ตอนที่ 19 หลงเมียเด็ก

หลังจากถูกจับให้อาบน้ำและทานยาพักผ่อนไพลินก็รู้สึกดีขึ้น อาการหนักอึ้งที่หัวและความเจ็บปวดกลางร่างกายเริ่มทุเลาลงไปมาก หญิงสาวค่อย ๆ ขยับตัวและลืมตาขึ้นมามองเพดานที่ขาวโพลนแล้วทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมารวมถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตนเอง

“เป็นยังไงบ้างรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือเปล่า” แสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องเมื่อม่านหนาถูกเลื่อนให้ออกจากกันบ่งบอกให้เห็นบรรยากาศภายนอกห้องนอนที่สว่างจ้า เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นเรียกเธอให้รีบหันไปมอง

“คุณเมสัน” เธอเรียกชื่อเขาแผ่วเบา

ร่างสูงก้าวเข้ามานั่งลงบนเตียงกับหญิงสาวแล้วยกมือขึ้นอังที่หน้าผาก

“ยังเจ็บอยู่ไหม” น้ำเสียงอ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้งถามขึ้นมาในขณะที่สายตามองไปยังกลางกายสาวเหมือนจะสื่อให้รู้ว่าเขาหมายถึงสิ่งใด

ไพลินก้มหน้าส่ายหัวเป็นคำตอบ…แก้มแดงขึ้นทันทีเมื่อรู้ความหมายของเขา

“คุณไม่ไปทำงานเหรอคะ ทำไมถึงมาอยู่ในห้องนี้”

“ที่นี่บ้านฉัน…และห้องนี้เมื่อคืนฉันก็อยู่เกือบทั้งคืนทำไมตอนนี้ฉันจะอยู่อีกไม่ได้”

“แต่ถ้าหากมีใคร….”

“เลิกกังวลว่าใครจะมารู้มาเห็นสักที ห่วงตัวเองก่อนเถอะจะลุกจากเตียงยังแทบไม่ไหว” ชายหนุ่มเอ็ดเบา ๆ ไม่ชอบใจทุกครั้งที่หญิงสาวแสดงท่าทางกังวลเหมือนกลัวใครจะรู้เรื่องระหว่างเธอกับเขา

“ลินไม่ได้เป็นอะไรแล้ว” สายตาคมกริบมองไปที่ภรรยาหมาด ๆ แววตาคู่นั้นเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ของเช็คให้แน่ใจหน่อยว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว” หญิงสาวสงสัยกับคำพูดนั้นแต่ไม่ทันที่จะถามอะไรออกไป กลีบปากนุ่มที่เย็นเฉียบของเธอก็ถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหยักหนา เรียวลิ้นสากสอดแทรกเข้าไปทักทายหยอกเย้าภายในอย่างช่ำชอง

ไพลินที่พึ่งฟื้นจากพิษไข้และไม่ทันได้ตั้งตัวกับรสสัมผัสนั้นเมื่อถูกจู่โจมก็เนื้อตัวอ่อนยวบ ความรู้สึกซาบซ่านหวานล้ำกลับมาเล่นงานเธออีกครั้งเมื่อเขาสัมผัสเธอ โลกทั้งโลกคล้ายจะหยุดหมุนเมื่อชายหนุ่มค่อย ๆ ละเลียดควานหาความหอมหวานจากภายใน

เมสันสำรวจทุกซอกทุกมุมในปากเล็กอย่างอ้อยอิ่งทำหญิงสาวแทบขาดใจจนต้องยกมือคว้าบ่าเขาแล้วจับไว้มั่นเพื่อเป็นที่ยึดเกาะ

เมื่อจูบจนพอใจแล้วชายหนุ่มจึงถอนริมฝีปากออก..ดึงร่างบางเข้ามาซบตรงอกแล้วกอดเธอไว้แน่นพยายามข่มใจอย่างที่สุดไม่ให้เกินเลยไปมากกว่านี้เพราะรู้ดีว่าเธอยังเจ็บ

“เธอกำลังทำให้ฉันเสียผู้เสียคนนะรู้หรือเปล่า” เขาพึมพำเบา ๆ

ไพลินหน้าแดงเพราะเธอเองก็ชอบสัมผัสจากเขาทั้งที่คอยย้ำตวเองตลอดเวลาว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้ แต่ทุกครั้งที่เขาต้องการหาความสุขจากร่างกายเธอ…เธอก็ไม่เคยทัดทาน…ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่ควรทำ

