Semua Bab กลลวงรักวิศวะร้าย: Bab 21 - Bab 30

มิลลิยืนรอยีนส์ไม่นาน ก็เห็นเขาเดินตรงมาหา ใบหน้าดูเหนื่อยกว่าปกติ“เหนื่อยเหรอคะ” “อืม เมื่อวานพี่เธอสงสัยหรือเปล่า” “ค่ะ ตามติดมิลแจเลย กว่าจะกลับไปนอนก็เกือบสามทุ่มนู่นค่ะ” เมื่อวานตอนที่เขายืนหลังต้นไม้ เขามั่นใจว่าอดีตเพื่อนรักของเขาหันมาเห็นเขาแน่ แต่ทำไมมันถึงยังทำเฉยกับเขา เมื่อเช้าตอนเดินสวนกัน โซลยังทำเป็นไม่เห็นเขาด้วยซ้ำ นับว่าเป็นเรื่องแปลกมาก “ทำไม่พี่ทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ”คนตัวเล็กมองใบหน้าเขา ที่เหมือนไม่เชื่อที่เธอพูด “ฉันอยากกอดเธอ แต่ตรงนี้กอดไม่ได้” เมื่อเขาพูดแบบนี้ เธอก็เดินเข้าไปสวมกอดเขาทันที ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเขาเป็นอะไรเสียอีก ทำไมถึงดูเหนื่อย ๆ เธอเองก็อยากให้กำลังใจเขาเหมือนกัน “ดีขึ้นไหมคะ” “นิดหน่อย แต่ถ้าได้จูบด้วยจะดีมาก”มิลลิระบายยิ้มออกมากับคำพูดของเขา วันนี้เธอว่าเขาอ้อนเธอมากผิดปกติ แต่เธอกลับชอบให้เขาเป็นแบบนี้ เพราะมันเหมือนว่าเขารักเธอมาก “ไว้คืนนี้นะคะ มิลจะหาทางมาหาพี่ กลางคืนไม่ค่อยมีคนเห็นเท่าไหร่” เราสองคนยังคงกอดกันอยู่อย่างนั้น ไม่ได้รีบผละออกจากกันทันที ถึงตรงนี้จะเป็นทางเข้าหมู่บ้าน แต่ตรงที่เธอยืนอยู่กับเขาเป็นต้นไม้ใหญ่ข้างทาง

ในเมื่อยีนส์เลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเธอ มิลลิเองก็ไม่หน้าด้านพอที่จะถามซ้ำหรือเซ้าซี่เขาอีก หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย เขาก็เดินมาส่งเธอที่อาคารอำนวยการ โดยไม่ได้พูดอะไรกันแม้แต่คำเดียว มีเพียงความเงียบตลอดทาง ก่อนจะเดินกลับไปทันที ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าครึ่งแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครตื่น ก็เป็นโอกาสให้เธอได้ปลดปล่อยความรู้สึกอัดอั้นที่มันแน่นอยู่ในอกออกมา เป็นการร้องไห้ในรอบปีเลยก็ว่าได้ ล่าสุดจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าร้องไห้ทำไม ปกติเธอไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนี้ แต่พอเป็นเรื่องของยีนส์เธอจะควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้ทันที เธอรักเขามาก ข้อนี้เธอรู้ตัวเองดี แต่เธอผิดเหรอที่รักแฟนตัวเองมาก มันเป็นเรื่องที่คนคบกันต้องรู้สึกแบบนี้ แล้วทำไมเหมือนเธอรู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว และเหมือนเขาจะรู้ด้วยว่าเธอรักเขามากขนาดไหน ถึงได้ชอบเอาเรื่องนี้มาทำให้เธอยอมเขาทุกเรื่อง ระยะเวลาเดือนกว่าที่เราคบกันมา หากมาคิดดูแล้ว เขาไม่เคยบอกว่าชอบเธอด้วยซ้ำ แล้วเรื่องของเรามันเกิดมาจากอะไร ทำไมเธอถึงปล่อยใจตัวเองไปได้ขนาดนี้ เหมือนเธอจะเพิ่งมาคิดได้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายแสดงความรู้สึกมากเกินไป มากจนเขามองไม่เห็นค่าความรู้สึกเธอ ทั้งยัง

