All Chapters of กลลวงรักวิศวะร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

มือหนาจับเอวเล็กไว้มั่น เป็นฝ่ายกระแทกเข้าหาเธออย่างรุนแรง นอกจากอารมณ์กระสันที่พุ่งสูงแล้ว เขาต้องการให้รถโยกแรงที่สุด จนคนที่ยืนมองอยู่ด้านนอกสงสัย หรือให้รู้ไปเลยว่ามีสงครามสวาทเกิดขึ้นในรถคันนี้ ซึ่งมองจากตรงนี้เขาคิดว่าได้ผล เพราะเห็นโซลยืนมองรถเขาไม่วางตา อีกทั้งหัวคิ้วก็เลิกขึ้นอย่างสงสัย รถคันนี้โซลจำได้ดี มันคือรถของเพื่อนสนิทเขา ที่เลิกคบกันไปแล้ว การโยกขยับของรถ คนประสบการณ์ช่ำชองแบบเขารู้ดี มันต้องมีกิจกรรมอะไรเกิดขึ้นในรถแน่นอน แต่ทว่าที่เขาสงสัยคือเจ้าของรถคันนี้ ตั้งแต่เลิกกับแฟนมันไป เขาไม่เคยเห็นมันเอาผู้หญิงคนไหน แถมตอนนี้ยังมาเอากันในรถอีกต่างหาก อะไรจะอดใจไม่ไหวขนาดนั้น “มองอะไรไอ้โซล” เป็นคาเตอร์ที่เดินมาเอารถตรงนี้ เดินมาหาโซลที่ยืนมองรถหรูสีดำคันหนึ่งที่จอดอยู่ แต่เมื่อเพ่งมองดี ๆ กลับพบว่ามันขยับขึ้นลง“รถไอ้ยีนส์นิ” “เออ มันเอากับใครว่ะ” “ก็ช่างแม่งมันดิ เงี่ยนจัด” มิลลิที่ตอนนี้ความเสียวซ่านเข้าครอบงำ ได้แต่ร้องครางลั่นรถ เมื่อโดนกระแทกรุนแรง เธอฟุบลงบนอกแกร่ง สะบัดใบหน้าสวยไปมาอย่างสุดกลั้น “พี่เธออยู่หน้ารถ ซี้ดด"เอวสอบเร่งกระแทกแรงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยก

16.05น. หลังเลิกเรียน มิลลิก็เดินมาหายีนส์ที่ลานจอดรถที่เดิม ระหว่างเดินก็คอยมองซ้ายขวาอยู่ตลอด แต่เธอก็ยังพลาดมองไม่เห็นพี่ชายคนโต ที่อยู่ ๆ ก็เดินมากอดคอเธอจากด้านหลัง “ไปไหนจ๊ะ น้องสาวคนสวยของพี่” “ไหนว่าไม่มาเรียนแล้วไง แล้วมาทำอะไรคะ” “ดูเหมือนเธอจะไม่ดีใจนะที่เจอพี่ แล้วอาการก็ดูแปลก ๆ”มิลลิพยายามเก็บสีหน้าเลิกลั่กของเธอไว้ พี่ชายคนนี้เป็นคนดูคนเก่งมาก เธอไม่เคยโกหกอะไรพี่คนนี้ได้เลย “ดีใจสิคะ แค่สงสัยว่าพี่มาทำอะไรต่างหาก” ฟรินท์ยังคงหรี่ตาจับผิดน้องสาวคนเดียว เขาหันมองลานจอดรถที่รถเริ่มบางตา ก่อนจะถามคำถามที่ทำเอาคนฟังใจกระตุกวูบ“ไม่เอารถมานิ แล้วเดินมาตรงนี้ทำไม” นั่นไง...ที่เธอบอกว่าพี่ชายคนนี้ฉลาด มันคือเรื่องจริง ตอนนี้ในหัวเธอคิดหาทางออกมั่วไปหมด ไม่รู้ว่าต้องโกหกไปแบบไหนพี่ถึงจะเชื่อ แต่ทว่าสวรรค์ก็เหมือนจะเข้าข้างเธอ เมื่อคาเทียร์เดินตรงมาทางนี้พอดี “สวัสดีค่ะ พี่ฟรินท์สุดหล่อ”เสียงหวานสดใสของคาเทียร์ ทำให้ฟรินท์หันมาสนใจ ผู้หญิงที่เป็นเหมือนน้องสาวเขาอีกคน “สวัสดีครับ คาเทียร์คนสวย” “แล้วรถกูจอดตรงนู้น กูไปเข้าห้องน้ำแปบเดียวเดินเลยมาอีกแล้วมึงอ่ะ”มิลลิแอบดีใ

หนึ่งเดือนผ่านไป “พวกมึงจำค่ายอาสาที่เราลงชื่อไปตอนเปิดเทอมได้ไหม”ปลายฝนหันมาถามเพื่อนสองคน ขณะกำลังนั่งเรียนกันอยู่ “ทำไมว่ะ” “ต้องไปอาทิตย์นี้แล้วนะ ศุกร์เสาร์อาทิตย์” คาเทียร์เป็นคนแรกที่ทำหน้าเบื่อหน่ายออกมา ถ้าไม่ติดว่าได้คะแนนกิจกรรม เธอเป็นคนไม่ชอบอะไรที่ลำบากแบบนี้เลย“กูอยากตาย” “คิดซะว่าเราไปเที่ยวกัน ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะ ตั้งแต่อีมิลติดผัว” “เบาหน่อยพวกมึง”มิลลิปรามเพื่อนเมื่อเริ่มพูดเสียงดัง จนอาจารย์หันหน้ามามอง “แล้วเราต้องมาขึ้นรถกันตั้งแต่ตีสี่นะ อยากจะบ้า”คราวนี้เป็นปลายฝนเองที่บ่น ก็เธอขึ้นชื่อเรื่องนอนตื่นสาย การตื่นเช้าจึงเป็นอะไรที่เธอเกลียดที่สุด “งั้นยกเลิกได้ไหม ค่อยไปกิจกรรมอื่น ได้ข่าวว่าที่นั่นลำบากมากนะมึง ไม่รู้จะมีสัญญาณโทรศัพท์หรือเปล่า” “ไม่ได้อีเทียร์ ลงชื่อไปแล้ว ทำคนอื่นเสียสิทธิ์ โดนหักคะแนนแน่” มิลลินั่งฟังเพื่อนสองคน เธอเองก็เริ่มคิดเหมือนคาเทียร์เหมือนกัน เพราะเธอติดยีนส์มาก หากไปค่ายก็คงไม่ได้เจอเขาในสามวันนั้น แบบนี้เธอคงคิดถึงเขาแย่เลย “นี่มึงก็ไม่อยากไปขึ้นมาเหมือนกันเหรอ” “ปะ เปล่า ไปก็ไป”ใครจะบอกว่าติดแฟน โดนเพื่อนด่าต

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้อง แข่งกับเสียงครางของมิลลิที่ทนทานต่อความเสียวซ่านครั้งนี้ไม่ไหว แท่งเนื้ออุ่นร้อนที่ครูดเข้าออกร่องรักของเธอจนได้ยินเสียงลามก ทำให้เธอยิ่งตัวสั่นเกร็ง เล็บจิกลงบนแผ่นหลังหนาอย่างแรงจนเลือดซิบ “อ๊าสส ตอดดี”เสียงทุ้มครางอย่างชอบใจร่องรักของเธอ ที่ตอดแน่นเข้ากับแก่นกายของเขาได้อย่างลงตัว ก่อนที่เขาจะเอามือไปบีบเค้นเต้าอวบเพื่อเพิ่มความเสียวซ่านให้เธอไปด้วย ใบหน้าหล่อก็ก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอหอม ดูดเม้มจนขึ้นรอยแดงแทบทุกจุด ยิ่งตรงจุดกระสันหลังใบหู เขารู้ว่าเป็นจุดอ่อนไหวของเธอ ก็ปาดเลียวนตรงจุดนั้นย้ำ ๆ อยู่หลายครั้ง “อ๊าส อ่ะ อ่ะ อื้อ~” อารมณ์กระสันที่พุ่งสูงจนถึงขีดสุด ทำให้เอวสอบเพิ่มแรงตอกอัดอย่างป่าเถื่อน มันรุนแรงจนมิลลิรู้สึกทนไม่ไหว เป็นการร่วมรักที่เธอรู้สึกว่าเขาจะคลุ้มคลั่งมากกว่าปกติ ได้ยินเสียงคำรามเขาอยู่ตลอดเวลา เธอเองก็รู้สึกเสียวซ่านกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา จนลืมเรื่องทุกเรื่องไปหมด หัวสมองว่างเปล่า คนตัวโตพลิกร่างเล็กให้อยู่ในท่าคลานเข่า จับสะโพกสวยขึ้น ก่อนจะสอดเอ็นร้อนเข้าไปใหม่ กระแทกกระทั้นเข้าออกรุนแรงอีกครั้ง

การเดินทางยาวนานกว่าหกชั่วโมงจบลงเมื่อถึงปลายทาง มิลลิและเพื่อนสองคนแทบจะลุกขึ้นจากที่นั่งไม่ได้เพราะปวดเมื่อยตามร่างกาย พวกเธอเป็นประเภทไม่ค่อยออกกำลังกาย ใช้ชีวิตแค่กินกับนอน ร่างกายเลยไม่ทนทานกับการนั่งรถนานขนาดนี้ โชคยังดีที่นั่งรถแบบรวดเดียวจบ ไม่ต้องต่อรถเข้ามา เพราะโรงเรียนที่ทางค่ายอาสาเลือก ค่อนข้างมีความทุรกันดานพอสมควร “กูจะตายอยู่แล้ว”เสียงคาเทียร์บ่นในขณะที่ยังคงยืนซบมิลลิที่ยืนทำหน้าตาบูดบึ้ง ส่วนพี่ชายทั้งสามคนเดินหายไปสูบบุหรี่ ตอนนี้ที่พวกเธอยืนกันอยู่คือบริเวณลานกว้างของโรงเรียน เพื่อรอประธานค่ายเข้ามาพูดคุยและบอกกล่าวกำหนดการต่าง ๆ “แล้วพวกมึงดูดิ๊ พวกเราต้องนอนที่นี่จริง ๆ เหรอ” “กูว่าน่าสนุกดีนะ”ปลายฝนกลับเห็นต่าง เพราะการที่จะได้มาที่แบบนี้ เธอมองว่ายากมากหรือแทบเป็นไปไม่ได้เลย หากไม่ได้มาค่ายอาสา “นอนไม่ได้แล้วจะมาทำไม”คาเทียร์ตวัดสายตามองเสียงปริศนาที่เหมือนกำลังต่อว่าเธอ “แล้วพี่มาเกี่ยวอะไรด้วย”เมื่อเห็นต้นตอของเสียงที่ว่า ที่ยืนห่างออกไปประมาณสองเมตร คาเทียร์ก็แยกเขี้ยวใส่ทันที “ก็น้องบอกนอนไม่ได้นี่ครับ พี่ก็แค่สงสัย” ตะวันยังคงพูดกวนประสาทเจ้าของ