บทส่งท้าย บทสรุปของคำว่าครอบครัว(1)

บทส่งท้าย บทสรุปของคำว่าครอบครัว(1)

“นี่ข้าวของของข้า เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงโยกย้ายมันโดยพลการ!”

ภายในจวนปั๋วเฉินเกิดความวุ่นวายขึ้น เสียงแว้ด ๆ ที่ดังอยู่ผู้เดียวจะเป็นใครได้ หากไม่ใช่น้องสาวของรองแม่ทัพ

เผิงชิ่นหลิงถลึงตามองจางเหม่ยอวี้ ดวงตาวาววับแทบลุกเป็นไฟ นางจะไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟได้อย่างไร จู่ ๆ ภรรยาของแม่ทัพที่เพิ่งตบแต่งได้ไม่นานก็ทำท่าวางอำนาจ ฉวยโอกาสตอนนางออกไปเที่ยวใช้ทาสมาเก็บข้าวของในเรือนรับรองใส่หีบ

“เพราะข้าเป็นฮูหยินของจวนเฉินอย่างไรเล่า เจ้าเล่า! มีสิทธิ์อันใดอาศัยที่นี่ กาฝากรึ” จางเหม่ยอวี้ตอกกลับได้อย่างแสบทรวง “อีกประการข้าถามท่านพี่กับท่านแม่แล้ว พวกเขาไม่ได้เต็มใจต้อนรับเจ้า เพียงแต่ยังเกรงใจท่านรองแม่ทัพเผิงเท่านั้น”

“นี่เจ้า!” เผิงชิ่นหลิงกรีดร้องด้วยความเดือดดาล นางชี้นิ้วใส่

เฉินเย๋ปั๋วฟูเหรินอย่างไร้มารยาทยิ่ง

จางเหม่ยอวี้ที่ดำรงตำแหน่งภรรยาของจวนแม่ทัพไม่มีท่าทีโกรธเกรี้ยว นอกเสียจากเหยียดยิ้มชั่วร้ายให้กับท่าทางของสตรีที่ทำตัวไม่ต่างกับหนูสกปรกตัวหนึ่ง

“ท่านรองแม่ทัพเคลื่อนกำลังพลกลับจูเชว่ตั้งแต่ราชโองการออกมาแล้ว เจ้ายังหน้าด้านอยู่จวนเฉินอีกรึ”

“เจ้า!!” เผิงชิ่นหลิงสะบัดฝ่ามือ เพื่อหมายตบหน้าฮูหยินเจ้าของเรือน ทว่าผู้ที่รับฝ่ามือกลับเป็นจื่อผิง และจังหวะตกตะลึงนั้นเอง นางกลับเป็นฝ่ายถูกตบจนหน้าหัน

“จางเหม่ยอวี้ เจ้ากล้าตบข้ารึ!!”

“ทำไมจะไม่กล้าเล่า เจ้าเป็นใคร ข้าเป็นใครลืมไปแล้วหรือ อีกอย่างเจ้ากล้าตบสาวใช้ของข้าก่อน ดังนั้นข้าตบเจ้าบ้างจะเป็นอะไรไป”

จางเหม่ยอวี้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าจะกลับจูเชว่ดี ๆ หรือไม่”

เผิงชิ่นหลิงโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเดือดดาล เล็บจิกลึกลงกลางฝ่ามือจนได้เลือด แผดเสียงเกรี้ยวกราด

“ข้าไม่กลับจูเชว่ ท่านพี่ชิงซงอยู่ที่นี่ ข้าก็จะอยู่ที่นี่”

นางหน้าด้านหน้าทน ใช้ลูกล่อลูกชนทุกรูปแบบมานานหลายปี ไฉนจะยอมเสียเปล่า เพียงเพราะฮูหยินพระราชทานด้วยเล่า

“เหอะ! เจ้าพูดเองนะ” จางเหม่ยอวี้เค้นเสียงหัวเราะ ก่อนจะเดินจากไป “จื่อผิงอย่าลืมใส่ยาด้วย”

“เจ้าค่ะฮูหยิน

“เหอะ คิดว่าคนอย่างเจ้าจะไล่ข้าได้งั้นรึ” เผิงชิ่นหลิงยิ้มเยาะให้กับอีกฝ่าย เมื่อครู่แม้นจะรู้สึกเจ็บใจที่ถูกอีกฝ่ายตบจนเสียท่า แต่เท่าที่ดูแล้วจางเหม่ยอวี้คงมีปัญญาทำเพียงเท่านี้ คงคิดหาทางกำจัดนางออกไปไม่ได้หรอก

