All Chapters of สวาทรักเกมส์เดิมพัน: Chapter 11 - Chapter 20

รินลดากรี๊ดออกมาอย่างเจ็บปวดและรู้สึกได้ถึงเส้นพรมจันทร์ของเธอได้ฉีดสะบั้นไปแล้วพร้อมกับริมฝีปากหนาของร่างแกร่งที่รีบมาประกบปากจูบเธอเอาไว้ทันทีรันเวย์ใช้ลิ้นเรียวสากของตนสอดเข้าไปยังโพรงปากของร่างบางทันทีพร้อมกับเกี่ยวพันลิ้นของเธอเอาไว้อย่างดูดดื่มและเร้าร้อนพอเห็นว่าร่างบางเธอคล้อยตามแล้วเขาจึงเริ่มค่อยๆ ขยับเอวเเกร่งทันทีตับ ตับ ตับ"แน่นชิป ซี๊ด~ " รันเวย์เอ่ยออกมาอย่างเสียวซ่านพร้อมกับใช้มือหนารั้งเอวของร่างบางไว้แน่นก่อนจะเร่งจังหวะการซอยให้ถี่ขึ้นตับ ตับ ตับ!!"อ้ะๆๆๆ รันเวย์เบาหน่อยมันจุก" รินลดาครางเอ่ยให้คนตัวสูงเบาจังหวะการกระแทกลงเพราะตอนนี้เธอทั้งเจ็บจุกและเสียวในเวลาเดียวกันตับ ตับ ตับๆ"รูเธอเ_ามันชิป ซี๊ด~ " รันเรย์เอ่ยขึ้นอย่างไม่ได้สนใจที่รินลดาเอ่ยแต่เขากับยิ่งเพิ่มจังหวะกระแทกให้แรงขึ้นไปอีกอย่างบ้าคลั่งอย่างหยุดไม่ได้ตับ ตับ ตับๆๆ"อ้ะๆๆ รันเวย์พอก่อน" ร่างบางเอ่ยร้องออกมาเสียงกระเส่าพร้อมทั้งพยายามดันอกแกร่งของรันเวย์ออก"จะให้ฉันพอจริงหรอรูเธอมันตอดฉันไม่หยุดเลยนะที่รัก" รันเวย์เอ่ย"อะ..เอาออกมาก่อนนายลืมใส่ถุงยาง" รินลดาเอ่ยขึ้นอีดครั้งและยังคงพยายามดันอ

หลังจากที่รันเวย์กลับไปรินลดาก็ชั่งใจอยู่นานก่อนจะกดโทรศัพท์โทรไปหาพี่เจ้าของร้าน"ฮัลโหล พี่จีนคะ"(ว่าไงจ๊ะคนสวย)"คือว่ารินอยากจะขอลาออกค่ะ"(ทำไมล่ะน้องรินพี่เพิ่มทิปให้ได้นะ)"คือรินกลัวว่าเกรดจะไม่ถึงเกณฑ์แล้วช่วงนี้ก็ใกล้จะสอบปลายภาคแล้วด้วย"(งั้นหรอพี่เสียดายจัง แล้วน้องรินจะทำถึงวันไหนจ๊ะ)"รินว่าจะออกตั้งแต่วันนี้เลยค่ะ"(ทำไมกระทันหันจังล่ะลูก)"ขอโทษด้วยนะคะที่รินตัดสินใจกระทันหันแบบนี้"(แต่วันนี้ที่ร้านมีจัดงานบอลสะด้วยสิแล้วคนก็ลาเยอะด้วยน้องรินมาช่วยวันนี้ก่อนวันนึงได้ไหม)"เออ..คือ"(นะ นะ ถือว่าช่วยพี่พลีสส)"ก็ได้ค่ะ"(ขอบคุณมากนะน้องรินงั้นแค่นี้ก่อนนะจ๊ะพี่เตรียมของก่อน)เวลา 20.30 น.ณ The sky club ห้อง Vipแกร็ก~"ไง ยิ้มอารมณ์ดีมาเลยนะมึง" ซีนอลเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นรันเวย์เปิดประตูคลับเข้ามาอย่างอารมณ์ดี"อะ เอาไปฟังให้เต็มหูพวกมึงสะ" รันเวย์เดินมานั่งยังโซฟาหรูอย่างสบายใจพร้อมกับเอ่ยขึ้นและกดเปิดเสียงที่เขาอัดไว้ในโทรศัพท์และโยนไปที่กลางโต๊ะ"อ้ะๆๆๆ รันเวย์ อื้อ~"ตับ ตับ ตับ!!"เสียวชิป ซี๊ด~ ""อ่าา รันเวย์เบาๆ ""รู้ไหมยิ่งเธอทำหน้าแบบนั้นฉันยิ่งเ_ี่ยน"ตับ ตั

