หิวอะไรที่ไม่ใช่ข้าว

"รันเวย์ นายฟังฉันก่อน" รินลดาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังโมโห

"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น กลับเดียวนี้!! " รันเวย์เอ่ยขึ้นและกระชากแขนของร่างบางให้เดินตามเขา

"นี้นายเบาหน่อยได้ไหมฉันอายคนอื่น" รินลดาเอ่ยขึ้นอย่างพยายามขืนตัวจากการฉุกกระชากของคนอารมณ์ร้อนเพราะตรงที่เธออยู่นั้นเป็นบริเวณทางเข้าห้องน้ำและก็เริ่มมีผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปหันมามองเธอกัน

"อายหรอ อย่างงี้ทำมาเป็นอาย!" รันเวย์หยุดเดินพร้อมกับหันมาตวาดเสียงดังใส่รินลดาทันที

"เบาๆ ได้ไหมคนหันมามองกันหมดแล้ว"

"ฉันบอกว่าฉันไม่ชอบให้ผู้หญิงของฉันไปยุ่งกับใครเธอยังกล้าไปให้ผู้ชายอื่นกอดอีกเธออยากลองดีใช่ไหม! "

"กอด? นายพูดอะไรของนาย" รินลดาเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย

"ก็ไอเบสนั้นไง! อย่างคิดว่าฉันไม่รู้ทีกับมันทำดี้ด๊าที่กับกูเล่นตัวชิปหาย"

"รันเวย์! " รินลดาตวาดกลับไปอย่างเริ่มจะหมดความอดทนกับถ้อยคำที่เขาเอ่ยออกมา

"หึ ก็จำชื่อผัวได้นิ! " รันเวย์เค้นหัวเราะออกมาจากลำคอก่อนจะเอ่ยขึ้นและจ้องหน้าร่างบางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยโทสะ

"ปล่อย! ถ้านายพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ก็อย่าพึ่งมาคุยกัน" รินลดาเอ่ยพร้อมทั้งบิดข้อมือให้หลุดพ้นจากการพันธนาการของร่างแกร่งแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะว่ารันเวย์จับข้อมือเธอไว้แน่นจนเกิดรอยแดง

"เธอกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ เธออยากให้ร้านง่อยๆ นี่พังใช่ไหม" รันเวย์ตวาดขึ้นมาอีกครั้ง

"นี้นายกำลังไม่มีสติอยู่นะรันเวย์"

"กลับกับฉันเดียวนี้! "

"ว้าย มีอะไรกันรึป่าวค่ะ" เสียงของพี่เจ้าของร้านที่เดินมาเห็นเหตุการณ์พอดีดังขึ้นพร้อมทั้งรีบเดินเข้ามาหาทั้งคู่

"อย่ามาเสือก! " รันเวย์ตวาดขึ้นเสียงดังอย่างก้าวร้าว

"ไม่มีอะไรค่ะพี่จีน รินขอโทษด้วยนะคะรินขอกลับก่อนเงินวันนี้รินไม่เอาแล้วค่ะ" รินลดาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ารู้สึกผิดและเกรงใจเจ้าของร้านมากๆ

"ไม่ให้พี่ช่วยแน่นะ" พี่จีนยังคงเอ่ยถามรินลดาด้วยสีหน้าเป็นห่วง

"ค่ะ ไม่เป็นไรจริงๆ "

"ไป! " รันเวย์เอ่ยขึ้นเวยน้ำเสียงดุดันก่อนจะกระชากแขนเธอให้เดินตามเขาออกไปจากร้านทันที

- บนรถ -

บรื้นนนนน~

ทันทีที่ร่างแกร่งเหวี่ยงร่างบางเข้ามาในรถเขาก็เหยียบแป้นคันเร่งจะมิดไมล์และรีบขับออกจากร้านด้วยอารมณ์โทสะที่กำลังปะทุ

"ขับช้าๆ หน่อยได้ไหมจะรีบไปตายรึไง" รินลดาเอ่ยพร้อมกับรีบคาดสายเข็มขัดนิรภัยและจับไว้แน่นด้วยความกลัวเพราะตอนนี้รันเวย์เหยียบคันเร่งแซงรถทุกคันพร้อมกับบีบแตรสนั่นท่องถนนเพื่อระบายความโกรธและให้รถคันอื่นๆ หลบทางให้แก่เขา

"หึ ทียังงี้กลัวตายทีไปให้ไอเวรนั้นกอดไม่เห็นกลัวตาย! " รันเวย์ตวาดพร้อมหันมามองร่างบางด้วยความโกรธพร้อมกับเหยียบคันเร่งให้เร็วกว่าเดิมจนเกิดควันดำที่ท่อไอเสีย

