บทที่ 15สุขทุกข์ร่วมแบ่งเบา

บทที่ 15สุขทุกข์ร่วมแบ่งเบา

เฉินชิงซงเห็นภรรยามีท่าทีไม่สบายใจมาหลายวันแล้ว อีกทั้งหลายครั้งนางก็เหมือนจะเหม่อลอย เวลาเขาสนทนาด้วยบางทีก็ตอบช้าไปกว่าทุกครั้งคล้ายมีเรื่องครุ่นกังวล

“น้องหญิง เจ้ากังวลเรื่องใดหรือ เหตุใดพักนี้เจ้าจึงเหม่อลอยพิกล”

แม่ทัพหนุ่มเอ่ยถามออกมาด้วยความห่วงใย ฝ่ายผู้เป็นภรรยา

ทำสีหน้าไม่ถูก ที่ผ่านมานางถูกสอนสั่งให้เอาใจใส่สามี เมื่ออีกฝ่ายพูดออกมาเช่นนี้จึงรู้สึกไม่สบายใจ กังวลไปว่าตนเองบกพร่องในหน้าที่

ฮูหยินของเขาหรือไม่

“ขออภัยเจ้าค่ะท่านพี่”

“ไม่มีเรื่องใดต้องขอโทษ เจ้าไม่สบายใจ พี่ควรช่วยเจ้าแบ่งเบา

มีอะไรก็ว่ามาเถิด เราสองคนเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ”

เขาเว้นคำพลางมองลึกเข้าไปในดวงตาที่หม่นแสงของภรรยา ฉวยจับมือเล็กไว้มั่น แม้แต่งงานกันได้ไม่นาน แต่เขาก็เอื้ออาทรในตัวของ

จางเหม่ยอวี้อย่างยิ่ง จึงไม่ต้องการเห็นนางมีเรื่องหม่นหมองในใจ

“จำไว้...ไม่มีเรื่องใดที่บอกกล่าวพี่ไม่ได้”

แววตาของสามีที่ทอดมองมาอ่อนโยนยิ่งนัก หญิงสาวเห็นแล้วก็รู้สึกซาบซึ้งในใจ เฉินชิงซงอาจเป็นคนเย็นชาพูดน้อย แต่แท้จริงกลับใส่ใจ

ทุกเรื่องของนาง ขนาดเขาออกไปตรวจค่ายทหารทุกวัน และเจอนางไม่

กี่ชั่วยามในแต่ละวัน ก็ยังใส่ใจรู้ว่าภรรยามีท่าทีกังวล

ด้วยเหตุนี้จางเหม่ยอวี้จึงไม่คิดที่จะปิดบังเรื่องที่นางกังวลอยู่อีกต่อไป

“คือข้ามีเรื่องกังวลเจ้าค่ะ ทั้งหมดมันเริ่มต้นจากการจากไปอย่างเป็นปริศนาของท่านแม่ในตอนที่ข้ายังไม่รู้ความ”

หลังสิ้นประโยคนั้น จางเหม่ยอวี้ก็เริ่มเล่าเรื่องมารดาของนางให้ฟัง แม้ว่าที่ผ่านมาทุกคนในจวนสกุลจางต่างก็ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้ แต่อดีตคนสนิทของมารดาเคยเล่าให้ฟัง ก่อนที่จะขอย้ายกลับไปดูแลมารดาที่แก่ชราแล้วที่บ้านเกิดว่า การตายของฮูหยินสามสกุลตู้นั้นไม่ธรรมดา

มารดาของนางตายไป เพราะถูกคนสารเลววางยาพิษหมาย

เข่นฆ่าให้ตาย หากแต่ไม่มีหลักฐานสาวถึงตัวผู้ใด สุดท้ายเรื่องราวต่าง ๆ

ก็เหมือนจะค่อย ๆ เงียบลงไปตามกาลเวลา

ทว่าในยามที่นางเติบใหญ่มากพอจนตบแต่งเข้าจวนสกุลเฉินแล้ว หญิงสาวจึงคิดที่จะอาศัยโอกาสนี้สืบหาความจริงในเรื่องของมารดา ทว่าตอนนี้มีราชโองการออกมาให้สามีของนางสามารถกลับไปรักษาการที่ชายแดนได้ ดังนั้นจึงเริ่มวิตกว่าคงไม่อาจสืบหาความจริงเรื่องนี้ได้อย่างที่ตั้งใจเอาไว้

