Semua Bab ปกติ... คือแอบรัก: Bab 51 - Bab 60

CHAPTER 50แพทย์สนาม หนึ่งชั่วโมงต่อมา เสียงสนทนาที่ดังขึ้นจากด้านนอกของตัวบ้านดึงสายตาของผู้ชายสี่คนที่ด้านในให้หันมองไปยังทิศทางเดียวกัน เพลิงชันกายขึ้นนั่งจากสภาพนอนก่ายหน้าผากเมื่อครู่นี้ หากหูของเขาไม่ได้หลอนไปเอง นอกจากเสียงคะนิ้งและอาโปแล้ว เพลิงยังได้ยินเสียงของอีกคน และไม่ต้องรอข้องใจนาน เมื่ออีกอึดใจต่อมากลุ่มคนที่เพิ่งมาถึงจะเดินเข้ามาที่ด้านใน “อ้าว! ไหนว่าไปหาไรกิน?” เติร์กเอ่ยทักสาว ๆ เป็นคนแรก “กูลดความอ้วน วันนี้เลยไม่กิน” คะนิ้งจีบปากจีบคอพูด “เลยแวะมานั่งเล่นที่นี่ดีกว่า” “เรนเป็นไร?” ไฉเลิกคิ้วมองเมื่อได้เห็นคนสุดท้ายที่เดินตามเข้ามา แน่นอนว่าทุกคนร้องทักเป็นเสียงเดียว “ไม่สบาย? หน้าซีดมาก” “เปล่าหรอก พอดีเราไม่ได้แต่งหน้า” เรนไม่ได้โกหก วันนี้เธอไม่มีอารมณ์แต่งหน้าจริง ๆ แค่แบกสังขารไปเรียนได้ก็นับว่าบุญแล้ว แต่แน่นอนว่าคนหัวทึบแบบเธอไม่มีทางขาดเรียนอย่างเด็ดขาด “หน้าเซียวมาก โห! ตัวร้อนจี๋!” เติร์กที่ก้าวเข้าถึงตัวหญิงสาวเป็นคนแรก ร้องบอกอาการเสียงดังเมื่อได

CHAPTER 52ซื่อตรง 2 เรนเงียบเสียงนานหลายอึดใจ แม้จะสับสนไม่เข้าใจ แต่ในเมื่อทางออกที่ได้รับการเสนอเป็นทางเลือกที่ดีเสมอในทุกสถานการณ์ ไม่เคยมีครั้งไหนที่การเปิดอกคุยอย่างตรงไปตรงมาจะไม่สัมฤทธิ์ผล สุดท้ายเสียงสะท้านสั่นจึงเอ่ยเปิดอกเข้าประเด็น แม้ดวงตาจะยังแสบร้อนก็ตามที“เพลิงหายไปตั้งสามวัน”“อืม เราผิด”“เราคิดถึงเพลิงจะตายอยู่แล้วเพลิงก็ไม่สนใจ” “…” “เพลิงก็รู้ว่าเราอยากคุยด้วยแต่เพลิงก็ไม่รับสาย เพลิงก็รู้ว่าเราติดเพลิง แต่จู่ ๆ เพลิงก็ไม่ยอมเจอหน้า พอเราจะตามไปง้อ เพลิงก็เอาแต่ไล่…” “ไล่อะไร?” เพลิงแทรกเสียงขัด กดสายตามองอย่างไม่เข้าใจ “แค่เป็นห่วง ให้ไปนอนพัก ไม่ได้ไล่” “เราตั้งใจจะไปเจอหน้า จะไปขอโทษเพลิง แต่เพลิงก็…” เรนพยายามกลั้นสะอื้น ลมหายใจขาดห้วงไปทั้งอย่างนั้นเมื่อน้ำตาระลอกใหม่เริ่มบ่าไหลเพียงนึกย้อนถึงความรู้สึกช่วงสองสามวันที่ผ่านมา “ไม่ต้องร้อง พอแล้ว” “…” “ขอโทษ” เพลิงเอ่ยในเสียงแผ่วกระซิบ ดวงตาคมฉายชัดถึงความรู้สึกผิด มือกระด้างสัมผัสแตะเข้าที่ข้างแก้มชื้นเปียก “เรามัว

CHAPTER 54เกียร์กลางดึกเฟรชชีปีหนึ่งต่างรู้ดีว่าคืนลาสต์เชียร์ เป็นคืนที่ต้องอยู่ร่วมกิจกรรมกันจนถึงเช้าของอีกวันตามคำบอกเล่าของรุ่นพี่ที่เคยผ่านประสบการณ์เดียวกันมาแล้ว แต่ไม่มีใครคิดว่าจะมีรุ่นพี่ในคณะมาเข้าร่วมสมทบในหอประชุมมากมายขนาดนี้นอกจากพี่ปีสองที่เป็นแกนหลักในการจัด พี่ปีอื่นที่ยังคงเรียนอยู่ รวมถึงพี่ปีแก่ที่เรียนจบไปแล้ว ก็พากันกระจายนั่งบนอัฒจรรย์ซึ่งลดหลั่นเป็นขั้น ๆ ตามรูปแบบของหอประชุมในร่มขนาดใหญ่ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนสถานที่ยังคงเปิดไฟทุกดวงสำหรับให้แสงสว่าง ทว่าเวลา ณ ขณะนี้ไฟทุกดวงถูกปิดจนมืดสนิท สิ่งเดียวที่ให้ความสว่างคือแสงจากเปลวเทียนท่ามกลางวงล้อมของเหล่าเฟรชชีปีหนึ่งซึ่งอยู่ชั้นในสุดของการจัดระเบียบแถวแบบตีล้อมวงกลม วงชั้นนอกเป็นวงล้อมของเหล่ารุ่นพี่ที่ต่างก็มีเทียนไขคนละหนึ่งเล่มอยู่ในมือเพลงคณะที่กำลังแซ่ประสานกึกก้องสะท้อนอยู่ภายในอาคารปิดทึบ ณ เวลานี้ คือสิ่งที่จะเป็นตัวชี้วัดตัดสินว่าน้องปีหนึ่งจะได้รับรุ่นหรือไม่เสียงสะท้อนสะเทือนดำเนินในคำร้องที่ผ่านการฝึกซ้อมกันมาเป็นอย่างดีนับครั้งไม่ถ้วน ล้วนเปี่ยมด้วยความฮึกเหิม มากด้วยอารมณ์เอาจริงเอาจัง ท

