All Chapters of พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC: Chapter 111 - Chapter 120

“ไม่มี เจ้าเหยียบกระเบื้องเถิด” เซียวชิงเฟิงบอกปัด พร้อมทั้งรวบรวมลมปราณไว้ที่ปลายนิ้ว“เพคะ”ฉินเจียวเยี่ยนเดินมาหยุดที่หน้ากระเบื้อง ยกฝ่าเท้าขึ้น ออกแรงเหยียบลงมาอย่างเต็มที่ พร้อมกับที่เซียวชิงเฟิงดีดปลายนิ้วส่งลมปราณไปทำลายกระเบื้องแผ่นนั้น“ว้าว” เสียงร้องอื้ออึงด้วยความตกใจ ที่เจ้าสาวสามารถเหยียบกระเบื้องจนแตกเป็นผุยผง ท่ามกลางความตกตะลึงของฮ่องเต้เจิ้นหลงที่อ้าพระโอษฐ์ค้างนั่นมันกระเบื้องนิลที่ไว้ฝึกองครักษ์ลับเชียวนะ!!สายพระเนตรตกตะลึงจ้องมองไปที่ปลายเท้าของฉินเจียวเยี่ยน ก่อนจะเหลือบขึ้นมามองร่างเจ้าสาว แต่ฮ่องเต้เจิ้นหลงจำต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อสบสายตาคมของบุตรชายในไส้เป็นท่านเองสินะ เสด็จพ่อ...ไอสังหารแผ่ออกรอบตัวของเซียวชิงเฟิง จนฮ่องเต้เจิ้นหลงที่นั่งอยู่ในห้องโถงยังรู้สึกได้“อากาศเย็น ๆ นะเพคะ” หนิงซูเฟยลูบแขนตัวเองไปมา ด้วยเข้าใจว่า ลมเย็นน่าจะพัดผ่านเข้ามาภายในเรือน “เจ้าไปปิดหน้าต่างที แล้วก็เพิ่มเตาอุ่นเข้ามาด้วย”“เพคะ พระสนม”

เซียวชิงเฟิงไม่ต่อความ เดินลิ่วไปรับรองแขก รับคารวะจอกเหล้ามงคลจากบรรดาราชวงศ์และขุนนางที่มาแสดงความยินดีกันอย่างคับคั่งเสียงร้องรำของคณะงิ้วเจื้อยแจ้วอยู่บนเวทีที่เรือนหน้า แขกเหรื่อสังสรรค์สนทนาถึงความยิ่งใหญ่ของขบวนสินเดิมของเจ้าสาว และความโอ่อ่าของจวนเฟิงอ๋อง“เฟิงอ๋องเมาเสียแล้วหรือ?” หนิงซูเฟยยกผ้าขึ้นมาปิดปากแล้วหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทางการยืนโซเซของเซียวชิงเฟิง “เมาเช่นนี้ พระชายาคงจะกังวลใจแย่”ฉีอ๋องกล่าวยิ้ม ๆ “กระหม่อมว่า ให้คนไปส่งเสด็จพี่เถิด หมู่เฟย”เสด็จพี่หนอ เสด็จพี่ อยากรีบไปเข้าหอกับเจ้าสาวคนสวยก็ไม่บอก แสร้งทำเป็นเมาเช่นนี้ ผู้ใดจะเชื่อกัน?ท่านเป็นอ๋องเจ้าสำราญของเมืองหลวงเชียวนะ ดื่มเหล้ามงคลเพียงห้าจอกก็เมาเสียแล้วชื่อเสียงของท่านจะไปอยู่ที่ใด!?“ไป ให้คนพยุงน้องหกกลับเรือนเถิด ให้น้องสะใภ้ช่วยดูแล” หมิงอ๋องที่ยืนอยู่ข้างฉีอ๋องร้องสั่งอย่างยิ้ม ๆหยางเซิงและตงไฮ่เดินเข้าไปช่วยพยุงร่างเซียวชิงเฟิงซ้ายขวา ช่วยกันประคองเฟิงอ๋องพาเดินออกจากเรือนรับรองตรงไ

