ตอนที่ 11 ใกล้ชิด

เมื่อวันแรกของการเปิดภาคเรียนมาถึงไพลินรู้สึกตื่นเต้นจนแทบไม่อยากทานอาหารมื้อเช้าเลยสักนิด เพราะกังวลเกี่ยวกับสังคมใหม่ที่เธอกำลังจะเจอถึงแม้จะศึกษาวัฒนธรรมและเรียนรู้การอยู่ร่วมกับสังคมที่นี่มาจากไมร่าบ้างแล้วแต่พอจะต้องฉายเดี่ยวเธอกลับรู้สึกตื่นเต้นออกจะค่อนไปทางกลัวเสียด้วยซ้ำ

“ลิน…เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมดูสีหน้ากังวลจัง” ไมร่าที่สังเกตเห็นความผิดปกติจากสีหน้าของเพื่อนสาวถามขึ้นมา

“ลินแค่ตื่นเต้นที่วันนี้จะได้ไปเรียนวันแรกไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกเดี๋ยวพอเริ่มคุ้นเคยกับสถานที่และเพื่อนร่วมคลาสก็จะชินเอง มีอะไรโทรหาไมร่าได้เลยนะ”

“ขอบใจนะไมร่า” เสียงเบาเอ่ยขอบคุณยิ้ม ๆ แม้จะอุ่นใจขึ้นมาบ้างที่อย่างน้อยหากมีอะไรก็ยังมีไมร่าให้นึกถึงแต่ความกังวลก็ยังไม่หมดไปอยู่ดี ไพลินคิดแล้วก็ถอนหายใจอีกครั้งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เมสันเดินเข้ามาในห้องอาหารและเห็นท่าทางคล้ายหนักใจของเธอ

“มีอะไรหรือเปล่า” สายตาที่มุ่งตรงมายังเธอทำให้ไพลินรู้ว่าคนที่ต้องตอบคำถามเขาไม่ใช่ไมร่าแต่เป็นเธอต่างหาก

“เอ่อ…เปล่าค่ะ” เมสันหรี่ตามองรู้ดีว่าเธอปดเขา

“ฉันไม่ชอบคนโกหก”

“คือลินเขาตื่นเต้นน่ะค่ะที่ต้องไปเจอสังคมใหม่ในมหาลัยก็เลยออกจะกังวลไปหน่อยเท่านั้นเอง ไมร่าก็บอกแล้วว่าไม่ต้องกังวลมีอะไรโทรหาไมร่าได้เลย" ไมร่ารีบบอกพี่ชายแทนเพื่อน นั่นทำให้เมสันยิ่งรู้สึกอารมณ์ขุ่นมัวที่ไพลินไม่พูดกับเขาตรง ๆ ดูจากสีหน้าแล้วยังไงเขาก็ไม่เชื่อว่าเธอไม่มีอะไร

“ให้สมิทไปส่งเรานะไมร่า ส่วนเธอไปกับฉันเพราะทางเดียวกันอยู่แล้ว” เสียงเข้มบอกน้องสาวก่อนจะหันไปหาอีกคนที่เอาแต่นั่งนิ่ง

“โอเคค่ะ…ลินให้พี่เมสันแวะไปส่งนะแล้วเดี๋ยวเจอกันตอนเย็น สู้ ๆ นะลิน ไมร่าไปก่อนนะนัดเพื่อนที่มหาลัยไว้” ไพลินพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้แม้จะอยากลุกตามไมร่าไปก็ตาม ตอนนี้ความรู้สึกกังวลกับสังคมใหม่ที่กำลังจะเจอนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกประหม่าที่ถูกพี่ชายเพื่อนจ้อง

“รีบทานฉันมีประชุม”

“ถ้าอย่างนั้นให้หนูไปเอง…เอ่อ…ค่ะ” ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบก็เจอกับสายตาดุดันมองมาแทบจะทันที สุดท้ายก็ต้องทำตามที่ชายหนุ่มบอก

ไพลินรีบทานอาหารเช้าอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจะเป็นตัวถ่วงของเมสัน หลังจากทานเสร็จเธอก็รีบเดินตามชายหนุ่มเพื่อไปขึ้นรถที่จอดรออยู่

