Semua Bab ปกติ... คือแอบรัก: Bab 1 - Bab 10

CHAPTER 1ตามหัวใจก๊อก ก๊อก ก๊อก หากจะถามว่าเขาเกลียดอะไรที่สุด… คงไม่พ้นการมีใครสักคนโผล่หัวมาเคาะห้องตั้งแต่เช้าวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันพักผ่อนหลังจากคร่ำเคร่งจากการเรียนมาทั้งสัปดาห์ ประกอบกับเพิ่งเมาหัวทิ่มตลอดคืนวันเสาร์ที่ผ่านมาก็ด้วยและอาจเพราะเป็นสุดสัปดาห์แรกหลังจากเปิดภาคเรียนของมหาวิทยาลัย เหตุการณ์ประเภทแข่งกันดวดเหล้าระหว่างเพื่อนร่วมคณะฯ รวมถึงรุ่นพี่รุ่นน้องจากคณะอื่นที่ร้านเหล้าละแวกมหา’ลัยจึงดุเดือดเป็นพิเศษ ส่งผลให้ตอนนี้เขาไม่คิดอยากที่จะขยับเขยื้อนตัวแม้แต่นิด แต่ก็ราวกับสวรรค์จะไม่เห็นใจเมื่อเสียงรบกวนยังคงดัง ก๊อก ก๊อก ก๊อก “แม่ง…” เสียงแหบพร่าลอดผ่านริมฝีปาก คิ้วเข้มตัดกับผิวหน้าขาวจัดขมวดผูกเป็นปม ร่างกำยำสมสัดส่วนในสภาพกึ่งเปลือยจำต้องสะบัดผ้าห่มออกจากการคลุมโปงในที่สุด ก๊อก ก๊อก ก๊อก “อะไรนักวะ…” เครื่องหน้าคมคายบ่งบอกถึงความรำคาญใจเมื่อคนด้านนอกยังคงเคาะไม่หยุดคล้ายกับว่ามีเรื่องคอขาดบาดตายอย่างไรก็อย่างนั้น แกร๊ก! “ครับ” ในทันทีที่บานประตูเ

CHAPTER 3 เด็กดอยสิบนาทีต่อมา ต่อจากนี้เรนไม่รู้ว่าจะเชื่อคำพูดของคนบางคนได้มากน้อยแค่ไหน เพลิงบอกว่าเพื่อนเขามีแต่คนหน้าเถื่อน ซ้ำยังขู่สำทับตลอดทางว่าทุกคนไว้หนวดเครารุงรัง แต่ภาพที่ได้เห็นเมื่อมาถึงที่หมายช่างต่างกันยิ่งกว่าฟ้ากับเหว บ้านสองชั้นขนาดกลางเต็มไปด้วยเหล่าชายชาตรีหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงยาวเข่าดีห่างไกลจากที่หญิงสาวจินตนาการไว้หลายส่วน นอกจากจะโดนหลอกว่ามีแต่เพื่อนชายซ่องสุมอยู่กันเหมือนกองโจร เท่าที่ได้เห็นในขณะนี้ก็มีผู้หญิงนั่งรวมกลุ่มอยู่ด้วยอีกสองคน แน่นอนว่าอารมณ์ของสตรีเพศย่อมทำให้บรรยากาศแบบผู้ชายผ่อนคลายลง “ไหนเพลิงว่ามีแค่เพื่อนผู้ชายไง?” คนตัวเล็กกระซิบเสียงแผ่ว กระตุกชายเสื้อของคนข้างกายส่งสายตาตั้งคำถาม “ก็ที่นี่มันอยู่แค่ผู้ชาย” เพลิงให้คำอธิบาย “ส่วนสองคนนั้นพวกมันอยู่บ้าน” เพลิงหมายถึงเพื่อนต่างเพศ กล่าวจบก็กวักมือเรียกสองคนที่ว่าให้เดินเข้าหา “ใครอะ?” คนแรกเป็นผู้หญิงรูปร่างสูงระหงสีหน้าท่าทางนิ่งสนิท แม้จะสวยไม่หยอก แต่ใบหน้ามีเอกลักษณ์โดดเด่นกลับเรียบเฉยไร้อารมณ์ “นี่อาโป” เพลิ

