All Chapters of รักหมดใจยัยสุดเฉิ่ม: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 21ชายหนุ่มนิรนามเอ่ยเจตนาของการเข้ามาทักทายในครั้งนี้ออกไปตามตรง ไม่มีอ้อมค้อม ส่งผลให้ผู้ฟังชะงักงันไปชั่วครู่ เธอใช้ความคิดอยู่สักพักใหญ่ ๆ ก่อนจะให้คำตอบอีกฝ่ายกลับไปอย่างเน้นหนักและเด็ดขาด“คงไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่ได้ให้ช่องทางติดต่อส่วนตัวกับใคร เพราะนี่คือที่ทำงาน อีกอย่างฉันเองก็ยังคงประจำอยู่ที่นี่ ไม่สามารถรับงานอื่นทับซ้อนกันได้หรอกค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ แต่ไม่สะดวกจริง ๆ ค่ะ”“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไรครับ ขอตัวก่อนนะครับ”ทั้งที่มีคนเข้ามาไม่หยุดหย่อน แต่กลับไม่มีใครได้อะไรจากเธอเลยสักอย่าง ญาณินไม่สนใจคนพวกนั้น เพราะรู้ดีว่าเจตนาที่แท้จริงคืออะไรกันแน่ ซึ่งเธอไม่ได้คิดที่จะเล่นด้วยแต่อย่างใดหรือจะให้พูดง่าย ๆ ก็คือ ไม่มีใครสักคนที่ทำให้เธอรู้สึกถูกชะตา จนอยากสานต่อ“ฮอตจนไฟลุกก็คนนี้แหละว่ะ เราเห็นใครเข้ามาแกก็ปฏิเสธทุกคนเลยอะ ปิดใจอยู่เหรอ”เก้าที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ถึงกับต้องเอ่ยทัก เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของตนดูเฉยชากับความรักเหลือเกินตั้งแต่ที่รู้จักกันมา เขาก็แทบไม่เคยเห็นญาณินคบกับใครเลยสักคน แม้แต่คนคุยเพื่อดู ๆ ใจกันก็ยังไม่มีมาให้เห็นเลยด้วยซ้ำ“ก็เปล่านะ เปิดตลอ

ตอนที่ 23นอร์ทปรึกษาเพื่อน ๆ ในกลุ่ม เมื่อเห็นว่าพวกเขาก็ดูจะสนใจในตัวของดีเจญาญ่าไม่ต่างกันแต่เมื่อครู่ตอนที่เขาไปพูดคุยเพื่อตีสนิทด้วย นอร์ทกลับรู้สึกแปลกประหลาด สงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกันแน่ ตอนที่เห็นเขาเดินเข้าไปทำไมถึงได้ดูตกใจแล้วก็เสียอาการถึงเพียงนั้น“เอาจริง ๆ กูก็รู้สึกคุ้น ๆ หน้าดีเจคนนี้มาตั้งแต่แรกแล้วนะ แต่กูก็คิดว่าตัวเองคงคิดไปเอง เลยไม่ได้ถามความเห็นจากพวกมึงด้วย มึงว่าคุ้น ๆ เหมือนเรารู้จักป้ะ?” เพื่อนอีกคนในกลุ่มพูดสวนขึ้นมาท่ามกลางแสงสีเสียงของตัวผับ“เออ ก็คุ้น ๆ นะ แต่บอกไม่ถูกว่าเป็นใครอะ เหมือนจะรู้จัก แต่ก็เหมือนว่าจะไม่ใช่ แปลกว่ะ”วีเอ่ยขึ้นเพื่อสมทบความเห็นของเพื่อนคนนั้น ก่อนจะหันหลังกลับไปมองดีเจสาวคนสวยให้แน่ใจอีกครั้ง ว่าเธอใช่คนที่พวกเขารู้จักจริงอย่างที่กำลังตั้งข้อสงสัยกันอยู่หรือไม่“ก็มันแปลก แต่กูเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันแปลกตรงไหน ช่างเหอะว่ะ เสียเวลา ยังไงก็น่าจะไม่ใช่คนที่เราสนิทกันมาก ๆ หรอก ไม่เห็นจะคุ้นหน้าเลย”นอร์ทตัดสินใจที่จะเปลี่ยนเรื่อง เพราะเห็นว่าสงสัยไปก็เสียเวลาเปล่า ถึงจะคุ้นหน้าแต่สุดท้ายก็บอกไม่ได้อยู่ดีว่าเธอเป็นใ

ตอนที่ 25แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะปกปิดไปตลอดเสียเมื่อไหร่กัน หากเธอพร้อมตอนไหน เธอก็จะบอกกับแตงกวาก่อนเลยเป็นคนแรก“โอเค เข้าใจแล้ว แต่สัญญาก่อนว่าคราวหน้าจะต้องไปด้วยกัน คนเราก็ต้องมีสังคมหน่อยสิ เรียนเสร็จกลับหอนอน แบบนี้มันได้ที่ไหนกัน ถ้าเรียนจบแล้วต้องไปทำงานพวกเราก็จะไม่ได้มีโอกาสแบบนี้แล้วนะ แกลองเอากลับไปคิดดู วันนี้ฉันกลับหอแล้ว คงไม่ได้ไปเหมือนกัน อยากไปพร้อมกับแก เคนะ”“อื้ม ไว้เจอกันนะ เดี๋ยวไว้ไปด้วยกันก็ได้”“อืม บาย พรุ่งนี้เจอกัน”ทั้งสองร่ำลากันอยู่สักพักก่อนที่จะแยกย้ายกลับหอตามที่พูดคุยกันเอาไว้ทันทีซึ่งเหตุผลที่ญาณินปฏิเสธก็เพราะเธอจำเป็นจะต้องไปทำงานตอนกลางคืน ยังถือว่าโชคเข้าข้างที่แตงกวาปฏิเสธแฟนหนุ่มเธอไปแล้ว ไม่อย่างนั้นก็อาจจะถูกแตงกวาจับได้แน่ ๆ คนที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันในระดับหนึ่ง คงสังเกตเห็นได้ไม่ยากเท่าไรสามชั่วโมงผ่านไป...หญิงสาวเจ้าของร่างเพรียวกลับมาอาบน้ำแต่งตัว แปลงโฉมเป็นดีเจสาวสุดแซ่บเหมือนอย่างทุก ๆ คืนที่ผ่านมา กิจวัตรประจำวันของญาณินวนลูปอยู่แบบนี้ติดต่อกันมานานถึงสองเดือนเต็มเธอรู้สึกเหนื่อยในทุก ๆ วัน เพราะตอนเช้าต้องตื่นไปเรียนโดยที่ยังเป็นลุกสา

