ตอนที่ 13.1 มดปลวกรวมตัว

ตอนที่ 13.1 มดปลวกรวมตัว

เฉินชิงซงตบไหล่พ่อบ้านเฒ่า แล้วเอ่ยปลอบใจอยู่สองสามประโยค ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าพบมหาราชครูกัวร่วมสองชั่วยาม หารือปรึกษาทั้งชักจูงหว่านล้อมให้ราชครูเฒ่ามองเห็นตัวปัญหาใหญ่ ว่าในขณะนี้มีทรราช

ที่ไม่เห็นขุนนางใดอยู่ในสายตา

เพื่อคงอำนาจราชวงศ์ของพระองค์ไว้ ถึงคราไม่พอใจก็ประหาร ใครขวางก็ฆ่าทิ้ง ซึ่งเคราะห์กรรมของคุณชายกัวก็รวมอยู่ในเรื่องราวอันโสมม

นี้ด้วย

“ท่านคิดว่าความภักดี จะทำให้คนผู้นั้นซาบซึ้งหรือ...ไม่มีทาง”

เฉินชิงซงเอือมระอากับการปกครองแบบไร้นิติธรรม แต่ไม่มีใครกล้าทำอะไร ได้แต่ก้มหน้าดูความไม่อยุติธรรม

“ข้าขอถามท่านมหาราชครู หากท่านอยากฟ้องร้อง ท้ายสุดจะเป็นอย่างไรรู้หรือไม่”

น้ำเสียงเขาราบเรียบเยือกเย็น สมกับเป็นแม่ทัพที่ไม่สะท้านทุกการศึก

“ถ้าเฒ่าจันทราไม่ละเว้น คุณชายกัวคงได้สิ้นใจ ข้าได้สืบสาวดูแล้วเรื่องนี้เกี่ยวพันกับวังหลวง หากครานี้บุตรชายท่านจบชีวิตลงจริง ท่านมหาราชครูจะได้รับพระราชทานฐานันดรศักดิ์ แล้วต่อจากนั้นเล่า ท่านคิดได้หรือไม่ ว่าชีวิตท่านจะราบรื่น หรือเต็มไปด้วยความหวาดระแวง”

เฉินชิงซงมิได้คิดข่มขู่ให้อีกฝ่ายกลัว เขาเพียงแค่ต้องการทำให้

ตาสว่างกันเสียมากกว่า

“คนเช่นเขา…ไม่เคยตั้งใจมอบของรางวัลด้วยเนื้อแท้หรอก ท่านเองก็คงจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ดี”

แววตาแม่ทัพหนุ่มเจือรอยยิ้มก็จริง แต่แววตาเช่นนั้นกลับมีกลิ่นอายชวนเสียวสันหลัง ผู้ใดมองเป็นต้องสะพรึงกลัว

แม่ทัพกองทัพจูเชว่เฉินชิงซงทิ้งท้ายคำพูดไว้ให้มหาราชครูกัวได้ครุ่นคิด ถ้าสือจ้าวฮ่องเต้จริงใจให้เกียรติ คงไม่เอาชีวิตบุตรชายคนเดียวของมหาราชครูมาเป็นหมากบนกระดานอำนาจเพื่อทำลายสกุลเฉิน และดูท่าทางแล้วราชครูเฒ่าสกุลกัวจะคล้อยตามเสียด้วย

คำว่าฮ่องเต้กับขุนนางแตกต่างกัน ถึงขุนนางจะมีอำนาจล้นฟ้า แต่อย่างไรก็ยังมีคำนำหน้าว่าขุนนาง แต่ฮ่องเต้คือกษัตริย์ ก้อนหินก้อนกรวด รวมถึงอากาศที่ใช้หายใจยึดถือเป็นของพระองค์ ฮ่องเต้จึงมองขุนนางเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่ง

หากประชาชนหันเหสนใจ และสรรเสริญขุนนางคนไหน ฮ่องเต้ก็สามารถเสกปั้นความผิดให้พร้อมทำร้ายขุนนางภักดีทันที สือจ้าวฮ่องเต้เป็นเช่นนี้ แล้วจะจงรักภักดีไปทำไมกัน

เมื่อหมดธุระที่ต้องหารือกับสกุลกัวแล้ว เฉินชิงซงที่ยังคงอยู่ในคราบการปลอมตัวจึงไม่ยอมให้เสียเวลาเปล่า

เขากับลูกน้องตระเวนตรวจตราค่ายทหารจูเชว่ ที่ตั้งกระโจมอยู่นอกกำแพงเมืองหลวง เหตุเพราะสือจ้าวฮ่องเต้อ้างว่าค่ายทหารหลวงอาณาเขตคับแคบ ไม่เพียงพอต้อนรับทหารแดนใต้

แต่แท้จริงแล้วกลับหวาดกลัวว่าทหารจูเชว่จะลุกขึ้นมาก่อกบฏมากกว่า

แม่ทัพหนุ่มทำธุระเสร็จสิ้นไปสองสามเรื่อง พอเหลือเวลาจึงเลือกนั่งจิบน้ำชาที่เหลาอวิ๋นเชียน เงี่ยหูฟังข่าวลือจากปากชาวบ้านเสียหน่อยว่าช่วงนี้เกิดกระแสน้ำเชี่ยวไหลไปยังทางทิศใดกัน

