หลอก

รันเวย์ที่ได้ยินน้ำหวานเอ่ยก็ชะงักไปแป๊บนึงก็จะปรับสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม

"ถ้าพี่ไม่ได้จริงจังกับมันก็ปล่อยมันไปเถอะชีวิตมันน่าสงสารมากนะพี่อย่าทำร้ายรินมันเลยฉันไม่อยากเห็นมันเสียใจ" น้ำหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"เธอดูรักเพื่อนดีนะ" รันเวย์เอ่ย

"ก็ฉันมีมันเป็นเพื่อนแค่คนเดียวฉันไม่ยอมแน่ถ้าใครมันคิดจะมาหลอกเพื่อนฉัน" น้ำหวานเอ่ยพร้อมกับมองหน้ารันเวย์อย่างไม่สบสายตา

"ฮ่าๆๆ เธอจะทำหน้าซีเรียสทำไมฉันกลัวนะที่เธอเห็นนั้นก็แค่ลูกพี่ลูกน้องฉันพี่กลับมาจาก LA ละอีกอย่างฉันบอกรินแล้วด้วย" รันเวย์หัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนรักของแฟนตัวเองก่อนจะเอ่ยต่อ

"ฉันว่ามั..."

"คุยอะไรกันหรอหน้าตาดูจริงจังเชียว" ยังไม่ทันที่น้ำหวานจะเอ่ยจบรินลดาที่พึ่งเดินกลับมาก็เอ่ยขึ้นพร้อมมองทั้งคู่สลับกัน

"ไม่มีอะไรหรอกที่รักน้ำหวานแค่ถามพี่เรื่องไอเวกัส ใช่ไหม? " รันเวย์เอ่ยพร้อมกับมองไปที่น้ำหวาน

"อืมใช่" น้ำหวานเออออตามรันเวย์ไปเพราะไม่อยากให้เพื่อนของเธอคิดมาก

"มึงจะคบกับพี่เขาหรอยะ" รินลดาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบกิมจิเข้าปาก

"บ้า คนน่ารำคาญแบบนั้นฉันไม่คบด้วยหรอก" น้ำหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอือมระอาเพราะตั้งแต่วันนั้นที่เธอไปต่อกับเวกัสเขาก็ตามเธอไม่เลิกทั้งๆ ที่เธอคิดว่าเขาน่าจะเข้าใจได้ว่าเธออยากได้แค่ one night stand เท่านั้น!

"ไอเวกัสได้ยินมันคงเสียใจน่าดู ฮ่าๆ " รันเวย์เอ่ยพร้อมกับหัวเราะอย่างชอบใจ

"มึงใจร้ายกับพี่เขาจังวะกูว่าเขาก็ไม่ได้แย่นะถ้าเทียบกับพี่คุ.."

"เลิกพูดถึงตานั้นละกินต่อเหอะ" น้ำหวานกรอกตาและเอ่ยขึ้นทันทีอย่างไม่อยากได้ยินเรื่องเวกัสเพราะมันจะทำให้เธอเสียบรรยากาศ

- 30 นาทีต่อมา -

"อิ่มชะมัด" รินลดาเอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบพุงของตัวเองเบาๆ

"พุงกูตอนนี้เหมือนคนใกล้คลอดเลย" น้ำหวานเอ่ย

"เก็บเงินด้วยครับ เดียวพี่เลี้ยงเองนะ" รันเวย์ยกมือเรียกพนักงานพร้อมกับเอ่ยขึ้น

"ขอบคุณค่ะ" น้ำหวานเอ่ยขอบคุณรันเวย์ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับรินลดา

"งั้นแยกกันเลยเนาะ" น้ำหวานเอ่ยหลังทั้งสามคนเดินออกมาจากร้านพร้อมกับดูเวลาว่าตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว

"อืม ขับรถกลับดีๆ นะ" รินลดาเอ่ยพร้อมทั้งโบกมือให้กับน้ำหวานที่กำลังเดินขึ้นรถเต่าสีชมพูหวานแหววของเธอไป

"งั้นเรากลับกันเลยไหมหรือเธอจะไปไหนต่อ"

"ไม่ล่ะนายมีนัดต่อนิ" รินลดาเอ่ยขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่ารันเวย์มีนัดกับพวกเพื่อนเขาวันนี้

"นัดของฉันไปเมื่อไหร่ก็ได้ เธอสำคัญกว่า แล้วตกลงอยากไปไหน"

"ตอนแรกอยากไปซื้อขอสดไว้แต่กลับดีกว่าหนังท้องตึงแล้วหนังตาฉันก็เริ่มหย่อน" รินลดาเอ่ยพร้อมทั้งจับมือหนาของรันเวย์มาลูบพุงน้อยๆ ของเธอก่อนจะยิ้มให้เขา

รันเวย์มองคนตัวเล็กพร้อมกับยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่รู้ตัวถึงแม้ว่าที่เขาจีบเธอนั้นจะเป็นแค่เกมส์แต่ช่วงเวลาที่เขาอยู่กับเธอนั้นเขารู้สึกมีความสุขมากจริงๆ

จากคนที่อยู่ห้องไม่ติดก็กลับกลายเป็นว่าไม่อยากไปไหนอยากอยู่แค่กับเธอแต่เขาก็ให้เหตุผลกับตัวเขาเองว่าเขาแค่ติดเซ็กส์ของเธอเฉยๆ

"งั้นกลับกันเถอะ" รันเวย์เอ่ยพร้อมกับจูงมือรินลดาไปที่รถที่อยู่ไม่ไกลจากร้านมาก

พลัก!

