... ทำไมถึงตายล่ะ”“เขาฉีดยากระตุ้นเชื้อโรคระบาดเข้าตัวเอง จากนั้นก็ไปดักรอเกรย์สันที่ฐานปล่อยจรวดในเมือง B” สิงหาเม้มปากบอกเล่าแผนการของดนัยให้ทุกคนในห้องรับทราบ แผนที่มีเพียงตนและคนตายเท่านั้นที่รู้… และในเวลาต่อมาคนที่รู้อีกค

  • วันสิ้นโลกของผม   146 ชดใช้ [2/5]

    “แค่กๆ” คำว่า ‘มีหัวใจ’ ทำให้เกรย์สันได้สติขึ้นมาอย่างเขาเนี่ยนะ… มีหัวใจเขาโยนมันทิ้งไปตั้งแต่ฉีดเชื้อไวรัสซอมบี้ให้มารดาผู้ให้กำเนิดแล้ว!“หึ ที่เคยได้ยินว่าคนใกล้ตายจะพูดเพ้อเจ้อไปเรื่อย เห็นทีจะไม่เกินจริงนัก” เกรย์สันแค่นยิ้ม มองคนที่มีสภาพไม่ต่างจากตนด้วยหางตา“อย่าพูดให้หัวเราะหน่อยเลยน่า อึก แค่ความรู้สึกของตัวเองก็ยังไม่รู้อีกเหรอ” เขาเป็นคนนอก มองแวบเดียวก็ยังมองออก“เจ็บปวดใช่ไหมล่ะ ภายในอกมันวูบโหวงไปหมดเลยล่ะสิ แค่กๆ” เหมือนอย่างตอนที่ดนัยได้รู้ว่าบิดาบังเกิดเกล้าได้กลายเป็นซอมบี้ไปพร้อมกับแม่เลี้ยงนั่นแหละ“อึก...” เกรย์สันพยุงตัวเองไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ทั้งร่างทรุดฮวบลงไปนอนกับพื้นแม้จะล้มลงแต่ดวงตาทั้งสองก็ยังจดจ้องลูกน้องคนสนิทที่นอนตายตาไม่หลับ จึงใช้เรี่ยวแรงเกือบทั้งหมดเอื้อมไปปิดเปลือกตาคู่นั้นลง ก่อนจะซบหน้าผากลงกับปูนซีเมนต์เย็นเฉียบลมหายใจที่เคยแสบร้อนทุกครั้งยามสูดอากาศเข้าร่างก็ค่อยๆ เชื่องช้าลงทีละนิด… ทีละนิดกระบอกตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว ก่อนจะกลั่นออกมาเป็นน้ำตาที่ไม่ได้พบเห็นมานาน… น้ำตาที่เข้าใจว่าจะไม่มีวันไหลออกมาอีกตลอดกาลชายหนุ่มหวนนึกไปถึงวันแรกที่

  • วันสิ้นโลกของผม   146 ชดใช้ [1/5]

    “ถุด!” เหมือนกลัวว่ายังยั่วโมโหเกรย์สันไม่พอผู้บริหารหนุ่มถ่มน้ำลายรดหน้าพี่ชายต่างสายเลือดพร้อมกับแค่นยิ้มสะใจ“อ้อ ลืมบอกไป ผมเองก็ฉีดสารกระตุ้นนั้นเข้าร่างเหมือนกัน” ยิ่งอยู่ใกล้กันแบบนี้ย่อมเป็นการเร่งเวลาตายของเกรย์สันให้เร็วขึ้น“ไอ้สวะ!” เกรย์สันเลือดขึ้นหน้า เดิมที่ไออยู่แล้วก็ยิ่งไอหนักขึ้นอีกหลายเท่า “แค่กๆๆๆ” ฝ่ามือที่กำรอบคอดนัยอยู่จึงคลายตัวลงมนุษย์นกอินทรีคว้าคอเสื้อได้ก็ขว้างดนัยลอยออกไปไกล ทำให้ร่างกายออกห่างจากคนทั้งคู่ไปหลายเมตร แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้รอยยิ้มของชายหนุ่มลดน้อยลงเลย“อึก! แค่กๆๆ” เกรย์สันทรุดตัวลงไออย่างรุนแรง นอกจากนี้ยังมีอาการเจ็บร้าวที่ทรวงอก เป็นผลให้ทุกครั้งที่ขยับตัวก็จะรู้สึกว่าอวัยวะภายในกำลังโดนของมีคมเสียดแทงมันเจ็บจนเกือบทำให้เกรย์สันหมดสติได้เลย“นายท่าน” คนสนิทละล้าละลัง ใจหนึ่งอยากตรงไปสังหารคนที่ทำให้เจ้านายตนเป็นเช่นนี้ อีกใจก็อยากประคองเจ้านายไปยังจรวดที่เตรียมไว้ แต่ตนเองดันเป็นพาหะแพร่เชื้อ จึงเกิดกลัวว่าจะทำให้อาการของเจ้านายทรุดลงมากกว่าเดิม“ฮ่าๆ ทรมานไหมพี่ชาย คนที่เขาติดโรคระบาดก็รู้สึกแบบนี้แหละ แค่กๆ” ดนัยพลิกตัวใช้แข

  • วันสิ้นโลกของผม   145 พี่น้อง [5/5]

    การได้เห็นมดปลวกมันดิ้นรนกระเสือกกระสนอยากจะมีชีวิตต่อไป ไม่ต่างจากสัตว์ในคอกที่เฝ้าฝันว่าสักวันตนจะได้เป็นอิสระ ทั้งที่เส้นทางเดียวของมันมีแต่ความตายที่รออยู่ฉึก!มีดเล่มเดิมแทงเข้าที่กลางหัวใจเกรย์สันก้มมองน้องชายที่ไม่มีส่วนใดเหมือนตนเลยกำลังเงยหน้ามองด้วยความแค้น“แทงได้ดี… แต่เสียใจด้วย” คนมีศักดิ์เป็นพี่กระชากมีดออกจากมือน้องชาย เลือดสีแดงสดไหลย้อนออกมาจากปากแผลราวกับทำนบแตก แต่ไม่กี่วินาทีถัดมาก็หยุดไหล แผลภายนอกสมานตัวกันราวกับไม่เคยบาดเจ็บมาก่อน“แก...! แก!!” ดนัยมองบาดแผลหายไปกับตาตัวเองก็ยิ่งโกรธแค้น “อึก!” และก่อนที่จะได้บริภาษคำร้ายกาจระบายความโกรธก็ถูกอีกฝ่ายใช้ฝ่ามือที่ดูไร้เรี่ยวแรงนั่นคว้าเข้าที่ลำคอดนัยปัดป่ายขาไปมาเมื่อถูกยกขึ้นเหนือพื้น ลมหายใจเริ่มขาดห้วงไปทีละนิด“เอาล่ะ หมดเวลาครอบครัวสุขสันต์แล้ว อุตส่าห์ใจดีปล่อยให้ได้มีชีวิตรอดแล้วแท้ๆ แต่เป็นนายที่ดิ้นรนหาที่ตายเร็วเอง”“อึก!” ดนัยกดตามองเกรย์สันอย่างไม่ยินยอม ใบหน้าขาดอากาศเริ่มขึ้นสีแดงและเปลี่ยนเป็นสีม่วงในเวลาต่อมา“ลาก่อนน้องชา… อัก!” เกรย์สันเตรียมเกร็งนิ้วมือหักคอคนอายุน้อยกว่า แต่แล้วกลับมีความเจ็

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status