All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 101 - Chapter 110

“เมื่อได้เวลา ฉันก็จะไปตามทุกคนมาเจอเฟิงอ๋องกับฉินเยี่ยนฟางที่อยู่ด้วยกันในห้อง” หลี่ชิงหงยกยิ้ม “ถึงเวลานั้น เฟิงอ๋องก็ต้องรับฉินเยี่ยนฟางเป็นพระชายารองอย่างแน่นอน”ฉินเจียวเยี่ยนเลิกคิ้วอย่างท้าทาย “เธอมั่นใจได้ยังไงว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนที่เธอว่า?”หลี่ชิงหงหรี่ตา “เธอหมายความว่ายังไง?”“หลี่ชิงหง เธอเองก็อยู่ในกองละครตั้งแต่ต้นจนจบไม่ใช่เหรอ?” ฉินเจียวเยี่ยนเอียงคอถามด้วยดวงตาเปล่งประกาย เมื่อเจอช่องโหว่ของแผนการร้ายของคนตรงหน้าได้ “เธอไม่รู้หรือไง ว่าเฟิงอ๋องมีวิทยายุทธ์นะ กำยานแค่นั้น ปลุกเร้าเขาไม่ขึ้นหรอก”“ทำไม? ของเขาใช้การไม่ได้หรือไง?”ฉินเจียวเยี่ยนกลอกตามองบนใช้การไม่ได้อะไรล่ะ? ใช้การไม่หยุดหย่อนต่างหาก!!“ถ้ากำยานนั้นใช้การได้ คืนวันเกิดซ่านเต๋อโหว เฟิงอ๋องจะหนีไปได้หรือไง?”หลี่ชิงหง “!!!”บัดซบ!! เธอลืมไปเสียสนิทต้องบอกก่อนว่า เธออยู่ในกองละคร ตั้งแต่เริ่มเรื่องก็จริง แต่ด้วยความจำยอม เธอจึงไม่ได้สนใจเนื้อหาจริงจัง หลายครั้งที่แต่งหน้าเสร็จ เธอก็เลือกที่จะหามุมเงียบ ๆ พักผ่อน ไม่ได้สนใจรายละเอียดเนื้อเรื่องสักเท่าใดนักแตกต่างจากฉินเจียวเยี่ยนที่เล่นละครเรื่องนี้

ฉินเจียวเยี่ยนนั่งยิ้ม นึกถึงเงินทองที่กำลังจะไหลเข้ากระเป๋าแล้วก็ยิ้มไม่หุบ ต่างจากอีกคนที่ยิ้มไม่ออก แม้ว่า เครื่องสำอางในมิติของหลี่ชิงหงจะมีเพิ่มเติมขึ้นมาอัตโนมัติ โดยที่เธอเองก็ไม่ได้เสียหายอะไรแต่อย่างไร ก็ไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกหลอกใช้ หรือต้องทำงานฟรี ๆ แบบนี้อีกแล้วชาติที่แล้ว ก็แต่งหน้าใช้หนี้บุญคุณตากวงหัวล้าน ข้ามมิติมาเกิดใหม่ ยังต้องเป็นโรงงานผลิตเครื่องสำอางให้ยัยดาราโนเนมนี่อีก...หลี่ชิงหงแสดงความรู้สึกผ่านทางสีหน้าอย่างชัดเจน ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนหลุดขำออกมาฉินเจียวเยี่ยนที่มีความใฝ่ฝัน อยากทำสิ่งใดด้วยตนเองมาโดยตลอด เหตุใดนางจึงไม่เข้าใจความคิดน้อยใจของหลี่ชิงหง? เพียงแต่ฉินเจียวเยี่ยนอยากเอาคืนหลี่ชิงหงบ้างก็เท่านั้น“เธอสนใจอยากเป็นหุ้นส่วนกับฉันไหมล่ะ?”หลี่ชิงหงเงยหน้าขึ้นมองหน้าฉินเจียวเยี่ยนทันที “เธอจะให้ฉันเป็นหุ้นส่วนเหรอ?”“ถ้าเธอไม่สนใจ ก็ไม่ปะ...”“สนสิ สน สน ฉันอยากเป็นหุ้นส่วนด้วย” หลี่ชิงหงพยักหน้าหงึกหงักราวกับลูกเจี๊ยบจิกข้าวเปลือกหากได

