All Chapters of อุปถัมภ์รักเมียเด็ก: Chapter 21 - Chapter 30

ไพลินนั่งรอเมสันกลับจนเผลอหลับไปบนโซฟากลางห้องโถงใหญ่ รู้ตัวอีกทีก็ถูกชายหนุ่มอุ้มขึ้นมาบนห้องนอนแต่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ มันคือห้องนอนของเขา “ทำไมถึงไปนอนข้างล่าง ห้องนอนมีทำไมไม่นอน” ชายหนุ่มถามทั้งที่รู้คำตอบดีว่าเธอรอเขา…ร่างบางถูกวางลงบนเตียงใหญ่ที่หนานุ่มโดยมีชายหนุ่มนอนตะแคงมือเท้าคางหันหน้ามาหา “เอ่อ…ลิน..ลินรอไมร่าน่ะค่ะไม่ได้คุยกันแบบนาน ๆ หลายวันแล้ว” เธอแก้ตัว…แต่ท่าทีดูเขินอายเขา “ไมใช่ว่ารอฉันหรอกเหรอ” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามแต่นัยน์ตาแฝงไว้ด้วยความไม่สบายใจจนหญิงสาวสังเกตได้…เธอมองสู้สายตาเขาก่อนจะถามออกไป “คุณมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าคะ” “หน้าตาฉันฟ้องเธอขนาดนั้นเลยหรือไง” เขามองเธออย่างอ่อนโยนเหมือนกับว่าอยากจะเก็บภาพสวยงามตรงหน้าไว้ให้นานที่สุด นิ้วเรียวยกขึ้นเกลี่ยแก้มขาวอมชมพูเบา ๆ อย่าง ทะนุถนอม รอยยิ้มที่เจือไปด้วยความกังวลนั้นไพลินแน่ใจว่าเธอไม่เคยเห็นมันจากเขามาก่อน “หนูพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้างมั้ย” “แล้วเธออยากช่วยอะไรล่ะ” “ความไม่สบายใจที่คุณมียังไงคะ…ห

หลังจากวันที่บอกกับไมร่าต่อหน้าลูคัสไพลินก็ไม่ได้สนใจว่าเมสันจะอนุญาตเธอหรือไม่กับการออกไปใช้ชีวิตคนเดียวนอกบ้านเดวาลอฟของเธอ หญิงสาวทยอยเก็บของใช้ที่จำเป็นวันละเล็กละน้อยลงกระเป๋า แม้ไมร่าจะพยายามหาเหตุผลมารั้งแต่เธอก็ยังยืนยันคำเดิมว่าต้องการไปเมื่อการห้ามและขอร้องในครั้งนี้ไม่ได้ผลไมร่าจึงทำได้แค่เพียงนั่งมองไพลินเก็บกระเป๋าก่อนจะถามในสิ่งที่คาใจ “พอจะบอกไมร่าได้ไหมว่าลินกับพี่เมสันมีปัญหาอะไรกัน” มือที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าชะงัก พยายามคิดหาคำตอบที่ดีที่สุดให้กับคนถาม “ไม่มีอะไรหรอกไมร่า พักหลังมานี้ลินก็ไม่ค่อยได้เจอพี่ชายไมร่าหรอก” หญิงสาวพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นแม้น้ำตาจะไหลนำทางหล่นลงมาบนกระเป๋าที่เธอถืออยู่ในมือแล้วก็ตาม “ลินยังเห็นไมร่าเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า” น้ำเสียงเรียบนิ่งของไมร่าทำให้ไพลินต้องรีบหันไปมองโดยลืมไปว่าดวงตาทั้งคู่ของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา “ไม่มีวันไหนที่ลินจะไม่คิดว่าไมร่าคือเพื่อน ตรงกันข้ามไมร่าเป็นมากกว่าเพื่อนของลินด้วยซ้ำ ไมร่าคือคนที่ดิ้นรนให้ลินได้มีโอกาสได้มาเรียนที่นี่ ที่ที่มีทุกอย่าง

ไพลินได้งานพาร์ทไทม์เป็นเด็กเสริ์ฟอยู่ที่ร้านอาหารจากการช่วยเหลือของเพื่อนที่เรียนมหาลัยเดียวกัน หญิงสาวเริ่มงานมาได้เกือบอาทิตย์แล้ว ทุกอย่างดูราบรื่นดีและกำลังเข้าที่ทั้งงานและเพื่อนร่วมงาน แต่แล้ววันนี้เธอก็ถูกผู้จัดการร้านเรียกคุย“คุณเรียกฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามเมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้จัดการของร้านสาวใหญ่วัยกลางคนมองลูกน้องสาวที่พึ่งเข้ามาเริ่มงานได้เพียงอาทิตย์เดียวแล้วให้นึกเสียดายในใจและรู้สึกสงสาร แต่คำสั่งที่ได้รับมาจากเจ้าของร้านนั้นก็เป็นสิ่งที่ต้องทำตามแม้จะไม่รู้เหตุผลเท่าไรนัก“วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะจ้างเธอทำงานนะ..ฉันเสียใจนะลิน เธอทำงานดีมากแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเจ้าของร้านถึงสั่งแบบนี้” คำบอกของผู้จัดการร้านทำไพลินเข่าอ่อนแทบทรุด เธอกำลังอุ่นใจว่าจะมีรายได้เพื่อไว้เป็นค่าใช้จ่าย พอมาเจอแบบนี้ก็แทบจะไปไม่เป็น“ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า พวกคุณบอกฉันได้นะ ฉันจะแก้ไขและปรับปรุงแต่ขอร้องเถอะช่วยจ้างฉันต่อได้ไหม ฉันจำเป็นต้องมีงานทำเพื่อหาเงินไว้สำหรับใช้จ่ายระหว่างเรียน” หญิงสาวถลาไปจับมือของผู้จัดการร้านแล้วเขย่าเบา ๆ อ้อนวอนขอให้ช่วยเธอ“ฉันไม่ใช่คนที่เลิกจ้