        --------------------------------------------

หลังจากที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันในค่ำคืนงานวันเกิดของไพลินก็ยิ่งทำให้เมสันหลงใหลเธอหนักขึ้น จากที่คอยดูแลห่าง ๆ กลับกลายเป็นเหมือนตามติดทุกฝีก้าวถึงขั้นแวะไปมหาลัยของหญิงสาวบ่อย ๆ จากเดิมจะไปแค่ตอนประชุมคณะกรรมการและผู้สนับสนุนทุนของมหาลัยเท่านั้น ทุกการกระทำที่ชายหนุ่มแสดงออกมาเหมือนไม่แคร์ว่าจะมีใครรู้หรือสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเขาและหญิงสาวเลยสักนิด มีเพียงไพลินเท่านั้นที่คอยระวังตัวตลอดเวลาเพราะกลัวว่าจะมีใครรู้ไปมากกว่าดีแลนและเจเดน

“เดี๋ยวเลิกงานจะพาไปซื้อของ” แฟ้มเอกสารชุดสุดท้ายถูกปิดลงเมื่อลงลายเซ็นเรียบร้อย ก่อนจะหันไปบอกหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังนั่งจัดเอกสารบางอย่างอยู่

เมสันไม่อนุญาตให้ไพลินไปทำงานพาร์ทไทม์ที่อื่นจึงให้เธอมาช่วยงานที่บริษัทหลังเลิกเรียนทุกวันแทน ซึ่งเอาเข้าจริงก็แทบไม่มีงานอะไรที่เธอจะต้องทำเพราะงานส่วนใหญ่ก็มีดีแลนและเจเดนจัดการอยู่ เพียงแต่ชายหนุ่มใช้มันมาเป็นข้ออ้างเท่านั้น ไพลินรู้สึกว่าเธอมานั่งรับเงินเฉย ๆ เสียมากกว่า เมสันจ่ายเงินค่าทำงานพาร์ทไทม์ให้เธอทุกเดือน และมากกว่าค่าจ้างของนักศึกษาที่ทำงานร้านอาหารหลายเท่าทั้งที่เธอแทบไม่ได้ทำอะไร

“ซื้อของอะไรคะ” เธอสงสัย

“เดี๋ยวก็รู้เอง” เสียงเรียบตอบสั้น ๆ ทำท่าว่าจัดการงานบนโต๊ะเรียบร้อยแล้วและกำลังเตรียมตัวกลับ

ไพลินรีบเคลียร์เอกสารที่ดีแลนเอามาให้ช่วย หรือจะว่าไปแล้วเอามาให้เธอทำเพื่อฆ่าเวลารอเจ้านายของเขามากกว่า เมื่อจัดการเสร็จเธอก็รีบเก็บลงกล่องเอกสารแล้วเดินออกจากห้องตามชายหนุ่มไป

ห้างสรรพสินค้าที่สูงตระหง่านใจกลางกรุงวอชิงตันดีซีตอนนี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมายทั้งคนทำงาน คู่รัก  เด็ก ๆ ที่มากับพ่อแม่และคงจะเป็นคนอีกหลาย ๆ กลุ่มซึ่งกำลังเดินเข้าออกห้างกันอย่างขวักไขว่ ถึงแม้จะมาอยู่ที่อเมริกาเป็นปีแล้วแต่นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ไพลินได้มีโอกาสมาห้างสรรพสินค้าของอเมริกา เธอหันไปมองชายหนุ่มที่พามาก็พบว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว

“มีของอะไรที่อยากซื้อหรือเปล่า เดี๋ยวจะพาไปซื้อ” เธอส่ายหัวทันทีหลังจากที่ชายหนุ่มถาม

“ลินไม่มีของอะไรที่อยากได้เลยค่ะ ทุกวันนี้ลินก็ไม่ได้จ่ายค่าอะไรเลยมีแค่ของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย ถ้าจะใช้ลินก็ซื้อร้านเล็ก ๆ เอาก็ได้ค่ะ” เธอบอกอย่างเกรงใจ

“แต่ฉันมีของที่อยากจะให้”