Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

เสียงเพลงและเสียงหัวเราะจางหายไปพร้อมกับเปลวไฟที่มอดลง ผู้คนทยอยแยกย้ายกลับกระท่อมไม้เล็กๆ ที่สร้างขึ้นใหม่ด้วยความเหน็ดเหนื่อย แต่หัวใจเปี่ยมสุข ความเงียบสงัดค่อยๆ แทรกซึมคืนหมู่บ้านให้กลับคืนสู่ความสงบที่ริมแม่น้ำสายเดิม ภายใต้แสงจันทร์สีเงินที่ทอดเงาลงบนผืนน้ำใส เอเลียสยังคงนั่งอยู่ข้างโคร ไม่มีคำพูดใดหลงเหลือให้เอ่ยอีกต่อไปในค่ำคืนนี้ หลังจากจูบเมื่อครู่ หัวใจของทั้งสองกลับยังเต้นไม่เป็นจังหวะ แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกก็ตามโครทอดสายตาไปยังพื้นน้ำเหมือนกำลังใช้มันสะท้อนความคิดที่อัดแน่นอยู่ในใจ ความสงสัย ความกลัว และความไม่แน่ใจที่เคยบดบังความรู้สึกของเขามาตลอด—ค่อยๆ มลายหายไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเอเลียส"…ข้าเคยคิดว่าการรู้สึกแบบนี้มันอ่อนแอ" เขาพูดเบาๆ พอให้ได้ยินเพียงสองคน "แต่พออยู่กับเจ้า ข้าถึงได้เข้าใจว่ามันคือความกล้า...กล้าที่จะเชื่อใจอีกคนโดยไม่มีเงื่อนไข"เอเลียสหันมามอง ดวงตาของเขานิ่งและอบอุ่น ไม่ได้พูดแทรก แต่เพียงแตะมือบนหลังมือของโครอย่างอ่อนโยน ชั่วขณะนั้น ทุกสิ่งรอบตัวดูเหมือนจะเงียบลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจที่ประสา

ค่ำคืนอันเงียบสงัดไร้ผู้คน เงาของต้นไม้โยกไหวไปตามแรงลมเบา ๆ ใต้ท้องฟ้าสีเข้มซึ่งถูกเจือด้วยแสงจันทร์จาง ๆ เสียงฝีเท้าก้าวย่างบนพื้นดินชื้นนุ่มดังขึ้นแผ่วเบา เงาร่างของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นตรงทางเดินด้านหลังหมู่บ้าน ท่าทีลับๆ ล่อๆ ราวกับไม่ต้องการให้ใครเห็นในอ้อมแขนของเขาเต็มไปด้วยเศษเหล็กเก่าขึ้นสนิม เศษชิ้นส่วนบางอย่างที่ดูไร้ค่า แต่ถูกห่อด้วยผ้าคร่าวๆ เพื่อบดบังรูปร่างตึก ตึก แกร็ง เกร็งเสียงฝีเท้าแผ่วเบาปะปนไปกับ เหล็กและโลหะที่เสียดสีกันอย่างดัง ในคืนที่ไร้ผู้คนเอเลียส มองซ้ายแลขวาอย่างระวัง ก่อนจะเบี่ยงตัวเข้าไปในโพรงหินที่นำเข้าสู่ ถ้ำท้ายหมู่บ้าน ที่ซ่อนตัวอย่างแนบเนียนภายใต้เงาเงียบงันของค่ำคืนแสงจากคบเพลิงที่ปักไว้เป็นระยะสะท้อนผนังถ้ำ เผยให้เห็นร่างของชายชราในความมืด เขานั่งขัดสมาธิรออยู่ก่อนแล้ว ดวงตาแม้จะเหี่ยวลึกแต่กลับเต็มไปด้วยความมั่นใจ และเจ้าเล่ห์อย่างยากจะอ่านออก"ข้ารอเจ้าอยู่พอดี" ชายชรากล่าวเสียงแหบพร่า แต่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวังเอเลียสวางเศษซากลงหน้าตัวเขา เสียงโลหะกระทบกันเบาๆ ดังส