"เขาเป็นพี่ที่ฉันรู้จักสนิทกัน" รินลดารีบเอ่ยอธิบายขึ้นทันทีเพื่อหวังว่าจะให้คนข้างๆ ใจเย็นลงบ้างไม่งั้นมีหวังเธอได้เป็นสัมภเวสีอยู่ข้างเสาไฟไหนสักเสาไฟแน่

"สนิทถึงขั้นถูกเนื้อต้องตัวกันขนาดนั้นนี่ต้องไปสนิทกันท่าไหนวะ" รันเวย์ยังคงเอ่ยออกมาด้วยอารมณ์โมโหที่ไม่มีทีท่าว่าจะเบาลงเลยมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"อย่ามาพูดจาทุเรศๆ แบบนี้นะแล้วนี้นายเป็นอะไรทำไมไม่เหมือนรันเวย์คนที่ฉันเคยรู้จักเลย" รินลดาที่ได้ยินที่ร่างแกร่งเอ่ยดูถูกตัวเองก็เริ่มจะทันไม่ไหวจะเอ่ยสวนกลับไปด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัวเช่นกันเพราะเธอก็ไม่เคยเจอรันเวย์ในอารมณ์ร้ายแบบนี้

"ฉันก็เป็นแบบนี้แหละเธอแค่ไม่รู้จักฉันเอง! "

"งั้นก็จอดฉันจะลงแล้วเราก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก" รินลดาเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งกำลังทำท่าจะถอดเข็มขัดนิรภัยออก

"หมายความว่าไง? " รันเวย์ขมวดคิ้วเอ่ยถามร่างบางขึ้นอย่างมึนงงพร้อมทั้งชะลอความเร็วลง

"โง่รึไง ก็หมายความว่าฉันกับนายเลิกกันไง! "

"นี้เธอบอกเลิกฉันหรอ" รันเวย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงงงงวยและทวนถามร่างบางอีกครั้งพร้อมหันหน้ามามองหน้าร่างบางที่กำลังทำหน้าบึ้งตึง

"ก็เออนะสิ จอดได้แล้ว! " รินลดาที่ถอดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วก็ตวาดกับร่างแกร่งไปด้วยอารมณ์โทสะที่เริ่มปะทุขึ้นเช่นกัน

"ดะ..เดียวสิ...เธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกเลิกฉัน" รันเวย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างพยายามตั้งสติเพราะตั้งแต่เกิดมาเขาพึ่งเคยโดยผู้หญิงบอกเลิกครั้งนี้เป็นครั้งแรกแถมเขายังเป็นคนเปิดซิงเธออีกเขาเลยไม่คิดว่าจะถูกเธอบอกเลิก

"ทำไมฉันจะบอกเลิกนายไม่ได้" รินลดาหันมามองหน้ารันเวย์พร้อมทั้งเอ่ยถามแต่รันเวย์ก็ไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเพราะเขาเองก็หาคำตอบไม่ได้เช่นกัน

"...."

"เหอะอย่าบอกนะว่าแค่มีอะไรกับนายแล้วฉันจะต้องยอมนาย ดูละครมากไปรึป่าว" รินลดาที่เห็นรันเวย์เงียบไปก็พอจะเดาความคิดเขาได้จึงเอ่ยต่อ

"โอเคฉันขอโทษ แต่ฉันไม่ให้เธอเลิกกับฉัน" รันเวย์ที่มองร่างบางที่นั่งกอดอกมองไปข้างนอกหน้าต่างรถด้วยอารมณ์ขุ่นมัวก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง

"ทำไม! "

"เพราะฉันรักเธอ" รันเวย์เอ่ยพร้อมทั้งใช้มืออีกข้างไปจับมือร่างบางเอาไว้

"....." รินลดาไม่ได้เอ่ยอะไรตอบหรือดึงมือออกจากร่างแกร่งทำแค่เพียงมองออกไปยังนอกหน้าตาเลื่อยๆ อย่างพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้เย็นลง

รันเวย์ที่เห็นว่าร่างบางเริ่มอารมณ์เย็นลงแล้วก็ยิ้มมุมปากก่อนจะขับรถต่อไปเลื่อยๆ

เขาจะไม่มีทางให้เธอเป็นฝ่ายบอกเลิกเขาเป็นอันขาดเพราะคนที่จะเป็นฝ่ายบอกเลิกต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้น!