หญิงสาวเดินไปลากหีบไม้เข้าไปเก็บในเรือนรับรอง ไม่มีบ่าวไพร่คอยรับใช้ เพราะพี่ชายตัวดีนำกลับไปชายแดนจูเชว่หมดสิ้น นางอยู่

เมืองหลวงอย่างกาฝากดังปากที่อีกฝ่ายพ่นน้ำเน่าเหม็นออกมาจริง ๆ

รุ่งเช้าอากาศปลอดโปร่ง ดวงตะวันทอรัศมีจับขอบฟ้าเหมือนทุกวัน ทว่าทำไมวันนี้จวนสกุลเฉินถึงเงียบเหงานัก อีกทั้งบรรยากาศเงียบเชียบชวนให้รู้สึกวังเวงไม่น้อย

เผิงชิ่นหลิงรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีเอาเสียเลย นางล้างหน้าสีฟันโดย

ไม่มีสาวใช้มาคอยปรนนิบัติ ไหนจะต้องสางผมเกล้าผมให้เป็นทรงอีก เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามสายแล้ว ไฉนสำรับอาหารเช้ายังไม่ถูกยกมาส่งอีก หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ราวหนึ่งเค่อ จึงหุนหันลุกขึ้นเดินไปยังโรงครัว

“คอยดูนะ! ข้าจะเล่นงานพวกเจ้าให้หนักเลยเชียว”

นางกัดฟันต่อว่าคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกถึงความผิดปกติ

ไร้เงาสาวใช้ หรือบ่าวชายคอยตัดหญ้าทำสวนเก็บกวาดใบไม้ เหงื่อกาฬผุดทั่วร่าง ดั่งถูกปลวกแทะหัวใจ เหมือนเผิงชิ่นหลิงเดินอยู่บนพรมเข็มแหลม รู้สึกเจ็บปวดทุกย่างก้าว ครั้นถึงโรงครัวหัวใจที่เคยอัดแน่น แต่ไหนแต่ไรพลันดิ่งวูบกะทันหัน

“หายหัวไปไหนกันหมด!” นางกรีดร้องสุดเสียง คุณหนูรองสกุลเผิงถูกทิ้งไว้ในจวนเฉินแห่งเมืองหลวงเพียงลำพัง

“พวกคนเลว!” เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร คนถูกทิ้งก็ก่นด่าสาปแช่ง

ทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งฮูหยินผู้เฒ่า “ข้าจะกลับจูเชว่ได้อย่างไร ข้าไม่มีเบี้ยสักกะอีแปะเดียว”

เผิงชิ่นหลิงเพิ่งรู้สึกตัวก็ครานี้ ว่าการพ่ายแพ้หมดรูปมันเป็นอย่างไรก่อนหน้านี้พี่ชายเกลี้ยกล่อมนางให้กลับแดนใต้ด้วยกัน แต่เป็นตัวหญิงสาวที่ยืนกรานหัวเด็ดตีนขาดไม่ขอห่างกายแม่ทัพปั๋วเฉิน แค่ได้อยู่ใกล้ ๆ เขตรั้วเดียวกันก็พอใจ

พี่ชายยื่นคำขาดอีกรอบ ถ้ายังดื้อด้านไร้ยางอาย สกุลเผิงจะตัดนางออกจากสายสกุล ยามนั้นหญิงสาวไม่สนหน้าไหนทั้งสิ้น ซ้ำยังตะคอกใส่พี่ชายแรง ๆ

‘ไสหัวไป!’

นางทำตัวน่ารังเกียจ จนสุดท้ายพี่ชายก็เอือมระอาและต้องเดินหนี  มิหนำซ้ำเขายังไม่เหลือเบี้ยให้นางใช้เลยด้วย

“จบกัน ข้าจะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี ฮึก! ฮือออ!”