ยามเช้าอันเงียบสงบในหมู่บ้านยังคงอบอวลไปด้วยหมอกจาง ๆ เมื่อเอเลียสเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางคดเคี้ยวสู่ถ้ำ เขาก้าวย่างด้วยความเร่งรีบแต่ระมัดระวัง ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครได้ยิน เพียงเสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่สะท้อนกับผนังหินเย็นเฉียบภายในถ้ำ ผู้อาวุโสประจำอยู่หลังกรงไม้เช่นเคย แววตาเต็มไปด้วยประกายแห่งความคาดหวังเบื้องหน้าเครื่องตรวจจับการซ้อนทับของมิติ ซึ่งประกอบด้วยขดลวดทองแดงพันรอบโครงไม้ แขนกลทำจากเศษเหล็กกลั่นรูปทรงหยาบ และศูนย์กลางของเครื่องคือแท่นหินทรงกลมที่ฝังด้วย หินสีดำอมเทา สะท้อนประกายระยิบระยับแปลกตา"เจ้าเอามาหรือไม่?" ผู้อาวุโสเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นเขาเอเลียสหยิบถุงหนังสัตว์ขนาดเล็กออกมา ก่อนจะเทสิ่งของในนั้นลงบนแผ่นหินที่อยู่ใกล้เครื่อง หินเม็ดเล็กขนาดนิ้วหัวแม่มือหล่นลงมาเรียงกัน มีลักษณะคล้ายถ่าน แต่ผิวสะท้อนแสงวาวๆ อย่างแปลกประหลาด"นี่คือแร่แมกนีไทต์ที่ท่านขอ" ผู้อาวุโสพยักหน้าเบาๆ ดวงตาลุกวาว "ยอดเยี่ยม สมกับเป็นเจ้า เอเลียส""แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะจ่ายพลังงานได้พอให้เครื่องทำงานหรือไม่…" เอเลียสพูดเบาๆ พลางจัด

เปลวไฟเต้นเร่าอยู่กลางลานหมู่บ้าน เสียงฟืนแตกดังเปรี๊ยะๆ สลับกับเสียงหัวเราะและจังหวะกลองที่ดังเป็นจังหวะเนิบช้า ผู้คนหมู่บ้านนั่งล้อมรอบกองไฟ บางคนลุกขึ้นเต้น บางคนสวมหน้ากากไม้ บางคนผลัดกันร้องเพลงพื้นบ้านเก่าแก่ บรรยากาศเต็มไปด้วยแสง สี เสียง และรอยยิ้มแห่งการเฉลิมฉลอง แต่ในหัวใจของบางคน... กลับเงียบงัน เอเลียสนั่งอยู่ข้างโครบนท่อนไม้ยาวที่ถูกจัดวางไว้รอบกองไฟ เขานิ่งมองเปลวไฟสลับกับรอยยิ้มของชาวบ้าน ความอุ่นไอจากกองไฟไม่สามารถละลายความเย็นเยียบในอกเขาได้เลย เสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังไกลออกไปอีกมุมหนึ่ง "เจ้ารู้จักได้ยัง" เอเลียสเอ่ยขึ้นเบา ๆ โดยไม่มองอีกฝ่าย รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขา โครเลิกคิ้ว "เจ้าหมายถึง?" เอเลียสหันมามองโคร แววตาเปี่ยมด้วยความหมายที่แฝงไว้เบื้องลึก "คำว่า 'อรุณสวัสดิ์' ไง" โครหลุดหัวเราะพรืดออกมา สีหน้าเปลี่ยนเป็นความเก้อเขินปนทะเล้น "อ๋อ... คำนั้นน่ะเหรอ" เขาหันหน้าไปอีกทาง พลางทำเสียง

เสียงปรบมือดังก้องทั่วทั้งหอประชุมขนาดมหึมาที่ประดับด้วยแสงสีและฉากหลังล้ำอนาคต ทุกสายตาจับจ้องไปยังเวทีที่มีแสงสปอตไลต์สาดส่องลงมากลางจุดรับรางวัล พิธีกรหญิงในชุดสูทสะท้อนแสงสีเงินยืนอยู่ตรงกลางเวที ก่อนจะเอ่ยเสียงชัดเจนผ่านไมโครโฟน และมืออีกข้างที่ถือถ้วยรางวัลเป็นกระจกใสที่วาววับเหมือนเพรชถูกออกแบบมาอย่างประณีต "รางวัล The Multiversal Breakthrough Prize—รางวัลแห่งการปฏิวัติความเข้าใจเรื่องจักรวาลคู่ขนาน ผู้คิดค้นและวิจัย ผดร.เอเลียส โรห์น และทีมของเขา!" เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดังกว่าเดิม ผู้คนบางส่วนลุกขึ้นยืนแสดงความยินดี บางคนโห่ร้องด้วยความตื่นเต้น บรรยากาศอบอวลไปด้วยความชื่นชมและศรัทธา จากมุมหนึ่งของเวที ชายหนุ่มรูปร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิท ก้าวออกมาจากแถวเก้าอี้ของคณะนักวิจัย ผมยาวสีทองอ่อนถูกรวบไว้หลวม ๆ ดวงตาสีม่วงเจือหมอกอ่อน ๆ ที่มองไกลดูเหมือนแสงสะท้อนของดวงดาว เขายิ้มจางๆ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดเวทีด้วยท่าทีสงบนิ่ง "ขอบคุณสำหรับรางวัลที่มีเกีตรตินี้.." เสียงของเขาดังผ่านไมโครโฟน น้ำเสียงนุ่