All Chapters of พ่ายรักซ่อนใจ: Chapter 61 - Chapter 70

“ฮะ...” “ก็พี่รับไปไม่มองหน้าผมเลย ผมคิดว่าเวลาจะทำให้พี่ลืมความโกรธในวันนั้นแล้วซะอีก...” มาวินพูดถึงเรื่องราวบางอย่างที่คาริสาจำได้ไม่เคยลืม เรื่องราวคืนนั้น คืนที่ทำให้เธอกับเขาต้องเลิกติดต่อกัน “จะให้พี่มองอะไรล่ะ พี่แค่งงๆ นิดหน่อยว่าสั่งดอกไม้ร้านพี่ แล้วเอามาให้พี่เนี่ยนะ” “ครับ...แปลกเหรอ...” “แปลก...ใครเขาทำกัน” “ผมไงที่ทำ เพราะเชื่อว่าพี่จะชอบทุกอย่างที่พี่ทำ ยิ่งการจัดดอกไม้นี้ด้วย” มาวินโน้มลงมา จนใบหน้าคมคายอยู่ระดับเดียวกับเธอ ชายหนุ่มเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างสูงราวๆ 190 ซม. ขณะที่เธอสูงเพียง 166 ซม. เท่านั้น “เอาหน้าเข้ามาใกล้เกินไปแล้วนะ” มือน้อยๆ ยกขึ้นดันแผงอกกว้างของคนตรงหน้าให้ออกห่าง หลังจากนั้นเธอก็ก้มหน้าลง เพราะรับรู้ว่าแก้มทั้งสองข้างของตัวเองกำลังเห่อร้อนอย่างช่วยไม่ได้ “จะเป็นอะไรไหมครับ ถ้าวันนี้เราสองคน...” ติ๊ด!! เสียงโทรศัพท์ของคาริสาดังขึ้นมาก่อน เธอจึงรีบหันไปรับสายทันที อีกทั้งหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับชายร่างสูง คนที่ไม่ได้เจอหน้ามาตลอดหลายปี “ค่ะ...อัทธ์” (ควีนครับ...อยู่

“ครับ...ยังไงผมต้องช่วยพี่ควีนอยู่แล้ว เพราะพี่ควีนคือคนสำคัญสำหรับผม” เขาพูดออกมาจากใจ เพราะความรู้สึกที่มีต่อผู้หญิงตรงหน้าเริ่มชัดเจนมากขึ้น แม้เธอจะอายุมากกว่าถึง 5 ปี แต่ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับความรู้สึกของเขา คาริสาเป็นผู้หญิงที่น่ารักสำหรับเขาเสมอ “มาวิน” “สำหรับผม พี่ควีนคือคนที่ผมอยากจะปกป้องและอยากจะดูแลนะครับ” ว่าจบมือหนาก็จับมือบอบบางของหญิงสาวเอาไว้แล้วเงยหน้ามองเธอ ดวงตาของเขามีแต่เธออยู่ในนั้น ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มจะโน้มลงมา ปากหยักแนบลงไปที่ปากเรียวเล็กของคาริสา โดยที่หญิงสาวไม่ได้ขัดขืนหรือต่อต้านอะไร ในขณะที่จิตใต้สำนึกของเธอกำลังจะบอกว่าให้ผลักเขาออก แต่ร่างกายกลับต้อนรับสัมผัสของเขาอย่างเต็มใจ “อืม” จ๊วบ!! มาวินค่อยๆ สอดปลายลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากนุ่มๆ ของคาริสา ความรู้สึกของของเขาตอนนี้มันทั้งตื่นเต้นและดีใจที่คนตรงหน้าไม่ได้ผลักไสกับสัมผัสที่เขามอบให้ “อื้อ” ปากหยักค่อยๆ ไล้เล็มความหวานจากโพรงปากของคาริสาช้าๆ แล้วใช้ปลายลิ้นหนากวาดต้อนไปทั่วปากของเธอ มันทั้งหวาน ทั้งรู้สึกดีจนเขาใจเต้นแรง

