ตอนที่ 23 ยอมรับความจริง

          ผ่านไปเป็นเดือนแล้วที่ไพลินแทบไม่ได้เจอหน้าของเมสันเพราะชายหนุ่มตั้งใจที่จะเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเธอ หญิงสาวไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิดเขาถึงทำเหมือนไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากพบเจอเธออย่างนี้ ทั้งที่ครั้งสุดท้ายก่อนที่ชายหนุ่มจะเปลี่ยนไปก็ไม่ได้มีสัญญาณหรือเหตุการณ์อะไรที่จะบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจในตัวเธอและเธอเองก็แน่ใจว่าไม่ได้ทำอะไรในสิ่งที่เขาห้าม

            “ลิน…ลิน…ลินเป็นอะไรหรือเปล่า” ไมร่าสงสัยกับอาการเหม่อลอยของเพื่อนสาว

            “ปละ…เปล่า..ลินแค่นอนไม่หลับน่ะก็เลยรู้สึกมึน ๆ นิดหน่อย”

            “ถึงว่าทำไมดูไม่ค่อยสดชื่นเลย มีอะไรไม่สบายใจบอก ไมร่าได้นะ ไมร่าขอโทษที่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาคุยกับลินเลย ช่วงนี้ต้องทำโปรเจคหลายอย่างและพี่ลูคัสก็แย่งไปรับไมร่าทุกวันไม่ให้ไปรับก็ไม่ยอม” ไพลินมองเพื่อนสาวพูดแล้วพลอยมีความสุขไปด้วยเพราะสีหน้าและท่าทางของไมร่ายามที่พูดถึงลูคัสนั้นบ่งบอกว่าเพื่อนของเธอแฮปปี้กับความรักเป็นอย่างดี

            “ไม่เป็นไรลินเข้าใจ ลินเองก็เริ่มมีโปรเจคที่ต้องทำกับเพื่อนที่มหาลัยเช่นกัน”

            “ช่วงนี้ลินกลับบ้านคนเดียวใช่หรือเปล่า แปลกนะที่พี่   เมสันยอมให้กลับคนเดียวแล้ว สงสัยคงคิดว่าลินมาอยู่ที่นี่นานแล้วและอีกอย่างพวกเราก็โตกันแล้วด้วย คงขี้เกียจดูแลพวกเราแล้วแหละ ขนาดไมร่าพี่เมสันยังยอมให้พี่ลูคัสมาคอยดูแลทั้งที่แต่ก่อนบอกเลยว่ายาก สงสัยคงอยากมีเวลากับสาว ๆ ล่ะมั้ง” ประโยคสุดท้ายที่ไมร่าพูดออกมานั้นกระทบใจคนฟังอย่างไพลินที่สุด หากมันเป็นความจริงก็คงถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องยอมรับการเปลี่ยนแปลงนี้ ไพลินยอมรับว่าเธอเจ็บ…เจ็บกับความเฉยชาที่เขามอบให้…เจ็บกับความง่ายของตัวเอง…เจ็บที่ต้องมานั่งจมปลักอยู่กับความจริงที่ว่าเธอไม่ได้มีค่าอะไรกับเขาอีกต่อไป…หรือจริง ๆ แล้วเธอไม่เคยมีค่าเลยด้วยซ้ำ

            “พร้อมหรือยังสาว ๆ” เสียงของลูคัสดังขึ้นพร้อมกับที่เจ้าตัวเดินเข้ามาในห้องอาหารของบ้านเดวาลอฟ

            “สวัสดีค่ะคุณลูคัส” ไพลินยกมือขึ้นไหว้ชายหนุ่มเหมือนทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

            “ไม่เจอกันนานเลยนะลิน สบายดีหรือเปล่า” ลูคัสทักทายก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างไมร่า

            ไพลินเพียงแต่ยิ้มแล้วพยักหน้า รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้าหมองนั้นลูคัสรู้ดีว่ามันมีสาเหตุมาจากอะไร

            “คุณลูคัสมารับไมร่าไปเรียนเหรอคะ”

            “พอดีผมต้องไปธุระแถวมหาลัยไมร่าก็เลยแวะมารับ ลินไปกับเจเดนใช่มั้ยเห็นยืนรออยู่ข้างนอก”

            “จริง ๆ แล้วลินอยากจะบอกคุณเมสันว่าถ้าหากเขาต้องออกไปทำงานเช้าแบบนี้เดี๋ยวลินเดินทางไปเรียนเองจะได้ไม่รบกวนคุณเจเดนให้ต้องมารับ แต่ว่าลินก็ไม่เจอหน้าเขามาเป็นเดือนแล้วค่ะเลยยังไม่ได้บอก จะโทรบอกก็กลัวว่าคุณเมสันจะยุ่ง” ลูคัสสัมผัสได้ถึงความขมขื่นที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้นแต่ก็ทำได้แค่เห็นใจ เพราะตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าเมสันคิดอะไรอยู่ถึงกล้าทำร้ายหญิงสาวที่ตนเองรักด้วยการกระทำแบบนี้

            “รบกวนอะไรล่ะลิน เจเดนเขาทำตามที่พี่เมสันบอก มันคือหน้าที่ของเขาอย่าคิดมาก” ไมร่ารีบปรามความคิดของเพื่อนทันที

            “ไมร่า…คือ…ลินตัดสินใจแล้วว่าจะออกไปอยู่ข้างนอก แต่ไมร่าไม่ต้องห่วงนะลินจะหาเวลามาเจอไมร่าบ่อย ๆ ถ้าไมร่าสะดวก” เสียงถอนหายใจหนัก ๆ ดังขึ้นก่อนที่เธอจะตัดสินใจบอกให้หญิงสาวเจ้าของบ้านรับรู้หลังจากที่คิดทบทวนมาหลายวันและตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว มันคงจะไม่มีประโยชน์อะไรถ้าหากจะอยู่ที่นี่แบบไร้การเหลียวแลจากเขาคนนั้น

            “ลินมีปัญหาอะไรหรือเปล่าบอกไมร่าสิ ทำไมถึงอยากออกไปอยู่ข้างนอก เราคุยกันจบแล้วไม่ใช่เหรอสำหรับเรื่องนี้”    ไมร่าวางมีดและช้อนที่กำลังถืออยู่ในมือลงทันที

            “เปล่า..ไม่ได้มีปัญหาอะไร ลินแค่คิดว่ามันคงจะสะดวกในการนั่งรถไปเรียนมากกว่าก็เท่านั้น”

            “แล้วลินจะนั่งรถไปเรียนทำไมในเมื่อเจเดนก็มารับมาส่งอยู่แล้ว…ไมร่าไม่เชื่อว่าลินไม่มีอะไร…เป็นเพราะไมร่าใช่ไหม     ไมร่าไม่มีเวลาอยู่คุยเป็นเพื่อนก็เลยเหงาใช่หรือเปล่า…ถ้าเป็นอย่างนั้นตั้งแต่วันนี้ไปไมร่าจะไม่ทานข้าวนอกบ้านกับพี่ลูคัสแล้วจะกลับมาทานพร้อมลินนะ…พี่ลูคัสไม่ต้องไปรับไมร่าที่มหาลัยแล้วนะคะไมร่าจะให้รถไปรับกลับปกติ” ประโยคสุดท้ายไมร่าหันไปบอกกับลูคัส

            ลูคัสที่นั่งนิ่งฟังการสนทนาของสองสาวตั้งแต่เดินเข้ามาไม่ได้โต้แย้งหรือออกความคิดเห็นใด ๆ เพราะรู้ดีว่าตัวปัญหาที่แท้จริงไม่ใช่ผู้หญิงทั้งสองคนนี้ แต่คือชายเจ้าของบ้านหลังนี้ที่เป็นเพื่อนเขาต่างหาก

