Semua Bab วาสนารักดวงใจท่านแม่ทัพ: Bab 1 - Bab 10

ตอนที่1.2 คุณหนูรองสุลจางจางเหม่ยอวี้ หรือคุณหนูรอง บุตรีของขุนนางตำแหน่งรองเจ้ากรมพิธีการ ถือกำเนิดจากฮูหยินสามแห่งสกุลตู้ ตอนเป็นเด็กน้อยนางช่างอาภัพน่าสงสาร เมื่ออายุย่างเข้าห้าหนาวมารดาก็สิ้นใจตาย ทิ้งเด็กน้อยไว้กับความเปล่าเปลี่ยวเดียวดายตระกูลจางทำได้เพียงปล่อยข่าวการตายของฮูหยินสามออกไปว่าจากไปเพราะโรคประหลาดที่ยากรักษา ทั้งที่คนในจวนต่างก็ทราบดีว่ามีผู้ประสงค์ร้าย คิดสกปรกลอบวางยาในน้ำชาของนาง ทว่ายังจับมือใครดมไม่ได้ จนตอนนี้ผู้ร้ายก็ลอยนวลไปถึงเก้าปีแล้วอันที่จริงยามไร้มารดาอุ้มชูดูแล คุณหนูรองจะต้องถูกโยกย้ายเข้าไปอยู่ภายใต้ความดูแลและสั่งสอนของฮูหยินใหญ่ ทว่าด้วยชะตาฟ้ากำหนดหรือพระโพธิสัตว์เล็งเห็นแล้วเวทนาก็มิอาจทราบได้ จึงดลจิตดลใจให้ฮูหยินผู้เฒ่าต้องตาเด็กหญิงตัวน้อยอวบอ้วน จนถึงขั้นรับจางเหม่ยอวี้มาเลี้ยงดูด้วยตนเองรองเจ้ากรมพิธีการที่เห็นพ้อง และอยากเอาใจมารดาตัดสินใจอุ้มเด็กน้อยไปส่งถึงเรือนท้ายจวน แบบชนิดที่ไม่หันมามองสีหน้าบูดบึ้งของฮูหยินใหญ่สักนิดเดียวหลังจากฮูหยินใหญ่ให้กำเนิดบุตรชาย ร่างกายของนางก็เริ่มอ่อนแอ จนไม่อาจตั้งครรภ์ได้อีก ทำให้ที่คิดอยากมีบุตรสา

ตอนที่2.2 ผู้บัชชาการทัพจูเซว่เมื่อขบวนแม่ทัพเดินทางมาถึง พวกเขามุ่งหน้าสู่ท้องพระโรง คุกเข่ากล่าวสรรเสริญฮ่องเต้ ท่ามกลางสายตาขุนนางที่ทอดมองมาด้วยความรู้สึกหลากหลายฝ่ายพลเรือนเหยียดหยามต่างดูหมิ่นกันว่า ‘ทหารพวกนี้ ดีแต่ใช้กำลังไม่มีมันสมอง’ ขุนนางสังกัดฝ่ายพลเรือนหยิ่งผยองและจองหองพองขนนัก กดข่มฝ่ายทหารว่าโง่เขลาเบาปัญญา มองแม่ทัพเฉินราวกับเป็นสุนัขบ้าข้างทางที่มีประโยชน์ไว้กัดผู้รุกรานเท่านั้นบ้างก็เบะปากรังเกียจ บ้างก็แค่นเสียงหยัน คลี่ยิ้มแดกดัน หรือแม้กระทั่งไหวไหล่อย่างไม่สนถึงความดีความชอบตรงกันข้ามกับฝ่ายทหาร ขุนนางสวมชุดแดงปักลวดลายพยัคฆ์กลางแผ่นหลังทั้งหลาย ดวงตาลุกวาวราวเปลวเพลิง จิตใจสั่นสะท้านดั่งถูกสายฟ้าฟาดส่วนใหญ่ริษยา ส่วนน้อยศรัทธา นั่นก็เพราะบุรุษหนุ่มที่คุกเข่าเบื้องหน้า นับเป็นอัจฉริยบุคคลที่ร้อยปีจะมีสักคน เฉินชิงซงถือเป็นคนฉลาดหลักแหลม อีกทั้งยังมีความเก่งกล้า วาจาคมคาย เป็นคนเคร่งครัดในกฎและระเบียบวินัย ทั้งยังมีไหวพริบปฏิภาณดีเลิศอย่างมิอาจหาจุดด้อยพบคิดดูเอาเถิด เหล่าองค์ชายของฮ่องเต้ยังไม่อาจเทียบเคียงแม่ทัพหนุ่มแห่งสกุลเฉินได้แม้เพียงเสี้ยวขุนนางฝ