หลังจากที่คนตัวสูงเอ่ยจบเขาก็โน้มหน้าลงมาดูดเม้นตามซอกคอระหงของร่างบางทั้งที"อย่า เดียวเป็นรอยฉันเอารองพื้นปิดตั้งนานนะ" รินลดาร้องท้วงขึ้นมาพร้อมทั้งยกมือเรียวมาปิดคอของเธอเพื่อไม่ให้คนตัวสูงดูดเม้นต่อได้"รอบนี้จะไม่ให้ปิดได้เลยแล้วฉันไม่ชอบให้เธอแต่งตัวแบบนี้" รันเวย์เอ่ยพร้อมทั้งดึงมือของเธอออกก่อนจะก้มหน้าคงไปฟังรอยรักที่เนินอกที่โผล่พ้นชุดเกาะอกของเธออย่างต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ"ก็มันชุดทำงาน แล้วฉันก็ใส่แบบนี้มานานแล้ว""ต่อไปฉันไม่ใส่แล้วรู้ไหมเวลาพวกผู้ชายมันมองเธอมันคิดอะไร""ก็คงคิดแบบเดียวกับนายละมั้ง" รินลดาเอ่ยพร้อมทั้งมองไปที่ใบหน้าของร่างแกร่งที่เงยหน้าออกมาจากอกเธอพอดี"ใช่" รันเวย์เอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับจ้องกลับไปที่ดวงตาของร่างบางที่กำลังมองเขาอยู่ก่อนจะเอ่ยต่อ"....""แต่ตอนนี้เธอเป็นของฉันแล้วของฉันแค่คนเดียว"สิ้นเสียงของรันเวย์ก็รูดซิปชุดของร่างบางออกทำให้ชุดของเธอหลุดไปกองกับพื้นทำให้ตอนนี้ร่างบางมีเพียงเเค่บราปีกนกกับแพตตี้ตัวจิ๋วเท่านั้นที่ปกปิดร่างกายของเธออยู่"อื้ออ~ รันเวย์อย่ากัด" รินลดาร้องท้วงขึ้นมาทันทีเมื่อร่างแกร่งดึงบราปีกนกของเธอออกพร้อมทั้งโน

"นี้!! ถ้าจะนินทาใครก็ลดเสียงลงหน่อยที่บ้านไม่มีใครสอนเรื่องมารยาทหรอยะ" จีน่าที่ทนต่อเสียงซุปซิบนินทาที่ดังเกินเบอร์ของพวกขี้เม้าส์ไม่ไหวเอ่ยขึ้นมาเสียงดังลั่นจนทำให้คนที่กำลังนินทาอยู่เงียบลงและแยกย้ายกันไปทันที"ว่าไงยัยตัวดีไหนเล่าซิ" น้ำหวานเอ่ยขึ้นทันทีที่รินลดานั่งลงข้างๆ เธอ"ใช่ๆ พวกกูอยากรู้มึงไปคบกับพี่รันเวย์ได้ไงกรี๊ด" เปียเอ่ยขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น"ก็ไม่ยังไงกูแค่เห็นว่าเขาเป็นคนดีก็เลยลองคบด้วย" รินลดาเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย"แล้วได้กินยังแซ่บไหม" จีน่าถามด้วยน้ำเสียงและแววตาอยากรู้"อีนี้ก็ถามแปลกๆ มาด้วยกันขนาดนี้" น้ำหวานเอ่ยขึ้นอย่างรู้ดี"กรี๊ด~ ใหญ่ไหมวะกูได้ยินมาว่าพี่รันเวย์ 58 จริงไหมอร๊าย~" จีน่าเอ่ยขึ้นอย่างดี๊ด๊า"โอ้ย ฟินน่าดูเลยใช่ไหม" เปียเอ่ยด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊าไม่ต่างกัน"เลิกพูดเรื่องของกูเถอะ ว่าแต่มึงวันก่อนโอเคใช่ไหม" รินลดาเอ่ยอย่างเป็นห่วงเพราะเมื่อวันเสาร์เธอเมาจนช่วยตัวเองแทบไม่ไหวแล้วพอตื่นมาวันอาทิตย์ก็ต้องรีบเก็บของแล้วไปทำงานไหนจะมีเรื่องอีกเธอเลยแทบจะไม่ได้คุยกับน้ำหวานเลยมีแค่บอกเธอตอนเช้าว่าไม่ไปมหาลัยด้วยแค่นั้น"ก็ปลอดภัยดีพี่เวกัสมาส่ง

- บนรถ -"ทำไมเธอไม่เคยบอกเลยว่ามีพี่ชาย ไม่สิเธอไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวเธอเลยนิ" รันเวย์เอ่ยขึ้นอย่างสงสัยขณะขับรถไปส่งร่างบางที่โรงพยาบาล"เพราะมันไม่น่าเล่ายังไงล่ะ"".....""ความจริงแล้วฉันหนีออกจากบ้านมา..ไม่สิต้องเรียกว่าฉันถูกไล่ออกมาถึงจะถูก" รินลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้มที่ดูเศร้าหมองเมื่อต้องเอ่ยถึงครอบครัวของเธอที่เธอไม่อยากจะนึกถึงสักเท่าไหร่"...." รันเวย์ไม่ได้เอ่ยอะไรตอบเพียงแต่ฟังร่างบางเล่าอย่างเงียบๆ"ครอบครัวฉันเป็นคนจีนหัวโบราณที่รักลูกชายมากกว่าลูกสาวและคิดว่าการมีลูกสาวก็เหมือนการมีโถส้วมไว้หน้าบ้าน" รินลดาเอ่ยต่อพร้อมกับมองไปนอกหน้าต่างขณะที่รถกำลังแล่นอยู่บนท้องถนนพร้อมกับน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอที่ขอบตาร้อนผ่าว"แล้วฉันดันโชคร้ายที่เกิดมาเป็นลูกผู้หญิงคนเดียวในตระกูลเฮงซวยที่ญาติพี่น้องทุกคนเป็นผู้ชายหมด""ตั้งแต่เด็กฉันมักจะถูกญาติพี่น้องคนอื่นแกล้งแต่ก็ไม่มีใครห้ามแต่พอฉันทำกลับฉันจะถูกตีและด่าว่าสารพัดแม้แต่ของกินในวันรวมญาติก็ต้องรอให้พวกพี่ชายฉันกินของดีๆ ไปก่อนฉันถึงจะได้กินนายรู้ไหมตั้งแต่เด็กจนโตฉันไม่เคยได้กินน่องไก่เลย""จนวันนั้น วันที่ฉันทะเ