CHAPTER 5เพื่อนสนิทวันต่อมา เพลิงรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเกิดเหตุการณ์ประเภทนี้… การใช้ชีวิตอยู่บ้านข้างกันตั้งแต่เด็ก เรียนก็เรียนด้วยกัน ข้าวเช้าก็ร่วมโต๊ะเดียวกัน ไปโรงเรียนก็ไปพร้อมกัน เสียงทุบประตูซ้ำไปซ้ำมานานกว่านาทีในขณะนี้บ่งชัดว่าคนด้านนอกคงไม่คิดรามือง่าย ๆ และเป็นเขาเองที่ยอมแพ้กระชากประตูเปิดเพื่อตัดรำคาญ แกร๊ก! “สนุกไหม?” เสียงแหบต่ำตั้งคำถาม ตาคมหลุบมองฝ่ายที่ตั้งใจมาปลุกเขาให้ตื่นโดยเฉพาะ เรนมักใช้วิธีการน่ารำคาญจนเขานึกอยากจับเจ้าตัวตีตูดให้เข็ดอยู่บ่อย ๆ “เพลิงตื่นรึยัง?” “…” เพลิงไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาตอบกลับ สภาพเขาเหมือนคนตื่นเต็มตานักหรืออย่างไรและเห็นได้ชัดว่าเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ เมื่อร่างผอมบางในชุดนิสิตก้มตัวลอดผ่านวงแขนกำยำเข้าสู่พื้นที่ด้านใน ขณะที่เพลิงได้แต่ระบายลมหายใจ กระแทกประตูปิดด้วยภาวะจำยอม“ไปอาบน้ำเร็วเข้า จะสายอยู่แล้วนะ” เสียงบ่นที่ได้ยินไม่ต่างไปจากหลายปีก่อน กระทั่งใบหน้าขาวเนียนที่แต้มแต่งเครื่องสำอางพอประมาณก็ไร้เค้าความสลดคนส่วนใหญ่คงอาศัยนาฬิกาธรรมดาเพื่อปลุกให้ตื

CHAPTER 7ชิดใกล้ ตอนค่ำ หลังจากประตูห้องปิดลง ร่างสูงก็ปรายหางตามองไปยังห้องฝั่งตรงข้ามที่คนด้านในเงียบเชียบหายไปตั้งแต่ช่วงเย็น เสียงระบายลมหายใจพรืดใหญ่ดังยาว ก่อนเจ้าของเสียงจะตัดสินใจเดินไปเคาะบานประตูซึ่งปิดสนิทในนาทีสุดท้ายทว่าเพียง ‘ก๊อก’ แรกดังขึ้น บานประตูห้องที่ว่าก็ถูกเหวี่ยงเปิดออกแทบจะในทันที พร้อมกับเจ้าของห้องโผล่หน้าออกมาให้ได้เห็น “เปลี่ยนใจจะพาเราไปด้วยเหรอ?” เรนยิ้มแป้น กระวีกระวาดสวมใส่รองเท้า จัดการล็อกประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว “ปะ เราพร้อมแล้ว” “…” เพลิงถึงกับพูดไม่ออก เมื่อได้เห็นสภาพของคู่สนทนาที่ราวกับเตรียมความพร้อมที่จะออกไปข้างนอกอยู่ก่อนแล้ว คนตัวเล็กซึ่งกำลังเงยหน้ามองเขาในขณะนี้ สวมใส่สายเดี่ยวเอวลอยกับกระโปรงยีนสั้นเหนือเข่ากว่าสองคืบ และแค่ได้เห็น เพลิงก็คว้ากุญแจมาจากมือเจ้าของ ถือวิสาสะไขลูกบิดเปิดห้องหมายเลข 13 อีกรอบ “เพลิงทำอะไร?” “ถ้าจะไป ไปหาเสื้อที่มันปิดมิดชิดมากกว่านี้” เสียงเรียบให้การตอบกลับสายตางุนงงของเพื่อนตัวเล็กใบหน้าหล่อมีสีหน้ายุ่งยาก ใช่ว่าเพลิงไม่

CHAPTER 9ความช่วยเหลือสัปดาห์ต่อมา การย้ายที่อยู่กะทันหันอาจทำให้คนส่วนใหญ่ต้องเสียเวลาในหลายเรื่อง แต่สำหรับเรนไม่คิดว่าเป็นการเสียเวลาแต่อย่างใด…แม้ต้องทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมใหม่ เพื่อนร่วมชั้นปีหน้าใหม่ กระทั่งว่าต้องตามหาร้านอาหารอร่อยเพื่อฝากท้องเป็นประจำ คนพลังเยอะก็ยังกระตือรือร้นทำทุกสิ่งอย่างชนิดไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยทว่าก็มีอยู่หนึ่งคน… ที่เหนื่อยหนักยิ่งกว่าใคร…“ไม่ไป” “พาไปหน่อยสิ ร้านนั้นอร่อยเหมือนร้านประจำที่เชียงใหม่เลย” “…” เพลิงรู้สึกพลาดท่าเสียทีที่เขารู้ใจคนตรงหน้ามากเกินไปเพราะรู้ว่าเรนชอบกินขนมหวาน และเขาเองที่เสนอหน้าพาเจ้าตัวไปกินมาเมื่อหลายวันก่อน แค่วันเดียวเท่านั้นก็จำต้องรับกรรมแว้นมอเตอร์ไซค์พาคนโหยน้ำตาลไปจัดเบาหวานลงกระเพาะในทุกเย็น “ไม่กลัวอ้วนบ้างรึไงถามจริง?”เพลิงนึกแปลกใจอยู่ทุกวัน เรนกินเก่งยิ่งกว่าแชมป์กินจุสิบสมัยซ้อนแต่ตัวกระเปี๊ยกเท่าลูกหมาเตะทีเดียวก็กระเด็น ไม่รู้ว่าเอาไอ้ที่ยัดเข้าปากในแต่ละวันไปเก็บไว้ที่ไหน ขนาดเพิ่งซื้อลูกชิ้นให้กินตั้งหลายไม้ เจ้าตัวก็ยังไม่วายมารบเร้าหาเรื่องจะกิ