ตอนที่ 27

ตอนที่ 27

วีพานอร์ทเดินไปทางร้านขายน้ำของโรงอาหาร เมื่อเดินออกมาจนพ้นระยะของโต๊ะอาหารแล้ว เขาก็ไม่รีรอ รีบเปิดประเด็ดขึ้นมาโดยพลัน

“มึงเป็นอะไร กูเห็นเอาแต่จ้องน้องญาเขาแปลก ๆ ตั้งแต่ตอนน้องเขาเดินเข้ามาแล้ว ไปทะเลาะอะไรกันมาอีกวะ?”

“ก็เปล่า ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันทั้งนั้น มึงเห็นกูพูดอะไรสักคำหรือยัง?”

ชายเจ้าของนัยน์ตาสีสวยตั้งคำถามกลับไปให้แก่เพื่อนสนิทของเขาด้วยท่าทีที่ดูเย็นชาเป็นอย่างมาก ซึ่งมันผิดปกติ เพราะเดิมทีแล้วเมื่อไหร่ก็ตามที่นอร์ทใช้ชีวิตกับพวกผองเพื่อน เขาไม่ค่อยวางมาดแบบนี้สักเท่าไร จะเห็นก็ตอนที่อยู่ต่อหน้าญาณินเท่านั้น

“ก็ไม่ แต่มึงไม่ปกติไง คนเขามองออกกันทั้งโต๊ะ โดยเฉพาะน้องญาที่โดนมึงมองเหมือนจะจับเขาแดกลงท้องไปทั้งตัวอะ”

วีพิจารณาคำพูดของนอร์ท ก่อนจะตอบโต้กลับไปตามความเป็นจริง

ใช่...นอร์ทยังไม่ได้ปริปากต่อปากต่อคำกับญาณินเลยตั้งแต่เจอกันรอบนี้ แต่การกระทำของเขา ก็ไม่ได้ต่างไปจากการหาเรื่องเสียเท่าไรนัก

ญาณินเหมือนถูกคุกคามด้วยสายตาอยู่ตลอดเวลา แน่นอนว่าเธอไม่ค่อยสะดวกใจกับการที่ถูกทำแบบนี้ใส่ เรื่องนี้วีและคนอื่น ๆ รับรู้ได้เป็นอย่างดี

“มึงอยากรู้ใช่ปะ ว่ากูกำลังคิดอะไรอยู่”

“ก็เออดิ มึงจะพูดได้ยังอะ”

“มึงจำวันนั้นที่เราไปผับข้างมอได้ปะ”

“จำได้ ทำไม มีอะไรเหรอวะ?”

เมื่อได้ยินเพื่อนรักเกริ่นนำขึ้นมาเช่นนั้น วีก็ถึงกับตั้งคำถามในหัวอย่างไม่หยุดหย่อน คืนนั้นก็ดูเหมือนไม่ได้มีอะไร ทุกคนปล่อยผ่านเกี่ยวกับเรื่องของดีเจสาวคนนั้น แล้วก็สังสรรค์กันต่ออย่างสนุกสนาน แถมยังเมาจนแทบจำความไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“กูสงสัยตั้งแต่คืนนั้นแล้ว ว่าเธอเหมือนใคร เมื่อคืนกูก็เลยไปที่ผับนั้นอีกรอบ กูมีความรู้สึกว่าดีเจคนนั้นคล้าย ๆ กับญาณินกูอยากรู้ว่ะ ว่าเธอสองคนเป็นอะไรกัน หรือว่าเป็นคนคนเดียวกัน?”

คำถามดังกล่าวเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากได้รูป นอร์ทนึกสงสัยทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอน ทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะเขาสนใจในตัวของดีเจสาวสุดสวย

แต่เมื่อเห็นว่าเธอดูมีบางสิ่งที่เหมือนกับยายเฉิ่ม เขาก็เริ่มคิดไม่ตก ถ้าหากเป็นอย่างที่สงสัยจริง ๆ จะทำยังไงให้กลับมารู้สึกแบบเดิมได้...

