ตอนที่ 12.1ลุกลามบานปลาย

ตอนที่ 12.1ลุกลามบานปลาย

เรือนฮูหยินผู้เฒ่า

“ยามใดแล้วยังไม่โผล่หน้ามาคารวะน้ำชาฮูหยินผู้เฒ่าอีก เห็นหรือไม่เจ้าคะ สตรีสกุลจางไร้จรรยามารยาท” ฟู่หว่าเชิดหน้าทำท่าเย่อหยิ่งจงใจเน้นเสียงทีละคำให้ชัดๆ ทั้งยังแค่นเสียงขึ้นจมูกครั้งหนึ่ง ดวงตาฉายแววเกลียดชังอย่างไม่คิดปิดบัง

จินหรงมามา สาวใช้คนสนิทของฮูหยินผู้เฒ่าถลึงตามองฟู่หว่าอย่างดุดัน เตรียมขึ้นเสียงด่าว่า

“บังอาจ! ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”

นางทนเก็บความโกรธไว้ในใจไม่ไหว หากสายตาสามารถมองทะลุร่างสาวใช้ข้างห้องอวดดีคนนี้ได้ นางคงพรุนเป็นกระชอนไปนานแล้ว

“เจ้าเป็นใคร ฮูหยินเป็นใคร ทั้งวันเอาแต่นินทาว่าร้าย พูดจา

จาบจ้วงผู้สูงศักดิ์ เจ้านับเป็นตัวอะไรกัน”

แต่ละประโยคดังกังวาน จินหรงมามาอึดอัดคับข้องใจมาเนิ่นนานแล้ว ครั้นได้รับอนุญาตจากฮูหยินผู้เฒ่าให้พยายามอบรมสตรีนางนี้ตั้งแต่เมื่อคืนจึงกล้าเอ่ยปากวิจารณ์อย่างเดือดดาล

“มามา!” ฟู่หว่าตกใจสะดุ้งโหยง รู้สึกฟ้าดินพลิกกลับในชั่วขณะ

 จินหรงมามาปกติแล้วจิตใจดีมีเมตตา กิริยาวาจาล้วนนุ่มนวลอยู่ในกรอบมารยาท เงียบขรึมพูดน้อย แม้จะมีข้อเสียเรื่องเข้มงวดไม่มียืดหยุ่นเวลาสั่งสอนจารีตจรรยาบ่าวไพร่หน้าใหม่ ทว่าที่ผ่านมาก็ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวนางมาก่อน หรือว่าที่ผ่านมามามาเฒ่าเสแสร้งแกล้งทำมาตลอด

“ไม่กล่าวเกินไปหรอกหรือ” ฟูหว่าสงบจิตใจที่ร้อนดังไฟไว้ได้ก็สวนกลับทันควัน ไม่รีรอตั้งรับฝ่ายเดียว

“ศิษย์เป็นอย่างไรก็ได้รับการถ่ายทอดมาจากผู้เป็นอาจารย์ทั้งนั้น”

แววตานางแข็งกร้าวไม่คิดกลัวเกรงผู้หลักผู้ใหญ่แต่อย่างใด

จินหรงมามาตกใจกับคำพูดจากปากผู้ที่ตนเคยอบรมสั่งสอน ตอนนี้ถึงกับยืนชะงักทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเลือดทั้งกายไหลเวียนไปรวมกันอยู่ที่ศีรษะในใจกระตุกอย่างแรง คล้ายมีกรงเล็บแมวตะกุยสร้างความเจ็บแสบ

“แต่ศิษย์ลำเลิกอาจารย์นี่! ไม่นับว่าเป็นศิษย์มิใช่หรือ”

ในจังหวะที่จินหรงมามาอ้ำอึ้งตะลึงงัน เผิงชิ่นหลิงที่นั่งละเมียดละไมอยู่กับการจิบน้ำชาหอมกรุ่นก็โพล่งขึ้น ราวกับกำลังชี้นำทางมามาเฒ่าตอกกลับฟู่หว่าให้หน้าหงาย

จินหรงมามาหัวสมองสว่างวาบ สาดแววตาติเตียนชัดเจนจ้องเขม็ง

ฟู่หว่า

“ใช่เจ้าค่ะ คุณหนูเผิง”