“ไม่!!” เซียวชิงเฟิงขมวดคิ้วมุ่น เมื่อนึกถึงเสี่ยวหงที่ตั้งใจวางแผนให้เขารับฉินเยี่ยนฟางเป็นพระชายารอง รังสีสังหารแผ่ซ่านอีกครั้ง จนฉินเจียวเยี่ยนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังสัมผัสได้นางลอบอมยิ้มอย่างชอบใจ จึงได้หยอกล้อ “แต่ถ้าท่านอ๋องต้องการ หม่อมฉันก็ไม่ขัดข้องหรอกนะเพคะ”เซียวชิงเฟิง “???”“เพราะถ้าหากท่านอ๋องรับอนุเข้าจวนจริง ๆ หม่อมฉันก็จะไปหาความสุขที่หอนางโลมของท่านอ๋องแทน”“เจ้าจะไปหาความสุขที่หอนางโลมของข้าได้อย่างไร? ให้นางเหล่านั้นนวดให้รึ?” เซียวชิงเฟิงถามอย่างสงสัย เพราะอย่างไร เขาก็ไม่เข้าใจความคิดของคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย“หม่อมฉันก็จะเปลี่ยนนางโลมในหอเป็นบุรุษหนุ่มน้อยแทนอย่างไรเล่าเพคะ?” เสียงหวานเจื้อยแจ้วอย่างไม่เกรงกลัว “เหตุใดจึงมีเพียงบุรุษไปหอนางโลม ซื้อความสุขนอกจวนได้ สำหรับสตรีที่ออกเรือนแล้ว หากสามีไม่สามารถทำให้มีความสุขได้ ก็ควรจะสามารถออกไปหาความสุขนอกจวนได้เช่นกันสิเพคะ”เซียวชิงเฟิง “...”“หม่อมฉันจึงคิดว่า หา

ฉินเจียวเยี่ยนร่อนเอวไปมาตามจังหวะปลายนิ้ว มือเล็กขยำผ้าปูเตียงเพื่อระบายอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า ดวงตาจิ้งจอกหลับพริ้มเพื่อสะกดอารมณ์“เจ้าไม่อยากรู้แล้วรึ ว่าเหตุใดข้าจึงหาเจ้าเจอ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ยั่วยวนให้ฉินเจียวเยี่ยนต้องลืมตาขึ้นมามองอึก เสียวจัง ตะ แต่ก็อยากรู้...“ยะ อยากสิเพคะ อ่า”เซียวชิงเฟิงโน้มตัวไปคร่อมร่างเล็ก กักขังฉินเจียวเยี่ยนไว้ใต้ร่าง พร้อมทั้งขยับปลายนิ้วแทรกกระแทกเข้าไปอย่างต่อเนื่อง“หลังจากที่ข้าทำให้ฉินเยี่ยนฟางสลบไป ข้าจึงได้รู้ว่า ประตูถูกคล้องกุญแจจากด้านนอก มีคนจงใจขังข้าไว้กับฉินเยี่ยนฟาง”ฉินเจียวเยี่ยนกัดฟันเอ่ยถามขึ้น “ละ แล้วท่านออกมาได้อย่างไร?”“ข้าหนีออกมาทางหน้าต่าง”ฉินเจียวเยี่ยนแทบสำลักน้ำลายกับทางออกที่ไม่คาดคิดของเฟิงอ๋อง “...”หลี่ชิงหง ช่างน่าสงสารนัก...วางแผนขังท่านอ๋องเสียดิบดี ปิดตายประตู แต่ไม่ได้ปิดตายหน้าต่าง...“เมื่อข้าออกมาจากตำหนักข้าง ตง

“เจ้าค่ะ” ฉินเจียวเยี่ยนยอบกายทำความเคารพส่งท้าย เซียวชิงเฟิงจับมือประคองส่งนางขึ้นเกี้ยวแปดคนหามเสียงกลองเสียงฆ้องอึกทึก ครึกโครม ขบวนรับตัวเจ้าสาวของเฟิงอ๋องเริ่มออกเดินทาง ชาวบ้านต่างออกมายืนรอชมขบวนอย่างสนอกสนใจ บ้างผลักดันอยากเข้ามาชมใกล้ ๆ หากแต่ทหารองครักษ์ยืนขวางทางเรียงราย ตั้งแต่จวนซ่านเต๋อโหวไปจนถึงจวนเฟิงอ๋องชั้นสองของโรงน้ำชาและโรงเตี๊ยมบนถนนระหว่างทางผ่านของสองจวนเปิดหน้าต่างออกกว้าง บรรดาคุณหนูจากจวนต่าง ๆ โผล่ใบหน้าออกมารับชมความสนุกครึกครื้นระคนอิจฉา“ไฉนแม่ตุ๊กตากระเบื้องอย่างฉินเจียวเยี่ยนจึงได้อภิเษกกับเฟิงอ๋องเล่า?” คุณหนูจวนโหวท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น เบ้ริมฝีปากอย่างไม่สบอารมณ์ ขณะยืนเกาะขอบระเบียงโรงน้ำชา ทอดสายตามองขบวนเจ้าสาวที่ค่อย ๆ เลื่อนผ่านไป“นางได้กลายเป็นพระชายาของราชวงศ์เลยนะ ช่างน่าอิจฉาเกินไปแล้ว” สหายอีกนางก็กล่าวขึ้น ด้วยความไม่พอใจ เดินมาชะโงกหน้าชมอีกราย“พวกเจ้าจะอิจฉาไปไย” เสียงหญิงสาวอีกนางในห้องดังขึ้น นางไม่ได้ก้าวออกมาดูด้วย แต่ก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดูแคลน “เฟิงอ๋องก็เป็นแค่ท่านอ๋องเจ้าสำราญ ฮ่องเต้มิได้โปรดปรานเท่าใดนัก หากเป็นฉีอ๋อง หรือหมิงอ