"นี้ไม่ใช่ทางกลับหอฉันนี้" รินลดาร้องท้วงขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่ารันเวย์เลี้ยวรถมาคนละทางกับทางกลับหอของเธอ

"ทางไปคอนโดฉันเอง" รันเวย์เอ่ยด้วยใบหนาเรียบเฉย

"แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมอะไรมา"

"พรุ่งค่อยไปเอาก็ได้วันนี้ก็ใส่เสื้อผ้าฉันไปก่อนฉันไม่ถือ" รันเวย์เอ่ยพร้อมทั้งเลื่อนมือจากที่กุมมือเธอเอาไว้เปลี่ยนมาจับหน้าขาเรียวของเธอแทน

"เห้อ~ " รินลดาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจกับคนเอาแต่ใจก่อนจะเปลี่ยนท่านั่งมาเป็นนั่งไขว่ห้างแทนมันเลยทำให้กระโปรงของเธอที่สั้นอยู่แล้วสั้นลงไปอีก

อึก~

รันเวย์ที่เห็นอย่างนั้นกลืนน้ำลายลงคอทันทีและรีบเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นเพราะเขาเริ่มปวดหนึบบริเวณแก่นกายที่ตอนนี้มันเหมือนจะเริ่มแข็งสะแล้ว

ณ คอนโดหรูของรันเวย์

ติ๊ด~

"เข้ามาสิ" รันเวย์เอ่ยขึ้นหลังจากแตะคีย์การ์ดประตูคอนโดหรูของตัวเองพร้อมกับเปิดประตูให้ร่างบางเข้าไปก่อนเขา

"นายอยู่ที่นี้คนเดียวหรอ" รินลดาที่เดินเข้ามาในคอนโดหรูของรันเวย์ก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะเอ่ยถามเพราะคอนโดของเขามี 2 ชั้นและใหญ่แล้วก็กว้างมากๆ แถมยังมีสระว่ายน้ำส่วนตัวเป็นของตัวเองอีก

"ใช่ เธอเป็นคนแรกเลยนะที่ฉันพามาที่นี้" รันเวย์เอ่ยขึ้น

"ขี้โม้" รินลดาเอ่ยพร้อมกับรู้สึกได้ถึงใจของเธอที่เริ่มเต้นแรงเพราะคำพูดของเขาอีกครั้งและใบหน้าเธอที่รู้สึกได้เลยว่ามันต้องแดงแน่ๆ แต่เธอก็พยายามเก็บอาการเอาไว้

"ฉันพูดจริงๆ นะแล้วเรื่องเมื่อกี้ฉันขอโทษก็ฉันโมโหแล้วก็หวงเธอมากนิ" รันเวย์เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งเดินไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลังพร้อมทั้งเอาคางเกยไหล่มนบางของเธอไว้อย่างออดอ้อน

"อืม อย่าทำอีกก็แล้วกันฉันไม่ชอบ"

"ครับ"

ฟอด~

สิ้นเสียงของรันเวย์เขาก็หอมแก้มของร่างบางทันทีอย่างเอาใจ

"ทะ..ทำอะไร" รินลดาเอ่ยขึ้นเมื่อถูกเขาหอมแก้มโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

"หอมเมียไง" รันเวย์เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งเริ่มเอาหน้าซุกไซร์ซอกคอระหงของเธอ

"ปะ..ปล่อยก่อนฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย" รินลดาเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งพยายามแกะมือของร่างแกร่งที่โอบรัดเอวเธอไว้ออก

"ยังไม่ต้องอาบก็ได้ยังหอมอยู่เลย" รันเวย์เอ่ยพร้อมทั้งเริ่มเลื่อนมือซุกซนของเขาไปขยำหน้าอกของเธอ

"รันเวย์หยุดก่อน" รินลดาเอ่ยพร้อมทั้งพลิกตัวหันมาทางร่างแกร่งและพยายามให้มือบางดันเขาออกไป

"หิวไหม" รันเวย์เอ่ยพร้อมทั้งใช้สายตามองสำรวจคนตรงหน้าที่ตอนนี้เธออยู่ในชุดเดรสเกาะอกสั้นสีเขียวของแบรนด์แอลกอฮอล์พร้อมทั้งยังมีสติกเกอร์ติดที่เนินอกอีกมันยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านมากขึ้น

"ไม่...อุ๊ป~" ยังไม่ทันที่รินลดาจะเอ่ยจบร่างสูงก็โน้มใบหน้าลงมาประกบปากจูบเธออย่างดูดดื่มเสียก่อนพร้อมทั้งแทรกลิ้นหนาเขาไปเกี่ยวพันลิ้นเรียวของเธออย่างเล่าร้อนก่อนจะค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกเลยเอ่ยขึ้น

"แต่ฉันหิวนะ"