ตอนที่3.2 เผือกร้อนจางหลันร้องโหยหวนน้ำตาร่วงพรู เสียงร้องไห้แหลมเล็กกรีดร้องทำลายความสงบในเรือนท้ายจวนเสียสิ้น พี่สาวตัวร้ายสะอึกสะอื้นจนตัวสั่นสะท้าน พร่ำพูดไม่เป็นประโยค ข้างกายยังมีอนุหลินตาบวมเป่งเป็นลูกท้อ มองก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก สองแม่ลูกที่คอยหาเรื่องจางเหม่ยอวี้ วันนี้กลับไม่สนใจนาง เหตุการณ์เหล่านี้ยิ่งเพิ่มความใคร่รู้ในใจของคุณหนูรองเป็นเท่าทวี“ท่านย่า เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ” จางเหม่ยอวี้นั่งลงข้างกายท่านย่า ยื่นมือกอบกุมมือเหี่ยวย่นตามวัยเบาๆ ราวกับหวงแหนเป็นที่สุดฮูหยินผู้เฒ่ามองหลานสาวคนโปรด แล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนเล่าเรื่องเผือกร้อนที่ตกใส่ศีรษะคุณหนูสี่จางหลัน แล้วพอท่านย่าเล่าจบอนุหลินก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้นไหว“ท่านแม่เจ้าคะ ให้หลันเอ๋อร์แต่งกับแม่ทัพป่าเถื่อนไม่ได้นะเจ้าคะ”ใบหน้านางเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาอย่างน่าสงสาร“หรือไม่พวกเราแต่งตั้งสาวใช้ขึ้นมาเป็นคุณหนู แล้วแต่งออกไปก็ได้นี่เจ้าคะ ทำไมต้องให้หลันเอ๋อร์ไปตกระกำลำบากด้วย”เมื่อจางเหม่ยอวี้ได้ฟังคำตัดพ้อของอนุหลิน จึงเข้าใจได้ทันทีว่า มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้ตอนนางยังอยู่ข้างนอก ได้ยินว่

ตอนที่4.2ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินจางเหม่ยอวี้ตื่นนอนแต่เช้าตรู่ วันนี้มีแขกคนสำคัญมาเยือนถึงจวน ‘ฮูหยินผู้เฒ่า มารดาของปั๋วเฉิน’ มาเยี่ยมหรือกิจใดล้วนไม่ได้ระบุชัดเจนการส่งสามหนังสือนั้น ปกติเป็นหน้าที่แม่สื่อจัดการ เหตุใดประมุขเรือนหลังจวนเฉินจึงออกหน้ากระทำเอง หญิงสาวรู้สึกได้ถึงเค้าลางไม่ดี ชวนเสียวสันหลังวาบอย่างไรพิกลเมื่อคืนท่านย่าเล่าเนื้อหาใจความการประชุมหารือระหว่างญาติทุกสายของตระกูลหมดสิ้น ทุกคนล้วนกังวลกับการมาเยือนของฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉินยิ่งนักไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะซ่อนแผนการใดไว้ หากมาเพื่อข่มบารมี ตระกูลจางคงไม่ยี่หร่าแยแส อย่างไรพวกเขาก็เป็นชนชั้นขุนนางขั้นรองมิได้โดดเด่นหรือทรงอำนาจ ไม่กลัวเสียเกียรติ ไม่กลัวการถูกหยามหมิ่นดูแคลน“คุณหนูหน้าซีด ป่วยหรือเจ้าคะ” จื่อผิงสาวใช้คนสนิทสังเกตคุณหนูรอง ท่าทางครุ่นคิดหนักจนสองคิ้วเรียวขมวดมุ่น ทอดถอนใจเป็นระยะๆ จึงรีบซักถามจางเหม่ยอวี้มิได้ตอบคำถามสาวใช้คนโปรด นางเลือกสั่นศีรษะเบาๆ อย่างไม่รู้จะบรรยายลางสังหรณ์ที่กระตุ้นเตือนให้ระวังภัยนี้อย่างไรดี“เรือนอนุหลินไม่มีความเคลื่อนไหวเลยหรือ แปลกเกินไปจริงๆ”“น่าแปลกเหมือนอย่างที่คุณ

ตอนที่5.2 เจ้าสาวถูกสับเปลี่ยนมามาเฒ่าเดินนำหน้าคุณหนูจางเหม่ยอวี้เข้ามายังห้องโถงรับรอง จากนั้นยอบกายคารวะฮูหยินผู้เฒ่า ผู้เป็นมารดาของปั๋วเฉิน“คุณหนูรองมาแล้วเจ้าค่ะ” นางรายงานด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ปกติที่สุด ไม่เผยตนว่าเมื่อครู่ผ่านการร้องไห้อย่างหนัก แต่สภาพขอบตาแดงก่ำ คงมิอาจเล็ดลอดสายตาเหยี่ยวของแขกคนสำคัญไปได้ฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉิน หรือนามจริง ‘หรูหรั่นเซียง’ เป็นบุตรีซึ่งถือกำเนิดจากฮูหยินเอกในแม่ทัพหรูแห่งค่ายเสวียนอู่ แดนเหนือแคว้นสือจ้าวรากฐานมิใช่สามัญธรรมดา เป็นสตรีที่มีการศึกษา ยึดหลักระเบียบทหาร ปฏิบัติตนอยู่ในกรอบวินัย เคร่งครัดรัดกุม เดินทุกก้าวล้วนไตร่ตรองถ้วนถี่ ไหวพริบดีมันสมองเพชร คุณสมบัติเทียบเปรียบคุณหนูในห้องหอของจวนขุนนางฝ่ายพลเรือนได้สบายบิดาหมั้นหมายนางกับแม่ทัพจูเชว่แห่งแดนใต้ สิบห้าปีต้องระหกระเหินจากบ้านเกิดมาพักอาศัยที่เขตชายแดนความโชคร้ายของเหล่าบรรดาฮูหยินแม่ทัพนายกองคือ การใช้ชีวิตในเมืองทุรกันดาร ไม่เจริญเฟื่องฟู ชาวเมืองแร้นแค้นยากจน รอบด้านมีฝุ่นดินปลิวละล่องราวละอองหมอกควัน แลซ้ายมองขวาเห็นแต่ทหารหาญกล้าเดินขวักไขว่ ทว่าความโชคดีนั้นช่า