บทที่ 255

ก่อนที่ฮ่องเต้เจิ้นหลงจะได้ตรัสสิ่งใด เซียวชิงเฟิงก็รีบเอ่ยแทรกขึ้นมา

“เสด็จพ่อ บัดนี้ คดีวางยาของหออวี่หลินก็ได้รับความคลี่คลายแล้ว สามารถจับกุมและลงโทษผู้ร้ายแล้ว กระหม่อมจึงอยากจะขอทูลลาพักฟื้นร่างกายพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เจิ้นหลงพยักพักตร์อนุญาต “ได้สิ เราอนุญาต เจ้าก็จงลาพักสักวันสอง...”

“ห้าวันพ่ะย่ะค่ะ” เซียวชิงเฟิงเอ่ยขัดขึ้นมาในทันใด “เมื่อครู่ หมอหลวงแจ้งว่า กระหม่อมต้องงดใช้มือสามถึงห้าวัน เพื่อให้บาดแผลได้สมานแผลเต็มที่พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เจิ้นหลง “???”

“หากมือของกระหม่อมพักฟื้นและหายได้เร็วขึ้น กระหม่อมก็จะสามารถกลับมาทำงานให้แก่ราษฎรได้เร็วขึ้นด้วยพ่ะย่ะค่ะ ขอเสด็จพ่อโปรดพิจารณาด้วยเถิด”

พระอุระของฮ่องเต้เจิ้นหลงกระเพื่อมขึ้นลงถี่ ๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ

เหตุใดข้าจึงรู้สึกโมโหหนักกว่าเรื่องของหลิงอี้ชวนเมื่อครู่อีกนะ?

“ไม่เพียงเท่านั้น เสด็จพ่อ กระหม่อมรู้สึกวิงเวียนศีรษะ คล้ายจะมีไข้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ดวงตาดอกท้อปราดมองไปยังหมอหลวงที่สะดุ้งสุดตัว เมื่อสบตาคมคู่นั้น

หมอหลวงรีบคุกเข่าทูลฮ่องเต้เจิ้นหลงทันที “เอ่อ ฝ่าบาท