บทที่ 2อยากเป็นอย่างอื่นที่มากกว่า ‘แฟน’ คาริสาหลุดจากภวังค์เมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อสี่ปีที่แล้ว ซึ่งชายตรงหน้าลั่นวาจาว่าเขาจะทำให้เธอรักเขาให้ได้ ก่อนหน้านี้รู้มาว่ามาวินไปเรียนต่อที่เมืองนอก เพราะพ่อของเขาต้องการให้ไปเรียนรู้งานของเชฟ เพื่อที่จะได้กลับมาช่วยงานที่ร้านอาหาร ซึ่งตอนนั้นเธอก็เลือกจะตัดช่องทางการติดต่อชายหนุ่มจนหมด แม้แต่เบอร์ก็บล็อก ช่วงแรกๆ เขาก็พยายามหาทางติดต่อเธอกลับมาบ้าง แต่เพราะโดนเธอปิดกั้นทุกทาง ชายหนุ่มก็หายไป “พี่ไม่เคยพูดอะไร” “แน่ใจเหรอว่าพี่ไม่เคยพูด ความรู้สึกของผมที่มีต่อพี่เมื่อสี่ปีก่อนเป็นยังไง วันนี้ก็เป็นอย่างนั้นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง และที่ผมกลับมาเจอพี่วันนี้ เพราะผมจะบอกว่าพี่เตรียมตัวให้ดีแล้วกัน หลังจากนี้พี่จะต้องเป็นของผมคนเดียว” มาวินประกาศมั่น เขาไม่ยอมแพ้อะไรอีกแล้ว ตอนนี้ไม่ได้เด็กอย่างที่เธอคิดอีกต่อไป และเขาจะสู้ยิบตาเพื่อได้เธอมาครอบครอง “งั้นจะรอดูว่าจะไปได้สักกี่น้ำ กลับไปได้แล้ว พี่จะทำงาน” คาริสาเลือกที่จะเมินชายตรงหน้า แม้จะใจเต้นแรงกับคำพูดที่แสนมุ่งมั่นของเขาแค่ไหน แต่จะไม่ยอมใจอ่อนให้ชาย

“กูเบื่อมึงจริงๆ รีบๆ ทำอะไรเถอะครับเพื่อน มัวแต่ช้า หมามันคาบไปแดกเยอะแยะ ถ้ามึงบอกเขารอมึง ก็รีบเผด็จศึกเถอะว่ะ ชักช้านักกินแห้วพวกกูไม่ช่วยนะเว้ย” คำพูดของเพื่อนๆ ทำให้มาวินฉุกคิด ว่าเขาเองปล่อยเวลาให้มันล่วงเลยมานานขนาดนี้ได้ยังไง แทนที่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แต่กลับไม่ยอมทำอะไร ถ้าวันหนึ่งเขาต้องเสียเธอไปจริงๆ เขาจะทำอย่างไร “เออกูรู้แล้ว” “มาวินปะ” ขณะที่ชายหนุ่มกำลังดื่มเหล้าสังสรรค์กับเพื่อนอยู่นั้น เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น ‘ขุนศึก จรัสจันทร์มนตรี’ เจ้าของผับแห่งนี้ “พี่ศึก” “นึกว่าจำผิดคนซะแล้ว ได้ข่าวว่าไปเรียนต่อเมืองนอกเหรอ กลับมานานหรือยัง” เขากับขุนศึกรู้จักกันสมัยเรียนที่โรงเรียน อีกทั้งชายหนุ่มก็ลูกชายของเพื่อนพ่อของคาริสาด้วย ความสัมพันธ์ค่อนข้างยุ่งเหยิงนิดหน่อย “เพิ่งกลับมาครับ พี่ศึกสบายดีนะครับ เจอน้องเคทธียังพี่” ถึงแม้จะไม่ได้สนิทกับขุนศึกมากนัก แต่พ่อเล่าให้ฟังว่าขุนศึกเคยหมั้นหมายกับ ‘เคทธี โอเวนตัน’ น้องสาวของคาริสาที่ตอนนี้หายไปอยู่ต่างประเทศกับอาเคย์เดนแล้ว “พูดเรื่องนี้กูช้ำใจนะ ขนาดมึง

บทที่ 3เผลอไผล “งั้นนอนค้างกับพี่ไหม” “อะ...อะไรนะครับ” “คะ...คือพี่เห็นว่ามันดึกแล้ว ค้างที่ห้องพี่ก่อนก็ได้ หรือมาวินรังเกียจ” “ปะ...เปล่าครับ ถ้าพี่ควีนอนุญาต งั้นคืนนี้ผมขอนอนค้างกับพี่ เอ่อ ขอค้างที่นี่นะครับ” ชายหนุ่มหลุดพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นที่หญิงสาวอนุญาตให้เขาค้างคืนที่นี่ “อืม งั้นมาวินไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวพี่ไปหาชุดมาให้เปลี่ยน ชุดของไคเลอร์พอใส่ได้ไหม” เธอบอกด้วยเสียงขึงขัง เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเอง “ครับ ได้ครับ แต่พี่ควีนอาบก่อนก็ได้นะครับ ” ด้วยความที่เขาไม่ใช่เจ้าของห้องเลยไม่กล้าถือวิสาสะใช้ห้องน้ำก่อนเจ้าของ “ไม่เป็นไรพี่ไม่ถือ มาวินไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่ไปหาเสื้อผ้าของน้องชายก่อน” บางครั้งถ้าไคเลอร์ดื่มหนักๆ น้องชายก็จะมาค้างที่นี่ เลยพอมีชุดหลงเหลือไว้บ้าง แต่หลังจากที่ไคเลอร์ซื้อคอนโดฯ ใหม่ จึงไม่ค่อยได้มาที่นี่แล้ว “ครับ ผมรบกวนด้วยนะครับ ” “ผ้าเช็ดตัวนะ” “ขอบคุณครับ” มาวินยื่นมือไปรับผ้าเช็ดตัวจากมือของคาริสา จนมือของทั้งสองสัมผัสกัน ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งและรีบชักมือกลับทันที