“เจ้ารู้หรือไม่ ขุนนางเซียนเว่ยสกุลสุยจะแต่งอนุเข้าประตูข้าง”

สตรีวัยกลางคนนางหนึ่ง แต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหราผ้าไหมราคาแพงลิบเอ่ยด้วยใบหน้าสอดรู้สอดเห็น

“แก่ใกล้ลงโลงแล้ว ยังไม่ปลงสังขารอีกหรือ” สหายร่วมโต๊ะเป็นสตรีในอาภรณ์ผ้าไหมสีน้ำเงิน มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นฮูหยินเอกขุนนางใหญ่ “แล้วเป็นคุณหนูจวนใด”

ประโยคหลังนางป้องปากกระซิบ ดวงตาเรียวรี หางตาเชิดขึ้นเล็กน้อยทอประกายระยิบระยับสนใจใคร่รู้

“คุณหนูใหญ่สกุลจาง”

เฉินชิงซงได้ยินแล้ววงคิ้วขมวดมุ่น หันหน้าสบประสานตากับเผิงเสียนจือคล้ายตั้งคำถาม

‘นี่มิใช่นามพี่สาวภรรยาของเขาหรือ’

เผิงเสียนจือพยักหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบว่าใช่...ไม่ผิดเลย

“คุณหนูใหญ่สกุลจางเป็นบุตรีที่ถือกำเนิดจากอนุภรรยา แท้จริงท่านแม่ทัพจะได้สมรสกับนาง ทว่า...” เผิงเสียนจือลูบหน้าผาก ถอนใจก่อนเอ่ย “ทว่ามารดาของนางกลับ...”

“นางทำอะไรอย่างนั้นหรือ” เฉินชิงซงดวงตาเจิดจ้า ขณะซักไซ้ ท่าทางกลุ้มอกกลุ้มใจของลูกน้องยิ่งเพิ่มความฉงนสงสัย

“เห็นว่ามารดาของนางแอบลักลอบออกจากจวน แล้วมาขอเข้าพบ

ฮูหยินผู้เฒ่า พร้อมกับแฉลำดับศักดิ์ของสกุลจาง นางชี้จุดบอดให้เห็นว่าสกุลจางจัดการไม่เหมาะสม บุตรีของนางศักดิ์ต่ำต้อย ย่อมไม่คู่ควรกับ

ท่านแม่ทัพ”

ดวงตารองแม่ทัพเป็นประกายลุกโชนทันทีหลังเล่าจบ เผิงเสียนจือไม่ชอบสตรีปลิ้นปล้อน จึงพานชิงชังคุณหนูผู้นี้ไปโดยปริยาย เมื่อเฉินชิงซงได้ฟังเช่นนั้น เขายิ่งรู้สึกสงสารและเห็นใจฮูหยินของตนเองไม่น้อย

“ตามที่ท่านแม่ทัพรู้ก่อนหน้านี้ ฮูหยินคบหาอยู่กับคุณชายกัว มีแผนสมรสตบแต่งหลังสอบเคอจวี่ปีหน้าขอรับ” พูดพลางถอนใจยาวเหยียด

เฉินชิงซงยกถ้วยชาขึ้นจิบอึกหนึ่งอย่างแช่มช้า แววตาเยียบเย็นมีความสลดปรากฏขึ้นเล็กน้อย

“ที่แท้ข้าก็ไปแย่งวาสนาของผู้อื่นหรือ” เสียงแม่ทัพใหญ่พลันแผ่วลงราวกับคอหอยตีบ

“หากวันนั้นข้ายอมนั่งลง รับฟังท่านแม่แล้วพินิจให้ถ้วนถี่ บางทีเรื่องเมื่อวานคงไม่เกิดขึ้น” เฉินชินซงรู้สึกผิดไม่น้อยที่เขาเป็นสาเหตุทำให้นางต้องมาพบกับเรื่องแบบนี้

“ไม่ใช่ความผิดของท่านแม่ทัพหรอกขอรับ” รองแม่ทัพเผิงพูดขึ้น “ความจริงอนุนางนั้นกล่าวถูกต้องแล้ว ตระกูลจางต้องให้เกียรติฐานันดรพระราชทานของท่านด้วย มิใช่ให้บุตรีจากอนุภรรยาแต่งเป็นเฉินเย๋ปั๋ว

ฟูเหริน”

หากกล่าวตามหลักการสกุลจางย่อมกระทำผิดเต็ม ๆ แต่ถ้ามองด้วยมโนธรรม สกุลเฉินก็ผิดที่ตัดด้ายแดงคู่รัก

เฉินชิงซงเห็นพ้องแบบกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย ทว่าพอทบทวนตามลูกน้องกล่าวหัวใจก็กระเพื่อมไหวระลอกแล้วระลอกเล่ายากจะสงบ

“นางเสียสละเพื่อครอบครัว เช่นนั้นข้าต้องดีกับนางให้มาก ๆ”

ชายหนุ่มพึมพำเพียงลำพัง นึกเวทนาต่อฮูหยินที่ร่วมเรียงเคียงหมอนกันไม่น้อย ที่นางต้องมาเผชิญชะตากรรมซึ่งยากจะหนีพ้น โดยเฉพาะเคราะห์กรรมที่นางเพิ่งได้รับไปเมื่อคืน แม้มันจะหอมหวานสำหรับเขา แต่นางเล่า จะรู้สึกยินดีกับสามีที่ไม่ตั้งใจรับคนนี้หรือ