“ที่แท้เรื่องที่เจ้ากังวลก็คือเรื่องนี้นี่เอง”

“เจ้าค่ะ เดิมทีข้าคาดหวังว่าเมื่อออกเรือนแล้วก็จะหาวิธีสืบจากภายนอก เพราะคงไม่มีใครคาดคิดว่าข้าจะใส่ใจเรื่องนี้อีกเมื่อแต่งออกไปแล้ว แต่ดูเหมือนความตั้งใจของข้าจะเกิดขึ้นไม่ได้เสียแล้ว”

จางเหม่ยอวี้เข้าใจดีว่า นางเป็นสตรีที่แต่งงานแล้ว หากสามีไปอยู่ที่ใด นางย่อมต้องติดตามไปดูแล

“การแต่งงานของเราไม่ใช่เรื่องที่จะทำให้เจ้าผิดหวังไปเสียทุกอย่างหรอกนะ พี่จะช่วยสืบให้เจ้าเอง”

“ตอนนี้ท่านพี่มีบรรดาศักดิ์ขั้นปั๋ว หากยื่นมือมาสนใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ จะไม่เป็นการเสียงานหรือเจ้าคะ” ผู้เป็นภรรยาเอ่ยออกมาอย่างห่วงใย ด้วยกลัวว่าเรื่องของนาง อาจจะทำให้งานของสามีเกิดปัญหาได้

“เรื่องของภรรยาจะถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยของสามีได้อย่างไร”

แม่ทัพหนุ่มดึงมือของภรรยาตัวน้อยมาแนบแก้มตน พลางถูไถใบหน้าของเขากับอุ้งมืออุ่น ๆ อย่างที่ไม่เคยทำกับใคร

สตรีตรงหน้าช่างเอาใจใส่ และคิดแทนเขามากมาย เขาจะไม่รักและทะนุถนอมนางได้หรือ

“ท่านพี่...”

“ไม่ต้องห่วง กองทัพจูเชว่ใช่จะมีฝีมือเฉพาะเรื่องสู้รบ เรื่องการ

สืบหาข่าว คนของพี่ก็ถนัดเหมือนกัน อีกไม่นานได้เรื่องคืบหน้าแน่นอน

น้องหญิงวางใจได้เลย”

“ท่านพี่...ข้าไม่รู้ว่าจะตอบแทนท่านได้อย่างไร ท่านดีกับข้าเสมอ

จริง ๆ” หญิงสาวยิ้มออกมาทั้งน้ำตา รู้สึกดีใจเหลือเกินที่ได้แต่งงานกับ

เฉินชิงซง บุรุษผู้นี้ไม่เพียงมีความสามารถ ซ้ำยังมีลูกน้องฝีมือดีมากมาย

อีกทั้งยังเอาใจใส่นางอย่างที่สุด บุรุษที่มีความเป็นผู้นำสูงและเป็นสามีที่อ่อนโยนเช่นนี้ มาตรว่าอีกหลายร้อยปี ต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่ ก็ไม่แน่ว่าจะมีวาสนาได้พานพบอีกหรือไม่

“ขอเพียงได้เห็นเจ้ายิ้มเช่นนี้ทุกวัน ก็คือของขวัญที่ดียิ่งแล้ว”

เขายิ้มให้ภรรยา พลางใช้นิ้วชี้ปาดน้ำตาที่คลออยู่ของคนตรงหน้า พร้อมกับเอ่ยเย้าแหย่ “แต่เอาแค่รอยยิ้มเท่านั้นนะ น้ำตาไม่เอา”

“ท่านพี่ละก็...” บรรยากาศเศร้าซึ้งเมื่อครู่ถูกปรับเปลี่ยนโดยพลัน มือเล็กตีที่ท่อนแขนของสามีอย่างขวยเขิน แต่แล้วนางก็กลับมาจริงจัง