ตอนที่ 27วีพานอร์ทเดินไปทางร้านขายน้ำของโรงอาหาร เมื่อเดินออกมาจนพ้นระยะของโต๊ะอาหารแล้ว เขาก็ไม่รีรอ รีบเปิดประเด็ดขึ้นมาโดยพลัน“มึงเป็นอะไร กูเห็นเอาแต่จ้องน้องญาเขาแปลก ๆ ตั้งแต่ตอนน้องเขาเดินเข้ามาแล้ว ไปทะเลาะอะไรกันมาอีกวะ?”“ก็เปล่า ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันทั้งนั้น มึงเห็นกูพูดอะไรสักคำหรือยัง?”ชายเจ้าของนัยน์ตาสีสวยตั้งคำถามกลับไปให้แก่เพื่อนสนิทของเขาด้วยท่าทีที่ดูเย็นชาเป็นอย่างมาก ซึ่งมันผิดปกติ เพราะเดิมทีแล้วเมื่อไหร่ก็ตามที่นอร์ทใช้ชีวิตกับพวกผองเพื่อน เขาไม่ค่อยวางมาดแบบนี้สักเท่าไร จะเห็นก็ตอนที่อยู่ต่อหน้าญาณินเท่านั้น“ก็ไม่ แต่มึงไม่ปกติไง คนเขามองออกกันทั้งโต๊ะ โดยเฉพาะน้องญาที่โดนมึงมองเหมือนจะจับเขาแดกลงท้องไปทั้งตัวอะ”วีพิจารณาคำพูดของนอร์ท ก่อนจะตอบโต้กลับไปตามความเป็นจริงใช่...นอร์ทยังไม่ได้ปริปากต่อปากต่อคำกับญาณินเลยตั้งแต่เจอกันรอบนี้ แต่การกระทำของเขา ก็ไม่ได้ต่างไปจากการหาเรื่องเสียเท่าไรนักญาณินเหมือนถูกคุกคามด้วยสายตาอยู่ตลอดเวลา แน่นอนว่าเธอไม่ค่อยสะดวกใจกับการที่ถูกทำแบบนี้ใส่ เรื่องนี้วีและคนอื่น ๆ รับรู้ได้เป็นอย่างดี“มึงอยากรู้ใช่ปะ ว่ากูกำลังคิด

ตอนที่ 29ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็น ทั้งสองลงมาใต้ตึกของคณะ ก่อนจะแยกย้ายกันตรงนั้น เพราะแตงกวาต้องไปทำธุระต่อ ทว่าแยกกันได้ยังไม่ทันไร ฝนกลับเทลงมาราวกับว่าวันนี้เป็นวันที่พายุเข้าเลยอย่างไรอย่างนั้นเธอไม่ได้เช็กสภาพอากาศก่อนออกมาจากห้อง ก็เลยไม่ได้พกร่มคันเล็กติดกระเป๋ามาด้วย ดูเหมือนว่าวันนี้ญาณินจะได้ติดฝนอยู่ที่คณะเสียแล้วแต่ก็ราวกับสวรรค์มาโปรด ในขณะที่หญิงสาวกำลังยืนเหม่อลอยเพราะไม่รู้จะออกไปเรียกรถกลับหออย่างไร อยู่ ๆ รถยนต์คันหรูของใครบางคนก็พลันจอดนิ่งสนิทอยู่ตรงหน้าของเธอในตอนนั้นญาณินแปลกใจเล็กน้อย หันซ้ายทีขวาที เพื่อดูว่ามีใครอยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า แต่ก็พบว่าไม่มีใครนอกจากเธอเลย“ยายเฉิ่ม ขึ้นรถมา เดี๋ยวฉันไปส่ง”ทันทีที่กระจกรถทางด้านคนนั่งลดลง ต้นเสียงอันคุ้นเคยก็พลันลอยแว่วมาถึงหูของญาณิน เธอได้ยินไม่ชัดเพราะเสียงฝนค่อนข้างดัง ทว่าเมื่อเพ่งสายตามองเข้าไปภายในรถ ก็ดันเจอเข้ากับใบหน้าของนอร์ทเต็ม ๆ ตาไม่คิดไม่ฝันว่าคนอย่างเขาจะมีน้ำใจ ถึงขั้นจอดรับเพื่อที่จะไปส่งเธอ ทั้งที่ไม่ชอบขี้หน้ากันแท้ ๆ การกระทำของเขาในวันนี้เล่นเอาหญิงสาวถึงกับไปไม่ถูกเลยทีเดียว...“เอ่อ...