All Chapters of วาสนารักดวงใจท่านแม่ทัพ: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่11.2 อุ่นเตียงเคียงหมอนเฉินชิงซงเอาลิ้นแทรกเข้าไปในปากเล็ก สอดชิมความหวานด้านในพร้อมกับดันแก่นกายเข้าด้านในจนสุด น้ำหวานที่หลั่งรดออกมาจากช่องทางดอกไม้ ทำให้การสอดใส่ง่ายดายขึ้น แม้นจะมีหยดเลือดพรหมจรรย์ซึมออกมาเล็กน้อย แต่ก็มิอาจหยุดอารมณ์กำหนัดที่โหมกระพือขึ้นมาในเวลานี้ได้แม่ทัพหนุ่มคำรามในลำคอ มือหนาไม่อยู่นิ่ง บีบขยำปทุมถันสองข้างสลับซ้ายขวา ยิ่งภรรยาคนงามแอ่นหน้าอกรับมือตน ชายหนุ่มก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบในขณะเดียวกันช่องทางอ่อนนุ่มก็บีบรัดสิ่งของใหญ่โตที่แทรกเข้ามาในกาย จนสัมผัสถึงความเสียวซ่านมากกว่าเดิม เวลาสิ่งนั้นขยับเข้าออกก็ยิ่งสร้างความรัญจวน ให้แล่นริ้วไปตามเส้นประสาท ปลายเท้าบางจิกเกร็ง มือเล็กขย้ำผ้าปูที่นอน หวังระบายความเสียวซ่าน จางเหม่ยอวี้ถึงกับต้องร้องครวญครางออกมาด้วยเสียงอ่อนระโหยน้ำสีใสไหลยืดยาวเป็นสาย เมื่อริมฝีปากทั้งคู่ห่างออกจากกัน จากนั้นเฉินชิงซงก็ใช้ปากดูดยอดถันสีชมพูอย่างหิวกระหาย และค่อย ๆ ขยับโยกร่างกายเป็นจังหวะช้าก่อนแล้วค่อยเร็วขึ้นอารมณ์กระสันแล่นริ้วไปตามกระดูกสันหลัง แม่ทัพหนุ่มคำรามลั่นขยับสะโพกสอบกระแทกกระทั้นรุนแรง จนคนใต้ร่างครางกระเส่า

ตอนที่12.2 ลุกลามบานปลายจางเหม่ยอวี้น้ำตาเอ่อคลอรู้สึกเหมือนได้รับมหาโชค การได้แม่สามีดีเท่ากับกุมชัยชนะเหนือทุกอย่าง“ลูกลาเจ้าค่ะ” นางยอบกายลงคำนับอีกครา แล้วสับเท้าเดินตามสามีไปด้วยความซาบซึ้งใจ หากปีนี้นางเลือกแต่งเข้าสกุลกัว ไม่รู้ว่าจะต้องตรากตรำเจ็บหัวเข่า เพราะเข้าพิธีคารวะน้ำชาจากญาติฝ่ายสามีนานเท่าไร“ท่านพี่ ขอบคุณเจ้าค่ะ” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะเอ่ยคำนี้ “พวกท่านดีกับข้าเหลือเกิน”“พวกเราล้วนเป็นเหยื่อการเมือง อย่าขอบคุณอันใดพี่เลย”เฉินชิงซงพูดความจริงจากใจ แต่ก็อดหัวใจวูบไหวกับคำกล่าวของฮูหยินตัวน้อยไม่ได้“ต่อจากนี้ฝากน้องหญิงดูแลเรือนหลังจวนเฉินแล้ว” เอ่ยไปก็อดลอบมองใบหน้าเรียวที่บัดนี้ซีดเผือด แต่ก็ยังคงความงามอยู่ไม่ได้ฮูหยินของเขาเป็นสตรีที่มีดวงหน้าผ่องใส ราวหยกขาวเกลี้ยงเกลา ด้วยวัยเพิ่งปักปิ่นหน้าตาน่าเอ็นดูน่าทะนุถนอม รูปร่างเล็กสะโอดสะอง ดวงตากลมโตดำวาวราวกวางน้อย แสดงถึงความปราดเปรียวเฉลียวฉลาด ขนตายาวเป็นแพ คิ้วเรียวดั่งใบหลิว ผิวพรรณนั้นนุ่มนวลลื่นละมุน เผยให้รู้ว่าเจ้าตัวใส่ใจดูแลเป็นอย่างดีจมูกที่เขาเผลอไผลจ้องมอง ช่างจิ้มลิ้มจนอยากขบกัดด้วยความมันเขี้ยว