          การปรับเปลี่ยนถิ่นที่อยู่ใหม่ของจางเหม่ยอวี้ ทำให้หญิงสาวต้องปรับตัวให้คุ้นชินกับอะไรหลายอย่าง ทว่าโชคดีที่นางมีทั้งแม่สามีที่เอาใจใส่ และสามีคอยดูแลประคบประหงมไม่ห่าง ทำให้การย้ายจวนมายังชายแดนไม่นับว่ายากลำบาก อีกทั้งจวนของแม่ทัพหนุ่มที่เมืองเมี่ยวหลันแห่งนี้ก็นับว่ากว้างขวางไม่ต่างจากจวนสกุลเฉินที่ได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้

ทุกวันจางเหม่ยอวี้มีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยของจวน ตลอดจนจัดการเรื่องบ่าวไพร่ให้ทำงานที่ตนรับผิดชอบให้ดี ตกบ่ายก็ไปดูแลแม่สามี บ้างก็ไปเดินหมาก พูดคุยเป็นเพื่อนคลายเหงา จนบัดนี้แทบจะเรียกว่านางกลายเป็นลูกสะใภ้คนโปรดของฮูหยินผู้เฒ่าเฉินไปแล้ว

พอตกเย็น สามีที่ไปอยู่ค่ายทหารเพื่อฝึกหนักทั้งวันก็จะกลับมาด้วยท่าทีอ่อนล้า จางเหม่ยอวี้จึงรีบมาดูแลเขาอย่างเอาอกเอาใจ ทั้งบีบนวดและช่วยอาบน้ำให้อย่างรู้งาน จนตอนนี้ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว ช่องว่างในใจของคนทั้งคู่ที่แต่แรกก็รู้สึกประหม่าอยู่บ้าง

เมื่อต้องอยู่ด้วยกันก็ค่อย ๆ ลดน้อยถอยลงจนกลายเป็นความคุ้นเคยที่หากไม่ได้นอนกอดกันบนเตียงคืนใดก็จะพานอนไม่หลับกันทั้งคู่

ในระหว่างที่กำลังปรนนิบัติสามีเตรียมตัวเข้านอน เฉินชิงซงก็เอ่ยบอกกับภรรยาของตนเรื่องหนึ่ง ซึ่งเรื่องนี้จางเหม่ยอวี้แทบลืมไปแล้วว่าได้ฝากฝังกับสามีของตนเอาไว้ เพราะตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่นางก็มัวแต่ยุ่งเรื่องจัดการความเป็นระเบียบเรียบร้อยในเรือนหลังสกุลเฉิน จึงหลงลืมที่จะถามถึงเช่นกัน

“คนของพี่รายงานว่าเจอตัวน้องสาวของจือลิ่วแล้วนะ ตอนนี้พี่ให้คนพาตัวไปอยู่ในกองบัญชาการ พรุ่งนี้เจ้าไปพบนางกับพี่ดีหรือไม่”

“ข้าไปได้หรือเจ้าคะ”

แม้จะดีใจที่มีเรื่องราวคืบหน้า แต่จางเหม่ยอวี้ก็ยังคำนึงถึงความเหมาะสม กองบัญชาการของกองทัพจูเชว่เป็นสถานที่ที่ไม่อนุญาตให้

คนนอกเข้าไปโดยพลการ โดยเฉพาะสตรีด้วยแล้วยิ่งห้ามเข้าเด็ดขาด

“เหตุใดจะไปไม่ได้ เจ้าเป็นฮูหยินของพี่ มีที่ใดบ้างในเขตปกครองของพี่ที่เจ้าไปไม่ได้”

“ท่านพี่...”

“พี่เหน็ดเหนื่อยมาก กว่าจะหาตัวนางพบ ไม่รู้ว่าคืนนี้อวี้เอ๋อร์ของพี่จะมีรางวัลให้หรือไม่”

“ท่านพี่แค่ส่งคนไปไม่ใช่หรือเจ้าคะ” นางพูดออกมาพร้อมกับหลุดขำ ท่าทีของสามีนางตอนนี้ หากบรรดานายทหารในกองทัพมาเห็นเข้าคงขบขันมากกว่าเกรงกลัว

จางเหม่ยอวี้เพิ่งรู้ว่าเฉินชิงซงก็ทำสายตาเหมือนแมวอ้อนขอของกินแบบนี้เป็นกับเขาเหมือนกัน

ว่าไปแล้วสามีของนางก็น่ารักมากจริง ๆ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ใจอ่อนมอบรางวัลให้เขาได้อย่างไร หลังจากคิดได้เช่นนั้น หญิงสาวก็ขยับตัวขึ้นไปหอมแก้มของสามีเบา ๆ ทว่าสุดท้ายกลับเป็นฝ่ายถูกต้อนให้จนมุมเสียเอง

“ทะ...ท่านพี่ไหนว่า ท่านจะขอรางวัลจากข้า” นางยันไหล่กว้างที่กำลังเคลื่อนเข้าหาเอาไว้

“เจ้าแค่โอนอ่อนให้พี่ก็นับว่าเป็นของขวัญชิ้นโตแล้ว ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เองเถอะ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยเท่านั้นก็จับร่างบางกดลงบน