ไพลินเดินตามเพื่อนพนักงานไปยังจุดที่เมสันและซาร่ายืนอยู่เพื่อไปเชิญแขกวีไอพีไปยังโต๊ะที่พวกเธอจัดเตรียมไว้ตามที่ลูกค้าได้แจ้งไว้ก่อนหน้านี้ จังหวะนั้นเมสันที่กำลังวางสายก็หันมาเห็นเธอเข้าพอดีแววตาที่ดูลึกล้ำสุดจะหยั่งได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่มองมาที่เธอ แวบหนึ่งไพลินก็รู้สึกเหมือนกับว่าชายหนุ่มดีใจที่ได้เห็นเธอที่นี่ สายตาคู่นั้นเหมือนจะอ่อนโยนคล้ายกับกำลังยิ้มให้ แต่มันก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นจนเธอคิดว่าตัวเองตาฝาดและคิดไปเอง เพราะหลังจากนั้นนัยน์ตาสีอำพันคู่นั้นกลับดูเฉยเมยราวกับว่าเธอและเขาไม่เคยพบเจอกันมาก่อนในชาตินี้“สวัสดีค่ะคุณซาร่า คุณเมสัน เชิญคุณทั้งสองตามเรามาทางด้านนี้ดีกว่าค่ะ ทางเราได้จัดโต๊ะเตรียมไว้ให้คุณทั้งคู่เรียบร้อยแล้ว วันนี้เราสองคนจะคอยดูแลคุณทั้งสองนะคะ ดิฉันชื่อโรสส่วนคนนี้ชื่อลินค่ะ” คนที่ดูเชี่ยวชาญกว่าเพราะอยู่มาก่อนกล่าวต้อนรับลูกค้าอย่างคล่องแคล่วไพลินเดินนำทุกคนไปยังโต๊ะที่เตรียมไว้ตามด้วยเพื่อนพนักงานของเธอและซาร่าโดยมีเมสันเดินตามมาเป็นคนสุดท้ายแม้จะรู้สึกหนักใจและลำบากใจในการทำงานในวันนี้แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์เลือก อีกอย่างเรื่องของเธอกับเมสันก็จบไปแล้ว

ห้องจัดงานที่ใหญ่ที่สุดของโรงแรมชื่อดังกลางกรุงวอชิงตันกำลังคลาคล่ำไปด้วยสื่อมวลชน นางแบบ แมวมอง และนักธุรกิจที่ถูกเชิญมาร่วมงานโชว์ประจำปีของชุดชั้นในแบรนด์ดังระดับโลก ภายในงานมีบอดี้การ์ดกระจายอยู่ทั่วทุกแทบตารางนิ้วเพราะมีชุดชั้นในทองคำที่ราคากว่าสิบล้านดอลล่าร์ที่จะมาโชว์ด้วย เมสันคือหนึ่งในแขกวีไอพีที่ถูกเชิญมาร่วมงานในครั้งนี้รวมถึงลูคัสก็เช่นกัน “ซาร่าคือคนที่จะต้องสวมใส่ยกทรงทองคำในคืนนี้ โชว์รอบนั้นจะเป็นโชว์ที่ได้รับการจับตามองมากที่สุด” “ดี นั่นแหละที่กูต้องการ” “ไม่แรงไปหน่อยเหรอวะ อนาคตดับแบบไม่ได้เกิดแถมต้องเข้าซังเตอีก” ลูคัสว่า “มึงว่ากูอ่อนไม่ใช่หรือไงที่ยอมในคำขู่ของซาร่า” เมสันไม่ได้รู้สึกแม้แต่น้อยกับสิ่งที่ลูคัสพูด “เออ…ก็กูไม่รู้นี่หว่าว่ามึงทำอะไรอยู่ถึงปล่อยให้ผู้หญิงแบบนั้นมาบงการ แต่ตอนนี้รู้แล้ว”“บางเรื่องไม่ใช่ไม่ไว้ใจใคร แต่บางทีคนเราก็ไม่มีเวลาเอาข้อเสนอแนะของคนรอบข้างมาวิเคราะห์เพื่อหาทางออกที่เหมาะสม กูไม่ได้มีเวลาขนาดนั้น เดิมพันของกูคือไพลินมึงก็รู้ ” ลูคัสพยักหน้าเข้าใจในส