Lahat ng Kabanata ng อุปถัมภ์รักเมียเด็ก: Kabanata 11 - Kabanata 20

เมสันยอมปล่อยไพลินให้ลงจากรถหลังเธอเริ่มคลายความตื่นกลัวจากการกระทำของเขาเพราะคิดว่าไม่ควรรุกเธอไปมากกว่านี้ เขาอยากให้เธอได้เรียนรู้เขาในหลาย ๆ มุมเหมือนกับที่เขาอยากจะลองค้นหาเธอเช่นกัน ชายหนุ่มยอมรับว่าเพื่อนของน้องสาวคนนี้ถูกใจเขาไม่น้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเป็นสาววัยแรกแย้มหรือเป็นเพราะใบหน้าหวานที่มีเครื่องหน้าลงตัวและท่าทีสงบเสงี่ยมเจียมตัวของเธอที่เขาไม่เคยเจอจากผู้หญิงอื่นกันแน่ ที่ทำให้คนอย่างเขาอยากค้นหาหากจะเทียบกับคู่ควงของเขาที่ผ่านมาแล้วไพลินคือผู้หญิงที่อายุน้อยที่สุดที่เขาคิดอยากสานสัมพันธ์ เมสันมีกฎว่าเขาจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงวัยแตกเนื้อสาวหมาด ๆ หรือสาววัยมหาลัยเพราะรู้สึกว่าเป็นวัยที่ยังไม่มีวุฒิภาวะพอที่จะเข้าใจในความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดแต่เมื่อเจอกับเพื่อนของน้องสาวที่มาจากประเทศไทยคนนี้กลับทำให้เขาอยากลองแหกกฎที่รักษามานานโดยยังไม่ได้คิดว่าความสัมพันธ์จะสั้นหรือยาวแค่ไหน เพียงแต่ตอนนี้เขารู้สึกถูกชะตาและถูกใจอยากจะเอามาไว้ใกล้ตัวแบบไม่ให้ห่างตาก็เท่านั้น สิ่งเดียวที่มั่นใจตอนนี้ก็คือผู้หญิงคนนี้คือข้อยกเว้นทุกกฎที่เขาเคยมีหลังจากรถที่บ้านเดวาลอฟเคลื่อนตัวห่าง

“พอดีเป็นเพื่อนใหม่ที่พึ่งรู้จักวันนี้ ในคลาสก็มีการแลกเบอร์กันเผื่อว่าต้องติดต่อกันเรื่องเรียน ลินก็เลยแลกกับเพื่อน ๆ ไปหลายคน ขอโทษนะคะถ้าหากว่าทำให้คุณไม่พอใจ” “พึ่งไปเรียนวันแรกฉันนึกไม่ออกว่ามีเรื่องเรียนที่สำคัญอะไรที่ต้องโทรมาทั้งที่พึ่งเลิกคลาส” หญิงสาวไม่ตอบ เพราะก็ไม่รู้ถึงเหตุผลที่ไรอันโทรมาทั้งที่พึ่งเลิกคลาสอย่างที่เมสันว่าไพลินรู้สึกว่าเค้กตรงหน้าที่ดูจะอร่อยในตอนแรกกร่อยไปทันทีทั้งที่ยังไม่ได้ชิมเพราะอารมณ์ของผู้อุปถัมภ์ที่ตึงจนเธอรู้สึกได้เมสันไม่ได้โกรธหญิงสาวเพียงแต่เขาหงุดหงิดตัวเองที่กำลังกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลควบคุมอารมณ์ไม่ได้ยามเมื่อมีชายอื่นเข้ามาพัวพันในชีวิตไพลิน ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะตีกรอบไม่ให้เธอคุยกับผู้ชายอื่นไพลินเรียนมหาลัยและมหาลัยก็ไม่ได้มีแต่ผู้หญิงเรียน เธอยังต้องมีสังคม..เมสันเตือนตัวเองใจใน“ถ้าคุณไม่พอใจเดี๋ยวลินจะนั่งลบเบอร์ของเพื่อน ๆ ในวันนี้ออกให้หมดเหลือแต่เบอร์ของคุณกับไมร่าเหมือนเดิมค่ะ”“ไม่เป็นไร…เธอยังต้องมีสังคม ฉันเป็นแค่ผู้ให้ทุนเรียน ไม่ใช่เจ้าชีวิตเธอ” เธอรู้ว่าเขาไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ห้ามและบังคับให

