ตอนที่ 14.1 มดปลวกรวมตัว (2)

ตอนที่ 14.1 มดปลวกรวมตัว (2)

เป็นไปตามที่สามีบอกก่อนหน้ายามซื่อ[1] บ่าวฉางทิงปรากฏกายขึ้นพร้อมมหาราชครูกัว จางเหม่ยอวี้รู้สึกลำบากใจยิ่ง แต่ต้องปั้นหน้าแย้มยิ้มต้อนรับในฐานะฮูหยินเจ้าบ้าน

“ท่านราชครูสบายดีนะเจ้าคะ” นางยอบกายแล้วรวบรวมความกล้าเปล่งเสียงถาม

“อืม! สบายดี” น้ำเสียงมหาราชครูกัวเคร่งขรึมเป็นพิเศษ คล้ายพยายามแสดงถึงความห่างเหิน นับเป็นการให้เกียรติแม่ทัพปั๋วเฉิน

“ตามที่เฉินเย๋ปั๋วฟูเหรินทราบ บุตรชายข้าน้อยอาการสาหัสร่อแร่ วันนี้เลยมาขอให้ท่านแม่ทัพปั๋วเฉินช่วยสืบหาตัวคนร้าย” ราชครูกัวมีทีท่าสงบเยือกเย็นก็จริง ทว่าสีหน้ากลับเจือความเศร้าสลดหดหู่

บุตรชายของเขาแม้ฟื้นขึ้น แต่ก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าสมองจะเฉลียวฉลาดเหมือนเดิมหรือไม่ ทุกตัวยาย่อมมีข้อดีและข้อเสียทั้งนั้น

จางเหม่ยอวี้ได้ฟังมหาราชครูกัวตอบคำถามตนเช่นนั้นแล้ว หัวใจนางพลันดิ่งวูบกะทันหัน รู้สึกหดหู่จนไม่อาจเก็บซ่อนอาการได้มิด

เฉินชิงซงเห็นสีหน้าฮูหยินของตนเจื่อนลงก็รู้สึกไม่ค่อยดี ถึงเขาจะไม่พอใจที่นางให้ความสำคัญกับอดีตคนรัก ทว่าเรื่องนี้พอเข้าใจได้ เพราะอาการของคุณชายกัวนั้นนับว่าสาหัสไม่น้อย แม่ทัพหนุ่มในฐานะสามีจึงสลัดความขุ่นข้องในใจ แล้วยื่นมือหนาไปกุมมือเล็กไว้ พร้อมกับโน้มหน้าลงกระซิบข้างหูนางเสียงแผ่ว

“เจ้าไม่ผิด อย่าได้กังวลไป”

จางเหม่ยอวี้สบประสานตากับสามี แล้วรู้สึกอุ่นซ่านในหัวอก แม่ทัพหนุ่มกางปีกปกป้องนาง และอยู่เคียงข้างเสมอ หญิงสาวจึงมองเขาด้วยความซาบซึ้ง ปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เพื่อบอกแก่คนข้างกายว่านางสบายใจขึ้นบ้างแล้ว

เผิงเสียนจือมองบรรยากาศอึมครึมในห้องรับรองนี้แล้ว พลันรับรู้ได้ถึงแรงกดดันอันท่วมท้นจากมหาราชครูกัวผู้เคร่งเครียด ประสงค์เสาะหาตัวคนร้ายออกมาให้จงได้

รองแม่ทัพหนุ่มอ่านความคิดราชครูเฒ่าออก หากกฎหมายบ้านเมืองพึ่งพาไม่ได้ เขาคงต้องใช้ศาลเตี้ยตัดสินมอบความตาย

“พ่อบ้านพาบ่าวไพร่เรียงหน้าเข้ามา”

เผิงเสียนจือไม่รีรอ ดำเนินการตามสมควรทันที ทางด้านพ่อบ้านจวนเฉินเรียกบ่าวเข้ามาให้ฉางทิงดู ว่าคนไหนยกกาสุรามอบแด่นายน้อยของตน ผ่านไปเรื่อย ๆ เกือบครบแล้ว แต่ฉางทิงกลับส่ายหัว กี่คนก็ไม่ใช่ กระทั่งทหารยามสอยเท้าพรวดพราดเข้ามา

“ท่านแม่ทัพขอรับ เจอศพในสระน้ำขอรับ”

ทุกคนในห้องโถงรับรองมองหน้าสบตากัน

‘ช่างประจวบเหมาะยิ่ง’

มหาราชครูกัวแค่นเสียงหัวเราะเยือกเย็น เผยสีหน้าเศร้าสร้อยออกมาให้เห็น

“คนร้ายคงโดนปิดปากเสียแล้ว”

 “เห็นทีคงถึงทางตัน” ราชครูเฒ่าทอดถอนใจอย่างจนปัญญา กล่าวจบก็ทำท่าลุกขึ้นหมายอำลา ทว่า…