“มานั่งข้างหลัง” ร่างบางที่กำลังจะก้าวขึ้นไปนั่งคู่คนขับทางด้านหน้าชะงัก จังหวะนั้นไพลินไม่ได้คิดอะไรอื่นนอกจากคิดว่าเธอทำผิดธรรมเนียมอะไรหรือเปล่าจึงรีบเปลี่ยนมานั่งทางด้านหลังตามคำสั่งของเขา

“หนูขอโทษค่ะหนูไม่รู้ว่าเขาห้ามนั่งด้านหน้า” ดวงตากลมโตมองมายังเมสันเหมือนสำนึกผิด

“ไม่ได้ห้าม…ปกติเป็นที่นั่งของดีแลนแต่วันนี้ดีแลนไปทำธุระแทนฉัน ต่อไปนี้ทุกครั้งที่เดินทางไม่ว่าจะมีดีแลนหรือไม่เธอต้องมานั่งกับฉันเท่านั้น เข้าใจหรือเปล่า” เสียงทุ้มแฝงไปด้วยความนุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไพลินรู้สึกใจสั่นระริกกับน้ำเสียงนั้นจงรีบหลุบตาทันทีก่อนจะพยักหน้ารับทราบ

ระหว่างทางที่กำลังไปส่งไพลินที่มหาลัยเมสันไม่ได้ชวนหญิงสาวคุยอะไรมากนักมีเพียงถามถึงวิชาที่ลงเรียนบ้างก็เท่านั้นหลังจากนั้นก็หันไปใส่ใจกับการเช็คข้อมูลอะไรบางอย่างจากโทรศัพท์จนกระทั่งถึงมหาลัยที่ไพลินเรียน

“เลิกเรียนจะให้เจเดนมารับไปที่บริษัท” เสียงเรียบดังขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะทันได้ลงจากรถ

ไพลินหันมามองชายหนุ่มก่อนจะหันกลับไปมองนอกรถแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ รวบรวมความกล้าพูดออกไป

“คุณกำลังทำให้หนูเคยตัวนะคะ…ถ้าหากวันหนึ่งคุณไม่ทำแบบนี้แล้วหนูจะใช้ชีวิตที่นี่ลำพังได้ยังไง” ตั้งแต่มาถึงอเมริกาเมสันให้การต้อนรับและดูแลเธออย่างดีสมกับเป็นผู้อุปถัมภ์เธอจนไพลินกลัวว่าวันหนึ่งเธอจะเคยชินกับการดูแลแบบนี้ และจะอยู่ไม่ได้ถ้าหากจะต้องออกไปใช้ชีวิตคนเดียว ยังไงความคิดที่จะพึ่งพาตัวเองให้มากที่สุดและพึ่งพาเมสันให้น้อยที่สุดก็ยังเป็นสิ่งที่เธอคิดอยู่ตลอดเวลาเพราะถือคติที่ว่าความแน่นอนคือความไม่แน่นอน

“แล้วอยากให้ฉันดูแลแบบนี้ไปตลอดหรือเปล่าล่ะ” เสียงพูดที่ชิดอยู่ริมหูเรียกขนในกายสาวให้ลุกซู่ ไพลินไม่รู้ว่า      เมสันเขยิบเข้ามาใกล้ตั้งแต่ตอนไหนเพราะเธอไม่ได้หันไปมองเขาเวลาพูด ความตกใจทำให้เธอหันกลับไปหมายจะมองหน้าเขา แต่กลับกลายเป็นว่าหันแก้มไปให้เขาแทน

ฟอด!! ปากหยักได้รูปกดลงบนแก้มที่ขาวนวลหนัก ๆ อย่างตั้งใจ

“อื้อ…คุณเมสัน!!” หญิงสาวใจสั่นรัวราวกับจะทะลุมานอกอก กายสาวสั่นเทาราวกับลูกนกที่พึ่งเกิดใหม่ เมสันเห็นท่าทางนั้นแล้วอยากจะคว้าร่างบางมากอดปลอบใจนักแต่หากทำอย่างนั้นก็อาจจะสร้างความหวาดกลัวให้กับเธอเกินไป

“ถ้าเธอเป็นเด็กดีก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไม่ดูแล…แล้วเธอรู้มั้ยคำว่าเด็กดีของฉันคืออะไร”