Lahat ng Kabanata ng ปกติ... คือแอบรัก: Kabanata 21 - Kabanata 30

CHAPTER 21ล้ำเส้น 1 นานกว่าสิบนาทีที่ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความสงบเงียบเชียบ รวมถึงเสียงสนทนาจากคนที่ชั้นล่างก็เงียบไปแล้วเช่นเดียวกันแม้เมื่อไม่กี่นาทีก่อนจะเกิดอารมณ์พลั้งตัวเผลอใจ ทว่าตอนนี้สองคนบนเตียงกลับนอนนิ่ง ยังไม่มีใครหลับ แต่ก็ไร้เสียงสนทนา ความกระอักกระอ่วนในบรรยากาศยังคงลอยอวลต่อเนื่องตั้งแต่คืนวานที่ผ่านมาเพลิงเดาว่ารุ่นน้องซึ่งแวะมากินเบียร์ยามดึกคงพากันกลับไปแล้ว เขาไม่ได้โกหกว่าไม่ได้นัดใครให้มาหา เติร์กต่างหากที่ชวนสาวมาตามประสาเพศผู้ หากเป็นเมื่อก่อนเพลิงไม่ปฏิเสธว่าเป็นหนึ่งในคนประเภทเดียวกัน แต่ช่วงนี้เขามีเวลาให้ไปสนใจใครที่ไหนกัน งันเงียบกันอยู่พักใหญ่ ใครคนหนึ่งก็เป็นฝ่ายเคลื่อนตัวเข้าหาจนรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิกาย ไม่ใช่เพลิงแน่เพราะเขานอนนิ่งไม่ได้กระดิกเลยสักขยับเป็นหญิงสาวที่กระแซะตัวเข้าใกล้แต่ก็หยุดลงเพียงเท่านั้น… แม้อุณหภูมิห้องจะเย็นเยือกเหมือนอยู่ในห้องดับจิต แต่เพลิงกลับรู้สึกร้อนราวกับอยู่ในนรกก็ไม่ปาน นาทีถัดมาเป็นเขาเองที่พลิกกายหันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย และทันได้เห็นว่ามีคนแอบมองอยู่ก่อนแล้วเช่นกัน “นอนไม

CHAPTER 23งานคณะ สัปดาห์ต่อมางานคณะ วันนี้ที่คณะมีบรรยากาศคึกคักสนุกสนานเป็นพิเศษ แต่เรนไม่ได้รู้สึกสนุกไปกับบรรยากาศที่ว่า ตอนนี้เธอรู้สึกหนักไปทั้งใบหน้าจากสารพัดเครื่องสำอางที่โบกประโคมแต้มแต่งลงบนผิวหน้ามานานกว่าชั่วโมง“มันเลิศ!” พี่นาวช่างแต่งหน้ากิตติมศักดิ์ปัดแก้มไปก็ชมไปด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจ ขณะที่ช่างผมอย่างพี่เฌอซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกันก็สมทบเสียงมาอีกคน“มันดี!”“ใกล้เสร็จยังพี่? เรนปวดฉี่อะ” เรนกระซิบเสียงถามหลังจากอดทนนั่งอั้นปัสสาวะอยู่นาน“งั้นเดี๋ยวไปกับไอ้โปละกัน เมื่อกี้เห็นมันเดินอยู่แถวนี้”“ไปเองได้พี่ ห้องน้ำอยู่แค่นี้เอง” เรนพยายามบอกปัด แต่คล้ายกับว่าจะไม่มีใครได้ยิน“ไอ้เติร์กมาพอดีเลย ไอ้เติร์ก!” พี่นาวส่งเสียงเรียกเจ้าของชื่อซึ่งบังเอิญเดินเข้ามาหยิบจับของในบริเวณใกล้เคียงพอดี “เติร์ก มึงมาพาเพื่อนไปเข้าห้องน้ำหน่อย”“เฮ้ย! สวยว่ะ จำไม่ได้เลย หน้าม้าหายไปไหน?” เติร์กเอ่ยปากชมทันทีที่เห็นหน้าหญิงสาวซึ่งผ่านการประโคมเครื่องสำอางแบบจัดเต็มผิดจากเวลาปกติ ก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มออกเดินนำโดยไม่ชักช้ารีรอให้เสียเวลา ท่าทางการก้าวอย่างเร่งร้อนบ่งชัดว่