“ช้าก่อนท่านมหาราชครู อย่าเพิ่งด่วนสรุป” เฉินชิงซงรั้งอีกฝ่ายไว้ พลางกล่าวต่อว่า “ท่านไม่ดูแคลนทหารจูเชว่ไปหน่อยหรือ” น้ำเสียงของ

แม่ทัพหนุ่มแฝงความจริงจัง และหมายมั่นอย่างที่ไม่ยอมให้เรื่องร้ายผ่านไปโดยง่าย

“ท่านแม่ทัพปั๋วเฉินหมายความว่า” มหาราชครูเฒ่าย่นหว่างคิ้วสงสัย

“คนร้ายตกหลุมพรางต่างหาก” เฉินชิงซงแสยะยิ้มร้าย

“ข้ากับรองแม่ทัพเผิงคาดการณ์ไว้แล้ว เขาไม่มีวันรอด ผู้บงการย่อมตัดตอนก่อนถูกสาวถึง” ดวงตาคมสีนิลฉายแววเจ้าเล่ห์ “พวกเราเพ่งเล็ง

นางนกต่อดีกว่า”

“ท่านรู้ว่าเป็นใครอย่างนั้นหรือ?” มหาราชครูเฒ่าย้อนถามเสียงเข้ม ผู้ถูกถามผงกศีรษะ

“เชิญตามผู้น้อยมาทางนี้ขอรับ” รองแม่ทัพเผิงผายมือ จากนั้นก็เดินนำทางไปยังเรือนท้ายจวน

ภายในเรือนนอนของฮูหยินผู้เฒ่า จินหรงรีบเข้ามารายงานให้ผู้เป็นนายฟัง

“ตอนนี้ด้านนอกมีแขกมาเจ้าค่ะ”

“ใครรึ?” เผิงชิ่นหลิงที่นั่งอยู่ภายในด้วยเลิกคิ้วถาม สีหน้าของนางมองไม่เห็นความรู้สึกใด ตรงกันข้ามฟู่หว่าสีหน้าค่อย ๆ ซีดลง ส่วนเจ้าของเรือนหลุบตา คล้ายครุ่นคิดไม่มองผู้ใดตรง ๆ

“รีบเชิญเข้ามา” หรูหรั่นเซียงสั่งการ ทั้งยังรีบปั้นสีหน้าให้ระรื่น

มหาราชครูกัวคำนับเจ้าของเรือนเสร็จสรรพก็นั่งเก้าอี้ตามลำดับศักดิ์ เจ้าบ้านนั่งตรงกลางห้อง แขกนั่งริมขวา

“มารบกวนฮูหยินผู้เฒ่า ข้าน้อยลำบากใจยิ่ง”

“ไม่ถือเป็นการรบกวนแต่อย่างใด หากข้าน้อยต้อนรับไม่ดีโปรดอภัย”

เสวนาเหมือนเป็นการเยี่ยมเยียนทั่วไป ทว่าอึดใจต่อมาทหารห้าคนได้นำสิ่งของที่ถือว่าเป็นหลักฐานมัดตัวคนร้ายเข้ามายื่นต่อรองแม่ทัพเผิง

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินถอนใจ เงยหน้ากวักมือเรียกจางเหม่ยอวี้มาหาตน “พาแม่กลับห้องนอนเถอะ ทางนี้ปล่อยเป็นหน้าที่ให้บุรุษจัดการ”

ความรู้สึกในใจหรูหรั่นเซียงพลุ่งพล่าน

“เจ้าก็ไม่ต้องอยู่ซ้ำเติมหรอก”

นางตวัดตาขุ่นใส่จินหรงมามาที่แสร้งยืนโด่เด่ไม่ยอมเดินตามหลัง

“เจ้าเองก็สมควรกลับเรือนรับรองได้แล้ว หรือหากจะดีกว่านี้...กลับจูเชว่ย่อมประเสริฐยิ่ง” รองแม่ทัพเผิงตบไหล่น้องสาวคนเดียวของตนพร้อมเน้นย้ำเสียงเข้มประโยคท้าย

“ข้าน้อยลาท่านมหาราชครู ท่านพี่ชิงซงเจ้าค่ะ”

เผิงชิ่นหลิงคล้ายไม่ได้ยินคำพูดประโยคหลังของพี่ชาย นางยอบกายคารวะผู้หลักผู้ใหญ่ แล้วสาวเท้าเดินหน้าก่อนออกไปอดไม่ได้ที่จะปรายตาเยาะหยันมองสตรีที่นั่งตัวสั่นงันงกบนพื้นไม้อันเย็นเยียบ

“สมน้ำหน้า โง่เขลาเอง” เผิงชิ่นหลิงด่าทอหนึ่งคำรบแล้วเชิดหน้าจากไป

เผิงเสียนจือสิ้นไร้คำพูด มองตามหลังน้องสาวด้วยแววตาอยากกระชากวิญญาณให้หลุดจากร่าง