มือปีศาจน้อยลูบไล้ส่วนสำคัญของเขาอย่างสนุกมือ ชักรูดจนสุดความยาวไปมา ก่อนจะก้มหน้า อ้าปากดูดกลืนของลับนั้นจนมิดโคนเซียวชิงเฟิงสั่นไปทั้งสรรพางค์ เมื่อตระหนักได้ถึงความรู้สึกที่ตกอยู่ในเงื้อมมือของใครบางคน “อ่ะ อ๊า ยะ อย่า อืม”ปลายลิ้นร้อนตวัดลูบไล้แท่งยาวในปากอย่างเอร็ดอร่อย ดวงหน้าหวานกำลังหลับตาพริ้ม ตั้งอกตั้งใจลิ้มรสตัวตนของเขา'อร่อยเสียจริง...'ท่ามกลางความสุขที่ฉินเจียวเยี่ยนมอบให้ เซียวชิงเฟิงได้ยินเสียงความคิดของพระชายาอีกครั้ง ทำให้เขารู้สึกขอบคุณความสามารถพิเศษนั้นการได้ยินเสียงความคิดของฉินเจียวเยี่ยนเป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตของเขา เพราะนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาสนใจแม่นางตรงหน้า จนเกิดเป็นการพัวพันกันไม่สิ้นสุดอย่างทุกวันนี้ความสัมพันธ์ที่พัวพันจนไม่สามารถสลัดทิ้งอีกฝ่ายได้ เช่นเดียวกับปลายลิ้นของนางที่พัวพันตัวตนของเขา จนเขาแทบจะอ่อนระทวยไปกับริมฝีปากของนาง“พร้อมหรือไม่เพคะ? ท่านพี่คนดี”ฉินเจียวเยี่ยนตวัดลิ้นเลียรอบริมฝีปาก ก่อนจะยันกายขึ้นคร่อม สะโพกผายกางออกกว้าง จนตัวเขาที่นอนอยู่ด้านล่างสามารถมองเห็นกลีบดอกเหมยที่กำลังบานสะพรั่งได้อย่างเต็มตากลีบดอกเหมย

ฉินเจียวเยี่ยนคร้านจะถามสวามี จึงได้แต่บ่นเรื่องที่นางกำลังกังวลอยู่ในใจ “เหตุใดท่านพี่จึงไม่พาข้าเข้าวังเร็วกว่านี้หน่อยล่ะเพคะ? สายป่านนี้ หนิงซูเฟยต้องไม่พอพระทัยหม่อมฉันเป็นแน่”เซียวชิงเฟิงกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น “ข้าส่งคนเข้ามาแจ้งเหนียงเหนียง ตั้งแต่ยามเหม่าแล้ว ว่าข้าตื่นไม่ไหว อาจจะพาเจ้ามาเข้าเฝ้าสายหน่อย”'อา ข้าตกหลุมรักเขาอีกแล้ว...'ฉินเจียวเยี่ยนชะโงกหน้าขึ้นหอมแก้มของเซียวชิงเฟิงอย่างรวดเร็ว “รางวัลสำหรับความน่ารักเพคะ”เซียวชิงเฟิงยกมุมปากอีกครั้ง พลันรู้สึกอบอุ่นซาบซ่านไปทั้งใจ เขารู้สึกว่า ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับฉินเจียวเยี่ยน ชีวิตของเขาก็ราวกับตกอยู่ในถังน้ำตาล เคลือบความรู้สึกของเขาจนหวานหอมกรุ่น“แล้วรางวัลที่ข้าแต่งตัวให้ฮูหยินเล่า ไม่มีรึ?” ดวงตาดอกท้อทอประกายอย่างที่ฉินเจียวเยี่ยนมองมา ก็เข้าใจความนัยได้ไม่ยากฉินเจียวเยี่ยน “ไว้คืนนี้ ค่อยมารับรางวัลแล้วกันนะเพคะ”สองหนุ่มสาวส่งยิ้มละมุนให้แก่กัน เซียวชิงเฟิงก้มหน้าแนบหน้าผากของเขากับอีกฝ่า

เซียวชิงฉีทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกฟาก แล้วยกน้ำชาขึ้นจิบ “แท้จริงก็เป็นเรื่องด่วนพ่ะย่ะค่ะ หมู่เฟย”เซียวชิงเฟิงเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ ตั้งใจรอฟังข่าวสาร“เจ้าเมืองซีเหยาได้ส่งรายงานมาแจ้งเกี่ยวกับภัยแล้งที่เกิดขึ้น ด้วยอากาศหนาวเย็น และหิมะตกหนัก จนทำให้ชาวบ้านต้องอดอยาก จึงทูลขอเสบียงจากเมืองหลวงพ่ะย่ะค่ะ”“เมืองซีเหยา?” หนิงซูเฟยเอ่ยทวนชื่อเมือง “เมืองทางเหนือ... หากใช้ม้าเร็วเดินทาง เพียงวันเดียวก็ถึงแล้วมิใช่หรือ?”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ หมู่เฟย”เซียวชิงเฟิงถามด้วยความสงสัย “แล้วเจ้าเมืองมิได้กักตุนเสบียงเตรียมพร้อมสำหรับยามหน้าหนาวเช่นนี้ไว้หรือ?”“เจ้าเมืองซีเหยารายงานว่า เหมันต์ฤดูครานี้รุนแรงนัก ทำให้ชาวบ้านในละแวกใกล้เคียงต่างอพยพเข้ามาอยู่ในเมืองซีเหยามากยิ่งขึ้น ทำให้เสบียงที่เตรียมไว้ไม่เพียงพอพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพี่”“ส่วนเมืองหลงชวนและเมืองชางหลินที่อยู่ใกล้กับเมืองซีเหยาต่างก็ประสบปัญหาเช่นเดียวกัน แต่มีคนอพยพน้อยกว่า จึงยังมีเสบียงเพียงพอต่อค