ใบหน้านางปรากฏรอยยิ้มคลุมเครือเหมือนซ่อนดาบในรอยยิ้ม ย้อนถามได้อย่างเฉียบคม

“แล้วศิษย์ที่ไม่เคยเคารพอาจารย์ ศิษย์ที่คุกเข่าคารวะน้ำชาแล้ว

แต่ทุกปีไม่เคยแสดงความนับถือตามธรรมเนียม ข้าไม่นับเป็นศิษย์หรอก

เจ้าอย่าได้ทึกทักเอาไปกล่าวที่ใดเล่า ข้าจินหรงไฉนเลยจะมีลูกศิษย์เช่นเจ้าได้” ริมฝีปากของผู้มีฐานะเป็นดั่งอาจารย์เหยียดออกเป็นรอยยิ้มหยัน

ฟู่หว่าพ่นเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ นางสิ้นไร้คำพูดที่จะโต้แย้งอีกฝ่าย รู้สึกเสียหน้าครั้งใหญ่ ครั้นจะขอร้องฮูหยินผู้เฒ่าให้เข้าข้างก็ดูจะไม่เหมาะสม เพราะมีนางมารร้ายเผิงชิ่นหลิงนั่งอยู่ด้วย จึงมิอาจแสดงกิริยาเหลวไหล จนถูกอีกฝ่ายนำไปหัวเราะเยาะทีหลัง

ฟู่หว่ากัดฟันแน่น ก้มหน้าลงอย่างเคียดแค้น นั่งอยู่บนพื้นไม้เงียบ ๆ กล้ำกลืนความเจ็บช้ำน้ำใจเอาไว้ในใจ

บทสนทนาเมื่อครู่ ฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินมันทั้งหมด หลังไตร่ตรองในใจอย่างถี่ถ้วนแล้ว พึงตระหนักได้ว่าเป็นเพราะนางที่คอยให้ท้ายจนฟูหว่า

คิดกำเริบเสิบสานหลงลืมกำพืด แม้แต่อาจารย์นางยังไม่เกรงกลัว

 ฮูหยินผู้เฒ่าเลือกนั่งเอนบนตั่งตัวยาว หลับเปลือกตาคล้ายหลับพักผ่อนรอการมาถึงของลูกสะใภ้ คาดไม่ถึงว่าจะได้เปิดหูเปิดตามากมายเพียงนี้

ฟู่หว่าหยิ่งทระนงร้ายกาจ แต่เผิงชิ่นหลิงนิสัยใจคอล้ำลึกยากเกินจะหยั่ง ทั้งยังอ่านความคิดผู้อื่นได้ฉกาจยิ่งนัก มิเท่ากับนางเลี้ยงงูเห่าไว้ข้างกายมาตลอดหรอกหรือ

ในระหว่างที่กำลังหมกมุ่นครุ่นคิดอย่างหนัก จินหรงมามาก็เอื้อมมือมาสะกิดต้นแขนเรียว

“ฮูหยินกับท่านแม่ทัพมาถึงแล้วเจ้าค่ะ”

หรูหรั่นเซียงลืมตาขึ้น พลางแสร้งปิดปากหาวหวอด ๆ สองครั้ง

ก่อนจะสั่งการด้วยน้ำเสียงสงบแช่มช้า ไม่มีเจือแววโทสะใด ๆ

“เตรียมเบาะ”

เผิงชิ่นหลิงหางตากระตุกโดยพลัน ย้อนนึกถึงกาลผ่านมาเพียงชั่วครู่ แต่ไหนแต่ไรมาฮูหยินผู้เฒ่านิสัยละเอียดลออเคร่งครัด ขนาดนางเองอีกฝ่ายยังปฏิบัติเหมือนกับแขกมิใช่เอ็นดูเหมือนลูกหลาน

ทว่าเมื่อครู่กลับสั่งยกเบาะนุ่มไว้รองเข่าบุตรชายกับสะใภ้ยามทำพิธีคารวะน้ำชา ช่างยากจะเชื่อจริง ๆ

คุณหนูเผิงคิดในใจอย่างกระวนกระวาย

‘หรือนางจะชอบลูกสะใภ้คนนี้ ไม่ได้การเสียแล้ว’