อีกครา เมื่อถูกถามถึงเรื่องที่คิดจะตามสืบ

“ว่าแต่น้องหญิงสงสัยใครบ้างหรือไม่”

“ก็มีอยู่นะเจ้าคะ”

“ใคร”

“จือลิ่ว คนสนิทของอนุหลินเจ้าค่ะ แต่ว่านางได้ตายจากไป หลังจากที่ท่านแม่ตายได้ไม่กี่วัน ดังนั้นเรื่องราวทุกอย่างในจวนจึงถูกปิดเงียบ ไม่มีวี่แววว่าจะหาตัวคนร้ายได้”

“หากมีเหตุการณ์เกิดขึ้น ทุกอย่างย่อมมีสิ่งหลงเหลือ ไม่เป็นพยานวัตถุก็ต้องมีผู้รู้เห็น น้องหญิงวางใจ พี่จะส่งคนตามสืบเรื่องนี้ให้เจ้าเอง แต่อาจต้องใช้เวลาสักหน่อย”

“ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ ที่ผ่านมาข้าก็เฝ้ารอที่จะสืบเรื่องการตายของ

ท่านแม่มานานแล้ว วันนี้ท่านพี่อาสารับผิดชอบ ข้าย่อมวางใจได้แล้ว”

“ขอบคุณเจ้ามาก”

“ข้าสิเจ้าคะ ต้องขอบคุณท่านพี่ หากไม่มีท่านมาช่วย ข้าก็คง...”

“เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว สุขหรือทุกข์ พี่ยินดีร่วมแบ่งปันกับเจ้า ฮูหยินสามเป็นมารดาเจ้า พี่ย่อมต้องกตัญญูกับนางด้วย วางใจเถอะ

พี่ต้องมีคำตอบในเรื่องนี้ให้เจ้าโดยเร็วแน่”

จางเหม่ยอวี้พยักหน้ารับ แม่ทัพเฉินชิงซงรับปากด้วยตนเองเช่นนี้ น้ำหนักของคำกล่าวย่อมไม่ธรรมดา นางจึงเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยมว่าสิ่งที่ตนเฝ้ารออยู่คงใกล้ประสบความสำเร็จ

หลังจากรับปากฮูหยินของตนไป ชายหนุ่มก็มีคำสั่งลับให้คน

สืบหาความจริงเรื่องของฮูหยินสามทันที กองทัพจูเชว่ฝีมือเก่งกาจเป็นที่เลื่องลือ ทุกอย่างที่จางเหม่ยอวี้ต้องการจึงแทบไม่ต้องใช้เวลารอคอย

นางอยู่ในจวนดูแลสามีตามหน้าที่ฮูหยินที่ดีเพียงสองเดือนก็มีข่าวคืบหน้าแล้ว

หญิงสาวได้รับข่าวจากสามีของตนว่า จือลิ่ว คนสนิทของอนุหลินตายไปแล้วก็จริง แต่สตรีนางนั้นยังมีน้องสาวอยู่คนหนึ่งนามว่าจือหมิ่น

ทว่าหลังจากที่พี่สาวอย่างจือลิ่วตายลง ผู้เป็นน้องสาวก็รีบเร่งเดินทางออกจากเมืองหลวง และตอนนี้ก็ไปอาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆ แถบชายแดน ซึ่งก็โชคดียิ่งนักที่อยู่ภายใต้การดูแลของแม่ทัพเฉินชิงซงพอดี

“คราวนี้เจ้าคงสามารถติดตามพี่ไปได้อย่างไร้กังวลแล้วสินะ”

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยความมุ่งมั่น หนทางเข้าใกล้ความจริง

เริ่มปรากฏ นางแทบรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหวแล้ว ต่อให้ไม่ทราบว่าน้องสาวของจือลิ่วจะทราบเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อนบ้างหรือไม่ แต่มันก็เป็นเบาะแสเดียวที่หาได้ตอนนี้ จางเหม่ยอวี้จึงมีความคาดหวังว่า จะได้เรื่องได้ราวอะไรกลับมาบ้าง