CHAPTER 56ความลับ 1 สัปดาห์ต่อมา เพลิงอยากตั้งประเด็นสอบถามในหัวข้อใครเป็นคนคิดงานเลี้ยงอำลาส่งท้ายพี่ปีสี่ งานที่ตั้งแต่เปิดภาคเรียนเขาได้ร่วมสังสรรค์มานับครั้งไม่ถ้วน จะเลี้ยงส่งกันเพื่ออะไรในเมื่อรุ่นพี่ชั้นปีที่ว่าก็ยังเห็นหน้ากันอยู่ทุกวันวันนี้เป็นอีกคืนที่พวกเขาต้องเข้าร่วมสมาพันธ์ขยันอำลาอีกครั้ง บรรยากาศยามค่ำคืนยังคงเต็มไปด้วยแสงสีเสียง ร้านนั่งชิลล์เปิดใหม่ที่คึกคัก และคนแน่นเป็นพิเศษเพราะโปรโมชันฉลองเปิดร้านเป็นร้านของรุ่นพี่ที่เรียนจบไปเมื่อปีก่อน พี่เจ เจ้าของร้านเป็นประธานรุ่นของรุ่นที่ว่า แม้จะมีงานการทำเป็นหลักแหล่งตามใบประกอบวิชาชีพที่เรียนจบไป แต่ก็ไม่วายเกิดอยากเปิดร้านเหล้าเป็นงานอดิเรก จากโปรโมชันที่แปะโชว์แผ่นเบ้อเร่อที่หน้าร้านบ่งชัดว่าคงทำเป็นงานอดิเรกจริง ๆ “ไว้มาใหม่นะ ช่วงนี้มีโปรทุกวันครับน้อง รับรองประทับใจจนลืมไม่ลง” เจ้าของร้านให้การปฏิเสธลูกค้าเพราะไม่มีที่ว่างพอให้ใครเบียดเข้ามาในร้านได้อีกแล้ว เสียงที่ว่าดังต่อเนื่องมาร่วมสิบนาที ร่างสูงซึ่งสวมใส่เชิ้ตเข้ารูปสีขาวกับสแลกส์ดำเรียบกริบเป็นภา

CHAPTER 58ฝันละเมอ 1 วันต่อมา เชียงใหม่ สองหนุ่มสาวลงเครื่องเหยียบพื้นดินบ้านเกิดตั้งแต่ช่วงเช้าของวันแต่เมื่อถึงบ้าน เพลิงก็ปลีกตัวไปนอนหลับให้เต็มตาสักตื่น เขาตื่นขึ้นอีกครั้งในตอนเที่ยงตรงพอดิบพอดี กว่าจะจัดการตัวเองเรียบร้อยแดดบ่ายก็เริ่มสาดต่ำผ่านกระจกหน้าต่างในตำแหน่งเดียวกับที่สายตามักหันมองเสมอ ทางด้านซ้ายของบ้านเขาเป็นบ้านอีกหลังที่มีขอบรั้วอยู่ชิดติดกัน ประตูรั้วบ้านหลังนั้นเปิดอ้าบ่งบอกว่ามีคนอยู่อาศัย รถญี่ปุ่นรุ่นเก่าของน้าศรีจอดนิ่งอยู่ในโรงจอด แคนาต้นเดิมสะบัดใบพลิ้วไหวตามสายลมซึ่งพัดเอื่อยหน้าต่างบานคู่ของห้องนอนบนชั้นสองเปิดอ้ารับลม ดอกไม้ปลอมที่ประดับรอบขอบหน้าต่างด้านนอกที่เพลิงตกแต่งให้ตามคำเรียกร้องของคนบางคน บัดนี้แห้งกรอบเพราะผ่านลมฝนมาหลายฤดูเพียงความคิดนึกย้อนถึงภาพคนตัวเล็กที่ยืนเท้าสะเอวออกคำสั่งอยู่ด้านล่าง โดยที่เขาต้องเป็นฝ่ายใช้บันไดลิงไต่ปีนขึ้นไปจัดการ เครื่องหน้าคมคายก็ปรากฏยิ้มกว้างเสียงแหวแว้ดของเรน รวมถึงการโต้เถียงด้วยความรำคาญของเขาที่ต่างก็อยู่ในชุดนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายยังคงชัดเจนในความทรงจำ