Semua Bab ข้ามเวลารัก...อุกะ!: Bab 11 - Bab 20

          รุ่งเช้าในหมู่บ้านยังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหวิวผ่านยอดไม้ และเสียงนกป่าที่เริ่มส่งเสียงเบา ๆ จากไกลลิบ ภายใต้แสงแรกของวัน เอเลียสขยับตัวตื่นขึ้นในกระท่อมหลังเล็กของเขากับโคร เขานั่งนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองร่างของโครที่นอนอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าของโครสงบ ดวงตาปิดสนิทราวกับยังหลับอยู่ ทว่าเอเลียสไม่รู้เลยว่า ชายผู้นั้นเพียงแกล้งหลับ ดวงตาของเขาปิดลงแต่จิตใจกลับตื่นตัวเต็มที่ รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของชายผู้นี้อย่างชัดเจนเอเลียสลุกจากเตียงอย่างแผ่วเบา พยายามไม่ให้ส่งเสียงดัง เขาหยิบกระเป๋าหนังใบเล็กที่ทำขึ้นจากผิวสัตว์ และเดินออกไปนอกกระท่อมโดยไม่หันกลับมามองเมื่อพ้นระยะจากหมู่บ้าน เขาก็เริ่มออกเดินลัดเลาะเข้าสู่ป่า ราวกับว่ามีเป้าหมายที่แน่ชัดอยู่ในใจ จุดหมายของเขาคือพื้นที่ด้านหลังหมู่บ้าน ซึ่งเขาเคยพบเศษซากเครื่องมือเทคโนโลยีเก่าที่ไม่น่าจะมีอยู่ในยุคนี้ มันอาจเป็นชิ้นส่วนของเครื่องข้ามเวลาที่พังเสียหาย และเขาต้องรู้ให้ได้ว่ามันยังสามารถใช้ประโยชน์ได้หรือไม่เส้นทางที่เขาเลือกเดินไม่ได้ง่าย พื้นดินเปียกจนเป็นเนื้อโคลนจากฝนเมื

          ฟ้ายามค่ำถูกกลืนด้วยเมฆดำหนา สายลมพัดแรงราวกับเป็นลางบอกเหตุร้ายที่ไม่มีใครอาจหลีกเลี่ยงได้ คบไฟตามแนวชายป่าและเขตหมู่บ้านสั่นไหววูบวาบท่ามกลางเสียงลม เสียงโลหะกระทบกันเป็นจังหวะของชายฉกรรจ์ที่ฝึกซ้อมรบอยู่กลางลานดิน ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความตึงเครียดหัวหน้าเผ่าโครยืนอยู่หน้าแผนผังหมู่บ้านที่เขียนด้วยถ่านบนแผ่นไม้ เขาชี้ไปยังทางทิศเหนือ"อุกะ กิกา อากะ อะปาลา อะอะ" (ให้เด็กและคนแก่หนีไปทางแม่น้ำ ตรงจุดนี้จะมีทางลัดออกจากป่า)เสียงของเขาหนักแน่นแต่แฝงด้วยความเศร้า เขารู้ดีว่าหากคืนนี้หมู่บ้านพังพินาศ ที่นั่นจะเป็นความหวังสุดท้าย ผู้คนเริ่มเก็บข้าวของเตรียมสำหรับการอพยพไปทางทิศเหนือตามที่หัวหน้าเผ่าสั่ง"อุอา!" หลังจากสิ้นสุดเสียงสั่งการให้ทุกคนเตรียมตัวตั้งรับ สงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ โครเดินเข้าไปในกระท่อม และหยิบหอกของตัวเองออกมา โดยไม่สนใจใยดีกับคนที่นั่งอยู่ภายในกระท่อมอย่างรู้สึกผิดใดๆ พร้อมออกไปโดยไม่กล่าวลากันสักคำเอเลียสได้แต่นั่งเงียบอยู่ในกระท่อมหลัง เขาเฝ้ามองเงาไฟจา

 ตึก ตึก ตึก..          เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบของเอเลียสดังสะท้อนอยู่ในความเงียบงันของราตรี เขากำลังหนี หรือพูดให้ถูกคือ 'แอบหนี' ออกจากคุกไม้ไผ่ของเผ่าชาดากา ลมหายใจของเขาขาดห้วงทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของยามเดินผ่านมาใกล้ เขารู้ว่าหากถูกจับได้อีกครั้ง ผลลัพธ์คงไม่ต่างจากความตายในใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่กัดกินเหมือนไฟที่เผาหมู่บ้าน เขาไม่ได้เป็นคนทรยศ แต่ไม่มีใครเชื่อ ไม่มีใครรับฟัง และเขาเองก็ไม่อาจหาหลักฐานมาแย้งได้เลย สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือลบล้างความผิดนี้ด้วยความจริง  ถ้ามันยังพอมีอยู่บ้างในโลกบ้าบอใบนี้เสียงหนึ่งดังลอดออกมาจากกระโจมหลังใหญ่ มันแหบพร่า ราวกับเสียงชายชราอายุหลายสิบปี แต่สิ่งที่ดึงดูดเอเลียสไม่ใช่แค่น้ำเสียงนั้น...แต่คือถ้อยคำและภาษาที่เขาคุ้นเคย"เด็กคนนั้นมาจากอีกฟากหนึ่งของโลก มันเป็นภัยต่อที่นี่เหมือนที่เคยเป็น...ข้าจะไม่ปล่อยให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย"ดวงตาของเอเลียสเบิกกว้าง เขาแนบหูเข้ากับผนังผ้า กระโจมนั้นสว่างไสวจากกองไฟเล็กๆ ข้าง

          แสงแรกของรุ่งสางกระทบลงบนพื้นดินที่เปียกแฉะจากคืนฝนที่ตกกระหน่ำ ท้องฟ้าโปร่งใสเสียงนกร้องออกมาหากินโครยืนอยู่เงียบๆ อยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว"ขอโทษ..ที่ไม่ยอมฟังเจ้า"เอเลียสยังคงนิ่งเงียบชายที่ยืนอยู่ยอตัวลงมาโอบกอดเขาด้วยความรู้สึกผิดที่ยากจะอธิบาย แม้ได้เพียงแค่คำว่า 'ขอโทษ' ก็ไม่สามารเยียวยาแผลใจได้"ในวันที่พวกเขาประกาศว่า เจ้าเป็นคนส่งข่าวแผนโจมตีให้เผ่านั้น ข้าน่าจะรู้ตัวให้เร็วกว่านี้ ทั้งที่เจ้าไม่ได้เข้าร่วมประชุม และรับรู้เรื่องราวอะไรด้วยซ้ำ ข้าผิดเอง" เสียงของโครสั่นเล็กน้อย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และความรู้สึกผิด"ข..ข้ามัวแต่หลงไปกับความโกรธ ความแค้น โดยไม่ฟังเจ้า.."โครหลับตาลง... เขานึกถึงแววตาของเอเลียสในวันนั้น วันที่อีกฝ่ายเฝ้ามองเขาจากในวงคนที่รุมประณาม สีหน้าที่ไม่ได้สื่อถึงความกลัว แต่กลับเต็มไปด้วยความสับสนและเสียใจ"ตอนนั้น...ข้าแค่..." โครพูดเบาๆ "ข้าโกรธ...กลัวเหลือเกิน กลัวจะสูญเสียทุกอย่าง..."“และเจ้าก็เกือบจะสูญเสียคนที่พร้อมจะ

          หลังจากวันที่หมู่บ้านถูกทำลายไปด้วยเปลวเพลิง และความวุ่นวายได้สงบลง ชีวิตใหม่ก็เริ่มขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ ด้วยความมั่นคง ผู้คนในเผ่าค่อยๆ เก็บซากปรักหักพัง และเริ่มต้นก่อร่างสร้างบ้านเรือนขึ้นมาใหม่ด้วยแรงกายและแรงใจที่เปี่ยมไปด้วยความหวังอีกครั้งตึก ตึก โครม!เสียงขวานไม้กระทบลำไม้ เสียงหัวเราะเบาๆ ปนกับเสียงสนทนา แว่วมาจากทุกมุมของหมู่บ้าน แม่บ้านและเด็กๆ ช่วยกันกวาดเก็บสิ่งที่ยังพอใช้ได้ บ้างก็ทำความสะอาดพื้นดิน บ้างก็วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน กลิ่นดินชื้นๆ ผสมกลิ่นใบไม้แห้งที่ถูกแดดอ่อน กลายเป็นกลิ่นที่ชวนให้รู้สึกถึงการเริ่มต้นที่สดใหม่เอเลียสกลายเป็นหนึ่งในแรงสำคัญของหมู่บ้านอย่างแท้จริง ชายหนุ่มผู้มาจากต่างยุคต่างโลก กลับสามารถเข้ากลมกลืนกับผู้คนในเผ่าได้อย่างไม่น่าเชื่อ ความรู้ของเขาถูกใช้เพื่อช่วยสร้างระบบเก็บถนอมอาหารง่ายๆ โดยใช้ภาชนะดินโคลนแดง ฝังลงในหลุมเย็นใต้ร่มไม้ และเขายังเริ่มสอนผู้คนในเผ่าให้รู้จักใช้ภาษาที่เขาเองเรียกว่าภาษากลาง—ซึ่งเป็นภาษาเขียนที่เขาใช้ในปัจจุบันชั่วโมงการเรียนของเ