“ฉันบอกให้เธอพูด!!!” เมื่อเธอยังคงเงียบเขาจึงตะคอกอีกครั้งอย่างหมดความอดทน“ไม่มีค่ะ” เสียงสั่นเครือตอบโดยไมมองหน้าเมสันกำหมัดแน่นยับยั้งอารมณ์ไม่ให้ตัวเองต้องเผลอเสียงดังหรือตะคอกใส่หญิงสาวอีก ตอนนี้เธอกำลังกลัวเขา เมสันพยายามบอกตัวเองว่าการใช้อารมณ์ไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก แต่กลับจะทำให้ทุกอย่างดูแย่ลง ชายหนุ่มพยายามควบคุมอารมณ์ให้เย็นลงแล้วดึงร่างบางเข้ามากอด ทันทีที่ได้รับไออุ่นจากเขาไพลินก็ถึงกับปล่อยโฮออกมา มือหนายกขึ้นลูบศีรษะทุยอย่างเบามือ เขาปล่อยให้เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนพอใจโดยไม่สนคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนสูทราคาแพงของตัวเองแม้แต่น้อย“ไม่พอใจฉันเรื่องที่ไมร่าพูดหรือไง” อารมณ์ที่เริ่มควบคุมได้ทำให้น้ำเสียงดูอ่อนลง หญิงสาวยังคงเงียบแม้จะคลายจากอาการสะอื้นบ้างแล้ว เมสันค่อย ๆ ดันเธอออกห่างเพื่อจะได้มองหญิงสาวให้ถนัดตา ดวงตาที่แดงก่ำผสมไปด้วยความเศร้าหมองนั้นทำให้ชายหนุ่มแทบอยากจะชกหน้าตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องร้องไห้“ลินไม่เป็นไรแล้ว คุณปล่อยลินก่อนเถอะค่ะ” เธอดันตัวเขาให้ออกห่างและพยายามให้ตัวเองหลุดออกจากการโอบรัดนั้น“คนโกหกต้องโดนอะไรรู้ใช่มั้ย” เมสันไม่ปล่อยและตีหน้าขร

ไพลินลืมตาขึ้นมาช้า ๆ หลังจากเพลิงรักจบลงเธอก็หลับใหลด้วยความอ่อนเพลียไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ หญิงสาวตั้งท่าจะขยับให้ตัวเองหลุดพ้นจากการโอบรัดของคนที่กอดเธอไว้ แต่พอจะพลิกกายอ้อมแขนที่รัดเธอไว้ก็รัดแน่นขึ้นไปอีก“จะไปไหน” เสียงเบาแต่หนักแน่นเอ่ยทั้งที่เจ้าของเสียงยังไม่ลืมตา“คุณกลับห้องเถอะค่ะ อีกไม่นานก็จะเช้าแล้วเดี๋ยวมีใครเห็น”“ชั้นนี้ทั้งชั้นนอกจากฉันกับไมร่าและเธอ คนอื่นไม่มีสิทธิ์เข้ามาย่างกรายถ้าไม่ได้รับอนุญาต”“แต่ไมร่าจะรู้ถ้าคุณยังไม่ออกไปตอนนี้”“เธอกำลังไล่ผัวตัวเองอยู่นะ” ไพลินหน้าแดงกับสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองกับเธอ“ถ้าไมร่ารู้ว่าลินทำตัวแบบนี้ไมร่าจะต้องผิดหวังในตัวลิน” ความกังวลเริ่มฉายชัดบนใบหน้ากลัวว่าเพื่อนจะรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้น“เป็นเมียฉันมันน่าผิดหวังตรงไหน” เปลือกตาที่ปิดสนิทลืมขึ้นมาทันทีแล้วถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง“ผิดที่หนูไม่มีอะไรคู่ควรพอที่จะอยู่ข้างคุณยังไงคะ” เสียงที่แผ่วเบาบอกอย่างเศร้า ๆเมสันขยับกายลุกนั่งเมื่อได้ยินสิ่งที่ไพลินพูดออกมา แววตาเครียดขรึมมองหญิงสาวอย่างนิ่งงันพร้อมกับกรามหนาที่บดเข้าหากันแน่นเพื่อสกัดกลั้นอารมณ์ขุ่นมัวในสิ่งที่ได้ยิน

เมสันพาหญิงสาวเดินเข้าร้านเพชรชื่อดังอันดับต้น ๆ ของอเมริกา เมื่อเดินเข้ามาในร้านก็มีพนักงานสาวรีบเข้ามาทักทายต้อนรับชายหนุ่มราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของร้านก็ไม่ปาน“สวัสดีมิสเตอร์เดวาลอฟ...ทางเรารู้สึกยินดีอย่างมากที่คุณให้เกียรติมาถึงที่นี่วันนี้”“งานที่ผมสั่งทำเรียบร้อยหรือยัง” เมสันเดินตามพนักงานคนเดิมไปยังบริเวณรับรองลูกค้าโดยมีไพลินเดินตามชายหนุ่มไปติด ๆ“เรียบร้อยค่ะรบกวนคุณรอสักครู่นะคะเดี๋ยวทางเราจะเอาของมาให้ดูค่ะ” เมื่อพนักงานสาวเดินห่างออกไปเมสันก็หันมาทางไพลินที่นั่งตัวลีบมองไปทั่วร้านอยู่ข้างเขา“เดินดูได้นะอยากได้ชิ้นไหนก็เลือกเอา”“อย่าเลยค่ะ…ของมีราคาแบบนี้ไม่เหมาะกับลินหรอกค่ะ มันแพงเกินไป” เธอส่ายหน้าปฏิเสธพนักงานของร้านเดินถือกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินทั้งกล่องเล็กกล่องใหญ่จำนวนสามกล่องเข้ามาหาแล้ววางตรงหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะหยิบกล่องกำมะหยี่รูปหัวใจขึ้นมาแล้วเปิดออกสร้อยคอทองคำขาวพร้อมจี้ไพลินล้อมเพชรขนาดกะทัดรัดดีไซน์ทันสมัยที่เมสันสั่งทำขึ้นมาถูกยื่นมาตรงหน้าหญิงสาว ไพลินมองเครื่องประดับในกล่องหรูสลับกับมองหน้าชายหนุ่มสีหน้าแสดงออกถึงความสงสัย…แต่ไม่มีคำตอบใด ๆ จากเขานอ