ตอนที่ 18 เป็นห่วง

                       

ไพลินลืมตาขึ้นมาช้า ๆ หลังจากเพลิงรักจบลงเธอก็หลับใหลด้วยความอ่อนเพลียไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ หญิงสาวตั้งท่าจะขยับให้ตัวเองหลุดพ้นจากการโอบรัดของคนที่กอดเธอไว้ แต่พอจะพลิกกายอ้อมแขนที่รัดเธอไว้ก็รัดแน่นขึ้นไปอีก

“จะไปไหน” เสียงเบาแต่หนักแน่นเอ่ยทั้งที่เจ้าของเสียงยังไม่ลืมตา

“คุณกลับห้องเถอะค่ะ อีกไม่นานก็จะเช้าแล้วเดี๋ยวมีใครเห็น”

“ชั้นนี้ทั้งชั้นนอกจากฉันกับไมร่าและเธอ คนอื่นไม่มีสิทธิ์เข้ามาย่างกรายถ้าไม่ได้รับอนุญาต”

“แต่ไมร่าจะรู้ถ้าคุณยังไม่ออกไปตอนนี้”

“เธอกำลังไล่ผัวตัวเองอยู่นะ” ไพลินหน้าแดงกับสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองกับเธอ

“ถ้าไมร่ารู้ว่าลินทำตัวแบบนี้ไมร่าจะต้องผิดหวังในตัวลิน” ความกังวลเริ่มฉายชัดบนใบหน้ากลัวว่าเพื่อนจะรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้น

“เป็นเมียฉันมันน่าผิดหวังตรงไหน” เปลือกตาที่ปิดสนิทลืมขึ้นมาทันทีแล้วถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“ผิดที่หนูไม่มีอะไรคู่ควรพอที่จะอยู่ข้างคุณยังไงคะ”      เสียงที่แผ่วเบาบอกอย่างเศร้า ๆ

เมสันขยับกายลุกนั่งเมื่อได้ยินสิ่งที่ไพลินพูดออกมา แววตาเครียดขรึมมองหญิงสาวอย่างนิ่งงันพร้อมกับกรามหนาที่บดเข้าหากันแน่นเพื่อสกัดกลั้นอารมณ์ขุ่นมัวในสิ่งที่ได้ยิน

“ทุกครั้งที่เธอพูดเหมือนด้อยค่าตัวเองมันทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอกำลังดูถูกฉันอยู่… ดูถูกทุกอย่างที่ฉันให้…แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อคิดและต้องการแบบนี้ฉันก็คงต้องแล้วแต่เธอ” เสียงเครียดจ้องมองภรรยาหมาด ๆ ของตนเองก่อนจะผละลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าที่หล่นอยู่ตรงพื้นขึ้นมาใส่แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

ไพลินไม่รู้ว่าเธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจ สิ่งที่เธอพูดไปนั้นมันเป็นความจริงที่ไม่มีทางปฏิเสธได้ เธอไม่มีอะไรเทียบเขาหรือคู่ควรกับเขานั่นคือความจริง คนอย่างเขามันเพียบพร้อมจนไม่มีช่องว่างให้ใครมาดูถูก มีเพียงเธอเท่านั้นที่ควรได้รับการดูถูกในตอนนี้

             -------------------------------------------

“โอ๊ย…ไมร่าปวดหัวมากเลย” ไมร่าเดินกุมขมับเข้ามาในห้องอาหารตอนเช้าแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างพี่ชายตรงตำแหน่งเดิมของเธอเหมือนทุกวัน

เมสันที่กำลังนั่งจิบกาแฟเหลือบมองน้องสาวเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร จนไมร่าที่สังเกตเห็นว่าที่นั่งข้างพี่ชายตรงข้ามเธอวันนี้ว่างเปล่าไร้เงาเพื่อนสาวเหมือนเคยก็แปลกใจและรีบถามขึ้นมา

“แล้ว…ลินยังไม่ลงมาเหรอคะ…ปกติลินลงมาก่อนทุกครั้ง”

“ยังไม่เห็น” เมสันตอบน้องสาวเหมือนไม่ใส่ใจเรื่องที่ถูกถามเท่าไหร่นัก

“แปลก…ถ้าอย่างนั้นไมร่าขอตัวขึ้นไปดูลินก่อนดีกว่าค่ะ”

“ไม่ต้อง!!  รีบทานอะไรรองท้องแล้วรีบไปเรียน ดีแลนเตรียมวิตามินแก้แฮงค์ไว้ให้แล้ว” เสียงเข้มขัดขึ้นเมื่อไมร่าตั้งท่าว่าจะขึ้นไปตามไพลินที่ห้อง

“แต่ว่า….”