"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ" รินลดาที่มัวเดินไม่ดูทางก็เอ่ยขอโทษขึ้นมาทันทีเมื่อเธอเดินชนเข้ากับผู้ชายคนนึง

"ขอโทษครับ" ผู้ชายคนนั้นที่หน้าดีละม้ายคล้ายคลึงก็เธอก็เอ่ยขอโทษเช่นกันก่อนที่ทั้งคู่จะเบิกตากว้างและเอ่ยขึ้นมาพร้อมกันอย่างตกใจ

"พี่ริว! "

"ริน! "

"พี่มาทำอะไรแถวนี้? " รินลดาถามพี่ชายของเธอที่ไม่ได้เจอกันนานอย่างสงสัยเพราะว่ามันคนละทิศคนละทางจากบ้านของเธอมาก

"มาซื้อของกินไปเฝ้าพ่อ พ่อเข้าโรงพยาบาลแล้วนี้แฟนแกหรอ" ริวเอ่ยพร้อมทั้งชู้ถุงของกินและของใช้มากมายขึ้นและหันไปมองหน้ารันเวย์โดยที่รันเวย์เองก็มองเขากลับด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเช่นกันแต่ก็ยืนฟังบทสนทนาของทั้งคู่อย่างเงียบๆ

"พ่อเป็นอะไรพี่" รินลดาเอ่ยถามขึ้นทันทีอย่างรู้สึกเป็นห่วงพ่อของตน

"เส้นเลือดในสมองแตกส่งโรงพยาบาลผ่าตัดเสร็จเมื่อเช้านี้เองตอนนี้รอพ่อฟื้น" ริวเอ่ยด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"แล้วตอนนี้พ่ออยู่โรงพยาบาลอะไร" รินลดาเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งอย่างร้อนใจ ถึงเธอจะทะเลาะกับพวกท่านแต่ในใจลึกๆ แล้วเธอก็ยังรักและเป็นห่วงพวกท่านอยู่

"โรงพยาบาล AB แกยังไม่ได้ตอบคำถามพี่เลยนะว่าไอหมอนี้แฟนแกรึป่าว" ริวเอ่ยพร้อมทั้งชี้นิ้วไปทางโรงพยาบาล AB ที่เป็นโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำที่ดีที่สุดในประเทศตอนนี้ไม่อยู่ไม่ไกลมากจากจุดที่เขาอยู่ตอนนี้ก่อนจะเอ่ยถามรินลดาเรื่องรันเวย์ต่อ

"ใช่ นี่รันเวย์แฟนรินเองส่วนนี่พี่ริวพี่ชายแท้ๆ ของฉัน" รินลดาเอ่ยแนะนำทั้งริวให้รันเวย์และแนะนำรันเวย์ให้ริว

"พี่ชาย? " รันเวย์เอ่ยขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจเพราะรินลดาไม่เคยบอกเขาว่าเธอมีพี่ชายมากก่อน

"ใช่" รินลดาเอ่ยเมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มทำหน้าสงสัย

รันเวย์มองหน้าสองคนสลับกันก็ปรากฏว่าหน้าทั้งคู่คล้ายกันมากแต่เพียงเเค่ตอนแรกเขาไม่ได้สังเกตเพราะคิดว่าเป็นคนรู้จักเฉยๆ

"แล้วนี้รินจะไปเยี่ยมพ่อพร้อมพี่ไหม" ริวเอ่ยชักชวน

"รินว่ารินไม่ไปดีกว่า ถ้าไปคงทะเลาะกัน" รินลดาตอบกลับไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าเธอไปเยี่ยมบรรยากาศมันคงแย่น่าดู

"พี่ว่ารินไปดูแกสักหน่อยเถอะตอนนี้แม่กลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านมีแค่พยาบาลพิเศษที่พี่จ้างไว้ตอนพี่มาซื้อของ" ริวเอ่ยเพราะเขาเองก็อยากจะให้น้องสาวได้ไปเยี่ยมพ่อเพราะไม่รู้ว่าพ่อของเขาจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนหรือจะฟื้นมาไหม

"งั้น..ก็ได้" รินลดาเอ่ยด้วยสีหน้าลังเลใจ

"ไปพร้อมพี่เลยไหม"

"เอ่อ..คือ" รินลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"เดียวฉันไปส่ง" รันเวย์เอ่ยแทรกขึ้นเมื่อเห็นว่ารินลดามีสีหน้าลำบากใจ

"งั้นเดียวเจอกันที่โรงพยาบาลนะ" รินลดาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าโล่งอกเพราะถ้าเธอไปกับริวเธอเองก็คงทำตัวไม่ถูก

"อืม เดียวพี่รอตรงทางเข้า" ริวเอ่ยก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกลพร้อมกับที่รินลดาและรันเวย์รีบเดินไปขึ้นรถของพวกเขาและขับตามริวไป