“กูบอกอะไรให้นะ สภาพมึงตอนนี้หนักกว่าตอนมึงเลิกกับจูเน่อีก ตกลงมึงสะใจแน่ใช่ไหวว่ะ” “มึงก็จะถามให้มันได้อะไรขึ้นมาไอ้ตะวัน คนปากแข็งแบบมันไม่ยอมรับง่าย ๆ หรอก” “กูอยากอยู่คนเดียว”เสียงทุ้มราบเรียบเอ่ยบอกอีกครั้ง แค่ความคิดในหัวเขา ก็มากพออยู่แล้ว แต่เพื่อนสองคนกลับมาทำให้สมองเขาทำงานหนักขึ้นไปอีก ร่างกายไร้เรี่ยวแรงเพราะไม่ได้กินข้าวมาสองวัน และที่อยู่รอดจนได้เห็นพวกมัน แค่นี้ก็นับว่าบุญมากแล้ว “ตกลงเรื่องเรียนว่าไง งานเพียบเหมือนไอ้ตะวันบอกจริง ๆ” “พรุ่งนี้กูไป”ยีนส์บอกไปอย่างตัดความรำคาญ ตอนนี้เขาอยากให้เพื่อนสองคนกลับไปได้แล้ว และเหมือนการสื่อสารของยีนส์จะได้ผล เมื่อทั้งตะวันและคีริน กลับไปในอีกสิบนาทีต่อมา ส่วนเขาก็ดื่มเบียร์ที่เหลืออยู่ครึ่งกระป๋องหมด แล้วก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง และหลับไปในที่สุด เช้าต่อมา มิลลิมาเรียนตามปกติ แม้ว่าขอบตายังคงบวมช้ำเล็กน้อย แต่ถ้าเทียบกับวันแรก นับว่าดีขึ้นมาก ส่วนสภาพจิตใจไม่ต้องพูดถึง ยังห่างไกลจากคำว่าทำใจได้ แต่สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะกลับมาเป็นปกติให้เร็วที่สุด “นี่งานทั้งหมด กูเก็บเอาไว้ให้ มีงานกลุ่มหกคนด้วยนะ อยู่

เมื่อเข้ามาในห้อง ยีนส์ก็เดินตรงไปนั่งที่โซฟา พร้อมทั้งดึงเธอให้นั่งลงบนตักเขา มือหยาบหนาลูบไล้ใบหน้าสวยของเธอเบา ๆ จับคางเล็กให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา “หิวหรือเปล่า?” “จะถามทำไมคะ อยากทำอะไรก็ทำเลยค่ะ” “ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเธอจะปากดีได้ขนาดนี้ ไม่กลัวมือฉันลั่นทำคลิปหลุดออกไปหรือไง” มิลลิระบายยิ้มออกมาอย่างขมขื่น“ที่มานั่งทนอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่เพราะความกลัวเหรอคะ หรือพี่ยังคิดว่าฉันพิศวาสพี่” “งั้นมาดูหน่อยดีกว่า ว่าเธอไม่ได้พิศวาสฉันจริงหรือเปล่า” มือหนาของยีนส์บีบเค้นอกอวบของเธอทันที ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วร่าง เพราะเขาบีบเค้นมันอย่างแรง มิลลินิ่วหน้า แต่ทว่าก็นั่งนิ่งให้เขาบีบอยู่แบบนั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็ก้มลงมาไซร้ซอกคอของเธอ ใช้ลิ้นสากปาดเลียไปทั่วจนถึงกกหู มืออีกข้างก็ถกกระโปรงนักศึกษาทรงเอขึ้นมาไว้บนเอวคอดกิ่ว ใช้นิ้วกรีดกรายตรงรอยแยกเบา ๆ จนเธอกระตุกตัวสั่นเกร็ง ริมฝีปากอวบอิ่ม ขบเม้มกันแน่น กลั้นเสียงครางเมื่อความเสียวซ่านเริ่มถาโถมเข้ามาไม่หยุด “แฉะแล้วนิ ไหนบอกขยะแขยงฉัน” “…..” “แค่นิ้วฉันกรีดตรงร่องเธอ ร่างกายเธอมันก็สั่นเหมือนลูกนกแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเธอชอบสัมผัสของ

คบกันมาเกือบสองเดือน มิลลิไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเขาจริง ๆ มีเพียงเธอที่มีความสุขกับเรื่องของเรา แต่เขากลับยังไม่ลืมผู้หญิงคนนั้น เธอรีบเอาโทรศัพท์ไปวางเอาไว้ที่เดิม แล้วฝืนลุกขึ้น พาร่างกายมานั่งอยู่ตรงโซฟา ปลดปล่อยความเสียใจของตัวเองออกมาให้มากที่สุด ติ้ง เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นรัว ๆ คงจะเป็นเพื่อนสนิทของเธอส่งข้อความมาหา เพราะตั้งแต่ออกจากมหาลัย เธอก็บอกกับเพื่อนว่าจะนัดเคลียร์กับยีนส์ แต่จนป่านนี้ยังไม่ได้กลับคอนโด ปลายฝน: มิลลิตกลงเป็นยังไงบ้าง คาเทียร์: อีมิล มึงกลับหรือเปล่า คาเทียร์: ตอบกูบ้างดิว่ะ ปลายฝน: อย่าให้กูเป็นห่วง คาเทียร์: มึงเงียบแบบนี้กูใจคอไม่ดีเลย และอีกหลายข้อความ เป็นข้อความที่ส่งจากแชทกลุ่มสามคนของพวกเธอ มิลลิเลยกดส่งไปเพียงหนึ่งข้อความให้เพื่อนสบายใจว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ มิลลิ: กูไม่เป็นไร เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลัง แต่เธอก็ไม่ได้หันไปมอง เพราะรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเจ้าของห้อง “ตื่นมาทำไม?” “ฉันหิว” “แล้วทำไมไม่สั่งล่ะ นั่งอยู่แบบนี้จะได้กินหรือไง” เธอเหยียดยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น ไม่ได้คาดหวังคำพูดดี ๆ จากเขาอยู่แล้ว เพราะเธอเองก็ไม่ได้