“เดี๋ยวให้แม่บ้านขึ้นไปดูให้ รีบจัดการเรื่องของตัวเองก่อนเถอะสายแล้ว คราวหลังถ้ารับผิดชอบตัวเองไม่ได้ห้ามดื่ม” น้ำเสียงเด็ดขาดของพี่ชายทำให้ไมร่าต้องรีบทำตามอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะรีบออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่เพราะสายมากแล้ว

เมสันไม่ได้สนใจอาหารตรงหน้าแม้แต่น้อยนอกจากกาแฟแก้วเดียวตั้งแต่ลงมายังห้องอาหาร จนถึงตอนนี้ภรรยาหมาด ๆ ของเขายังไม่ลงมาจากห้องนอน ความห่วงใยที่พยายามซ่อนไว้ตั้งแต่ไม่เห็นเธอที่ห้องอาหารเช้านี้เริ่มทวีขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดก็ไม่อาจต้านความรู้สึกที่มีได้ ร่างสูงลุกเดินขึ้นไปยังห้องนอนของหญิงสาวทันที

ชายหนุ่มไม่ได้เคาะประตูเรียกเธอแต่อย่างใดแต่กลับเปิดประตูเข้าไปเหมือนเป็นห้องนอนของตัวเอง ร่างที่นอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาเรียกให้เมสันรีบสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะถลกผ้าห่มออก เผยให้เห็นร่างงามที่เขารู้ดีว่าซ่อนรูปแค่ไหนยังคงเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงเนื้อตัวสั่นเทาเหมือนจับไข้

“ลิน…เธอเป็นอะไร” ชายหนุ่มถลาเข้าไปใกล้ด้วยอาการตื่นตระหนก เมื่อมือหนาเมื่อสัมผัสเข้ากับผิวเนียนละเอียดนั้นก็ถึงกับต้องตกใจมากขึ้นเมื่อร่างกายหญิงสาวตอนนี้นั้นร้อนดั่งกับไฟ

“บ้าชิบ!!” ชายหนุ่มสบถ รู้ได้ทันทีว่าเธอโดนพิษไข้จากบทรักเมื่อคืนเล่นงาน

เมสันไม่รอช้าอุ้มหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนแล้วตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ ไพลินสะลืมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งร่างไม่มีแรงแม้แต่จะต้านทานคนที่กำลังอุ้มเธอตอนนี้

ชายหนุ่มวางร่างบางในอ่างแล้วจัดการอาบน้ำให้กับเธอหวังให้น้ำช่วยดับความร้อนระอุในร่างกายของหญิงสาว ชุดทำงานที่เมสันใส่เริ่มเปียกปอนไปทั้งตัวแต่เขากลับไม่ได้สนใจเพราะตอนนี้ความสนใจทั้งหมดอยู่กับผู้หญิงที่นอนอยู่ในอ่างอาบน้ำเท่านั้น

“หนาว…หนูหนาว” เสียงที่ฟังดูเหมือนอยู่ไกลแสนไกลพยายามพูดออกมาในขณะที่ริมฝีปากบางนั้นทั้งซีดและสั่น

“ทนหน่อยนะ การอาบน้ำมันจะทำให้เธอดีขึ้น” เสียงทุ้มบอกอย่างห่วงใยและจัดการอาบน้ำให้หญิงสาวจนแล้วเสร็จ ก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นมาพันกายด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่แล้วพากลับไปนอนบนเตียงกว้างอีกครั้งพร้อมจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็จัดการเสื้อผ้าที่เปียกของตนเองด้วยการถอดทิ้งไว้ที่ปลายเตียงแล้วสอดกายเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับหญิงสาวเพื่อสร้างไออุ่นให้กับเธอ และไม่ลืมที่จะหยิบมือถือขึ้นมาโทรสั่งการเลขาของตัวเอง

“วันนี้ฉันยกเลิกเข้าบริษัท...นายเข้าไปจัดการหน่อย...และฝากบอกให้มีอาเอายาแก้ไข้และยาแก้อักเสบขึ้นมาไว้ที่หน้าห้องนอนของไพลินด้วย...ด่วน!!”