“มึงบ้าหรือเปล่าไอ้นอร์ท กูขอพูดตรง ๆ นะ มึงดูสภาพน้องมันกับคุณญาญ่า ต่างกันลิบลับ เอาอะไรมาเป็นคนเดียวกันวะ กูว่าไม่ใช่หรอก อาจจะเป็นแค่คนหน้าคล้าย หรือไม่ก็เป็นญาติห่าง ๆ อะไรทำนองนี้หรือเปล่า”

“กูก็คิดแบบมึงนั่นแหละ แต่ว่าพักนี้ญาณินชอบหลบกู กับแค่สบตา เธอก็ไม่กล้า ถ้าเป็นเมื่อก่อนยายนี่สู้ไม่เคยถอยเลยนะ มึงว่ามันแปลกไหมล่ะ”

“ไม่หรอก มึงอะคิดมากเกินไป ก็เพราะว่ามึงชอบไปหาเรื่องทะเลาะกับเขาไง น้องมันก็เลยไม่อยากเจอ ไม่อยากคุยด้วย แถมวันนี้มึงยังนั่งจ้องเขาแบบนั้นอีก กูว่าไม่แปลกหรอก”

วียังคงเลือกที่จะเชื่อความคิดของตัวเอง เพราะรูปลักษณ์ภายนอกของดีเจญาญ่ากับรุ่นน้องที่ชื่อว่าญาณินแตกต่างกันมากเกินไป แม้ว่าจะมีบางส่วนที่คล้ายกันจริง ๆ เหมือนอย่างที่นอร์ท บอก แต่เขาก็ไม่เชื่อ ว่าทั้งสองจะเป็นคนคนเดียวกัน

“ไม่รู้ว่ะ กูว่ามันแปลก ๆ อะ กูเนี่ยแหละจะจับพิรุธยายนั่นเอง คอยดูเลย ถ้าไม่ได้คำตอบจริง ๆ จากปาก กูไม่ยอมหยุดแน่”

“ไอ้นอร์ท กูอยากให้มึงกับน้องเป็นปกติสักที ถือซะว่าช่วยกูก็ได้อะ แตงกวาจะได้มากินข้าวกับกูบ่อย ๆ ได้ไหมเพื่อนรัก?”

“ไม่ กูไม่ถูกชะตากับยายเฉิ่มนี่ตั้งแต่แรก จะให้กูญาติดีด้วยน่ะเหรอ? ไม่มีทางหรอก มึงฝันไปเหอะ”

จิตใจของเขายังคงเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง นอร์ทยังคงยืนหยัดในความรู้สึกของตัวเอง ว่ายังไง ๆ ก็ไม่มีทางญาติดีกับรุ่นน้องต่างคณะคนนั้นได้อย่างแน่นอน

“โอ๊ย กูปวดหัวกับพวกมึงจริง ๆ เลยว่ะ น้องแม่งก็ไม่ยอม ส่วนเพื่อนกูก็ไม่เอาเหี้ยไรเลยสักอย่าง คนกลางมันหนักใจนะเว้ย ที่ต้องมาช่วยแยกออกจากกันตลอดเวลาแบบนี้ ถ้าไม่ชอบก็ช่วยนิ่ง ๆ ไปเหอะว่ะ กูขอล่ะ”

“แล้วนี่กูไม่นิ่งตรงไหน กูก็เก็บข้อมูลของกูอยู่เงียบ ๆ ยังไม่ทำอะไรเลย”

“ที่พูดไปนี่เข้าหูมึงบ้างไหมเนี่ย กูบอกว่าการที่เงียบแล้วมองน้องเขาเหมือนจับกลืนลงท้อง มันไม่ได้เว้ย น้องมันกลัวหมดแล้วน่ะ”

“มึงอะอยู่เงียบ ๆ ไปเถอะ กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู แล้วมึงก็รอดูได้เลย ว่าสิ่งที่กูคิดไว้อะไม่ผิดแน่ กลับโต๊ะละ มึงไปซื้อเองแล้วกันนะ”

พูดจบได้เพียงเสี้ยววินาที ชายร่างสูงชะลูดก็พลันหันหลังแล้วเดินกลับไปยังโต๊ะตัวเดิมที่มีแก๊งเพื่อน ๆ และสองสาวนั่งกันอยู่ทันที

มิวายยังคงใช้สายตาจับพิรุธญาณินอยู่เรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าการที่วีพาเขาออกไปคุยด้วยเมื่อสักครู่ จะไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นสักเท่าไรนัก...