            “อย่าเสียสละความสุขของตัวเองเพื่อลินเลย..ไมร่าช่วยเหลือลินมาเยอะแล้ว ถึงเวลาที่ลินต้องช่วยเหลือตัวเองและยอมรับการเปลี่ยนแปลงให้ได้สักที”

            “การเปลี่ยนแปลงอะไร ช่วยอธิบายให้ไมร่าเข้าใจหน่อยได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น มีอะไรที่ไมร่าไม่รู้หรือเปล่า”  ไมร่าเริ่มรู้สึกแปลกกับท่าทางและคำพูดของเพื่อนจนต้องถามออกมา

            “ใจเย็นก่อนลิน เอาเป็นว่าผมเสนอตัวที่จะไปคุยกับเมสันเรื่องที่ลินบอกก็แล้วกัน ระหว่างนี้ทุกอย่างจะยังคงเหมือนเดิม    เจเดนจะไปส่งลินที่มหาลัยเหมือนเดิม ส่วนตอนกลับนั้นก็แล้วแต่ลินว่าจะอยากนั่งรถกลับเองหรือให้เจเดนไปรับก็บอกกับเจเดนได้เลย…ไมร่าถ้าอิ่มแล้วตามพี่มาค่อยคุยกันบนรถ” ลูคัสบอกเสียงนิ่งมองหน้าผู้หญิงสองคนสลับกันไปมาแล้วเดินออกจากห้องอาหารไปก่อน

            “ไมร่าไม่รู้ว่าตอนนี้มันมีเรื่องอะไรเพราะพี่เมสันก็ทำตัวแปลกไป กลับบ้านดึกทุกวันออกบ้านเช้าทุกวันทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..แล้วลินก็มาแปลกไปอีกคน” ไมร่าเอ่ยขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะเดินตามลูคัสออกไป ทิ้งให้ไพลินนั่งจมกับความรู้สึกอ่อนไหวของตนเองเพียงลำพัง

ไพลินยอมรับว่าเธอไม่แข็งแรงพอที่จะแบกรับความเจ็บปวดและความโดดเดี่ยวที่เมสันหยิบยื่นให้ การที่เธอยังอยู่ที่นี่ อยู่ในที่ของเขาทั้งที่ไม่มีเขามันก็ไม่ต่างอะไรจากการที่เธอเอามีดมากรีดใจของตัวเองทุกวัน…เธอเจ็บ..หญิงสาวยอมรับกับตัวเองอย่างไม่มีเงื่อนไขว่าเธอเจ็บ ที่จู่ ๆ ก็ถูกเมสันทำราวกับว่าไม่มีตัวตนในสายตาและชีวิตเขาโดยไม่รู้ว่าเธอทำผิดอะไร

ความเจ็บปวดนี้มันหนักจนเธอไม่อาจจะแบกได้อีกต่อไป ทางเดียวที่คิดได้ตอนนี้คือเธอต้องไปให้ไกลจากความเป็นเขา…ไปจากที่ของเขา…แล้วก็ไปจากชีวิตเขา

หยาดน้ำใส ๆ เอ่อคลอเต็มหน่วยตาจนล้นและไหลกลิ้งลงมาอาบแก้มใส อกที่เหมือนถูกถ่วงด้วยหินเป็นตัวการันตีว่าความทุกข์ในใจเธอนั้นมากมายนัก แม้จะถูกถ่ายทอดออกมาเป็นน้ำตาแต่ก็ไม่อาจบรรเทาความเจ็บที่เธอมีในตอนนี้ได้

                     --------------------------------------------

            “คุณลูคัสมาหาครับ” ดีแลนวางแฟ้มลงบนโต๊ะเจ้านายแล้วบอกให้รู้ถึงการมาของอีกคน

            เมสันไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนตนเองที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานเขาหลังจากที่ดีแลนเดินออกจากห้องไป จนกระทั่งผู้มาเยือนไม่ยอมนั่งลงสักทีชายหนุ่มจึงละสายตาจากเอกสารตรงหน้าขึ้นมามอง

            “กูไม่ได้ห้ามมึงนั่ง”

            “กูก็ไม่ได้อยากนั่ง” ลูคัสตอบกลับ

เมสันวางปากกาในมือลงแล้วทิ้งตัวพิงเก้าอี้พร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกมองลูคัสด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

            “ว่ามา” เสียงเรียบถามแบบไร้ความรู้สึก

            “มึงจะทำตัวเป็นแมวเชื่องของซาร่าไปแบบนี้อีกนานไหมไอ้เมสัน”

            “แล้วมึงคิดว่ากูเป็นแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ” ชายหนุ่มย้อนถาม

            “ก็เพราะรู้ว่าเสืออย่างมึงไม่เคยเป็นแมวไงกูถึงถาม ตอนนี้เมียมึงจะหนีออกจากบ้านไปอยู่ข้างนอกแล้ว”

            “กูไม่ให้ไป!!” เสียงเข้มสวนทันควัน

            “ไม่ใช่กูไอ้เมสัน…ไม่ใช่กูที่มึงจะต้องบอกและห้าม แต่คือเมียมึงโน่น…เข้าบ้านดึกแล้วชิงออกบ้านเช้าเพื่อเลี่ยงการเผชิญหน้าเมีย มึงมันฉลาดจริง ๆ กูยอมรับ หากมึงได้เห็นหน้าเมียมึงตอนนี้แล้วล่ะก็ กูสาบานว่ามึงจะต้องนั่งไม่ติดเก้าอี้เหมือนอย่างตอนนี้”

            “ทำไม” เสียงเครียดถามพร้อมกับเด้งตัวออกจากเก้าอี้แทบจะทันที

            “มึงสนใจอยู่เหรอ กูนึกว่าตอนนี้มึงจะสนใจแต่ซาร่าเสียอีก” ลูคัสไม่วายที่จะเหนบแม้จะรู้ว่าเมสันกำลังเครียด

            “มึงก็รู้ว่ากูมีเหตุผล” ชายหนุ่มบอกอย่างไม่สบอารมณ์นัก

            “กูน่ะรู้ว่ามึงมีเหตุผล…แต่เมียมึงไม่รู้ กูจะไม่พูดว่าสิ่งที่มึงทำมันเสี่ยงแค่ไหนกับการสูญเสียเพราะมึงย่อมรู้ดี แต่ที่มึงยังเลือกวิธีนี้แสดงว่ามึงมีเหตุผลพอ…เธอดูแย่มากนะจากที่กูเห็นเช้านี้ และถ้าหากมึงยืนยันว่าไม่ต้องการให้เมียเด็กของมึงออกไปอยู่คนเดียวข้างนอก มึงคนเดียวเท่านั้นที่เธอจะฟัง” เมสันหน้าเครียดยกมือกุมขมับ สิ่งที่ลูคัสพูดและบอกไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำ ไม่ใช่ว่าไม่อยากเห็นหน้าเมียตัวเอง ไม่มีใครรู้ว่าเขาทรมานแค่ไหนที่ต้องทำเหมือนไม่ใส่ใจและคอยหลบหน้าเพื่อให้หญิงสาวปรับตัวกับการไม่มีเขา

            ชายหนุ่มต้องทำทุกอย่างให้เหมือนจริงทั้งนอกบ้านและในบ้าน เพราะต้องการให้นางแบบสาวอย่างซาร่าตายใจว่าเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกับไพลิน เมสันรู้ว่าทุกวันนี้   ซาร่าจ้างคนติดตามเขาอยู่ แต่เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้และเดินตามเกมส์ของเธออย่างใจเย็น