CHAPTER 25เกินหน้าที่ 1 สองชั่วโมงต่อมา เพลิงเคยนั่งรอคนบางคนซ้อมรำในทุกเย็นตลอดหลายปี ส่งผลให้เมื่อทำนองเพลงฟ้อนเงี้ยวคุ้นหูดังขึ้น ตาคมก็หันมองไปยังหน้าเวที พร้อมกันเสียงร้องเชียร์ของนิสิตชายก็กระหึ่มดังก้องยิ่งกว่าทุกการแสดงที่ผ่านมา ร่างสูงที่วุ่นวายกับการเคลียร์พื้นที่บางส่วนของหอประชุมจำต้องละความสนใจจากหน้าที่ชั่วขณะ เพลิงตั้งท่าจะผละเดินไปยืนมองใกล้ ๆ ทว่าเพื่อนก็ตะโกนสั่งงานเขาไม่หยุด สุดท้ายจึงทำได้เพียงเก็บโต๊ะไป จับสายตามองไปยังตำแหน่งซึ่งทุกคนกำลังให้ความสนใจ ห่างออกไปที่ตรงนั้น…ร่างอรชรคุ้นตาที่กำลังฟ้อนรำด้วยท่าทางอ่อนช้อยแต่งกายด้วยเสื้อคอกลมแขนกระบอกกับโสร่งสั้นเหนือเข่า มีผ้าสีแดงคาดอยู่ที่เอว กระทั่งผ้าโพกศีรษะก็เป็นสีเดียวกัน เงาสะท้อนจากเครื่องเงินที่ใช้เป็นเครื่องประดับวาววับตามจังหวะการเคลื่อนไหวตัวต่อให้ยืนไกลถึงตรงนี้ แต่เพลิงก็สามารถมองเห็นสีหน้าเจ้าของการแสดงชุดสุดท้ายได้ชัดเจน แม้เรนพยายามจะยิ้ม ทว่าสายตาซึ่งกวาดมองโดยรอบนั้นบ่งชัดว่ากำลังตกประหม่าไม่มั่นใจเมื่อก่อนเพลิงมักนั่งอยู่แถวหน้าของเวทีเสมอเมื่อถึงคิวกา

CHAPTER 27เหตุการณ์ ‘ปกติ’ หลายวันต่อมา หลายวันที่ผ่านมาทุกอย่างดำเนินไปอย่างเป็นปกติ ก็นับได้ว่าปกติกว่าช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ตอนนี้เรนสามารถอยู่ห้องในตอนค่ำมืดดึกดื่นตัวคนเดียวได้โดยไม่ต้องมีพี่เลี้ยงเหมือนทุกที เมื่อวันก่อนจู่ ๆ เจ้าหน้าที่ของทางหอพักก็แจ้งว่าจะเข้ามาตรวจสอบห้องพักให้ ตอนนั้นเธอถึงได้รู้ว่ามีคนบางคนทำการติดต่อให้คนดูแลมาดูการเดินระบบและอุปกรณ์ในห้องหมายเลข 413 ที่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่จากการตรวจสอบพบว่ามีอุปกรณ์ชำรุดหลายอย่าง ทั้งก๊อกน้ำที่วาล์วน้ำเสีย ค้นพบสาเหตุที่ชักโครกทำงานผิดปกติ หลอดไฟขาด รวมถึงประตูเลื่อนที่ไม่สามารถปิดได้สนิทเนื่องจากความฝืดของล้อรางและอายุการใช้งานสิ่งที่ได้รับรู้ส่งผลให้ผู้เช่ารู้สึกใจชื้นขึ้นมาอย่างน้อยก็แปดสิบเปอร์เซ็นต์ แม้จะยังมีข้อคาใจในบางสถานการณ์ แต่ทั้งหมดอาจเป็นเพราะจิตปรุงแต่งไปเอง รวมถึงได้ข้อคิดเห็นของคนบางคนร่วมสมทบยิ่งทำให้ความระแวงหวาดลดน้อยลงแทบไม่หลงเหลือ ‘เธอคิดไปเอง’ เพลิงยังคงยืนยันในความเห็นเดิม ‘คนกลัวผีขึ้นสมองแล้วไปบ้านร้างแบบนั้นเลยเก็บเอามาคิดเป็นตุเป็นตะมันก็เท่านั้น’ คนท

CHAPTER 29ทดสอบระบบ“เพลิง”เรนรู้สึกเกร็งไปทั้งสรรพางค์กายกับลมหายใจอุ่นที่เคลื่อนเข้าประชิดในระยะอันตราย ทว่าสติซึ่งหลงเหลือน้อยนิดยังไม่ทันประมวลผล สัมผัสอุ่นก็แนบประกบเข้าหาริมฝีปากโดยไม่ทันได้ตั้งตัวสติสัมปชัญญะของเธอซึ่งพร่าเบลออยู่ก่อนแล้ว นาทีนี้ยิ่งรู้สึกเลือนลางไปกันใหญ่ ความสลัวมืดของสถานที่ อีกทั้งมุมอับสายตาที่ไม่มีใครอยู่ในบริเวณใกล้เคียงส่งผลให้ร่างบางพลันอ่อนระทวยโดยไม่คิดปฏิเสธสัมผัสแต่อย่างใด นัยน์ตาลุ่มลึกที่ประสานมอง ความอุ่นร้อนที่เข้ากระหวัดกวัดเกี่ยวในโพรงฉ่ำหวาน รวมถึงสัมผัสหยาบที่สอดเข้าลูบเรียวขาภายใต้แจ็กเกตตัวโต ทั้งหมดทำเอาใจดวงน้อยเต้นรัวไม่เป็นส่ำกระหน่ำตึกตักในจังหวะประหลาดพิกล แม้ว่าเพียงอึดใจความหวามไหวจะชะงักหยุด จุมพิตไร้ที่มาที่ไปถูกถอดถอน กระนั้นนัยน์ตากลมโตก็ยังวูบไหวจากสัมผัสที่ได้รับโดยไม่มีแม้แต่สัญญาณเตือนเรนรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นล้วนแล้วแต่เป็นอารมณ์พาไป บรรยากาศในเวลานี้ ความชิดใกล้ระหว่างสองลมหายใจ รวมไปถึงความอึดอัดเมื่อหลายวันก่อน ไหนจะการล้ำเส้นในคืนนั้น ทุกอย่างล้วนราวกับเป็นเรื่องเดียวกันและหากที่ชายหนุ่มเผลอตัวก