หญิงสาวเหลือบตามองฮูหยินพระราชทานด้วยหัวใจราวกับถูกมีดคว้าน

ทว่าเมื่อทุกสายตาหันมองคู่ข่าวใหม่ปลามัน พลันตกตะลึงตาค้างเป็นแถบ ท่านแม่ทัพที่บัดนี้มีหน้าตาเหนื่อยล้าสาหัส ประคองร่างของฮูหยินที่ใบหน้าซีดเผือดไม่ต่างกันเดินย่างเข้ามาอย่างช้า ๆ

จินหรงมามาถึงกับอ้าปากตาค้าง เมื่อเห็นลำคอระหงของฮูหยินมีแต่รอยสีกุหลาบแดงเต็มไปหมด นิ่งงันครู่เดียวก็ถูกนายหญิงเฒ่าสะกิด มามาเฒ่าร้องอ้อคำหนึ่งแล้วสั่งการ

“ยกน้ำชา” คล้ายต้องการเร่งรัดพิธีให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว

“น้องหญิง ทนเอาหน่อย” เฉินชิงซงโน้มกายกระซิบข้างหู เสียงนั้นอ่อนโยนยากหาสิ่งใดเปรียบปาน

ตั้งแต่ตื่นจากนิทรา แล้วเห็นสภาพสะบักสะบอมของจางเหม่ยอวี้ ความรู้สึกผิดพลันท่วมท้น นึกเกลียดชังตนเองที่ไม่ออมแรงยั้งมือเลย

ยิ่งเห็นหยดเลือดพรหมจรรย์เปรอะเปื้อนบนผ้าปูที่นอน ยิ่งสะท้อนใจ แม้นางจะตื่นลืมตาบอกกล่าวไม่ถือสา เพราะอย่างไรวันหนึ่งก็ต้องร่วมหอ แต่ในใจของแม่ทัพหนุ่มกลับยิ่งขมเฝื่อนมากกว่าเดิม ไยบุตรสาวของสกุลจางถึงรู้ความถึงเพียงนี้

“ข้าทนไหวเจ้าค่ะ ท่านพี่” จางเหม่ยอวี้พอมีภาพจำเรื่องดีงามเมื่อค่ำคืน พลันขวยเขินสามีจนเบี่ยงหน้าหลบตลอด

แววตาหลงใหลเคลิบเคลิ้ม คล้ายอยากกลืนกินนางทั้งตัวกระจ่างชัดในห้วงความจำ ร่างกายกำยำลีลาดุเดือดและเผ็ดร้อน มิอาจทำให้

จางเหม่ยอวี้ลบเลือนออกจากหัวสมองไปได้ พวงแก้มใสร้อนผ่าวราวกับถูกไฟลนเวลาคิดถึงเรื่องสัปดน

“ท่านแม่” เฉินชิงซงกระวนกระวายใจยิ่งนักอยากขอร้องมารดาให้ช่วยลดขั้นตอนพิธีการ ทว่ายังไม่ทันเอ่ยคำใดออกมา จินหรงมามาก็ยัดถ้วยน้ำชาใส่มือเขากับฮูหยินเสียแล้ว พร้อมป่าวร้องเสียงดัง

“คำนับแม่สามี”

จางเหม่ยอวี้มึนงง เพราะไม่เหมือนขั้นตอนที่ตนร่ำเรียนมา แต่ในเมื่อมามาเฒ่าประกาศก็มิอาจไม่กระทำตาม

“ขอให้พวกเจ้าทั้งสอง ถือไม้ยอดทองกระบองยอดเพชร มีหลานให้แม่อุ้มในเร็ววัน” หรูหรั่นเซียงรับถ้วยน้ำชาพร้อมกันทั้งสองมือจากบุตรชายกับลูกสะใภ้แล้วกระดกดื่มราวกระหายอยาก “เสร็จแล้ว พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ”

เฉินชิงซงหัวสมองขาวโพลนไปชั่วอึดใจ ก่อนจะรีบคำนับมารดาแล้วประคองฮูหยินของตนขึ้นมา

“กลับเรือนเรากันเถอะ”