กี่ปีแล้วที่น้องสาวตามเจ้านายของเขาต้อย ๆ ผลลัพธ์เป็นอย่างไร ขนาดหน้าเขายังไม่ชายตาแล หากเป็นผู้อื่นคงถอดใจหันเหมองหาคนที่เหมาะสม สมรสอยู่เคียงข้างกันไปจนวันตาย ช่างน่าเสียดายเวลาที่น้องสาวของตนเสียไปโดยเปล่าประโยชน์เสียจริง

บานประตูห้องรับรองเรือนท้ายจวนเฉินถูกทหารยามเลื่อนปิดสนิทไม่ให้เสียงไต่สวนภายในเล็ดลอดออกไปภายนอก มหาราชครูกัวถือกระดาษห่อยาปลุกกำหนัดมายืนตรงหน้า ‘ฟู่หว่า’ แล้วถามเสียงนุ่มนวล สำเนียงสุภาพเรียบร้อยมิได้เกรี้ยวกราด ทั้งที่ไฟคั่งแค้นกำลังลุกโชนเผาไหม้ในใจ

“บอกมาเถอะ ใครมอบห่อยานี้แก่เจ้า”

ฟู่หว่ากลืนน้ำลายเหนียวลงคอดังเอื๊อก เหลือบตามองห่อกระดาษสีขาวแวบหนึ่ง แล้วก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงย สีหน้าหวาดกลัวสุดขีด ร่างสั่นสะท้านอย่างเสียขวัญ เหงื่อกาฬผุดทั่วร่างซึมอาภรณ์ด้านหลังจนเห็นได้ชัดเจน นางแสร้งทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินคำถาม

มหาราชครูกัวเป็นใคร ผู้เลิศล้ำทางวาทศิลป์แค่เกลี้ยกล่อมสตรีนางหนึ่งให้เปิดปากสารภาพมิได้ยากเกินรับมือ

“ข้ารู้ เจ้าทำลงไปเพราะรัก” คำพูดของเขาจี้จุดดำในใจถือว่าได้ผลชะงัดดังคาด “แต่ตอนนี้เจ้าก็น่าจะเล็งเห็นแล้ว ว่าผิดแผนไปไกลยิ่ง”

ผู้เฒ่าชำเลืองมองสีหน้าท่าทางคนร้ายที่เริ่มครุ่นคิดหนัก มุมปากยกยิ้มพึงพอใจ เหล็กเผาไฟร้อนแล้วเขาควรตีขึ้นรูปต่อทันที

“เลยเถิดถึงขั้นฆ่าคนปิดปาก สาวน้อย...ตอนนี้เจ้าไม่เหลือทางรอดแล้ว แต่ถ้าหาก...”

“ชุยกงกงเจ้าค่ะ!” ฟู่หว่าลนลานกล่าว “ชุยกงกงนัดหมายข้าไปดื่มชาที่เหลาอวิ๋นเชียน บอกหากข้าทำสำเร็จ ทะ…ท่านแม่ทัพย่อมหันกลับมาสนใจข้า”

นางหันหน้ามองแม่ทัพหนุ่มในดวงใจ

“ข้าทำไปเพราะรักท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ”

 แต่ดูเหมือนคำว่ารักของฟู่หว่าไร้ค่ายิ่งนัก เฉินชิงซงไม่แม้แต่จะชายตามองนางเลยสักนิด

“เป็นฮ่องเต้ที่ใส่ใจขุนนางดีจริงๆ” เฉินชิงซงเค้นเสียงเอ่ยลอดไรฟัน ไม่รู้ว่าแม่ทัพหนุ่มต้องตกใจเรื่องไหนก่อน ฟู่หว่าร่วมมือกับชุยกงกงวางยาคุณชายกัวเพื่อทำเรื่องฉาวโฉ่ กับเรื่องที่ฮ่องเต้สอดแนมเรือนหลังขุนนางทุกสกุล

มหาราชครูกัวตกตะลึงกับคำสารภาพไม่ต่างจากแม่ทัพเฉิน ฮ่องเต้เพ่งเล็งเล่นงานสกุลเฉิน โดยใช้บุตรชายของเขากับบุตรสาวรองเจ้ากรมจางเป็นเครื่องมือ ช่างใจเหี้ยมเหลือเกิน เพื่อผลประโยชน์ส่วนตนถึงกับดึงสกุลขุนนางที่ไม่เกี่ยวข้องมาพัวพันด้วยอย่างเลือดเย็น

“ทางวังหลวง ข้าขันอาสาสั่งสอนคนผู้นั้นเอง” ผู้เฒ่ากัวกล่าวด้วยสีหน้าดุดัน “ส่วนนาง...”

“ข้ายกให้ แล้วแต่ท่านราชครูจะจัดการ” เฉินชิงซงตอบทันทีอย่างไม่รีรอ

“ท่านแม่ทัพไม่ได้นะเจ้าคะ ข้าคือภรรยาของท่านนะเจ้าคะ!”

ไม่มีเสียงตอบกลับจากท่านแม่ทัพ นอกจากเสียงร้องโวยวายไม่ยินยอมของผู้กระทำความผิด

“ไม่นะ! ข้าไม่ไป ปล่อยข้า!!”

[1] ช่วงเวลา 09.00 - 10.59 น.