บททั้งหมดของ ปกติ... คือแอบรัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

CHAPTER 31เร่งเครื่องท่ามกลางความมืดสลัวของค่ำคืนสุดแสนธรรมดา…สองสายตาจับประสานราวกับจะอ่านความรู้สึกซึ่งกันและกัน ไม่มีใครคิดว่าวันธรรมดาจะก้าวล้ำสู่สถานการณ์ประเภทนี้ ไม่มีใครคาดว่าสัมพันธ์กายลึกซึ้งจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาไร้การตระเตรียมใจ คำรามเสียงของชายหนุ่มพร่าสั่น จังหวะหายใจพลันติดขัดขาดห้วง เพลิงรับรู้ได้ถึงการตอดรัดของช่องทางคับแน่นซึ่งเขาเองกำลังชำแรกแทรกแท่งเนื้อระอุผ่าวเข้าหา ลมหายใจกรุ่นไอร้อนพ่นแผ่วอย่างพยายามระงับอารมณ์ “โคตรฟิต” “…” ขณะเดียวกันตากลมโตก็กะพริบมองเครื่องหน้าคมคายด้วยใจแสนรัก หัวใจพองโตด้วยอารมณ์สุขเกินกว่าจะจินตนาการ สุขที่ว่ากลบความร้าวปวดบริเวณกลางกายจนสิ้น แม้จะโดนสิ่งแปลกปลอมสอดเข้าใส่ แต่น้ำหล่อลื่นซึ่งล้นทะลักก็ประหนึ่งจะช่วยประโลมปลอบกลีบดอกแสนบอบบาง “เจ็บไหม?” เพลิงกระซิบถามอย่างเป็นกังวล ผนังเนื้อซึ่งรัดรึงรอบความกำยำราวกับจะมีบางอย่างฉีกขาด…จากนั้นสันดานดิบทั้งหมดทั้งมวลก็ถูกกดข่มชั่วครู่ ความรุ่มร้อนเมื่อครู่ที่ผ่านมาชะงักหยุด แม้ความกระหายจะครอบครองตลอดทั้งสภาวะอารมณ์ หากกายหนาก็ไร้การเขยื้อนต่อแม้แต่ขยับ

CHAPTER 33ทอดสะพานสองวันต่อมา ว่ากันว่า ช่วงเวลาแอบรัก เป็นช่วงที่มีความสุขที่สุด สำหรับเรนเห็นเป็นจริงเช่นนั้น กระทั่งได้พบกับอีกความรู้สึก ได้เจออีกหนึ่งตัวแปรที่เหล่านักรักเรียกกันว่า ความหวังแต่ความหวังที่ว่าก็ราวกับจะเข้ามาเป็นหนึ่งในสมการทดสอบสมรรถภาพทางจิตใจ ส่งผลให้ความลับที่ถูกสะกดซ่อนในส่วนลึกเริ่มสั่นคลอน ความรู้สึกที่ไม่เคยเปิดเผยคล้ายจะควบคุมไม่ได้ ตอนนี้เรนรู้สึกเช่นนั้น จะกล้าก็ไม่กล้า จะกลัวก็ไม่เชิง… หลังจากการแอบรักข้างเดียวกินเวลาผ่านมานานนับสิบปี สดร้อนเมื่อสองวันที่ผ่านมาเธอเพิ่งมีเซ็กซ์กับเพลิง แถมเป็นการมีเซ็กซ์แบบไม่ทันได้ตระเตรียมใจ และเพราะไม่ทันได้เตรียมใจ ทั้งยังไร้สติเกินกว่าจะสะกดเก็บอารมณ์…อาการแต่ละอย่างที่พลั้งเผลอแสดงจึงล้วนแล้วแต่เป็นความรู้สึกซึ่งส่งตรงจากก้นบึ้งของหัวใจ ทุกความรู้สึกรั่วไหลออกจากใจในทุกวินาที ชนิดไหลรินไม่หยุดเป็นก๊อกน้ำไร้วาล์วปิดเลยทีเดียว…แม้เสี้ยวหนึ่งในความคิดจะอยากระเบิดความรู้สึกให้รู้แล้วรู้รอด แต่จะให้เธอกล้าเปิดเปลือยทุกความคิดอ่านเพียงเพราะได้เห็นแสงไฟริบหรี่เท่ารูมดได้ยังไง จะออกตัวแรงเพียงแค่เ