ตอนที่13.2 มดปลวกรวมตัวเฉินชิงซงกลับมาถึงเรือนนอนก็พลบค่ำแล้ว เขาเดินทอดน่องมุ่งตรงไปยังเตียงนอน ตั้งแต่ฤทธิ์สุราราคะหมดไป รู้สึกเรี่ยวแรงหดหายตามไปด้วย ความง่วงงันเข้าครอบงำอย่างรวดเร็ว“ท่านปั๋ว” อาหู่ที่ยืนหน้าห้องนอนยอบกายคารวะ“ฮูหยินเล่า อยู่ไหน” เฉินชิงซงถามเสียงเนือย พร้อมปิดปากหาวหวอด ๆ หนึ่งครั้งจนน้ำตาเล็ด“พักผ่อนตั้งแต่บ่าย ตอนนี้ยังไม่ตื่นเจ้าค่ะ” อาหู่ก้มหน้าลงอย่างเหนียมอาย พลางหวนคิดถึงเรื่องเมื่อวานแล้วหัวใจชวนสยิว เจ้าบ่าวเจ้าสาวกระหวัดเกี่ยวเป็นร่างเดียวกันอยู่ค่อนคืน กว่าฤทธิ์สุราราคะจะทุเลา“วันนี้เวรยามเจ้ารึ”เฉินชิงซงทบทวนความจำ สินเดิมของฮูหยินมีบ่าวไพร่ติดตามมาด้วยจำนวนหนึ่ง และสองสาวใช้ที่เขาพบหน้าเมื่อวานคงเป็นคนสนิท เช่นนั้นก็เหมือนกับเป็นคนใต้บัญชาของเขาไปด้วย“เจ้าค่ะ” อาหู่ก้มหน้ารับคำ ไม่กล้าสบตาท่านแม่ทัพหนุ่มผู้หล่อเหลา นางหวั่นในใจกลัวจะหลงรักประมุขในจวน เหมือนในนิยายประโลมโลกที่ตนนั้นชอบอ่านนักหนา“รบกวนเจ้าแล้ว” ผู้เป็นนายกล่าวสั้น ๆ แล้วก้าวเท้าข้ามธรณีประตูเข้าด้านในห้องนอน มิได้แทะโลมสาวใช้ใบหน้าอ่อนเยาว์แลดูงดงามแต่อันใด แม้เขาจะมีสิทธิ์เต็

ตอนที่14.2 มดปลวกรวมตัว(2)ฉางทิงกับบ่าวฉกรรจ์อีกสามคนฉุดกระชากลากถูคนร้ายไปตามระเบียงไม่คิดไว้ไมตรีทะนุถนอมอันใด ฟู่หว่ากรีดร้องจนสุดเสียงก็ไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วยฮูหยินผู้เฒ่ายืนทอดสายตามองฟู่หว่า เด็กสาวที่นางเลี้ยงดูมากับมือทว่ากลับหลงเดินทางผิดถูกคนเลวหลอกใช้“ท่านแม่ อากาศเย็นแล้ว กลับเข้าห้องเถอะเจ้าค่ะ” จางเหม่ยอวี้ปั้นหน้าแย้มยิ้มระรื่น ทำเป็นมองไม่เห็นแม่สามีที่กำลังตรอมตรม“อือ รบกวนเจ้าแล้ว” หรูหรั่นเซียงถอนหายใจ ล้วงผ้าเช็ดหน้าซับหยดน้ำตา แล้วให้ลูกสะใภ้ประคองเข้าห้องนอน“แม่ขอโทษนะที่ตัดวาสนาของเจ้ากับคุณชายกัว”“อย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว” จางเหม่ยอวี้สั่นศีรษะพร้อมกับส่งยิ้มให้กับแม่สามีอย่างจริงใจ “ลูกรู้สึกว่าตนเองนั้นช่างโชคดีนัก ที่วันนั้นท่านแม่เลือกให้ลูกมาเป็นสะใภ้”“ไม่เคืองจริงหรือ” แม่สามีเย้าลูกสะใภ้ โดยที่มีจินหรงมามาอมยิ้มปลื้มปริ่มเดิมตามหลัง“ความจริงครั้งแรกก็รู้สึกโกรธเคืองไม่น้อยเจ้าค่ะ เพราะลูกฝึกฝนจรรยาฮูหยินเรือนหลังจวนขุนนางฝ่ายบุ๋นอย่างลำบากมานาน” ลูกสะใภ้หัวเราะเบาๆ อย่างเหนียมอายแม่สามีพยักหน้าเล็กน้อยอย่างเข้าอกเข้าใจ จรรยาสตรี

บทส่งท้าย บทสรุปของคำว่าครอบครัว(1)“นี่ข้าวของของข้า เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงโยกย้ายมันโดยพลการ!”ภายในจวนปั๋วเฉินเกิดความวุ่นวายขึ้น เสียงแว้ด ๆ ที่ดังอยู่ผู้เดียวจะเป็นใครได้ หากไม่ใช่น้องสาวของรองแม่ทัพเผิงชิ่นหลิงถลึงตามองจางเหม่ยอวี้ ดวงตาวาววับแทบลุกเป็นไฟ นางจะไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟได้อย่างไร จู่ ๆ ภรรยาของแม่ทัพที่เพิ่งตบแต่งได้ไม่นานก็ทำท่าวางอำนาจ ฉวยโอกาสตอนนางออกไปเที่ยวใช้ทาสมาเก็บข้าวของในเรือนรับรองใส่หีบ“เพราะข้าเป็นฮูหยินของจวนเฉินอย่างไรเล่า เจ้าเล่า! มีสิทธิ์อันใดอาศัยที่นี่ กาฝากรึ” จางเหม่ยอวี้ตอกกลับได้อย่างแสบทรวง “อีกประการข้าถามท่านพี่กับท่านแม่แล้ว พวกเขาไม่ได้เต็มใจต้อนรับเจ้า เพียงแต่ยังเกรงใจท่านรองแม่ทัพเผิงเท่านั้น”“นี่เจ้า!” เผิงชิ่นหลิงกรีดร้องด้วยความเดือดดาล นางชี้นิ้วใส่เฉินเย๋ปั๋วฟูเหรินอย่างไร้มารยาทยิ่งจางเหม่ยอวี้ที่ดำรงตำแหน่งภรรยาของจวนแม่ทัพไม่มีท่าทีโกรธเกรี้ยว นอกเสียจากเหยียดยิ้มชั่วร้ายให้กับท่าทางของสตรีที่ทำตัวไม่ต่างกับหนูสกปรกตัวหนึ่ง“ท่านรองแม่ทัพเคลื่อนกำลังพลกลับจูเชว่ตั้งแต่ราชโองการออกมาแล้ว เจ้ายังหน้าด้านอยู่จวนเฉินอีกรึ”“เจ้