CHAPTER 35รุกเร้ากลางดึกมือหนาจับค้างอยู่ที่ลูกบิดประตูซึ่งถูกล็อกจากด้านใน เพลิงยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาพบว่าเลยเที่ยงคืนมาแล้ว เขาไม่อยากรบกวนการนอนของใครจึงล้วงหากุญแจอีกดอกที่เพิ่งปั๊มเพิ่มมาเพื่อไขเปิดบานประตูแกร๊ก!เพียงบานประตูเปิดออก อุณหภูมิเย็นฉ่ำก็ปะทะเข้าหาร่างกาย ความสงบเงียบบ่งบอกว่าคนด้านในหลับไปแล้ว แสงไฟบริเวณหัวเตียงฉายให้ได้เห็นภาพการนอนคว่ำหน้าของร่างเพรียวบาง มีโน้ตบุ๊กเปิดจอทิ้งไว้ รวมถึงเอกสารประกอบการเรียนวางอยู่ข้างกันทำให้รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้ตั้งใจจะนอน แต่อาจเผลอหลับไปเท่านั้นเพลิงถอดเสื้อผ้าออกในความเงียบเชียบ สายตาจับมองคนที่กำลังนอนน้ำลายยืดใส่หมอนของเขา ริมฝีปากได้รูปกระตุกยิ้มกับภาพที่ได้เห็นจนชินตา ก่อนในจังหวะถัดมาร่างสูงจะเคลื่อนตัวขึ้นเตียง ถือวิสาสะเปิดดูเอกสารที่หญิงสาวทำค้างไว้ที่หน้าจอ ทั้งหมดล้วนเป็นบทเรียนที่เขาผ่านมาแล้วตั้งแต่เมื่อปีกลายและคงเพราะแรงขยับเคลื่อนไหวจึงทำให้คนข้าง ๆ ตื่นรู้สึกตัวในที่สุด ในทันทีที่เปลือกตาบางเปิดปรือขึ้นมอง เพลิงก็เอ่ยเสียงเรียบ“เธอยังทำนี่ไม่เสร็จ”“ไหนว่าเพลิงจะนอนบ้านพี่เต้ย?” คนตัวเล็กถามในสีหน้างัวเงีย “

CHAPTER 37ปากดี หลายวันต่อมา เรนไม่รู้ว่าที่กำลังรู้สึกตอนนี้คืออะไร…แม้เสี้ยวหนึ่งในใจเริ่มเกิดคำถามว่าระหว่างเธอและเพลิงคืออะไร แต่พื้นที่ส่วนใหญ่ในใจกลับรู้สึกสุขล้นแบบที่ไม่เคยพานพบเจอ แม้ไม่มีอะไรชัดเจน แต่ท่ามกลางความไม่ชัดเจนสำหรับคนที่แอบรักคนคนเดียวมาทั้งชีวิต ทั้งยังผ่านความอดทนจากอะไรต่อมิอะไรมานับครั้งไม่ถ้วน แอบร้องไห้ขี้มูกโป่งคนเดียวแค่เพราะอีกฝ่ายอยู่ในความสัมพันธ์ก็บ่อยครั้ง ไหนจะแอบน้อยใจกับสถานะที่เป็นได้แค่เพื่อนก็หลายหน อยู่นอกสายตามาตั้งนานยังรับได้… ฉะนั้นความไม่ชัดเจนเพียงเท่านี้ นับเป็นเรื่องขี้ปะติ๋วสำหรับเธอ…แม้ไม่รู้ กระทั่งว่าไม่กล้าถาม… แต่ความใกล้ชิดที่นับวันมีแต่จะยิ่งใกล้ก็ราวกับจะเดินหน้าเข้าสู่อีกระดับหนึ่งของความสัมพันธ์ พลันพาให้ใจดวงน้อยรู้สึกเบิกบานแจ่มใสแบบที่ไม่เคยเป็น ตอนนี้เป็นเวลาค่ำ… ในระหว่างที่เรนเพิ่งวางสายสนทนาจากคะนิ้งที่โทรมาเมาท์มอยตามประสาคนขี้เหงา ดวงตากลมโตหลุบมองใบหน้าหล่อเหลาที่นอนฟุบหน้าอยู่บนตักของเธอมานานนับชั่วโมง ‘ง่วง’ ‘นอนดี ๆ สิเพลิง’

“ตอนนี้เราไม่ได้ร้องสักหน่อย ก็ตอนนั้นเรากลัว” เรนเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ตอนนี้ปล่อยได้แล้ว… อ๊ะ!” ร่างบางต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อแขนกำยำกอดรัดเอวเธอแน่นชนิดกระดูกแทบแหลก “เราหนาว” ใบหน้าหล่อขยับวางบนลาดไหล่เล็ก ก่อนจะตะแคงคอจ้องหน้า “และตัวเธออุ่น” “เราตัวเล็กขนาดนี้ จะเอาความอบอุ่นมาจากไหน?” “เธอตัวเล็กแต่ไขมันเยอะ” “เพลิง!” คนไขมันเยอะถึงกับค้อนตาคว่ำ ทว่าอีกวินาทีก็บ่นกระปอดกระแปด เริ่มผ่อนคลายร่างกายพิงซบกับอกกว้างตามอารมณ์สนทนาพาไป “เราอยากกินขนมหวานที่บ้านจังเลยเพลิง” “ทำไม? ร้านที่นี่ไม่อร่อย?” คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อย ยิ้มมุมปากกระตุกขบขัน เวลาอย่างนี้ยายเด็กดอยยังมีใจคิดเรื่องกิน… “เราคิดถึงตอนเราไปนั่งกินโต๊ะประจำต่างหาก” คนตัวเล็กอุบอิบในลำคอ เริ่มคว้ามือหนาขึ้นส่องในความมืด “ป่านนี้แม่เรากับคุณป้าน่าจะคิดถึง” “คิดถึงเธอ?” “ก็แน่อยู่แล้วสิ ใครจะคิดถึงเพลิง?” ตากลมโตตวัดค้อนมองอย่างคาดโทษ “ไม่รู้จักโทรไปให้คุณป้าหายคิดถึงบ้างเลย เพลิงนิสัยไม่ดี” “จะโทรทำไม? ในเมื่อเธอโทรอ